Over de uitspraak van de openingsact van dag twee gaan verschillende theoriën de ronde. Bij navraag blijkt dat, zoals wel vaker het geval is, de meest voor de hand liggende theorie de juiste te zijn. Swarm6ix dient uitgesproken te worden als Swarmsix. Wat zouden we toch moeten zonder Ockhams Scheermes? Afijn, what's in a name. De heren laten weten dat de nieuwe single Death's Grip gisteren uitkwam en uiteraard krijgen we die ook te horen vandaag. De combinatie van trapmetal en nu-metal met vleugjes van industrial past om de een of andere reden best goed. Wat de band precies op UK Techfest te zoeken heeft, is een terechte vraag, maar verandering van spijs doet eten, toch? De heren hebben in ieder geval aan aankleding gedacht en zorgen daarmee in dat opzicht voor visueel vermaak. Ook hier is de vraag wat precies de bedoeling is. Maar misschien is er wel geen bedoeling. Er komt in ieder geval aardig wat publiek op af. Heel erg creatief is het niet, maar vermakelijk is het wel. Of dat positief is of niet, is waarschijnlijk nogal aan smaak onderhevig. Kortom, een band waarbij veel vragen te stellen zijn, waarvan de valideit zelf ook bevraagd kan worden. Er is niks mis met een klein beetje controverse, al werkt dat vaak beter als de dag wat verder gevorderd is.

Het uit Manchester afkomstige Blind Summit is vandaag de eerste van vele bands die al eerder op UK Techfest stonden. "Strakke djenty sound met twee zessnaren", vermeldt mijn aantekeningenboekje en dat vat het muzikale geheel wel goed samen. Met Alexandra ‘Ali’ Angelini aan de microfoon heeft het groovemetalgezelschap zowel visueel als auditief een sterke troef in handen. De in leer geklede dame heeft namelijk behoorlijk sterke noten op haar zang. Haar lekker groovende kompanen, die een soort verdunde versie van djent met wat metalcore en trap vermengen, bieden haar het tapijt waarop zij vocaal kan laveren. Die combinatie werkt en de band heeft er zelf duidelijk ook zin in. Met een zangeres die haar vak duidelijk verstaat en een daarbij aansluitende podiumpresentatie weet te overleggen, is het een erg vermakelijk geheel. Het hoeft niet moeilijk en complex te zijn als je gewoon een goeie song bij elkaar pent. In wezen is dit niets anders dan een verkapte proclamatie jegens die stuk voor stuk bovenmatig technisch onderlegde bands: De scene toe is aan goede songschrijvers, echte componisten. Om boven het maaiveld uit te steken moet je meer kunnen dan vingercapriolen op je gitaar uithalen en... Ik dwaal af. Blind Summit is gewoon erg efficiënt en effectief. Daarmee kunnen we ook concluderen dat de band enorm gegroeid is. De vraag stellen of de band de grunts nou echt nodig heeft, is hem beantwoorden. Het is niet het enige opzicht waarin de band Destiny Potato-vibes teweeg brengt. Maar dan wel zonder Maxim Misic-composities. Dat is nog weer een leveltje hoger. Tegelijkertijd is Spiritbox ook nooit ver weg. Hoe het ook zij, het is een goed begin van de dag op het hoofdpodium.

De draconische superlatieven waarmee platenmaatschappijen en bands zichzelf proberen te onderscheiden van de rest, zijn een verhaal op zich en wekken vaak meer op mijn lachspieren dan dat ze daadwerkelijk overtuigen of indruk maken. Ik zou er een boek over kunnen schrijven en als ik nog eens de tijd heb... Neem nou Draconian Reign: "Dark symphonic deathcore from the cold heart of the United Kingdom." We zullen er maar niet te lang bij stilstaan. De enorme bakken mist op het podium in combinatie met de blauwpaarse lampen zorgen voor een speciale sfeer en speciale foto's, zoals u hier kunt zien. Muzikaal lijkt de band zijn inspiratie te hebben geput uit Cradle Of Filth, om dat vervoglens in een modern jasje te steken. Echter, zonder al te veel dynamiek en zonder de Dani Filth-squeals. De veel te hard in de mix staande trigger overheerst het geheel nogal en dat is jammer. Daarbij heeft het uit Nottingham afkomstige gezelschap er ook nog eens voor gekozen om de synthesizer van backing track te laten komen. U begrijpt het al, dit is niet mijn kopje thee.

