Dit was het eerste Maiden-album dat ik ooit hoorde. Net elf jaar geworden liet mijn vader me dit horen, en tot vandaag de dag krijg ik nog altijd de kriebels bij het eerste nummer dat ik hoorde: Killers. Schiiterende song gewoon. Ik denk dat iedere rocker wel zo'n maiden-moment heeft, die herinnering aan de openbaring die Iron Maiden was (en nog steeds is, zeker en vast).
Elke song uitvoerig bespreken, dat zou uren duren, maar iedereen kent wel "Wratchild", een schitterende song met lekker snedig gitaarwerk van de heren Murray en Smith. Di'annos stem paste -geluid en ik vindt dat ze zelf beter tot zijn recht komt dan op de eerste Maiden (maar dit is puur persoonlijk, natuurlijk). Ook "Purgatory" is een persoonlijke favoriet, ik krijg kippenvel telkens ik de hoge gitaarmelodie tijdens "please, take me away, take me away, so far away..." hoor. Zalige momenten zijn het.
Maar elk liedje is een parel, "Prodigal son" is ook zo een goede song en "drifter is ook al zo'n 10 jaar een song die regelmatig onder de naald beland. Dit album is, net zoals praktisch elke Maiden-schijf (op die met twee met Blaze na dan) een mijlpaal in heavy metal-geschiedenis. Na deze plaat zou hun grootste succes komen en tevens de plaat die de blauwdruk zou betekenen voor al hun latere werk: "The number of the beast". Maar dat is voor een andere review.
Up The Irons!
Tracklist:
1. The Ides Of March
2. Wrathchild
3. Murders In The Rue Morgue
4. Another Life
5. Genghis Khan
6. Innocent Exile
7. Killers
8. Twilight Zone
9. Prodigal Son
10. Purgatory
11. Drifter
