Op die tape kon je al horen dat er iets speciaal aan zat te komen. Dit was geen standaard death metal zoals we gewend waren van de Amerikanen, maar hier zaten veel D-beat punk- en hardcore-invloeden bij. Niet alleen Death, Slayer en Autopsy, maar ook Repulsion, Discharge, Treblinka (pre-Tiamat) en het Canadese Slaughter waren van invloed op de unieke sound.
Precies vijfentwintig jaar geleden reed ik op een mooie lentedag naar mijn vaste platenwinkel. Op de fiets, met een snel kloppend hart, want hopelijk hadden ze Left Hand Path (de titel komt uit The Satanic Bible van Anton LaVey) van Entombed al binnen. Helaas, de plaat was nog niet gearriveerd. Ik sleet mijn dagen vervolgens met het beluisteren van de Entomed- en Nihilistdemo’s totdat ik even later alsnog het debuutalbum in mijn bezit had.
Ik herinner me dat ik achterover sloeg van verbazing, verwondering en ongeloof bij de eerste luisterbeurt. Wat een onmogelijk gaaf en vet debuut, zie ik mezelf nog denken! Al snel bleek Left Hand Path een genredefiniërende plaat, een cultklassieker die Zweden op de deathmetalkaart zette en een golf van nieuwe bands onder de aandacht bracht in het tapetraderscircuit, waaronder Carnage, Dismember, Grave en Unleashed. Na 4 juni 1990 zou alles anders zijn.
Nog altijd krijg ik kippenvel bij het zien van de door Dan Seagrave ontworpen cover (een sketch van drummer Nicke Andersson) of bij het horen van de schreeuw en de creepy keyboardtonen van het titelnummer, dat het absolute hoogtepunt vormt en een monument op zich is. De adrenaline schiet nog immer omhoog bij het beluisteren van het midtempo houthakken van Nicke tijdens Morbid Devourment, de grunts van de frontman in But Life Goes On en Supposed To Rot en de fenomenale riffs van Uffe (Hellid speelde geen ritmegitaren) in onder andere Revel In Flesh, een van de favorieten naast de classic. Het is eigenlijk jammer dat het collectief opent met de sterkste troef. Het meeste kruit is daarmee namelijk verschoten. De nog niet genoemde songs klinken nog wel lekker smerig (met name Drowned en Abnormally Deceased), maar missen het grootse karakter van de anderen.
Met name het geniale geluid van de gitaren valt in positieve zin op. De bekende buzzsaw-sound komt van een Ibanez X met een Peavy-versterker en daar tussenin een Boss HM2 Heavy Metal-pedaal en een DS-1 Distortion-pedaal. Deze combinatie is verzonnen door Leif ‘Leffe’ Cuzner (ook al zijn er ook stemmen die opgaan voor het eerder genoemde Slaughter). Ook de bijdrage van producer Tomas Skogsberg in de Sunlight Studios mag in dit verband niet onderschat worden. Drie lagen gecomprimeerde ritmegitaren creëerden een vet, zwaar, fuzzy, zagend en verslavend geluid dat tot op heden terugkeert bij verschillende bands, zoals bij Bloodbath, Vallenfyre en Entrails.
Bijzonder is dat het met beperkte tijd en middelen tot zo’n positief resultaat kwam. Het budget was nog geen vijftienhonderd euro, de studio van Tomas was te klein voor een drumstel (buiten de snaredrums en bekkens is alles digitaal), de tijd om op te nemen was beperkt tot vier weekenden, de producer begreep in het begin niet wat de jonge jongens (Alex was nog maar zestien tijdens de opnamen) precies wilden. Diverse teksten, die geïnspireerd waren door horrorfilms en de verhalen van H.P. Lovecraft, zijn op het allerlaatste moment nog veranderd en de songs Bitter Loss, Drowned plus het openingsnummer zijn drie dagen voorafgaand aan de opnamen geschreven en volgens de leden zelf niet echt af. Zo sterft het tweede gedeelte van laatstgenoemde, waarin het thema van de horrorfilm Phantasm (1979) is verwerkt, aan het einde weg.
Left Hand Path is eigenlijk een bonte verzameling Nihilist- en Entombedtracks waarvan de Zweden geen vermoeden hadden dat het zo’n impact zou hebben op de deathmetalwereld. Ze verrasten zichzelf en de hele scene en zijn verantwoordelijk voor het ontstaan van de Stockholmsound. Het debuut sloeg in als een bom en geldt nog altijd als inspiratiebron voor vele bands. Entombed ontwikkelde zich verder met het gevarieerde, melodieuze, pakkende, agressieve en constantere Clandestine en besloot daarna met het wederom genrevormende Wolverine Blues dat het tijd was voor death ’n roll. Nog altijd doen tracks van die oude platen het live goed. Zo is Left Hand Path een vaste waarde op de setlist en de plaat hoort bij elke deathmetalfan in de kast te staan, al is het alleen al om het titelnummer en het historische belang.
Tracklist:
1. Left Hand Path
2. Drowned
3. Revel In Flesh
4. When Life Has Ceased
5. Supposed To Rot
6. But Life Goes On
7. Bitter Loss
8. Morbid Devourment
9. Abnormally Deceased
10. The Truth Beyond
11. Carnal Leftovers (bonus track)
12. Premature Autopsy (bonus track)
