Zaterdag

Op dag twee is het programma uitgebreider dan op dag een. Er is evenwel muzikaal wat minder variatie later op de dag. Het weer varieert wel wat meer. Er zijn een paar buitjes, maar veelal blijft het droog. Het is wat drukker op het terrein dan dag een, want het is uitverkocht. Dat betekent dat er zo'n duizend mensen op het terrein zijn. Om een uur ’s middags trapt Uhgah Wugah ‘m op het Punkhol-podium aan als vervanger van Zero Zero Zero. Het fanatieke en goedgehumeurde trio uit Groningen doet dat uitstekend met een veelzijdige mix van speedrock en thrashcore. Er gebeurt veel in de nummers en daarmee is Uhgah Wugah direct een van de interessantste acts op de dag. (Jeffrey)

Ook Black Decades, dat de Skullcrusher-stage opent op zaterdag voor slechts vijftig man, mixt verschillende stijlen. Zo hoor je black metal, crust-punk en doom terug, maar heeft met het toetreden van Johan van Hattum vorig jaar het geheel ook een deathmetaltouch meegekregen dankzij zijn grunts, die flink afwijken van de screams van voorganger Mark van de Maat. Zo klinkt de band uit Utrecht en Amsterdam anno 2018 wezenlijk anders dan op het debuut Hideous Life (2016). Johan stopt veel beleving in zijn performance, maar in het licht en een matig gevulde tent komt de intensiteit van het vuige en duistere studiomateriaal vandaag niet tot zijn recht. In het donker in een klein zaaltje zou het meer impact hebben gehad. (Jeffrey)

De door Japanse hardcore beïnvloede grindcore van My Minds Mine doet het een stuk beter. Het kwartet brengt korte explosies met veel blasts. Na elke track klinkt gejuich vanuit de zaal, wat de enthousiaste en gepassioneerde frontman Rosco brengt tot: “Ja, mooi hè” en dankzeggingen. Een half uur lang van deze herrie is mooi genoeg. My Minds Mine wint de sympathie van de vroege vogels. (Jeffrey)

De eerste band waar het grote gros speciaal voor lijkt op te draven, is Disabuse. De groep treedt op met de kort geleden toegetreden gitarist Eric Heuverhorst, de opvolger van Edwin Woerdman, die het na dertig dienstjaren tijd voor iets anders vond. Het is een stuk drukker in de tent dan bij Black Decades en er is ook meer bijval. Dat is terecht, want ondanks dat niet elk nummer even strak gespeeld wordt, is het genieten van Fast But Not First, Electric Death (“voor iedereen die Bill Cosby als rolemodel heeft”) en Monastery Of Malice (alle van de ep Sorrow And Perdition uit 1989 en dus uit het Vara’s Vuurwerk-tijdperk). De headbangers maken de nekspieren los op de crossoverthrash en Disabuse sluit een set die zeer tevreden stemt af met het legendarische Master Of Prayer. (Jeffrey)

Dit weekend mochten inwoners van Erica gratis het festival bezoeken. In de kleine tent zijn wat ouders met kinderen aanwezig, maar die worden de tent uitgeblazen door de boze mannen van het Klazienaveense Dead Loyalty. De vuile, nihilistische en basgeladen rock/metal van de Drentse groep weet behoorlijk wat volk te trekken die de primitieve, boze en rauwe tracks van de Tormented-ep wel kunnen waarderen. (Jeffrey)

Net als Disabuse draait het in 1987 opgerichte Dead Head al heel lang mee. Ook hiervoor zijn veel belangstellenden naar de grote tent gekomen. Er is echter nog niet heel veel beweging. Is het nog te vroeg op de dag? Vorig jaar kwam de groep met Swine Plague, een prima album waarop men thrash van de ruigste soort combineert met technische elementen. Daarvan staan onder meer Helhuizen, Dühr (niet handig om vlak eraan voorafgaand de merch aan te prijzen) en Palfium op de setlist. Die worden afgewisseld met oudjes als In Your Room uit 1989. Vanwege het ontbreken van een volle en krachtige sound hebben ze minder effect dan op de plaat. Gitarist Robert ‘Ronnie’ Woning kampt met technische problemen en loopt gedurende het optreden een paar keer naar achteren, wat de goedgehumeurde Tom van Dijk uitnodigt tot het tussen de nummers door zeggen van: “Ronnie was even poepen.” De gitarist laat zich er niet door van de wijs brengen en vervolgt de solide performance. Dead Head was niet top vanwege het ontbreken van een vernietigende sound, maar scoort desondanks een dikke voldoende. (Jeffrey)

