Zaterdag:
Veel beter dan dit kan de dag niet beginnen. Enforced vindt namelijk het wiel weliswaar niet uit, maar overtuigt aan het begin van de middag op het gezellige kleine podium met een energiek en fijn optreden. De thrashers uit Richmond (Virginia), die onder contract staan bij Century Media Records, komen met de beste songs van At The Walls (2019) en Kill Grid (2021) en krijgen terecht veel bijval met hun mix van Slayer-, Power Trip- en Sepultura-elementen. (Jeffrey)
Het Italiaanse Wind Rose heeft al een flinke portie (soms zelfs erg jonge) fans op de been gekregen zo vroeg op de dag. Ja, er staan ditmaal toch ook een flink aantal kinderen in het publiek, iets dat helemaal grappige taferelen oplevert als de minderjarigen ook beginnen te crowdsurfen en enkele paniekerige ouders zich daarna naar de zijkant haasten om hun kroost weer veilig mee te nemen. Heel serieus is de act van deze dwergenmetalband ook niet te noemen, maar ik zou echt liegen als ik niet zou zeggen dat ik het hele optreden met een flinke glimlach op mijn gezicht heb aanschouwd. Dat het mij al bekende Diggy Diggy Hole een cover is van een Brits-YouTube kanaal genaamd The Yoghcast wist ik verder niet, maar het verklaart wel waarom deze 'hit' toch net een tandje platvloerser aanvoelt dan de andere vrolijke power/folkmetalsongs van deze band. Zo'n lied als Drunken Dwarves is in ieder geval perfect voor het publiek dat later vandaag ook naar Gloryhammer en Alestorm komt kijken. Goed? Nee. Leuk? Stiekem heel erg! (Lennert)
Helaas geen Els Prins vandaag bij Sisters Of Suffocation. Ze werkt in alle rust aan haar gezondheid. Gelukkig is er een vervangster in de persoon van Linn Liv (Cyanide Paradise, Pictura Poesis). Geen brute grunts van haar, maar vooral felle screams van Liv, die een zeer gedreven indruk achterlaat. De zusters en broers stralen veel speelplezier uit en dat doet het schelle geluid gelukkig wat vergeten. Het vijftal staat te boek als deathmetalband, maar laat met de nieuwere nummers horen de verbreding op te zoeken. Met name het melodieuze leadgitaarwerk van Simone van Straten springt eruit op dat vlak en zelfs in het basspel van Tim Schellekens hoor je de variatiedrang. Interessant, en derhalve zijn velen benieuwd hoe het nieuwe album Eradication gaat klinken. (Jeffrey)
Een van de winnaars van Prognosis 2022, het progressieve metalfestival in Eindhoven dat eerder dit jaar plaatsvond, is Cobra The Impaler. Vandaag mag de Belgische formatie Friesland proberen te veroveren met zijn progressieve sludge/stoner metal, met invloeden van Alice In Chains, Baroness, Gojira, maar bovenal Mastodon. Ongetwijfeld zijn er ook vandaag zieltjes gewonnen, maar de heren kunnen niet de hele set de aandacht van het gedeeltelijk melige publiek erbij houden. Dat heeft wellicht met de warmte, in combinatie met de beperkte variatie in tempo te maken. De nummers van het debuutalbum Colossal Gods blijven een beetje hangen in midtempo. Mountains en Spawn Of The Forgotten zijn een uitzondering, maar meer variatie zou meer publieksparticipatie teweegbrengen. Verder valt er niets af te dingen aan de prima uitvoering en zijn vooral Colossal Gods en Scorched Earth uitstekende visitekaartjes. (Jeffrey)
Het Amerikaanse trio Night Demon zet een puike portie old school heavy metal neer waar het publiek helemaal in op kan gaan. Zanger/bassist Jarvis Leatherby schreeuwt ons een bepaald moment zelfs "Here's one for the home country!" toe om daarna Golden Earring's Radar Love in te zetten. En potverdomme, deze rauwe en snelle versie is echt fenomenaal en levert de band dan ook een euforische feedback op, helemaal door de aangepaste lyric "And the radio played that forgotten song... MOTÖRHEAD'S PLAYING ON ALL NIGHT LONG!". Eigen materiaal Screams In The Night, The Sun Goes Down en Night Demon gaat er gelukkig ook in als koek en de tijd vliegt voorbij met het grotendeels snelle en erg aanstekelijke materiaal. Night Demon is voor mij de absolute verrassing van de dag en ik hoop dat deze band komende jaren flink zal stijgen op de billing! (Lennert)
