Als ik de zaal binnenloop, valt op dat het vanaf het begin behoorlijk druk is. Het blijkt een slimme zet van het Enschedese Distillator om buurtgenoten als voorprogramma's mee te nemen. Zodoende lopen er ook wel wat liefhebbers rond die speciaal voor Wasteland Viper en Caffas Rain zijn gekomen.
De banden met Wasteland Viper gaan nog wat verder dan streek alleen. De jongere broer van Distillator-frontman Laurens Houvast staat namelijk achter de microfoon bij de eveneens Enschedese band. Al vlot blijkt dat Marijn Houvast zich van wat minder agressie bedient en vaker zingt in de ware zin van het woord. De muziek van het gezelschap doet sterk denken aan Motörhead. Ruig ronkende rock dus met hier en daar een metalen randje. Houvast blijkt geen onaardig zanger en zet lekker agressief aan, als de eenvoudige doch effectieve liedjes erom vragen. Minder overtuigend is de cover van de Queen-kraker Stone Cold Crazy, waarin de zanger een aantal keren flink de mist ingaat. De band mag wat mij betreft vooral citeren uit eigen werk, want de nummers van de wel erg onorigineel getitelde debuut-ep Unleash The Beast gaan erin als koek.
Caffas Rain voelt vervolgens meer als een baksteen op je muil. De zwaar groovende extreme metal past niet echt tussen de andere bands en na een paar nummers heb ik het eigenlijk wel gehoord. Niet dat de groep slecht speelt. De Enschedeërs weten aardig de weg op hun instrumenten, maar ik heb domweg geen klik met het materiaal. Het overdadige gebrul en gekrijs gaat me het ene oor in en het andere net zo snel weer uit. Wel vermakelijk zijn de gortdroge, typisch Twentse aankondigingen van brulboei Kay Meupelenberg. Daardoor ontstaat er toch iets van sfeer en een deel van het aanwezige publiek pikt de muziek beter op dan ik. Kan gebeuren, ligt aan mij.
Want ik wacht net als de meeste anderen op Distillator. Normaal gesproken ben ik weinig gecharmeerd van Nederlandse bandjes. Toch is Nederland op het gebied van thrash en speed metal geen slechte leverancier. Neem illustere namen als Mandator en Silenxce. Of Twentse techno-thrashers als Genetic Wisdom, Mystrez, Sacrosanct, Imperium en uiteraard het zwaardere Pestilence. Distillator neemt het thrashvaandel met verve over van deze oude namen. Vanavond is het niet anders in de Metropool. Het concert is simpelweg af. Wat wil je ook met alle songs van de laatste cd Summoning The Malicious en een handvol krakers van het debuut Revolutionary Cells op de setlist. Stuk voor stuk prijstracks die live een extra spuit energie krijgen. Opnieuw wordt duidelijk dat Distillator wel eens tot een grote speler kan uitgroeien. Aan de inzet van de muzikanten ligt het alvast niet. Het gitaarwerk is tot in de puntjes verzorgd en drummer Marco Prij blijkt live nogmaals een ware geweldenaar achter het slagwerk. Baskabouter Frank te Riet timmert de onderlaag op eigen houtje dicht, zodat er geen gaten vallen als bandchef Houvast een solo speelt. Solo's die overigens geweldig klinken door het uitstekende zaalgeluid. Nummers als Blinded By Chauvinism en Estates Of The Realm komen prima uit de verf en een ultralogge track als King Of Kings vormt een lekker zwaar intermezzo tussen het voornamelijk snelle materiaal. Leuk is eveneens de inmiddels bekende Slayer-cover Black Magic, maar wat mij betreft mag de band voortaan gewoon een extra eigen nummer spelen.
De goedgevulde zaal vindt het allemaal prachtig en gedurende het concert duiken er ook wat crowdsurfers op. Waarvan er eentje in slaagt om de gitaar van de frontman te mollen, maar we zijn immers niet bij een popconcert. Dat blijkt wel als een roadie de onverlaat met een noodvaart van het podium smijt. Distillator doet deze avond goede zaken en ik ben dan ook benieuwd waar de triomftocht van de Twentenaren eindigt. Het einde is vooralsnog zeker niet in zicht.