"Kom nog een stukje dichterbij, gezellig hiero!" Manu Armata uit Harlingen doet hard zijn best om indruk te maken en het festivalvolk erbij te betrekken, maar zou gisteren meer impact gehad hebben. De hardcore weet niet veel volk in beweging te brengen, de inspanningen van de actieve bandleden ten spijt. (Jeffrey)

De eerste band die de boel vandaag goed los krijgt, is Dust Bolt. Het is voor de Duitsers de eerste show in vier maanden tijd. Ze zijn bezig met het opnemen met een nieuwe plaat, maar vinden het “fucking cool” om hier vandaag te staan. Dat vinden de festivalbezoekers ook, want er is veel belangstelling en onder aanvuring van de energieke frontman komt er een circle pit om de paal heen en blijft er daarna constant een pit met onder andere Soul Erazor, Taking Your Last Breath en The Toxic Attack. Het eerste hoogtepunt van de dag is een feit! (Jeffrey)

Na een wervelende show van Dust Bolt mag Corrupt Moral Altar vernietiging brengen op de Punkhol-stage. De groep uit Liverpool brengt genadeloos harde hardcore/sludgegrind en geeft vol gas op het podium. De tent zelf loopt nog niet echt warm voor de groep, maar dat ligt niet aan de prestaties van de heren. Het is vooral vocalist Chris Reeve die opvalt door over het hele podium heen te stuiteren en zo hard schreeuwt dat zijn stembanden er bijna uitvliegen. Daar is geen speld tussen te krijgen. Uiteindelijk ook niet tussen de muziek. Het verzandt een beetje in een hoop ondefinieerbare brei aan herrie waar nog weinig songs uit te filteren vallen. Daar kan zelfs de geluidsman in de tent helaas niet heel veel moois van maken. De liefhebber van sneller en snelst en harder en hardst komt wel aan zijn trekken bij Corrupt Moral Altar, want sneller en harder vind je vandaag niet op PitFest. (Marcel)

”We need more beer on stage!” Bier en Tankard gaan hand in hand en frontman Gerre maakt er een mooi feest van. Hij is trots op het feit dat zijn band sinds 1982 meedraait en nooit uit elkaar gegaan is. Hij deelt zijn bier met de toeschouwers aan het hek, laat meerdere keren zijn zwabberende bierbuik zien (dat had niet gehoeven), danst met een EHBO-medewerker en maakt grappen met de meiden die op het podium aan de zijkant de show volgen. Bovenaan de setlist staan nog een paar nieuwe tracks zoals Pay To Pray en het titelnummer van One Foot In The Grave, maar al snel volgen Zombie Attack en Chemical Invasion, tot grote vreugde van de fans die de pit in omvang vergroten, het bier de lucht insmijten en een confettikanon activeren. A Girl Called Cerveza en Empty Tankard, dat uit volle borst wordt meegeschreeuwd, maken een einde aan een zeer vermakelijke show van “the only serious band tonight”. (Jeffrey)

Just Before Dawn maakt old-school death metal en gebruikt daarbij veel invloeden van Bolt Thrower, maar ook Amon Amarth. Niet vreemd aangezien de band ook bestaat uit leden van onder andere die formaties. Het bijzondere aan Just Before Dawn is dat de groep uit enorm veel leden bestaat die mee hebben gewerkt om de muziek op plaat te zetten, waaronder zelfs zeven vocalisten. Live speelt de groep echter in een formatie van vijf, met daarbij Dave Ingram (onder andere ex-Bolt Thrower, ex-Benediction) op zang. De set die Just Before Dawn speelt, is overtuigend. De death metal komt goed over en de band speelt naar behoren. Tracks als Soul Burner, Under Wheels Of Death en Outnumbered komen prima over, al gebeurt er niet heel veel op het podium. Drummer Jon Rudin is hierbij nog wel het toppunt. Die zit zo relaxed te trommelen dat het even lijkt of hij zich in een jazzband waant. Ingram (die binnenkort zijn heup laat vervangen) maakt ondertussen nog een paar grapjes, waaronder een over de vegan-eetkraam naast de tent, maar is daarbij zo onverstaanbaar dat vrijwel niemand daar wat van meekrijgt. (Marcel)