Ik geloof dat ik Flotsam And Jetsam nu in de tussentijd al drie keer op Into The Grave voorbij heb zien komen? Geen ramp, want ik kan altijd genieten van Erik A.K.'s vocale kunsten, want de inmiddels 55-jarige zanger is wat mij betreft nog steeds een van de beste frontmannen van de generatie nog steeds optredende jaren '80 thrashmetalbands. Het is tevens fijn dat het recente materiaal als Iron Maiden en Demolition Man ook zo spetteren, aangezien de band zo voorkomt slechts een nostalgie-act te zijn. De duim van A.K gaat meermaals omhoog voor drummer Marco Prij (Cryptosis), die in korte tijd de nummers heeft moeten instuderen. Na het van Blood In The Water afkomstige Burn The Sky, waarbij een danseres in brandende jurk het podium op komt, eindigt de set echter redelijk abrupt. Geen No Place For Disgrace als afsluiter dit keer. Het lijkt er op dat men toch net de tijdslimiet heeft overschreden, waarmee helaas een erg plotseling einde komt aan een verder erg fijne show waarbij klassieker I Live You Die vanzelfsprekend het hardste wordt meegebruld. (Lennert)
"The undisputed kings of death metal of the UK". Kijk maar uit dat je geen karikatuur van jezelf wordt, of is het ironisch bedoeld? Aan zelfvertrouwen in ieder geval geen gebrek bij de groep vrienden uit Engeland die gezamenlijk door het leven gaat als Ingested. Hoewel je met dergelijke uitspraken verschillende reacties teweegbrengt, moet gezegd worden dat Jason Evans wel weet hoe hij het publiek mee moet krijgen. Gepassioneerd en gedreven dirigeert hij het optreden, waarin death metal, slam en deathcore gecombineerd worden. Het is dan ook lekker headbangen en pitten met de vele breakdowns. Tot een door Evans gewenste circle pit om de lantaarnpaal heen komt het niet, maar verder laat het publiek zich niet onbetuigd. Ingested is uiteraard niet de koning van de death metal, maar vermaakt met een energieke show waarbij het publiek goed betrokken wordt. (Jeffrey)
"Het is heerlijk om in Nederland te spelen. Iedereen is hier altijd lekker bezopen. Zelfs jullie kerk ziet er bezopen uit!", aldus de frontman van Orange Goblin terwijl hij wijst naar de scheve Oldehove die over het concertterrein torent. De Engelse stoners leveren op dit hete moment van de dag een gemotiveerd optreden af, dermate gemotiveerd zelfs dat ik mezelf toch afvraag of ik me niet eens wat meer in deze sympathieke band moet verdiepen. Ondanks dat dit niet helemaal mijn genre is, valt toch op dat er echt niets mis met songs als Sons Of Salem of het aan Lemmy Kilmister opgedragen Renegade. Het publiek geniet in ieder geval met volle teugen en het kleine uurtje gaat stiekem te snel voorbij. (Lennert)
Het felste optreden is zonder meer dat van Midnight. Zelfs de aankondigingen van bandleider Jameson ‘Athenar' Walters zijn maniakaal. Die opgefokte houding zorgt voor een energieboost bij de toeschouwers. Het Amerikaanse drietal met kogelriem en een panty/juten zak over het hoofd komt met een set die zowel de blackened punk-, de speed metal- als de black 'n roll-kant laat horen. Gevarieerd dus, maar altijd met de middelvinger omhoog, wat ook terugkomt in de titels Fucking Speed And Darkness en Who Gives A Fuck?. Simplistisch, doch effectief, net als de opbouw van de korte songs. Midnight is een van de winnaars van Into The Grave 2022. (Jeffrey)
De grappen over corpsepaint die als zonnebrand dient voor de bandleden van Dark Funeral liggen voor de hand en worden dan ook veelvuldig gemaakt. Het is echter de setting die tegenwerkt voor de Zweedse groep, die zich ondanks de warmte in fraaie kostuums gehesen heeft. Deze blastende, van zeer fraaie melodieuze riffs voorziene blackmetalmis moet je natuurlijk in een donkere zaal aanschouwen. Denken we de setting even weg, blijft er een overtuigend optreden over waarin de epische klanken soms wat door de triggerende basdrums weggedrukt worden, maar er toch voldoende te genieten valt van zowel de nieuwe tracks Leviathan, We Are The Apocalypse en vooral Let The Devil In als de klassiekers The Secrets Of Black Arts, Where Shadows Forever Reign, Open The Gates en The Arrival Of Satan's Empire. (Jeffrey)
