De avond begint al rond filetijd en dat is een van de redenen dat het aanvankelijk nog niet druk is bij het optreden van King Parrot. Er loopt wel steeds meer volk binnen, maar dat blijft vooral passief van afstand kijken (wat de bezoekers komt te staan op een imitatie door de excentrieke frontman Matthew 'Youngy' Young. Er staat een groepje fanatieke headbangers bij het podium en degene wie daar niet headbangt, wordt geholpen door de zeer actieve zanger die je letterlijk bij de haren pakt om zich vervolgens te excuseren: "Sorry I ruined your beautiful hair." Een aantal bezoekers dat vooraan staat, krijgen ook regelmatig water over zich heen van Youngy, die een houding aanneemt of het hem niet interesseert wat iemand van hem denkt. Met ontbloot bovenlichaam en korte broek die te laag hangt loopt hij over het podium heen en weer te schreeuwen en betrekt hij veel toeschouwers individueel bij het optreden. Het is vooral dankzij hem een vermakelijke show.

Zijn bandmakkers tonen zich overigens ook actief. Bassist Slatts trekt gekke bekken en drummer Toddy millwingt met zijn dreads. De muziek is niet memorabel, maar vooral intens. De raggende mannen spelen een mix van grind, thrash en hardcore. Hell Comes Your Way, Entrapment en Shit On The Liver overtuigen het meest. De bandnaam wordt overigens niet vertaald met Koning Papegaai, maar met de Australische koningsparkiet (Alisterus scapularis), een soort papegaaiachtige uit het geslacht van de koningsparkieten. Het is een endemische vogel van Australië. King Parrot is muzikaal niet hoogstaand, maar vermaakt met een intense show en krijgt terecht de handen op elkaar.

Er zijn slechts twaalf minuten nodig om het podium gereed te maken voor de tweede act. De zaal staat inmiddels vol als Prong aan zijn set begint. Hier en daar staan fans met een bandshirt aan en als Beg To Differ klinkt, zijn er velen die meeschreeuwen. De eigenzinnige mix van hardcore en thrash (plus rock, funk, groove en punk) slaat vandaag goed aan, al is het bijzonder jammer dat de vocalen van Tommy Victor nauwelijks te horen zijn. Van het meest recente No Absolutes komen Ultimate Authority, het razende Sense At Ease en het gave Cut And Dry aan bod.

Het nieuwere materiaal doet het prima. Zo weet Turnover van Ruining Lives uit 2014 een pit in gang te zetten. Het trio, dat de setlist er in hoog tempo doorheen jaagt en de tweede helft van de set gezegend is met een beter geluid, sluit overtuigend af met de klassiekers Another Worldly Device, Whose Fist Is This Anyway? en Snap Your Fingers, Snap Your Neck. Tijdens voorlaatste gooit Drummer Art Cruz zijn stokjes meerdere malen naar de drumtechnicus aan de zijkant van het podium, die ze weer terug gooit. Erg knap gevangen en doorgedrumd. Ondanks de tegenvallende vocale prestatie krijgt Prong de vuisten in de lucht en handen op elkaar voor een energieke show met een mooie mix van klassiekers en overtuigende nieuwe tracks.

Voordat het optreden van Exodus begint, komt een van de bandleden samen met een crewlid het podium op om te vertellen dat de Amerikaanse thrashers de show opdragen aan Fozzy en dat de formatie rond de teruggekeerde Steve 'Zetro' Souza een lange historie in Tilburg heeft. In 1985 stonden de mannen al in Dynamo te Eindhoven. Daarvan zijn overigens beelden te zien op dvd. 31 jaar later staan er net als dat het geval was bij Prong bezoekers met een bandshirt, in dit geval dus van Exodus. Veel meer zelfs en ze hebben er veel zin. Prong heeft het publiek opgewarmd en bij Exodus is het vanaf de eerste seconde van The Ballad Of Leonard And Charles (met fraai harmonieus soleerwerk) een groot pitfeest onder een constante aanvoering van gave riffs. Bij zowel Blood In, Blood Out als And Then There Were None schreeuwt iedereen mee en gaan de vuisten in de lucht. Steve doet het verzoek "to take care of eachother out there and help eachother up." Zijn woorden vinden gehoor en hij helpt zelf de crowdsurfers een handje. Opmerkelijk zijn de jonge fans die op het podium terechtkomen. Kindervriend Zetro noemt de jongen met D.R.I.-shirt "the new breed" en de jonge meid die naast hem komt te staan, mag middels het roepen van "Split it up!" de pit openen voor een wall of death. Dat gaat wat onwennig, maar het is een moment dat iedereen zal heugen.

