Met Stampede laat men in ieder geval direct de tanden zien. Tornillo is er in geslaagd om voorganger Udo Dirkschneider op een prima manier te vervangen. De energie van dit nummer is een mooie voorbode voor de rest. Dying Breed met name is een ode aan de grote rock- en metalbands uit de vorige eeuw (waar Accept zichzelf onder schaart, maar ook Motörhead, gezien de tekst "ace of spades" wordt gebruikt). Mooi om te horen is dat Accept anno 2014 erin slaagt om, in lichte tegenstelling tot vroeger, meer diversiteit aan de dag te leggen. Niet alleen qua tempo maar ook qua karakter. Het duurt namelijk tot het fraaie Trail Of Tears tot de vijfde versnelling er weer eens op gaat.
Wanna Be Free is een regelrechte aanklacht tegen het oorlogsgeweld waar de Verenigde Staten bij betrokken zijn. Eén die waarschijnlijk uit de koker van Tornillo komt, met een heerlijke emotionele solo van Wolf Hoffmann. Voor mij één van de verrassingen op deze cd is Bloodbath Mastermind dat geheel volgens de klassieke Accept-receptuur is geschreven. Zo ook de uitstekende afsluiter Final Journey waar de temporegisters weer lekker worden opengetrokken, en een klassiek huzarenstukje à la Metal Heart (uit Edvard Grieg's Peer Gynt suite) wordt geherintroduceerd.
Accept heeft met Blind Rage een prima album afgeleverd met aardig wat afwisseling in de songs, die misschien niet allemaal even sterk zijn, maar er zijn meer dan voldoende momenten waarop de fan goedkeurend zal meeknikken en meedeinen op vertrouwde én nieuwe invalshoeken. Rode draad is de power, die Accept al decennia kenmerkt. Die is niet verloren gegaan, en de band kan dit tot eind november over de halve aardbol tijdens hun tour gaan bewijzen.
Tracklist:
1. Stampede
2. Dying Breed
3. Dark Side Of My Heart
4. Fall Of The Empire
5. Trail Of Tears
6. Wanna Be Free
7. 200 Years
8. Bloodbath Mastermind
9. From The Ashes We Rise
10. The Curse
11. Final Journey
