Wat is het af en toe toch heerlijk om recensent te zijn! Toen ik tegen tien over acht bij De Effenaar aankwam, liep ik tegen een rij van dik 200 man aan, maar aangezien het optreden uitverkocht was (ondanks de belachelijke entreeprijs van € 17,50), kon ik gelukkig meteen doorlopen tot aan de kassa, waardoor ik alsnog binnen vijf minuten binnen stond. De band heeft besloten geen voorprogramma mee te nemen, wat ik persoonlijk een beetje een vreemde ontwikkeling vind, maar hierover later meer. Om half negen zou Within Temptation het podium van de inmiddels afgeladen vol zittende zaal betreden. Half negen, mijn reet! Hoewel ik al verwacht had dat het zou uitlopen, kwamen de heren en dame pas om twintig over negen het podium op!
Je kon merken dat de verwachtingen bij het publiek hooggespannen waren. De band had zich duidelijk de moeite genomen een goed geoliede show ervan te maken: twee reusachtige engelen aan weerszijden van het podium zorgden voor de nodige kitsch en op het grote videoscherm kwamen voortdurend beelden van onweer, kastelen, landschappen en ander fraais voorbij (een paar dagen National Geographic Channel in de gaten houden doet wonderen geloof ik). Na een intro opende de band met het pakkende See Who I Am (een van de betere nummers van het toch ietwat teleurstellende nieuwe album), dat op een enthousiaste publieksresponse kon rekenen. Het nieuwe album werd sowieso goed vertegenwoordigd: bijna ieder nummer ervan kwam voorbij, waarbij Jillian, Forsaken en stiekem toch ook wel Stand my Ground (dat live veel beter tot zijn recht komt) de meeste indruk wisten te maken.
De podiumpresentatie was naar behoren, en vooral de beeldschone Sharon den Adel wist moeiteloos de harten van het publiek te stelen (hoewel ze wel eens wat nieuwe pasjes mag leren). Een groot pluspunt vond ik het feit dat de band er zelf erg veel zin in leek te hebben en alles behalve een arrogante of verveelde indruk maakte. Dat enthousiasme sloeg al snel over op het (veelal érg jeugdige) publiek. Ik heb me zelden zo oud gevoeld in De Effenaar als deze dag. Hoewel ik vaak de klacht heb gehoord dat de zang bij Within Temptation live stukken minder zou zijn dan op cd, moet ik zeggen dat ik daar in ieder geval vandaag niets van heb gemerkt. Ook de hogere regionen werden door Sharon den Adel zonder veel moeite gehaald, en ik heb maar een enkele keer een kleine onzuiverheid gehoord.
Kritiek is er echter ook. Zo vertrok de band al na slechts een uur gespeeld te hebben van het podium, om nog éénmaal terug te komen met een toegift, die al met al misschien twintig minuten duurde. Voor nog geen anderhalf uur speeltijd vind ik de prijs van dit optreden toch wel schandalig duur, en een voorprogramma was dan ook op zijn plaats geweest. Within Temptation kan namelijk nog niet op zo'n indrukwekkende discografie steunen dat ze moeiteloos een avondvullend programma kunnen opstellen, en ik stel dan ook voor om optredens zonder voorprogramma's over te laten aan grootheden als Iron Maiden en Dream Theater. Bovendien viel het me tegen dat het debuut Enter volledig genegeerd werd, en dus ook geen ruimte meer was voor grunts. Erg jammer, want ook op Enter staan enkele pareltjes die eigenlijk in de setlist thuishoorden. Van Mother Earth kwam gelukkig wel nog het nodige langs (Caged, het titelnummer, het onvermijdelijke Ice Queen, Dark Wings en de prachtige ballad Our Farewell). Al met al heeft de band echter een vrij sterke indruk weten achter te laten, en ook al is het nieuwe album The Silent Force mijns inziens lang niet zo goed als Mother Earth, voorlopig lijkt Within Temptation weer een paar jaar vooruit te kunnen.