De tent is te klein voor Altar. Al maanden keken velen uit naar de aangekondigde reünie van de line-up ten tijde van cultklassieker Youth Against Christ en ze verschijnen dan ook getooid in een bandshirt. Helaas is gitarist Bert Huisjes er niet bij, maar de bassende Ericaan Nils Vos, gitarist Marcel van Haaf (die knap voor twee speelt), drummer Marco Arends (die met een grijns aan het drummen is) en schreeuwerd Edwin Kelder maken herrie voor vijf. Frontman Edwin is een klasse apart. Alhoewel hij gedurende de set schor wordt, eet het publiek uit zijn hand. Niemand kan zo typisch “godverdomme” zeggen zoals hij dat doet en de mensen betrekken bij de performance. Met een woeste blik en grote ogen moedigt hij aan, zet de boel in vuur en vlam en schreeuwt hij zich door de blackened deathmetaltracks heen. “Niet van dat slappe gedoe. Ik wil een pit zien zoals in 1994!” En die komt er ook. Het gaat er hard aan toe.

Als iemand in een rolstoel naar het podium komt crowdsurfen, reikt Edwin diegene een hand, maar als blijkt dat het gat tussen het publiek en podium net te groot is om te overbruggen, zegt hij: “Gooi maar neer!” Edwin draagt nummers op aan Bert en ook aan Marcel Beukeveld (ex-Manticore, ex-God Dethroned), die in 2016 overleed. Voor Throne Of Fire komt manager Chris Meijdam meegrunten. Veel fans schreeuwen alle teksten mee van bijvoorbeeld Jesus Is Dead, Cross The Bridge Of False Prophecies / Dismantling The Gods en Hypochristianity (“over dikke, vette nijlpaarden”). Dat een paar nummers vastlopen en de microffon even dienst weigert kan slechts een zuurpruim deren. Altar maakt vandaag historie zoals het ruim twee decennia geleden ook al historie maakte. Altar was eigenlijk de hoofdact van PitFest 2018. Dit gaat geen enkele band vanavond meer overtreffen. (Jeffrey)

Het is geen pretje om na Altar te spelen, want de meeste bezoekers zijn murwgebeukt. Toch is er nog wel een groepje fanatiekelingen bij het podium te vinden waar Diagnosis? Bastard! zijn set afwerkt. Het kwartet uit Londen en Stockholm (met gitarist Gareth Smith van Victims) maakt een rauwe, wat spastische vorm van hardcorepunk. Het zijn vaak korte intensieve passages waar soms geen kop of staart aan zit, maar het ragt lekker weg, al is de muziek niet heel memorabel. (Jeffrey)

Tomas Lindberg, Jonas Stålhammar en Adrian Erlandsson hadden nog wat tijd over en zijn naast At The Gates ook nog actief in The Lurking Fear, dat wat grimmiger en meer death is dan At The Gates. De Zweedse deathmetalband kwam vorig jaar met de eerste full-length Out Of The Voiceless Grave. Het vijftal heeft wat technische problemen met het drumstel en daardoor ligt de show even stil, maar gelukkig kan het kwintet vervolgen met het optreden. De setlist bestaat uit nummers van het debuutalbum. The Infernal Dread en het sfeervolle Winged Death doen het goed en met With Death Engraved In Their Bones, Vortex Spawn en The Starving Gods Of Old gooien de mannen het tempo flink omhoog. De performance is solide. Alhoewel er vlak na Altar niet heel veel eer meer te behalen is, stemt The Lurking Fear, dat vernoemd is naar het gelijknamige horrorverhaal van H.P. Lovecraft, tot tevredenheid. (Jeffrey)

Martyrdöd is een van de hoogtepunten van de dag. De Zweedse crustcore-formatie is muzikaal een bijzondere eend in de bijt. Harde ragstukken worden afgewisseld met melodieus gitaarspel. Daarbovenop komen de rauwe screams van zanger Mikael Kjellman. Het is een energiek spektakel en het publiek is nog niet eerder vandaag zo losgekomen in de kleine tent als tijdens dit optreden. Voorin woedt een hevig slagveld, waarbij mensen van het podium duiken, moshen, crowdsurfen en zelfs iemand in de tentpalen klimt en daar vervolgens verrassend lang mag blijven zitten voordat de security hem sommeert af te dalen. De band zelf ziet alles goedkeurend gebeuren en kan spreken van een spetterend optreden. (Marcel)

