Na een goede nachtrust ga ik er weer tegenaan. Leeched uit Manchester staat ook in de startblokken om de laatste dag af te trappen. De 'vrolijke' heren hebben duidelijk een voorliefde voor tattoos. Drummer Tom Hansell zit zelfs in zijn gezicht vol, maar de anderen kunnen er ook wat van. Met een albumtitel als Nothing Will Grow From The Rotten Ground en een contract bij Prosthetic Records weet je ook al wel dat dit geen gezellige popliedjes worden. De punky hardcore roept crusty associaties op. Helaas zijn de grunts ietwat aan de matige kant, maar verder gaat het er heftig aan toe. We zijn in ieder geval gelijk goed wakker geschud.

Ook bij Cognizance hebben ze een voorliefde voor tattoos. Dat is met name zichtbaar bij zanger Henry Pryce en bassist Will Keogh. Ook hier vliegen de blasts je om de oren. Het is echter te warm om nu al los te gaan en dus hebben de heren een kleine vijftig makke, starende schapen in de hal. Ter compensatie wordt er goedkeurend geknikt ten teken dat de notenkrakers er wat moois van maken. De technische hoogstandjes zijn dan ook niet voor de poes. De uit Yorkshire afkomstige band is een enorm strakke opener voor het grote podium. Die had wat mij betreft wel later op de bill mogen staan.

Stömb laat horen dat de belangrijkste woorden vaak de woorden zijn die niet gezegd worden. Bij een overdosis aan boze gruntmannen steekt dit Parijse, instrumentale kwartet boven het maaiveld uit. De duidelijk op traditionele staccato-djent geënte riffs zijn opvallend melodieus. Maar de heerlijk schurende sound zorgt ervoor dat het alsnog bruut is. De dissonante chug-a-chugs gaan erin als Ketellapper. Het gezelschap tapt regelmatig uit hetzelfde vaatje als Meshuggah. Tsja, wie doet dat op dit festival niet, zou je haast zeggen, maar de referentie ligt er hier wel erg dik bovenop. Dat is overigens totaal geen commentaar. Sterker nog, door de eigen benadering is het alleen maar een compliment. Een extra vermelding verdient bassist Alexandre Garachon. Met zijn gekke bekken en houdingen vermaakt hij het publiek prima. Ook Stömb had een paar posities hoger op de bill gemogen. Maar je moet als programmeur keuzes maken. En met zoveel kwaliteit in je line-up is het onmogelijk om het iedereen naar de zin te maken.

"It all begins with a deep desire to explore the unconscious mind and its infinite creative potential." Zo luidt de slogan op de Facebookpagina van het uit Boston komende The Surrealist. Helaas is de muziek vooral een genot voor het oor. Het oog heeft te lijden. Te lijden onder een gitarist die volledig in zichzelf gekeerd noten aan het poepen is. De muzieknerd staat er in zijn eentje voor. Nouja, hij wordt nog wel begeleid door een drummer, maar verder staat hij er moederziel alleen bij, aan de zijkant van het podium. Het is muzikaal fantastisch, maar visueel fantastisch saai. Het is heel knap wat hij doet. Het is altijd heerlijk als artiesten volledig opgaan in hun muziek, maar hij lijkt vooral te vergeten dat hij op een podium staat. Gemiste kans.

Crepitation biedt ons lompe, kneiterharde slam. In bulldozerformatie walst de band de hele zaal plat. Hoezo warm? Fuck warm! Alles moet kapot! Zanger Morbid Mark leeft zich helemaal uit en laat geen enkele spaan heel. Toch moet ik mijn best doen om mijn lach in te houden als hij zijn squeals door de mic blèrt terwijl hij z’n lippen beweegt met z’n vingers. Het heeft een ietwat komisch effect. Dat wordt nog eens extra gevoed door bijvoorbeeld de intro van Gelatinous Interdimensional Spunk Trumpet, die vertelt over een lul zo groot als vijf planeten die ons zonnestelsel binnenkomt en alles uitroeit door eroverheen te ejaculeren. Onderbroekenlol die niet aan mij besteed is, maar gelukkig voor deze heren uit Liverpool zijn er genoeg anderen die dit hilarisch vinden. In alle consternatie vergeet ik foto's te maken. Mijn hersenen kunnen dit niet aan.

Het Japanse Cyclamen is een graag geziene gast op progfestivals. In de tour voorafgaand aan UK Techfest spelen de goedgemutste Aziaten afwisselend een melodieuze set en een metalset. Het is al snel duidelijk dat we vandaag de metalset te horen krijgen. Er zal dus niet veel van het recent uitgebrachte Amida gespeeld worden door deze gekke mannen uit Tokyo. En dat is een goede zet. Het zou bijkans ongepast zijn om de zoetsappige melodietjes van de nieuwe plaat te spelen op een festival waar brutal death zo ongeveer de norm is. Hoewel er natuurlijk veel meer op de bill staat dan dat. Ook Cyclamen bedient zich van wat andere klanken. Het is vooral jazzy, experimentele metal wat de klok slaat. De poppy lijntjes tussendoor zijn slechts bedoeld om even op adem te komen. Daarna is het weer idioot freaken.