Voordat Heidevolk begint, probeert de presentator Baldrs Draumar-fans nog op te zetten tegen de Drentse invasie, maar gelukkig blijft een slachting tussen beide fans uit en wordt het vooral een euforisch ontvangen show met een enthousiaste moshpit en tientallen crowdsurfers. Ik ben fan van deze sympathieke band en vandaag bevestigt dat alleen maar, maar in de tussentijd heb ik wel het idee dat de afgelopen vier keer dat ik Heidevolk aanschouwd heb, echt compleet dezelfde show was. Geen probleem, want klassiekers Saksenland, Nehalennia,Vulgaris Magistralis en sterke nieuwe tracks als het dramatische Yngwaz Zonen en het opzwepende Tiwaz zijn meer dan genoeg reden voor een feestje, maar in de tussentijd zou ik toch ook weer eens wat materiaal willen horen van het stoere Batavi. Heidevolk zet wederom een uitstekend optreden neer en zorgt voor een kolkende mensenmassa, maar ik hoop bij een volgend optreden stiekem weer eens op een paar andere songs die ik nog niet zo vaak gehoord heb. (Lennert)
Net zoals we op Dynamo Metalfest en FortaRock deden, staan wijzelf nu ook weer op Into The Grave met een tent voor de signeersessies. Elke dag zijn er een aantal bands waarbij fans om een handtekening of foto komen. Vooral op zaterdag en zondag mogen we niet klagen over de opkomst, al valt het wel op dat zodra er een dame in de band zit, bijna iedereen ineens op de foto wil. Met Alestorm moeten we last-minute wel wat schuiven, omdat de band later dan gepland in Leeuwarden aankomt en dus niet op tijd kan zijn, maar uiteindelijk komt het toch goed en lopen de meeste fans tevreden weg, net op tijd voor de show van Gloryhammer.
Toen ik in 2017 voor het eerste kennis maakte met de ruimtetovenaars van Gloryhammer, toen men support was van Hammerfall, heb ik genoten van de over the top act, maar het lukt me vandaag lastig om er enthousiast over te zijn. Enkele oude songs daargelaten, valt me nu (nuchter) toch vooral op dat ik de ironische, poppy power metal vooral verschrikkelijk vermoeiend vind en snak naar iets met meer substantie. En laten we eerlijk zijn, nieuwe zanger Sozos Michael mist in ieder opzicht de flair en performance van vorige zanger Thomas Winkler. Het publiek zal het allemaal worst wezen, de moshpit is namelijk goed gevuld met mensen in eenhoornpakken en piratenkostuums en er wordt rijkelijk meegezongen met catchy deuntjes als Universe On Fire en Hootsforce, maar het is mij nu extra duidelijk dat ik nota bene een genre als power metal hier te serieus voor neem. En ja, ik heb eerder die dag wel genoten van Wind Rose. Gezien de publieksparticipatie en enthousiaste reacties op Gloryhammer en The Unicorn Invasion Of Dundee behoor ik vandaag tot een minderheid, maar ik heb toch liever power metal met 'power'.(Lennert)
Het ontbrak vandaag nog aan een old school thrashmetalband op de Reaper Stage. Wie anders dan Destruction om aan die behoefte te voorzien? De Duitse thrashlegende mag het kleine podium afsluiten en doet dat met verve. Bassist en zanger Schmier is de enige die over is van de originele line-up. Hij wordt geflankeerd door twee jonge gitaristen die gretig hun ding staan te doen. De tijd vliegt voorbij met krakers zoals Curse The Gods en Bestial Invasion. Het tempo ligt constant hoog en voor je er erg in hebt, is het optreden alweer afgelopen. De toeschouwers hebben genoten van een van de sterkere optredens van Destruction. (Rene)
Het is een understatement dat niet iedereen op het festivalterrein gecharmeerd is van de headliner van vandaag. Desondanks trekt de jolige piratenband Alestorm best veel publiek en is het de hele dag al zichtbaar dat veel mensen op de zaterdag voor maar één band zijn gekomen. En je kunt vinden dat het allemaal onderbroekenlol is en dat het muzikaal weinig hoogstaand is, maar het valt niet te ontkennen dat de mannen garantstaan voor een prima, opzwepend feestje. Wanneer de formatie het podium opkomt en Keelhauled inzet, is het meteen al een dolle boel in het publiek. Er wordt gesprongen, gedanst, gecrowdsurft, geroeid en vooral heel hard meegezongen. Het repertoire van Alestorm nodigt daar natuurlijk ook van harte toe uit met alle catchy deuntjes en simpele meezingrefreinen. Met de nieuwe plaat Seventh Rum Of A Seventh Rum op komst is er naast oud materiaal ook ruimte voor nieuwe nummers. Zo krijgen Magellan's Expedition en P.A.R.T.Y. hun Nederlandse live-debuut en is laatstgenoemde kanshebber om een vaste waarde te worden op de toekomstige setlist.
Meer foto's vind je op Jan-Willem's Facebook-pagina.
