Het geesteskind van Janika neemt klassieke muziek als basis en voegt daar riffs aan toe. Er is enorm veel tijd en energie gestoken in het componeren van de gelaagde nummers en in de productie van Andy Schmidt (Disillusion). De mix is beter dan bij Haggard, maar de songs zijn helaas minder beklijvend. Zodra je ze vaker gaat beluisteren, openbaren de geheimen zich echter en hoor je steeds meer details. Het meest memorabel zijn intro Ouverture No. 2, uitschieter Voices Of The Dead, het aangrijpende Sabrina en in mindere mate het toneelspel König Der Welt, het persoonlijke Papa en het vluchtelingenhoofdstuk Lampedusa.
De klassieke zang van de frontvrouw is een klasse apart. Luister eens naar haar enorme bereik in Evenfall, een van de stevigste tracks op deze release. Het is slechts een van de vele voorbeelden die er zijn van haar geweldige talent. Slechts af en toe zingt Frank mee, maar hij speelt vocaal geen voorname rol. De teksten zijn in het Duits, Engels en Frans en gaan over zowel persoonlijke zaken als maatschappelijke kwesties.
Je kunt duidelijk horen dat de gitaarpartijen veelal later aan de muziek zijn toegevoegd. Grotendeels geven ze middels power-akkoorden de klassieke bijdragen op piano, cello en viool een metaltouch, zonder onderscheidend te zijn. Omdat de speeltijd het uur ruim overschrijdt en er weinig variatie in de riffs zit, komt het vroeg of laat wat repetitief over. In de toekomst valt er op dat gebied nog wel wat meer uit de mogelijkheden te halen. Knap is evenwel hoe de verschillende instrumenten geïntegreerd zijn in de totaalsound. Luister eens naar de gelaagdheid in bijvoorbeeld Paradise On Earth. Op de tweede helft van het album vallen meerdere klassieke passages (pauken, viool, cello, contrabas, altviool, fluit, glockenspiel) in positieve zin op (het begin van Number In A Cage en het intermezzo Passage Nostalgique om maar een paar te noemen).
In Deep Waters is vooral een erg knappe release. Als luisteraar krijg je veel respect voor de tijd en moeite die er in het maken van de muziek zit. Het is zware kost en de 75 minuten speeltijd zijn te veel van het goede. Een kortere speeltijd zou de luisteraar beter bij de les houden. De klassieke passages en de prachtige zang van Janika stuwen de composities naar grotere hoogte. Ondanks de punten van kritiek is de opvolger van het debuut Schuld (2012) een flinke stap voorwaarts en zeker de moeite waard om te checken voor liefhebbers van Haggard en klassieke muziek.
Tracklist:
1. Ouverture Nr.2
2. Unschuld
3. Evenfall
4. Paradis Perdu
5. Voices Of The Dead
6. Paradise On Earth
7. Spring
8. Lampedusa
9. König Der Welt
10. Number In A Cage
11. Papa
12. Passage Nostalgique
13. Sabrina
14. Erlkönigs Töchter
15. Traumwelt