Naast Monstrosity en Origin uit Amerika zijn ook Reject The Sickness uit België en Intrepid uit Estland van de partij. Monstrosity is de enige band die ik ken en door de andere bands laat ik mij graag verrassen.
Er zijn ongeveer vijfentwintig personen aanwezig als Intrepid aftrapt. Deze jonge band speelt een verrassend klassieke vorm van death metal die best aardig klinkt. Terwijl de band speelt, druppelt het publiek binnen en blijft het traditioneel achterin de zaal staan. Intrepid speelt best aardig en het is grappig om te zien hoe de geestdriftige zanger soms een poging doet om het publiek op te zwepen, maar die halverwege staakt. Hij kan het publiek amper zien en op wat knikkende hoofden na is er weinig respons. Aan het einde van de set zijn nog er ruim vijftig personen en die kunnen de Esten wel waarderen. Het applaus na afloop is dan ook uitgebreid.
Na een vlotte change-over is het de beurt aan Reject The Sickness. Inmiddels zijn er zeker honderd personen binnen, maar voor het podium is niks te beleven, ook niet als zanger Guy daar een aantal keer om vraagt. Dat is jammer, want deze Belgen zetten een zeer melodieuze set neer die het aanhoren meer dan waard is. Helaas wordt er weinig licht gebruikt, waardoor je grotendeels tegen schaduwen aan zit te kijken. Daarentegen is het spel van deze heren erg strak en dat is echt genieten!
Origin is ook niet echt een kleine speler in dit genre en de zanger is kennelijk gewend om het Nederlandse publiek wat naar voren te krijgen. Na een aantal pogingen komt het schoorvoetend wat naar voren en staan er een paar mensen tegen het podium aan. Het kennelijk kenmerkende rode en blauwe licht is nog een standje lager bij Origin en worden nu af en toe aangevuld met snel knipperende felle witte lampen die in het publiek gericht zijn; een garantie dat je met enige regelmaat even niks meer ziet. Wat wel goed zichtbaar is, is de vingervlugheid van bassist Mike Flores. Bij meerdere nummers vliegen zijn vingers over de gehele lengte van zijn bas en tovert hij er de meest wonderlijke tonen uit. De band probeert de interactie te zoeken met het publiek, maar daarvoor is het te rustig voor het podium. Zanger Jason Keyser heeft het idee opgevat om de kleinste wall of death te creëren en is blij als twee mensen tegenover elkaar gaan staan. Het worden er uiteindelijk vijf tegen vijf en de hilariteit bij de band en de zaal is groot. Ook wordt er een aantal circle pits geïnitieerd op verzoek van Jason, maar die halen meestal niet eens één rondje.
Dan is het tijd voor Monstrosity en de zaal is nu redelijk gevuld. De grootste band van de avond heeft de kleinste backdrop; een overmaatse vlag. Wellicht een teken aan de wand, want het klinkt aardig maar meer ook niet. Een groot probleem voor Gigant is altijd de beperkte verbinding van Apeldoorn met de rest van het land, waardoor mensen vaak al voor het einde van een concert hun (laatste) trein moeten halen. Dat verklaarde voor een deel de leegloop, maar niet helemaal. Het optreden was gewoon niet heel goed. Daarbij stond gedurende vrijwel de gehele set een tiental stroboscopen op standje ‘epilepsie’ op het publiek gericht van achter de band, waardoor je soms echt niet voor je kunt kijken zonder permanente schade aan je retina.
Tegen het einde zijn er nog een stuk of vijftig aanwezigen en de toegift van Monstrosity komt dan ook niet van harte, maar wordt waarschijnlijk gedaan voor het handjevol hardcore fans. Een tweede toegift zit er niet in; de heren hebben er geen zin in.