Een van de hoogtepunten van de dag volgt met Witchery, de uniform geklede groep waar naast gitarist Richard Corpse ook Sharlee D’Angelo (Arch Enemy) en Patrik Jensen (The Haunted) deel van uitmaken en waar Christofer Barkensjö en Angus Norder in 2016 Martin Axenrot (Opeth, Bloodbath) en Emperor Magus Caligula (ex-Dark Funeral, ex-Hypocrisy) opvolgden. Vandaag geen aandacht voor het meest recente album I Am Legion, maar voor ouder werk. De mannen staan vandaag gemotiveerd te spelen en het geluid staat ook nog eens heel goed afgesteld. Daardoor maakt het geheel dankzij een goede lichtshow een positieve indruk. De mix van Motörhead, Behemoth, Skeletonwitch, Slayer en Celtic Frost slaat aan, al is de geschminkte en entertainende frontman niet tevreden. Hij wil meer, staat met zijn handen bij zijn oren naar het publiek gericht om gejuich te horen, maar de meeste toeschouwers zijn moe na een of twee festivaldagen. (Jeffrey)

Het Zweedse Victims mag aantreden als laatste band van het festival op de Punkhol-stage. De groep maakt al jarenlang verdienstelijk een mengeling tussen hardcore en crustpunk. De bezoekers van PitFest komen echter niet meer in grote getallen naar de tent. Het is nog wel aangenaam vol en voorin wordt nog steeds aardig rondgesprongen, maar de energie die bij Martyrdöd aanwezig was, is hier niet meer te bespeuren. Desondanks vlammen de heren uitstekend en valt daar niets op aan te merken. Het spel is goed en de vocalen van bassist en zanger Johan Eriksson zijn prima. Het is vooral genieten van de snedige en snelle riffjes en het constante hoge tempo. (Marcel)

”We are Bloodbath from Stockholm…. and Yorkshire.” Nick Holmes vermaakt met zijn droge humor. Hij had verwacht dat hij ergens anders terecht zou komen dan op een golfresort: “Somebody told me that this is big death metal town.” De hoofdact en de laatste van 33 bands op PitFest 2018 speelt een degelijke show. Tomas Åkvik van LIK is tegenwoordig de tweede gitarist bij de old school deathmetalband en hij brengt het er goed vanaf. De sound is lekker vet en zowel de grooves als de melodieën komen goed door. Cancer Of The Soul is mede daardoor een van de hoogtepunten samen met uitsmijter Eaten. Het is vooral hakken en zagen met een smerige, kenmerkende Zweedse sound. Nick vraagt tussendoor nog even voor de zekerheid: “Is the singing in tune?” Het ontspannen Bloodbath is een goede afsluitende hoofdact van het festival. (Jeffrey)

Samengevat was PitFest 2018 een mooi feest. Het had wel een iets ander karakter dan het intieme van de vorige twee edities, maar toch was de overzichtelijke terreinindeling knus, waardoor het niet te groot werd. Hardcoreliefhebbers, punkers en metalfans konden prima met elkaar opschieten en het ging er gemoedelijk aan toe. Ook de plaatselijke bevolking die kwam kijken, was goed te spreken. De locatie is zeer geslaagd, al ligt het wat afgelegen in de wei.

Er waren wat kinderziektes met betrekking tot de camping (wat krap, geen water en over krap gesproken: grotere kluisjes om een lp in op te kunnen bergen zou een aanwinst zijn), maar de vriendelijke vrijwilligers probeerden ondanks de niet ideale omstandigheden het beste ervan te maken. Nergens ontstond een lange wachtrij. Je was snel aan de beurt en je kon de optredens veelal van dichtbij volgen. De prijzen op het festivalterrein waren vriendelijk (slechts een muntje voor de patat) en er was genoeg keuze aan voedsel (zelfs aan de vegetariër was gedacht). De bezoekers kregen waar voor hun geld; maar liefst 33 bands. Die lieten zich doorgaans van hun goede kant zien, al stond het geluid soms wel onaangenaam hard en hadden er een paar technische problemen. Op vrijdag zat er wat meer afwisseling in dan op zaterdag, waar het op een gegeven moment vooral veel raggen en herrie maken was.

Desondanks hebben we veel goede acts gezien, met voor iedereen wel een aantal positieve verrassingen. De organisatie zet Drenthe weer op de kaart op metalgebied en dat is een geweldige prestatie die hopelijk leidt tot meer concerten. Altar was de grote winnaar van deze derde editie. Op 24 en 25 mei 2019 is de volgende editie. Wolfbrigade en Asphyx zijn de eerste twee bevestigde bands voor die vierde editie. De early-birds gaan binnenkort in de verkoop, dus houd de website van het festival in de gaten.

Met dank aan Ronald van de Baan van LiveReviewer voor de foto's.