De zaal is nog nauwelijks gevuld als het Zwitserse Virtual Symmetry om half acht de aftrap mag verzorgen. Het project rondom zanger Valerio Æsir Villa is oorspronkelijk begonnen als eenmansproject, maar inmiddels uitgegroeid tot volwaardige band. Onlangs verscheen het titelloze, derde album. Virtual Symmetry verzorgt een mix van melodieuze power metal en progressieve metal. Denk aan een combinatie van Labyrinth, Circus Maximus en een snufje Symphony X en je krijgt een aardig beeld. Het niveau van die groepen blijkt echter te hoog gegrepen, want Virtual Symmetry laat vanavond nog best wat steken vallen. Het begint al met het ontzettend pompeuze intro, dat als een soort mengelmoes van Lord Of The Rings, het Eurovisie-songfestival en een Disney-musical uit de speakers komt schallen. Alsof de meest epische band aller tijden het podium gaat betreden! Dan valt de nogal clichématige muziek behoorlijk tegen, zeker als het geluid ook nog eens vrij matig blijkt afgesteld. Villa probeert net iets te enthousiast de handvol bezoekers mee te krijgen en nodigt het publiek voortdurend uit tot meeklappen, iets wat ondanks zijn moedige pogingen niet echt van de grond wil komen. Zijn melodieuze zang klinkt echter niet verkeerd en ook het puike gitaarwerk mag er zijn. Net als Virtual Symmetry wat momentum begint op te bouwen, kiest de band om onverklaarbare redenen voor een volstrekt overbodige drumsolo. Daar zit echt niemand op te wachten. Al met al een nogal wisselvallig begin dus.

Dan heeft de Franse, progressieve deathmetalband Fractal Universe de zaken een stuk beter voor elkaar. De mannen uit Nancy hebben niet voor niets onderdak gevonden bij Metal Blade Records. Hoewel de technische, strakke en behoorlijk futuristische muziek van de band op het eerste gehoor zo’n beetje de minst waarschijnlijke supportact voor Evergrey lijkt te zijn, vindt het kwartet gedurende het optreden steeds meer gehoor bij het inmiddels toegestroomde publiek. De muziek is ontzettend technisch – vooral het indrukwekkende gitaargepiel van Hugo Florimond springt in het oog – maar tegelijkertijd weet Fractal Universe steeds erg gave, atmosferische breaks in te bouwen, waardoor de nummers een onheilspellend karakter krijgen. Het lijkt wel een soort combinatie van Gojira en Meshuggah (de ‘djenty’ gitaarloopjes), Tool (de hypnotiserende, bijna ritualistische ritmes) en Allegaeon (de souplesse waarmee techniek en melodie gecombineerd worden). Tijdens de laatste nummers haalt frontman Vince Wilquin een saxofoon tevoorschijn, waarmee hij door het publiek loopt. Fractal Universe lijkt een vreemde eend in de bijt, maar geeft een ijzersterk visitekaartje af en neemt dankbaar de lange ovatie na afloop in ontvangst.

Dynamo is zo goed als uitverkocht en tegen de tijd dat Evergrey van start gaat (iets over half tien), is het zoeken naar een goed plekje. De Zweden draaien al zevenentwintig jaar mee, maar zijn nog steeds populair. En gezien de constante kwaliteit van het materiaal is dat ook niet meer dan logisch. Met name het afgelopen decennium, sinds de terugkeer van gitarist Henrik Danhage en drummer Jonas Ekdahl, floreert Evergrey als nooit tevoren. Het zal niemand verwonderen dat Evergrey vanavond de nadruk legt op het materiaal van de twee meest recente albums. De mannen openen met de single Save Us en vervolgen met een bloemlezing uit hun oeuvre, waarbij vooral de albums vanaf Hymns For The Broken (2014) goed vertegenwoordigd zijn. Het optreden van de Zweden is verrassend stevig. Sterker nog: ik heb de band nog nooit zó hard van leer horen trekken. Evergrey presenteert zich vanavond meer dan ooit als echte metalband. De nadruk ligt op technische riffs, fraaie refreinen en de stevige nummers uit de discografie van de mannen. Hoogtepunten uit het eerste deel zijn het live uitstekend uit de verf komende Distance van het geweldige The Storm Within (2016) en Midwinter Calls, waarvan de centrale gitaarmelodie luidkeels door het publiek wordt meegezongen.

Een nadeel van een enorm rijke discografie is dat er ook onvermijdelijke keuzes gemaakt moeten worden. Door de nadruk op de laatste albums moeten de liefhebbers van het klassieke werk van Evergrey het vanavond met enkele kruimels doen. Pas met de afsluiter van de reguliere setlist grijpt de band terug op ouder materiaal middels een schitterende uitvoering van A Touch Of Blessing (van The Inner Circle). Dat smaakt naar meer! Gelukkig keren Englund en consorten terug voor een toegift. Gehuld in witte outfits krijgt het publiek nog drie nummers te horen, waaronder de klassieker Recreation Day (afkomstig van het gelijknamige meesterwerk uit 2003). Gek genoeg lijken veel mensen in het publiek het nummer niet zo goed te kennen, wat betekent dat de band nog steeds veel nieuwe fans weet aan te spreken (maar mij ook aan mijn leeftijd herinnert). Met publiekslieveling King Of Errors eindigen de heren op overtuigende wijze.

Evergrey bewijst vanavond nog steeds uitstekend in zijn vel te zitten en de technische uitvoering is uitstekend. Toch blijft echt kippenvel uit, misschien wel door het ontbreken van een van de vele, sublieme ballads die de groep in zijn carrière heeft geschreven. Ondanks deze lichte minpunten geeft Evergrey vanavond een meer dan solide performance, waardoor iedereen tevreden huiswaarts kan keren.

Setlist Evergrey:
1. Save Us
2. Weightless
3. Distance
4. Eternal Nocturnal
5. Midwinter Calls
6. Where August Mourn
7. A Silent Arc
8. In The Absence Of Sun
9. Call Out The Dark
10. My Allied Ocean
11. A Touch Of Blessing

Toegift:
12. Blindfolded
13. Recreation Day
14. King Of Errors

Met dank aan Peter van der Wielen voor de foto's!