De nieuwe tracks, waaronder Body Harvest (met prima screams en soleerwerk), doen het uitstekend en krijgen terecht veel bijval. Zetro, die verklaart de hele dag wiet gerookt te hebben (soms zijn de teksten tussen de tracks door iets té Amerikaans), belooft veel oude songs te spelen en dat gebeurt ook. De eerste helft van de set die een uur duurt is al gaaf, maar het dak gaat eraf vanaf Blacklist. Hilarisch is de verspreking van Steve als hij aankondigt dat "the next song (War Is My Shepherd, red.) is dedicated to Whammy." Dat moet natuurlijk Lemmy zijn. De mannen kunnen er wel om lachen en doen dat ook als gitarist Lee Altus (tevens in Heathen) zijn solo niet afmaakt tijdens Toxic Waltz, maar alvast verder gaat met de akkoorden. Verder verdient de gitarist, die in 1989 nog auditie deed bij Megadeth, een compliment voor het soleerwerk. Zijn solo's komen zelfs beter uit de verf dan die van Gary Holt. Dat heeft overigens vooral te maken met het volume. Het zijn slechts kleine puntjes van kritiek op een verder zeer overtuigende en energieke performance van Bay Area-thrashers.

Het is eigenlijk onmogelijk voor Obituary om het optreden van Exodus te overtreffen. De co-headliner doet dat dan ook niet als het om show gaat. De pauze tussen de nummers is soms wat aan de lange kant en John Tardy staat op die momenten met de rug naar het publiek. Het is een bekend verschijnsel bij Obituary. Wat ook bekend is, is dat geen enkele andere band de sound van de legendarische deathmetalformatie kan evenaren. Wat een dikke muur van zagende en smerige riffs weten deze mannen toch te produceren. En ook al heb je ze al vaker gezien en weet je welke nummers er op de setlist staan, het is onmogelijk om niet mee te bewegen op de ritmiek van klassiekers als Chopped In Half en Intoxicated. Iedereen in 013 knikt mee met de beat en net als bij Exodus vormt zich al snel een pit.

Tijdens Intoxicated duikt plots een stagediver op die dan ook maar half opgevangen wordt. Verder gaat het allemaal goed met het op handen dragen van de avonturiers. Het splinternieuwe Ten Thousand Ways To Die met flagolettensolo geeft vertrouwen in de komende studioplaat. Het is samen met Visions In My Head de enige nieuwere track. Verder is het met name Slowly We Rot (1989) en Cause Of Death (1990) wat de klok slaat. Niemand die zich daaraan stoort. Integendeel, de pit wordt vanaf Find The Arise juist groter. Waar tijdens de eerste helft van het optreden de screams van Tardy nog wel eens wegvielen, komen ze tijdens 'Til Death juist overtuigend door en dat geldt ook voor het soleerwerk. John, die zich tijdens de instrumentale passages naar de zijkant van het podium begeeft en lucht drumt, helpt de crowdsurfers een handje (en toch presteert eentje om te vallen op het podium). Na Don't Care is er nog een bijzondere toegift met niet alleen Dethroned Emperor van Celtic Frost, maar daaraan vast ook Circle Of The Tyrants. "The title track of our very first record…it's entitled Slowly We Rot" brengt nog meer beweging in de zaal dan er al was en sluit een uitzonderlijk gave avond in stijl af. Het was een woensdag alsof het een zaterdag was. Het publiek en de bands lieten zich van hun goede kant zien. Het geluid bij Exodus en Obituary was dik in orde en de publieksreactie uitbundig. Dat wordt nog lang nagenieten.

Setlist Obituary:
1. Internal Bleeding
2. Words Of Evil
3. Chopped In Half
4. Turned Inside Out
5. Intoxicated
6. Visions In My Head
7. Deadly Intentions / Bloodsoaked
8. Ten Thousand Ways To Die
9. Dying
10. Find the Arise
11. 'Til Death
12. Don't Care

Toegift:
13. Dethroned Emperor/Circle Of The Tyrants (Celtic Frost-covers)
14. Slowly We Rot

Setlist Exodus:
1. The Ballad Of Leonard And Charles
2. Blood In, Blood Out
3. And Then There Were None
4. Deranged
5. Body Harvest
6. Piranha
7. Blacklist
8. War Is My Shepherd
9. Bonded By Blood
10. The Toxic Waltz
11. Strike Of The Beast

Setlist Prong:
1. Eternal Heat
2. Beg To Differ
3. Unconditional
4. Ultimate Authority
5. Turnover
6. Sense Of Ease
7. Cut And Dry
8. Another Worldly Device
9. Whose Fist Is This Anyway?
10. Snap Your Fingers, Snap Your Neck

Setlist King Parrot:
1. Anthem
2. Need No Saviour
3. Bozo
4. Hell Comes Your Way
5. Dead End
6. Entrapment
7. Gutter
8. Shit On The Liver
9. Psychotherapy
10. Silly Ol Mate

Met dank aan Lotte Schrander van Lotte Schrander Fotografie voor de foto's.