In Fear behoort tot de verzameling terugkerende UK Techfest-bands. Net als vorig jaar heeft de zanger gekozen voor een minder traditionele outfit, voor zover het er zoiets als metalmode bestaat dan. De in 2017 opgerichte formatie uit Bristol heeft een frontman genaamd Haydn Connolly, die zich in vitrage met oranje bloemetjesmotief-shirt heeft gehuld. Ondanks dit opvallende tuniek kan de band niet op veel aanloop rekenen. Het optreden zelf is precies in de lijn der verwachting met het vorige: groove metal met veel herhaling. Conolly bedient zich daarbij van verschillende stijlen. Zo horen we niet alleen verschillende vormen van rapgrunts (inclusief gutterale vormen), maar ook cleane zang. Aan variatie op zang geen gebrek en dat kun je ook zeggen van zijn bandgenoten. Echter is In Fear weer eens een gevalletje schrijven is schrappen. Je kunt niet overal de beste in zijn. Het advies is dan ook om te focussen op waar je goed in bent en daar verder mee te gaan.

Het uit Noord-Wales afkomstige Rosen Bridge maakt voor het tweede jaar op rij zijn opwachting. Destijds was ik niet onverdeeld enthousiast, maar bij de eerste noten is het wel duidelijk dat de band gegroeid is ten opzichte van vorig jaar. Al was het alleen maar - en dat mag niet onvermeld blijven - dat de clicktrack dit keer niet te horen is. Wie er vorig jaar bij was, zal het zich als de dag van gisteren herinneren. Bij de eerste nummers klonk de clicktrack toen over de PA. Het destijds bij herhaling op het festival 'geciteerde' "fliep floep floep floep, fliep floep floep floep", zal ongetwijfeld een blijvende meme zijn. Er is niet zoiets als slechte reclame, moeten ze maar denken. Maar er is ook een serieuzere stap voorwaarts gemaakt. De heren hebben duidelijk live-kilometers gemaakt en staan een stuk overtuigender en zelfverzekerder op het podium. Aan de cleane zang kan wellicht nog wat gewerkt worden, maar op de grunts van Antony Jones is weinig aan te merken. Doordat de heren de sprong wagen gebruik te maken van de al eerdergenoemde speakers voor het eigenlijke podium, weten ze de afstand tot het publiek te verkleinen en de aandacht beter vast te houden. In combinatie met de welgeplaatste breakdowns en headbangstukken weet de band zichzelf verzekerd het niet in al te groten getale opgedraafde publiek te vermaken.

Met Monasteries hebben we weer een band uit Manchester te pakken en ook dit gezelschap stond al eerder op UK Techfest - vorig jaar nog zelfs. De droogharde snare en de triggerkick overheersen het geluid, alsmede de diepe bastoon die dit keer uit de floortom lijkt te komen. Met name in de snelle, harde stukken komt de band goed uit de verf. Daarmee begrijpt u ook dat de kwaliteit daalt zodra het tempo enigszins zakt. De deathcoreformatie dreigt dan enigszins generiek te klinken. Ook verdienen de overgangen tussen de verschillende stukken wat meer aandacht. Die komen zo af en toe namelijk wat kunstmatig over en zouden bovendien wat strakker gespeeld kunnen worden. Dat zijn echter de kritische noten van een muziekcriticus, want als je die niet meerekent, levert de band een prima show af. Aan de presentatie ligt het in ieder geval niet.

