Georg Neuhauser van Serenity verklaart later op de avond tijdens de show van zijn band dat het reizen langer heeft geduurd dan verwacht. Maar liefst drie uur deden de Oostenrijkers erover om van de Duitse grens naar Haarlem te reizen. Daardoor verschijnt er een paar uur van tevoren een nieuw tijdschema online, begint Republic Of Rock'n Roll een half uur later en moeten sommigen die met het openbaar vervoer zijn een deel van de show van Tarja missen. De Fransen hadden evenwel weg mogen blijven, want de rock à la Aerosmith, Motörhead, Queens Of The Stone Age en Led Zeppelin past niet bij de andere acts en slaat totaal niet aan. Dat komt vooral doordat de "power rock" generiek is, de zang niet onderscheidend en de uitvoering niet foutloos is. De frontman probeert het publiek nog wel aan te sporen tot meeklappen, maar er ontstaat geen connectie tussen band en toeschouwers. De aankondigingen zijn soms onverstaanbaar en op de vraag: "Are you ready to rock'n roll?", blijft een reactie vanuit de zaal achterwege. Het siert de mannen dat ze desondanks inzet blijven tonen en met Blue Diamond Road zowaar een memorabel idee langskomt waardoor er iets meer applaus volgt, maar de mannen spelen een verloren wedstrijd. Als vlak nadat de laatste song aangekondigd is (het best aardige Amazing), vanuit de zaal een sarcastisch gejuich klinkt, weet je dat Republic Of Rock'n Roll hier niets te zoeken had. Het was een matige band op de verkeerde plaats. Zelfs de Aerosmith-cover Dream On scoort geen voldoende en blijkt te hoog gegrepen voor de mannen. Derhalve verspilde tijd en moeite, alhoewel voor het laatste de Fransen terecht een applaus uit respect krijgen.

Het kan alleen maar beter en het gaat ook beter met Serenity. De immer enthousiaste Georg Neuhauser zoekt direct tijdens Follow Me al contact met het publiek en hij kan samen met de andere bandleden al vroeg op meer applaus rekenen dan de eerste act. Speciaal voor de Oostenrijkers zijn er aardig wat fans aanwezig, maar ook bezoekers die nog niet bekend zijn met de powermetalformatie zijn goed te spreken over de verrichtingen. Dat komt naast het enthousiasme van Georg door het speelplezier wat het vijftal laat zien en de aanstekelijke nummers, al is het jammer dat er geen ritmegitarist is en dat de zang af en toe wegvalt in de mix. Natascha ‘Tasha’ Koch is geen geweldige zangeres, maar weet de nodige aandacht op zich te vestigen met haar verschijning in witte en later zwarte kledij. Bij de witte kledij komt de zwarte strik er helaas wel onderuit, net zoals eerder dit jaar in Zaandam het geval was. Wat ze prima doet, is net als de frontman veelvuldig contact maken met het publiek. Het plezier spat van het podium, de bandleden halen alles uit de kast en de fans klappen mee met The Perfect Woman en Spirit In The Flesh. Serenity zorgt met een helaas ingekorte, maar overtuigende set voor een positieve sfeer.

Ondanks dat Metal Female Voices Fest vandaag begint, is Patronaat goed gevuld met liefhebbers van Tarja. De fans, die al ruim van tevoren staan te wachten totdat de deuren opengaan, hebben er veel zin in en begroeten hun in een zwart broekpak geklede idool dan ook met luid gejuich tijdens No Bitter End. Turunen zelf heeft er ook veel zin in. Ze zwaait naar de fans en maakt al snel individueel contact met zowel bezoekers als met gitarist Alex Scholpp. Er ontstaat direct een connectie en op haar vraag "Shall we rock?" blijkt dat iedereen klaar is voor een feest. Ze straalt, verklaart "superhappy" te zijn en zingt de sterren van de hemel tijdens 500 Letters, één van de eerste hoogtepunten samen met Eagle Eye.

Dat komt ook vanwege het volle en krachtige geluid in Patronaat. Daardoor komen veel nummers goed uit de verf. De ritmesectie (bassist Kevin Chown en drummer Timm Schreiner) heeft power, de riffs scheuren en de bijdragen van cellist Max Lilja (één van de oprichters van Apocalyptica) en toetsenist Christian Kretschmar komen ook prima door. Het slappen op de bas tijdens Demons In You is uitstekend hoorbaar. Uiteraard is het jammer dat Alissa White-Gluz niet op het podium verschijnt en haar bijdrage niet van backingtrack meedraait, maar Tarja weet ook dit nieuwe nummer tot een van de favorieten te promoveren.

