Satyricon is namelijk niet helemaal geworden waar ik op gehoopt had. Nu zijn er natuurlijk al veel blackmetalliefhebbers die Satyr en co. na Rebel Extravaganza en Volcano hadden afgeschreven, maar de band kreeg er veel nieuwe fans voor terug. En om maar direct tegen een paar heilige huisjes aan te trappen: wat mij betreft is Now, Diabolical zelfs het beste album dat Satyricon in zijn geschiedenis heeft gemaakt. Ontdaan van alle franje bleek de kille, klinisch geproduceerde black ‘n’ roll met dodelijk effectieve melodieën en catchy, opzwepende refreinen een gouden formule.
Welnu, Satyricon klinkt wel wat minder opzwepend. De eerste twee nummers zijn zelfs ronduit saai te noemen, ook al blijft de centrale melodielijn nog een flinke tijd in het hoofd rondspoken. Bij vlagen slaat de verbijstering zelfs toe, zoals het opmerkelijke Phoenix, met cleane vocalen van gastzanger Sivert Høyem. In eerste instantie klonk het als een potsierlijk experiment. Na een fors aantal luisterbeurten is mijn oordeel wat milder, want het resultaat is in ieder geval bijzonder en het refrein heeft zijn charmes, maar toch houd ik mijn bedenkingen.
Bij Phoenix kan ik het tenminste nog waarderen dat Satyricon nog steeds durft te experimenteren, maar bij andere nummers klinkt de band gewoon mat. Zo klinkt Our World, It Rumbles Tonight als een afgekeurde song van The Age Of Nero, in dezelfde stijl maar minder pakkend, minder gretig en vurig. Hetzelfde geldt voor Ageless Northern Spirit. Er staat slechts een handvol écht sterke nummers op Satyricon. De eerste is Nocturnal Flare, waar ik voor het eerst weer die toewijding en gretigheid hoor die de band zo goed maakt. Kil, afstandelijk en dodelijk effectief. Hetzelfde geldt voor het intense Walker Upon The Wind, en in iets mindere mate voor Necrohaven, die eveneens met afstand boven de rest van het materiaal uitspringen.
Wat mij betreft mag Satyr toch wel eens bij zichzelf te rade gaan. De lange pauze (er zit vijf jaar tussen The Age Of Nero en deze plaat) zou Satyricon gretig en hongerig terug aan het front moeten brengen. In plaats daarvan heb ik de band nog nooit zo op de automatische piloot horen spelen. Die automatische piloot – en de handvol vette songs – is nog goed genoeg voor een aardig cijfer, maar het is niet onredelijk om meer te verwachten van deze band. Misschien dat Satyr maar eens naar Monument In Black van Sonic Reign moet luisteren om inspiratie op te doen.
Tracklist:
1. Voice Of Shadows
2. Tro Og kraft
3. Our World, It Rumbles Tonight
4. Nocturnal Flare
5. Phoenix
6. Walker Upon The Wind
7. Nekrohaven
8. Ageless Northern Spirit
9. The Infinity Of Time And Space
10. Natt
