Het nieuwe album gaat van start met een plechtige symfonische intro in het Latijn. Daarna opent Per Aspera Ad Inferi met een riff die weer sterk aan die van King Diamond en Mercyful Fate doet denken. Hoop gloort. De compositie is echter zeer fragmentarisch: ze voelt niet als een geheel aan, waardoor de duistere inslag niet overkomt. Hard maar onzeker. Dat geldt ook voor het daaropvolgende Secular Haze. Deze nummers ontberen de pakkende refreinen die Opus Eponymous tot een succes maakte. Op dat punt doet het popperige, jaren zestig-achtige Jigolo Har Megiddo (de beginriff lijkt als twee druppels water op die van The Kinks’ Dead End Street) het iets beter, maar is tegelijkertijd ook vrij gezapig.
Nee, je zou kunnen stellen dat Infestissumam pas echt begint met nummer vijf, Guleh/Zombie Queen. Het eerste deel van deze compositie is in feite een uitgesponnen intro met veel jaren zeventig progressieve rock-geluiden en hoge gitaartonen die doen denken aan de melancholische passages van Iced Earth. Na drie minuten volgt een ingenieuze overgang en doet het geweldige majestueuze refrein van Zombie Queen zijn intrede. Puur op basis van deze aanstekelijke zanglijnen is dit al een hoogtepunt. Het uptempo Year Zero gaat in dezelfde stijl verder met een bijna even goed, maar dreigender refrein. Erg geslaagd, met vocalen en keyboardstukken die doen denken aan US metal-legende Warlord. Het niveau van Opus Eponymous wordt benaderd.
Helaas zijn het daaropvolgende Body And Blood en Idolatrine weer vrij lichtzinnige, bijna jolige nummers die zelfparodie suggereren. De één zal ze wel kunnen waarderen, de ander zal weemoedig terugverlangen naar sinistere hits als Elizabeth en Stand By Him op de vorige plaat. Gelukkig maken afsluiters Depth Of Satan’s Eyes en Monstrance Clock weer een hoop goed met hun donkere riffs, meeslepende melodieën en aanstekelijke refreinen. De succesformule die we van Ghost gewend waren, maar met nog een extra snufje popmuziek uit de tijd van je ouders.
Uiteindelijk is Infestissumam een laagdrempelig album. Je kunt er makkelijk inkomen, maar er zijn maar een viertal nummers die echt blijven hangen en de kwaliteit van Opus Eponymous weten te evenaren. De rest zijn leuke, onschuldige composities. Niet slecht, maar ze zullen vluchtig aan de luisteraar voorbij gaan. Het kleinere aantal echt goede nummers tonen aan dat Ghost’s insteek van meer 70’s pop-, progrock- en symfo-elementen heeft gewerkt, maar de lat tijdens het componeren geregeld niet even hoog lag. Luister Infestissumam een paar keer voordat je hem in huis haalt.
Tracklist:
1. Infestissumam
2. Per Aspera Ad Inferi
3. Secular Haze
4. Jigolo Har Megiddo
5. Ghuleh/Zombie Queen
6. Year Zero
7. Body And Blood
8. Idolatrine
9. Depth Of Satan's Eyes
10. Monstrance Clock