Tussen de nummers door loopt de zelfgetitelde "drama queen" naar de setlist die bij de toetsenist op een kleine verhoging ligt en praat ze de aanwezigen even bij nadat ze een buiging heeft gemaakt of een kushandje heeft gegeven. Ze is blij met de belangstelling, voelt zich "privileged and blessed for twenty years of music which brought me to many beautiful places" en verklaart dat muziek haar eerste liefde was. Voorafgaand aan Lucid Dreamer, waarin ze knap zingt en Christian even in de spotlights staat, zegt ze: "Even now I'm a happy person, I discovered there's a lot of darkness in me".

Over Calling From The Wild zegt ze dat ze deze heeft geschreven samen met Alex en dat ze zich zorgen maakt over moeder natuur, waarmee het de laatste jaren niet zo goed gaat. Mede door haar prachtige stem is dit een van de nummers die live nog sterker over komt dan op The Shadow Self. Wat het extra memorabel maakt, is dat Tarja even het podium verlaat voor een instrumentale jamsessie, waarbij Timm de schijnwerpers op zich gericht weet voor een solo en daarna solo's volgen op bas, cello en gitaar. De cellist en gitarist spelen meerdere solo's en doen dat uitstekend. Derhalve een geweldige toevoeging aan de show.

Met een mooie uitvoering van The Living End staat de teller inmiddels op vijf als het gaat om The Shadow Self en op twee voor Colours In The Dark. Het wachten is natuurlijk op wat werk van Nightwish. Dat komt er met een medley van Tutankhamen, Ever Dream, The Riddler en Slaying The Dreamer, die met gegil begroet wordt door enkele uitzinnige fans. Vervolgens is het stil bij een prachtige akoestische vertaling (bandleden zitten in een halve cirkel) van Until Silence, The Reign, Mystique Voyage, House Of Wax en I Walk Alone. Enkele transities verlopen niet foutloos, maar Tarja kan er wel om lachen.

Na het aardige Love To Hate, waarin het fraaie toetsenwerk opvalt en het ijzersterke Victim Of Ritual, waarbij het publiek meezingt en –klapt, sluit Too Many de reguliere set af. Deze track, die live meer indruk maakt dan op The Shadow Self, bevat een prachtige, memorabele climax waarbij de bandleden een voor een het podium verlaten. Vermeldenswaardig is de schaduw van de zangeres die op zowel de linker- als rechter muur te zien is.

Voorafgaand aan Victim Of Ritual zei Tarja al: "Hopefully this is not the last song" en na een korte stilte: "Of course not, I'm not going anywhere". Natuurlijk volgt er een toegift, te beginnen met Innocence, waarbij het middelste klassieke deel beter dan op de cd is geïntegreerd in het geheel en Turunen in een zwart-witte outfit verschijnt. Ze stelt de bandleden nog even voor die een uitstekende prestatie hebben geleverd. Alex laat een paar fans nog even de gitaarsnaren aanslaan. Die Alive en de geweldige fanfavoriet Until My Last Breath (meerdere liefhebbers springen) sluiten een overtuigend optreden in stijl af. Of toch niet? Toch wel, want de hidden track It's A Hit Song klinkt wel luid door de zaal, maar komt 'slechts' van tape. Het mag de pret niet drukken. Het was een fantastisch expressief optreden en de bezoekers verlaten de zaal dan ook zeer tevreden.

Met dank aan Kelly Thans van Ragherrie voor de foto's.

Setlist Tarja:
1. No Bitter End
2. 500 Letters
3. Eagle Eye
4. Demons In You
5. Lucid Dreamer
6. The Living End
7. Calling From The Wild
8. Tutankhamen / Ever Dream / The Riddler / Slaying The Dreamer (Nightwish-cover)
9. Until Silence / The Reign / Mystique Voyage / House Of Wax / I Walk Alone (Acoustic Set)
10. Love To Hate
11. Victim Of Ritual
12. Too Many

Toegift:
13. Innocence
14. Die Alive
15. Until My Last Breath
16. It's A Hit Song

Setlist Serenity:
1. Codex Atlanticus
2. Follow Me
3. The Perfect Woman
4. Spirit In The Flesh
5. Legacy Of Tudors
6. Serenade Of Flames