Azure werd in 2015 in Brighton opgericht door zanger Christopher Sampson toen hij aldaar muziek studeerde. Onder het kleine contingent Nederlanders dat de oversteek naar de Britse archipel gemaakt heeft, brengt het vraagstuk naar de correcte uitspraak van de bandnaam (wederom) enige discussie teweeg: Is het AZure of aZURe. Voordat we tot een conclusie gekomen zijn, moeten we ons alweer richting het podium bewegen, alwaar de frontman met gitaar zichzelf in een azuurblauw pakje zonder blouse blijkt te hebben gestoken. Daardoor prijkt zijn harige borst voor eenieder die daar warm voor loopt. Wie daar geen behoefte aan heeft, kijkt maar een andere kant op. Hij is echter niet de enige op het podium die een roep om aandacht doet, want zijn twee snaar-kompanen, alsmede zijn keytarist hebben de voorkant van het podium opgezocht. Met vier man vooraan willen staan op zo'n klein podium is wel enigszins ambitieus, maar het lukt net. Christopher heeft duidelijk talent, maar het lijkt hier en daar wat losgeslagen. De progressieve rock lijkt alle paden te willen bewandelen - geen onbekend verschijnsel bij jonge, progressieve artiesten. Het mist een richting en doel. Dat geldt overigens niet alleen voor hem. Ook zijn kompanen lijken soms alle kanten uit te vliegen. Verder horen we falsetto-vocalen, die vooral een poging zijn heel erg niet te klinken als Bruce Dickinson. Hoewel dat negatief klinkt, is dat natuurlijk op zich wel een compliment. Of het thuishoort in de muziek die de band wil maken, of zou moeten willen maken, is dan weer een heel ander vraagstuk. Feit is wel dat dit een heel prettige afwisseling is tussen alle boze-mannenmetal-grunts.

Met Vexed zijn we wat dat betreft ook weer gezegend, want ook hier vinden we geen boze-mannenmetal. Deze Techfest-veteranen worden immers vocaal geleid door zangeres/grunter Megan Targett. Het optreden wordt ingeleid door een lage, harde dronetoon met rim-hits als metronoom. Het staat echter veel te hard. Zelfs met oordoppen in is het nauwelijks te doen. Gelukkig komen de bandleden als aankondiging van de beëindiging van de intro één voor één op. Dat ze dat met een enorme, ietwat overdreven attitude doen, nemen we dan maar even voor lief. Bovendien, zo blijkt na enkele riffs, past die attitude perfect bij de muziek en zo wordt die houding aan alle kanten waargemaakt. Targett geeft haar longen er vol overgave van langs en uit haar hardcore-attitude blijkt dat het haar menens is. Indrukwekkend is vooral dat ze dat van begin tot eind vol weet te houden. Ga d'r maar aan staan. Wat dat betreft is ze daarin over de jaren duidelijk gegroeid. Verder valt haar diversiteit op, zowel clean als met growls komt zij uitstekend uit de verf. Dat daarmee de rest van de band een beetje als decor overkomt, is haast onvermijdelijk.

Met het Schotse Godeater heeft UK Techfest wederom een beroep gedaan op een band die zich al eerder op de bill bevond. Of die naam nu op uw lachspieren werkt of inspiratie biedt, het surrealistische idee dat je een god zou kunnen eten, is er wel eentje die bijblijft. En dat dan zonder er allerlei rare schrijfwijzen op na te houden of een poging te doen zo offensive mogelijk te zijn. Ik mag dat wel. Waar ik ook wel over te spreken ben, is de podiumpresentatie van deze 'Glaswegians'. Zonder mistmachine dreigt dit podium, dat voor zonsondergang veel daglicht te verduren heeft, wat suf over te komen, maar daar compenseert de band voor met flinke agressie. Dat is ook wat je verwacht bij technische deathcore. Wat dat betreft verstaan de heren hun vak. De cleane vocalen van de gitarist zijn helaas niet het beste idee. Hij overschreeuwt zichzelf een beetje. Een kniesoor die daarover klaagt, want de pure headbangriffs worden uitermate goed ontvangen. Godeater is misschien niet de origineelste band, maar dat hoeft ook helemaal niet als je de boel zo strak en doordacht neerzet. Technical deathcore tot je erbij neervalt.

Heriot wordt in de internationale pers de hemel in geprezen, dus dat belooft wat. Het viertal vangt aan met een intro met high pitched noises, om vervolgens eens even een flink potje te raggen. De zanger/bassist heeft zijn effectenbak interessant genoeg op een keyboardstandaard staan en stelt daarenboven vooral een interessant en zeer overtuigend palet aan harsh vocals tentoon. Dat geldt ook voor de gitariste en dat is een goede aanvulling op de combinatie van metalcore en sludge, waar de band mee voor de dag komt. Bedenk daarbij dat ook hardcore, punk, industrial, noise en zelfs gothic op treffende wijze in de mix worden gegooid en u begrijpt waarom men hier met niewsgierige ogen en vooral oren op af is gekomen. De composities zijn echter op zijn interessantst als het gaspedaal even losgelaten wordt. Dan ontstaat er ruimte voor de genoemde experimentele toevoegingen. De versnellingen dreigen hier en daar dusdanig generiek te klinken, dat ze soms welhaast dissonant zijn - en dan niet op de prettige manier. Gelukkig weet de band op tijd te variëren en maakt daarmee de verwachtingen grotendeels waar.

