Voordat het zover is, opent The Devil's Trade de concertavond. Dat is een eenmansproject van Dávid Makó (HAW, Stereochrist). De Hongaar speelt doomfolk, waarbij zijn stem gelijkenis toont met die van Mick Moss van Antimatter. Geen vrolijke muziek dus, maar melancholische, atmosferische gitaarklanken die met veel ruimtelijke effecten gepaard gaan. Het ene nummer op een elektrische gitaar, het andere op een banjo (No One Here en de traditionele folky song uit Transylvanië). De toon is emotioneel. Soms depressief en kalm, soms intens, zoals in het afsluitende No Arrival.
Eén van de hoogtepunten is Dead Sister, waarbij hij de banjo rechtop voor zich houdt en door het instrument zingt, hetgeen een kerkelijk effect geeft. Het publiek is stil en kijkt geboeid toe. De muziek ademt veel sfeer, al kan de zanger/gitarist niet bij iedereen de spanningsboog vasthouden. Hij praat een paar keer tussen de nummers door, maar omdat hij wat mompelt, komt het verhaal deels over. De kern van het verhaal is dat je informatie en belangrijke gebeurtenissen van generatie op generatie moet doorgeven, om kennis en beleving bij historische feiten niet verloren te laten gaan. The Devil's Trade is een bijzonder voorprogramma dat flink afwijkt van de hoofdact, maar toch terecht applaus krijgt.
Al tijdens het optreden van de support-act is het stampvol in het knusse zaaltje. Zowel in het café- als in het concertgedeelte is het gezellig en de sfeer is prettig. Bands komen hier dan ook graag spelen, hoewel het lage podium wel erg klein is. Dat wordt proppen voor de zes muzikanten van Oceans Of Slumber, maar het lukt. Veel beweging hoeven we echter niet te verwachten. De Amerikanen laten de muziek voor zich spreken.
De progressieve metalgroep uit Texas begint met het prachtige Winter en dankzij de intieme setting zit iedereen direct als het ware in de muziek, mede dankzij het uitstekend afgestelde geluid. Little Devil vult zich met een volle, krachtige en definieerbare sound, waarbij inderdaad Cammie de meeste aandacht krijgt dankzij haar onderscheidende soul-touch in haar zang. Toch eisen de heren ook de nodige aandacht op. Dobber uiteraard met zijn kleurrijke en jazzy drumwerk, dat voor de andere instrumentalisten soms moeilijk te volgen is. Met name Jessie Santos laat een wat wisselvallige indruk achter. Hij wisselt buitengewoon fraai leadwerk in A Path To Broken Stars af met minder strakke en vloeiende passages.
In onder andere Apologue laat Alexander Lucian horen dat hij naast gitaar spelen ook uitstekend de extreme vocalen verzorgt. Ook de screams van Santos zijn goed. Bovendien komt de cleane achtergrondzang van deze heren plus die van bassist Semir Özerkan prima tot zijn recht, zo blijkt uit ... This Road. Het is een van de vele hoogtepunten op de setlist. Daartoe behoren zeker The Decay Of Disregard en het zeer emotionele No Color, No Light. Cammie vertelt tussendoor niet veel, maar over dit nummer zegt ze: "It's my favorite song written, but least favorite to perform". En toch brengt ze het er prima vanaf. Van dit nummer krijg je pas kippenvel en het blijft nog dagen in je hoofd rondzingen.
Het is eigenlijk het laatste nummer op de setlist, maar terwijl de bandleden van het podium gaan, klinkt er massaal "we want more". Overleg volgt, en ja, gelukkig komt er meer. Nog eentje dan. En niet de minste. Het meeslepende, zeer overtuigend gezongen The Banished Heart (wat een prachtige zanglijnen) vormt het sterke slot van een overtuigend optreden, dat door iedereen met veel interesse en beleving is gevolgd. Tevreden verlaten de bezoekers de sfeervolle concertzaal waar bands graag komen om op te treden. Vanavond bleek waarom. Het intieme karakter.
Setlist Oceans Of Slumber:
1. Winter
2. Apologue
3. … This Road
4. Nights In White Satin (Moody Blues-cover)
5. The Decay Of Disregard
6. At Dawn
7. A Path To Broken Stars
8. No Color, No Light
Toegift:
9. The Banished Heart
Setlist The Devil's Trade:
1. St James Hospital
2. I Can Slow Down Time Pt 2.
3. 12 To Die 6 To Rise
4. Pusztinai Nagy Hegy Alatt
5. Dead Sister
6. No One Here
7. No Arrival
