Arch Enemy begon, en opende de avond kort en krachtig. Iets te kort, nog geen drie kwartier! Schandalig. Goed, gelukkig ragden ze er lekker op los, met nieuwe nummers als Silent Wars en Dead Eyes See No Future, en iets ouder materiaal als Heart Of Darkness, wat pre-Angela-tijdperk nummers waarvan de titels me momenteel ontschoten zijn, en natuurlijk afsluiter Ravenous, die het altijd goed doet live. Echter, het geluid vond ik niet al te goed, maar misschien kwam dat doordat ze de openers van de avond waren. Ondanks dat en de korte set was Arch Enemy toch weer gewoon goed.
Dan Nevermore. Ik had ze nog nooit live gezien, maar op plaat zijn ze geniaal. Ik was alleen wat huiverig over hoe Warrel Dane's stem live zou overkomen. Gelukkig viel dat verre van tegen, en is Nevermore live misschien nog wel iets beter dan op de albums. Goed geluid, goed licht, goed spel, goede sfeer, en de band had zichtbaar plezier op het podium. Beter kan het niet zou je zeggen. Inderdaad. Nevermore was er om hun nieuwe album Enemies Of Reality te promoten, waarvan ze onder andere het titelnummer en prachtige Who Decides speelden. Nadruk in de set van Nevermore lag er echter op het vorige album, Dead Heart In A Dead World, waarvan onder andere Inside Four Walls, The Heart Collector, Engines Of Hate en de Simon & Garfunkel cover The Sound Of Silence de revue passeerden. Nog ouder materiaal was er dan nog in de vorm van onder andere Seven Tongues Of God en In Memory. Hopelijk komen ze nog een keer terug naar Europa voordat ze met een nieuw album beginnen, want dit was zeker voor herhaling vatbaar.