Armed For Apocalypse en Conjurer, waarover u als het goed is hierboven al las, zijn dikke matties en trekken regelmatig samen ten strijde. Ook zij streden eerder in Newark On Trent om de aandacht van de bezoeker. Helaas is het geluid een ondefinieerbare brij, waarbij de bekkens de overhand hebben. Dat is op zich ook niet gek met een dergelijke houthakker achter de potten en pannen, maar deze hardwerkende band verdient zo veel beter. Dat zien we dan ook terug in het aantal kijkers. Het is abominabel rustig. Niet in de laatste ligt de oorzaak in het feit dat de band gesandwicht is door de publiekstrekkers Heriot en Kublai Khan TX. Armed For Apocalypse kwam in 2019 in Patronaat veel overtuigender over. Ik zie de sludgende hardcoremetallers dan ook graag weer een keer in een dergelijke setting.

Zoals aangekondigd, is het Texaanse (vandaar die TX in de bandnaam) Kublai Khan TX populair. Het is de eerste band met een serieuze wachtrij voordat de schuifdeur van de zaal opent. Of nouja, wachtrij... Een grote kluwen enthousiastelingen, waarbij de adrenaline bij sommigen welhaast uit de horen spuit. Dat blijkt ook wel als de band dan aanvangt. Bij de eerste song is het bal in de zaal. Moshes en headbangs worden vakkundig geplaatst. Twosteps overal en er wordt meegeblèrd alsof het leven ervan afhangt. Dat valt bij de muziek van Kublai Khan TX goed te begrijpen want die groovet als een malle. Het bier vliegt in het rond, evenals de strandbal en opblaaspaddestoelen, die zich tezamen met de crowdsurfers een weg boven het publiek proberen te banen. De band heeft duidelijk leentjebuur gespeeld bij de landgenoten van Machine Head; de op hardcore gebaseerde metal is makkelijk om op mee te 'bangen' en leent zich uitermate goed voor gangshouts en andere makkelijk in het gehoor liggende 'zanglijnen'. Dat dit allemaal weinig met tech te maken heeft, boeit vrijwel niemand.

Om eerdergenoemde redenen moet Hundred Year Old Man het vervolgens wel met een heel klein aantal bezoekers doen. En dat is niet het enige waar de band ook mee te dealen heeft. De lichtshow - of beter gezegd: het gebrek daaraan - zorgt voor een wat ongemakkelijk begin. Het duurt helaas erg lang voordat die op orde is en het vormt dus een enorme uitdaging voor de fotografen. Een klein groepje enthousiastelingen werkt zich daar echter moeiteloos doorheen. Niet in de laatste plaats omdat een van de organisatoren, Helen Tytherleigh, haar opwachting maakt op basgitaar. Na haar eerdere optredens met Hieroglyph, staat zij sinds enige jaren bij deze groep uit Leeds op de loonlijst. Nadat zowel het licht, als de band en de zaal op gang zijn gekomen, zien we hoe langer hoe meer nekken op en neerknikken. Het is als een stoomwals die op gang moet komen. Fans van bands als Amenra en Cult Of Luna die deze band nog niet kennen, moeten zich hier maar eens aan wagen. Welgeplaatste doomsludge en post-metal maken bezit van de zaal en menigeen zet het hoe langer hoe harder op een headbangen. Doordat de band, karakteristiek voor het genre, de tienminutengrens niet schuwt, blijft men ook heerlijk in dezelfde sfeer hangen. Het is dan ook niet gek dat de setlist slechts vier nummers telt, waarbij het vorig jaar uitgebrachte Sleep In Light vanzelfsprekend de meeste aandacht krijgt. Hopelijk komt de band ook snel een keer naar Nederland.

