Bij Hardenberg denk je natuurlijk meteen aan het Podium. Dit keer werd er echter gekozen voor het gezellige De Troubadour. Dit is een gewone kroeg (wel een grote) en dat is maar goed ook. Blaze had het Podium (waar ze twee jaar geleden nog met Savatage optraden) bij lange na niet vol kunnen krijgen. Er waren nog niet eens 100 mensen komen opdagen. Misschien dat het kwam door het gebrek aan support acts. In Brussel (de avond ervoor) speelden twee locale bands. Ik denk dat er daardoor wel wat meer mensen gekomen zouden zijn. Het maakte Blaze Bayley echter niet uit. Ik heb 'm zien optreden in een vol Hof Ter Lo en hij was dit keer net zo enthousiast als toen voor 2000 man. Daar moet je echt wel respect voor hebben, want sterallures zijn dan ook ver te zoeken bij de ex-Iron Maiden zanger. Na de show wilde hij er dan ook eerst voor de fans zijn, voordat ie de tourbus in sprong.
Over naar de show zelf dan. Ik heb het woordje respect al eens laten vallen en dat moet je ook zeker hebben voor de setlist. In plaats van te teren op Iron Maiden nummers (zoals die ander ex-zanger zo smakeloos doet), teert de band op hun eigen, sterke materiaal. Ik had allang ondervonden dat nummers als Ghost In The Machine, Identity, Kill & Destroy en Silicon Messiah geweldige live-songs zijn. Het beetje publiek dat er was, genoot er dan ook van. Hoe kan het anders, het is gewoon vette heavy metal zoals het gespeeld hoort te worden. Er werd getourt voor de nieuwe cd Blood & Belief en er werden maar liefs zes nummers voorgesteld. Ik kende er nog niks van en was eigenlijk niet verrast door de nieuwe nummers. Alive, Ten Seconds, Tear Myself To Pieces of het titelnummer, ze sluiten perfect aan met het oudere materiaal. Typische Blaze nummers dus. Ook kreeg ik eindelijk eens Stare At The Sun te horen, een nummer die ik nog niet live gehoord had. En ook kwam Maiden's Virus aan bod, dat door de grootheden zelf nooit gespeeld werd.
De band die door Blaze vergezeld werd, was een heel andere band die ik tot dan toe gezien had. De drummer en basgitarist waren nieuw voor mij, respectievelijk genaamd Dave 'Kite' Knight en Wayne Banks. De drummer was wat minder levendig dan de vorige, maar de basgitarist bleek wel een goede vervanger te zijn van de oude. Hij liet zelf heel af en toe wat kleine bas-solootjes horen. Gitarist John Slater kon er deze tour om persoonlijke reden niet bij zijn. Die werd vervangen door Doro-gitarist Oliver Palotai. Een beetje jammer, want de chemie tussen de gitaristen John en Steve Wray vond ik altijd wel gaaf om naar te kijken. Maar ja, deze oplossing was natuurlijk beter dan de hele tour cancellen. Oliver was erg geconcentreerd bezig en dat moest ook wel als je alle partijen nog maar net kent. Als band moet er vind ik wel wat aan gewerkt worden om een eenheid te worden, want dat vond ik een erg sterk punt van de vorige line-up. Blaze zelf was echter weer de uitstekende frontman die hij altijd wel is. Ik vind hem zelfs beter geworden. Ik vind het alleen zo irritant dat je telkens het handje-klap tijdens de nummers moet doen. Dan staat hij je weer eens kwaad aan te kijken als je niet meeklapt. Net alsof je weer op de basisschool zit.
Al met al was het weer een geslaagd concert. De normale set werd afgesloten met mijn favoriet Tenth Dimension en de encore met het bijna net zo sterke Born As A Stranger. Twee songs die volgens mij voortaan als setafsluiters zullen dienen. Na de show wilde ik wel de nieuwe cd kopen, maar die verkochten ze helaas niet. Dan maar een oudje van de eerste band van Blaze Bayley, Wolfsbane. En die kon Blaze gelijk maar signeren voor mij. En zo eindigde alweer een lekker avondje vol goede heavy metal. Een goed begin van mijn nieuwe reeks concerten sinds een jaar niks in Australië.
