De geruchten bleken er niet ver naast te zitten. Van de oude line up is slechts Magnus Pelander overgebleven. Witchcraft is dan ook zijn kindje, maar zeker het vertrek van oudgediende Ola Henriksson doet pijn. Magnus heeft de gitaar weer ter hand genomen en een nieuwe bassist en drummer aangetrokken. De band die voor een groot deel verantwoordelijk is voor het opleven van de waardering voor seventies rock (en ijzersterke albums uitbracht) verdient meer dan wat ze tot nu toe gekregen hebben, maar daar is hij zelf voor een groot deel verantwoordelijk voor.
Witchcraft heeft iets excentrieks en dat maakt dat ik niet goed heb durven uit te kijken naar dit album. De titel en het artwork hinten nou niet bepaald naar muziek waar de invloeden van bands als Pentagram en 13th Floor Elevators van afdruipen. De single verraadde al dat de band het geluid van Legend doorzet. Nucleus gaat dus niet terug naar het oude werk, al moet gezegd worden dat het wel wat losser is geworden. Het is allemaal wat organischer geworden, maar eerlijk gezegd is dat geen heel goede ontwikkeling. Het is geen slecht album geworden, maar ik vrees dat de kleine, maar trouwe fanbase nu langzaamaan zal afhaken.
2016 lijkt met horten en stoten op gang te komen. Net als bijvoorbeeld Hexvessel levert Witchcraft een album af dat niet per se slecht is, maar ronduit vreemd aanvoelt. Zo is de eerste single The Outcast erg mooi en sluit het perfect aan op het vorige album, maar heb je ook een draak van een afsluiter. Breakdown is een compleet misbaksel dat ruim een kwartier lang niet to the point komt. De titeltrack is ook al zo’n epic, maar wordt gered door de weemoedige sfeer. Ik kan me niet ontdoen van de gedachte dat wanneer Breakdown en een andere mindere broeder geskipt zou worden, dit album gewoon op één plak vinyl gedrukt kon worden.
Dan rijst de vraag welke emotie je hier volgt. Enerzijds is het gerechtvaardigd om te zeggen dat de excentrieke Magnus Pelander weer verrassend uit de hoek komt en dat Nucleus daarmee een goede plaat is geworden. Anderzijds hoor je de kwaliteiten wel, maar verwacht ik niet dat er mensen zijn deze plaat beter vinden dan een Firewood of Legend. Ik heb er rekening mee gehouden dat albums van Witchcraft altijd wat tijd nodig nodig hebben. Ik koester de mooie stem van Magnus Pelander, diens innovatieve vermogen en boze teksten, maar verlang tegelijkertijd terug naar de tijd waarin ze met gemak Graveyard overtroffen. Die situatie is wel aardig omgeslagen.
Tracklist:
1. Malstroem
2. Theory Of Consequence
3. The Outcast
4. Nucleus
5. An Exorcism Of Doubts
6. The Obsessed
7. To Transcend Bitterness
8. Helpless
9. Breakdown
10. Chasing Rainbows (bonustrack)