Zo werken we langzamerhand toe naar het einde van dag drie. Met Internationaal-Belgische vermorzelaars van Aborted aan het roer, weten we ons natuurlijk verzekerd van een potje hoofd- en haarslaan. Na het Aerosmith-intro is het dan ook vol gas met Aborted. De wellicht ietwat klassiekere aanpak van techdeath krijgt alle nekken met gemak los. Aborted zou Aborted niet zijn, als dat niet ook gepaard gaat met gezellige plaatjes op de achtergrond - geheel in lijn met de albumhoezen. Voor de in 1995 opgerichte band mogen de jaren op papier dan misschien wel tellen, het drukt zich slechts uit in professionaliteit, beheersing en controle. De mannen weten nog altijd hoe je brute, lompe metal overbrengt op een massa. Helemaal als daar intussen de nodige biertjes in zijn gegaan. Daar draaien de heren hun hand niet voor om. Het klusje wordt met speels gemak geklaard.

Op elkaar lijkende bandnamen kom je bijna altijd wel tegen op festivals. Zo hebben we twee bands die catastrofale situaties omtrent oceanen hebben aangegrepen (Where Oceans Burn en Oceans Ate Alaska) om hun groep bekend te maken bij het publiek, en zijn er drie bands die in de numerologie zijn gedoken (The Five Hundred, Hundred Year Old Man en Milk & Two Shuggahs). Dan zijn er ook nog twee bands die moord een aantrekkelijk onderwerp vinden en twee die ballingschap een mooi beeld vinden. Ik laat het ter leering ende vermaeck als oefening voor de lezer om te achterhalen om welke bands dat gaat. De meest gelijkende bandnamen zijn echter Bound In Fear en In Fear die vorige keer ook al samen op de 'UKTF-line-up' stonden. Het valt natuurlijk ook niet mee om een originele bandnaam te verzinnen. Het uit Farnham afkomstige gezelschap onderscheidt zich echter door de breakdowns. Zo bewijzen de heren dat het altijd trager en altijd lomper kan. Gekscherend wordt de band dan ook wel 'breakdown in fear' genoemd. Je kunt slechtere bijnamen hebben. Ik zei het al eerder: er is niet zoiets als slechte marketing. Gehuld in dikke lagen podiumrook kondigt frontman Ben Mason de volgende track aan: "If you have fucking nightmares, then that's what this one's about." Daarmee weet u gelijk wat voor sfeertje deze deathcoreband tracht neer te zetten. Met een sterke fanbase en een strakke lichtshow wordt die sfeer overal om ons heen voelbaar. This indeed is the stuff of nightmares. Tegenstrijdig genoeg zien we opvallend veel telefoontjes in de lucht van mensen die filmpjes en foto's willen maken, terwijl de headbangers en windmillers zich uitleven op de breakdowns. Zo geniet eenieder op zijn eigen manier. Het mag allemaal, het kan allemaal.

Het is aan Chelsea Grin, dat in 2017 voor het laatst hier stond, om de dag te slachten voor wat betreft de optredens op de hoofdpodia. Er volgt immers nog een afterparty in het bijgebouw waar overdag ook lezingen en clinics gehouden worden. Maar dat is voor later, we gaan terug naar het hier en nu. Wie het artwork van deze Amerikaanse deathcore-band wel eens bestudeerd heeft, zal wel kunnen raden wat de naam zo ongeveer betekent. Het komt erop neer dat de mondhoeken van het slachtoffer worden opengesneden om hem vervolgens aan het lachen te proberen te maken. U kunt wel gokken wat er dan gebeurt. Dat themaatje trekt Techfest natuurlijk wel, en men loopt hier dan ook massaal voor uit. Na een kort, bruut intro, beginnen we maar eens met een setje breakdowns. "Are you ready to jump with us? I said: Are you ready to fucking jump with us?" Het is bal, met crowdsurfers en alles erop en eraan. Band en publiek genieten van elkaars energie. Dat de podiumpresentatie wat mak is, doet niet ter zake. De band compenseert daarvoor met strakke songs, fantastisch geluid en de flitsende lichtshow maakt het geheel af. Dit is deathcore van de bovenste plank. Zo lust ik ze wel. En met dit heerlijke maaltje boze-mannenmetal komt er een eind aan dag drie.