Het is pas de vierde show van de nieuwe Nederlandse band Haliphron. De dag ervoor stond de band in een uitverkocht Le Splendid in Lille, Frankrijk. De bandleden, bekend van Bleeding Gods, God Dethroned en het voormalige Izegrim, maken een ietwat onzekere en nerveuse indruk. Wel gaan ze er met vol enthousiasme tegenaan en weten het publiek met hun agressieve, maar melodieuze symfonische metal te vermaken. Het publiek heeft er zin in. Vooraan in de zaal wordt meegeklapt, gejuicht en zijn veel blije gezichten te zien. Het geluid laat helaas te wensen over. Vooral de vocalen worden nog wel eens door technische problemen verstoord. Bij Human Inferno is de diepe grunt van Marloes Voskuil wel goed te horen. De orkestraties van David Gutierrez Rojas komen in The Resistance goed tot hun recht. De titeltrack Prey van het debuutalbum wordt sfeervol belicht en een spotlight wordt op gitarist Jeroen Wechelaer gericht tijdens de solo. Het nummer is live nog beter dan op de plaat. Ook gitarist Ramon Ploeg en bassiste Jessica Otten vermaken zich prima. Na de afsluiter Unidentified Mass ontvangt de formatie terecht een groot applaus.
Als de symfonische metalband Ad Infinitum op het podium staat, is de zaal al beter gevuld. Het zelfvertrouwen van de bandleden valt meteen op. Zangeres Melissa Bonny heeft in eerste instantie wat problemen met haar microfoon, maar dit wordt snel opgelost. Daarna is de sound prima. Wel staat de zang van Melissa iets te hard, wat bij Unstoppable niet fraai is. De bandleden lijken even op gang te moeten komen, maar al snel is hun positieve uitstraling aanstekelijk. Gitarist Adrian Thessenvitz en bassist Korbinian Benedict spelen met een grote grijns op hun gezicht en ook drummer Niklas Müller en zangeres Melissa Bonny zijn in hun element. Melissa wisselt moeiteloos van cleane zang naar grunts in het stevige Your Enemy.
De nummers van het recente album, Seth en Upside Down, zijn live erg overtuigend. Met ieder volgend nummer lijkt Ad Infintum nog meer gas te willen geven. Tegen verwachting in blijft het publiek echter redelijk rustig. Vooral bij een uptempo nummer als Upside Down is een springend publiek wel te verwachten, maar dit gebeurt niet. Het merendeel van de mensen lijkt vooral voor Arch Enemy gekomen te zijn. Desalniettemin krijgt Melissa de meeste mensen redelijk goed mee in haar enthousiasme. Het is een energiek optreden en een prima opwarmer voor de hoofdact.
Als de crew van Arch Enemy het prachtige decor opbouwt, loopt de zaal bijna helemaal vol. De balkons zijn afgesloten, dus een uitverkochte show is het niet. Met Ace Of Spades van Motörhead worden de lichten gedimd. De lichtshow wordt gestart om de spanning op te bouwen. Energiek als altijd trapt de internationale melodeath-gigant de show af met het nummer Deceiver, Deceiver. Het geluid is dik in orde en Arch Enemy heeft niet te kampen met technische problemen. De laatste noot van de opener gaat vloeiend over in The World Is Yours. Het is een detail als dit dat het vakmanschap van de ervaren muzikanten duidelijk maakt en het draagt bij aan het kijkgenot.
De setlist is een goede mix van nieuwe en oudere nummers. Doorgaans is het een gelikt optreden, al ziet het er enorm ingestudeerd uit. Zoals te verwachten draagt Alissa bij The Eye Of The Storm de vlag met het bandlogo zwaaiend over het podium en is iedere bewegingen te herkennen als je eerdere shows hebt gezien. Vanaf House Of Mirrors begint het publiek eindelijk een beetje los te komen en gaan de eerste crowdsurfers richting het podium. Vanaf dat punt is het feest in de zaal. Als Alissa oproept om mee te springen met My Apocalypse doen de fans dit maar al te graag. Het applaus is dan ook groot en de pauze na dit nummer wat langer. De oudere composities als Ravenous en My Apocalypse bieden de heren de gelegenheid om te laten zien en horen wat ze kunnen. Alissa geeft ze hiervoor alle ruimte. Bij de nieuwere nummers als Handshake With Hell heeft Alissa de kans om haar vocale kracht te laten horen. Het rustige stuk met cleane zang is erg zuiver. Je zou er bijna aan gaan twijfelen of het wel live is, maar je kunt zachtjes haar ademhaling horen. Heel knap gedaan en het is zeker één van de hoogtepunten van de avond. Bij Sunset Over The Empire besluit de band het nummer in het midden te pauzeren voor wat interactie met het publiek. Er moet meegezongen worden, met alleen de gitaar van Michael Amott als leidraad. De andere bandleden houden de beat vast. Dit ritme blijft echter niet de hele tijd hetzelfde. De knappe timing van dit spelletje is opmerkelijk en bewijst hoe goed de bandleden op elkaar zijn ingespeeld. Na de snelle nummers As The Pages Burn en We Will Rise verlaat de band het podium.
Uiteraard laat niemand zich voor de gek houden. Als toegift volgen nog vier nummers. De band en het publiek gaan er volledig voor. Met het prachtige Snowbound wordt het gas flink losgelaten. Het mooie samenspel van Jeff en Michael zorgt voor kippenvel. Prachtig, maar de geweldige show is pas afgerond na het populaire Nemesis en Fields Of Desolation.
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.