Idioot freaken kan natuurlijk ook met The Hirsch Effekt. Na de intro Bridge Over Troubled Water (Simon & Garfunkel), is het gelijk aan. Alsof hun leven ervan afhangt, rammen de drie Duitsers de ene idiote riff na de andere de zaal in. Nietsontziend knallen de heren uit Hannover de speakers uit. Het trio is zonder enige twijfel een van de gefreaktste bands van het moment. Met riffs die doen denken aan The Dillinger Escape Plan (RIP) en BTBAM (Between The Buried And Me) wordt er korte metten gemaakt met alles wat lief en aardig is. Toch is er ook uitgebreid ruimte voor mooie melodieën. Weliswaar in het Duits, maar The Hirsch Effekt is één van de weinige bands die daar probleemloos mee wegkomt. Sterker nog, het voegt toe aan het vervreemdende effect.

Dan is het de beurt aan Employed To Serve. Een van de weinige bands met een vrouw aan het roer/gilstokje. Het is altijd goed om ook vrouwen aan het werk te zien in een doorgaans door mannen gedomineerde wereld. Het uit Woking afkomstige hardcoregezelschap heeft alleen vandaag een wat mindere dag. Gelukkig is zelfs een wat minder geïnspireerd optreden van deze Britten geen schande om naar te kijken. De bijval van het handjevol fans in de zaal onderstreept dat nog maar eens. En dat is ook niet voor niets. Want het zit toch allemaal wel goed in elkaar hoor. Dat contract bij Holy Roar is meer dan terecht.

Dan is het tijd voor de secret act. Er is vanzelfsprekend heftig gespeculeerd wie dat nou kan zijn. Zouden de mannen van No Consequence een gekke coverset in elkaar hebben geflanst? Is het Slamtera? Agent Fresco? Er werden hier en daar al wat hints gegeven op Facebook, maar ja, hoe betrouwbaar zijn die? Eigenlijk zit vrijwel iedereen ernaast. Het is het mysterieuze gezelschap dat schuil gaat achter de naam Sleep Token dat acte de presence geeft. De gemaskerde en geschminkte anonieme bandleden brengen eclectische, occulte muziek. Niemand weet precies waar dit over gaat, maar juist dat mysterieuze slaat aan. Een van de softste bands van het festival geeft tegelijkertijd één van de meest gewaardeerde optredens. Het brengt menigeen in vervoering. Een ander loopt hoofdschuddend weg en begrijpt niets van het geheel. Maar dat drukt de pret niet voor de intussen aardig volle, grote zaal. Er wordt nog lang nagepraat over deze meesterzet om afzeggers Protest The Hero te vervangen.

Niet iedereen heeft het meegekregen, maar er is een verloting. Er valt onder andere een behoorlijk dure gitaar te winnen. Oprichter en organisator van UK Techfest Simon Garrod verschijnt ten tonele om de lootjes te trekken. Maar eerst natuurlijk nog wat plichtplegingen zoals een dankwoord aan alle bands, organisators, vrijwilligers en natuurlijk de bezoekers zelf. Maar er wordt ook stilgestaan bij mensen die er niet bij konden zijn. Zo is er bijvoorbeeld Jøel Pinder, de keyboardspeler van Fraktions, die vlak voor Techfest een verkeersongeluk kreeg en in het ziekenhuis belandde (hij is herstellende en naar verluidt komt alles weer goed). Het is kenmerkend voor dit ons-kent-onsfestival.

Ook vraagt Simon om de grootste group hug ooit. Daar wordt gewillig gehoor aan gegeven. Het is een prachtig gezicht om te zien dat de mensen die elkaar zometeen waarschijnlijk volledig overhoop duwen bij Betraying The Martyrs, elkaar nu vol overgave staan te knuffelen.

Na de winst van Engeland dit weekend is men euforisch en wordt er massaal "It's coming home" geblèrd (als referentie aan de wereldbeker die in 1966 al eens door Engeland gewonnen werd). Maar na de verloting is het tijd voor de laatste brutal attack van het festival.

Het is aan Betraying The Martyrs om de boel volledig te slopen. De indrukwekkende walk on wordt gevolgd door een laatste salvo aan boze mannen-metal. Mede door de goede belichting laten de brute mannen zien waarom zij de headliner van het festival zijn. De heren hebben er zin in, maar doen vooral ook waar ze zin in hebben. Zo neemt Victor Guillet zijn synths in z'n hand alsof het niets is en loopt er mee rond op het podium. Weegt dat ding dan helemaal niks?! Opvallend is ook hoe goed gitarist Steeves Hostin (Uneven Structure) zich weet te handhaven tussen dit brute geweld. De nieuweling in de line-up shredt de nummers aaneen alsof hij nooit anders gedaan heeft. Het is een steengoed optreden van een steengoede band.

Het is weer een geslaagd feestje geweest. Techfest heeft wellicht te kampen met vergelijkbare problematiek als Euroblast de voorgaande jaren had. De hype is eraf. Het publiek weet precies wat het kan verwachten. Het is sprekend dat sommige bezoekers die eigenlijk tot meubilair gerekend kunnen worden, bewust andere plannen hebben dit weekend. Maar zoals we afgelopen jaar bij Euroblast hebben gezien, hoeft dat geenszins een indicatie van het begin van het einde te zijn. Er zal nagedacht moeten worden over de doelgroep en het beleidsplan. Het communitygevoel kwam vorig jaar door de influx van nieuwkomers in het gedrang en dat is dit jaar niet anders.

Meer foto's op www.basementonline.nl