De Noor Ihsahn behoeft eigenlijk geen introductie meer. Zijn jaren bij Emperor, Peccatum, drie soloplaten en de hordes aan muzikanten die in hem een voorbeeld zien, zeggen genoeg. Zijn vierde soloschijf Eremita is binnenkort verkrijgbaar en is bij voorbaat iets om naar uit te kijken, want een nieuw album van deze man is altijd een ervaring op zich.
De vorige drie soloplaten vormden een geheel. Met Eremita slaat hij dan ook een nieuwe weg in en dat horen we direct terug aan opener Arrival. Het is onmiskenbaar het werk van Ihsahn met vooral hints naar Peccatum, maar het klinkt niet meer precies zoals de vorige drie schijven openden. Dat doet genoegen, want wanneer vernieuwing en experimentele muziek jouw sterkste punt zijn, is het jammer om in herhaling te blijven vallen. Het uptempo nummer Arrival verrast dus en dat prettige gevoel dat je krijgt bij het ontdekken van iets dat nieuw is, blijft nog even hangen in de daarop volgende songs. Opvallend is de ruimte voor puur instrumentale, vaak ritmische, opvulling met het loodzware gitaarwerk van Ihsahn zelf en, net als op voorganger After, de demonisch speelse saxofoon van Jørgen Munkeby (Shining/Nor).
Munkeby is niet de enige gast op deze plaat; als wederdienst verschijnen Jeff Loomis (ex-Nevermore) en Devin Townsend ten tonele uiteraard met een spetterende gitaarsolo en de typerende Townsend-zang. Ze passen beiden perfect in het muzikale avontuur van Ihsahn. Toch kakt het album halverwege wat in met Catharsis, Grief en The Grave. Slecht is het verkeerde woord, maar het is eigenlijk meer van wat we al kennen van creaties op voorgaande werken. Met name het volledig instrumentale intermezzo Grief klinkt als wat verloren melodieën uit de Peccatum-periode die toen de moeite niet waren om op schijf te zetten. Something Out There opent als een typisch Emperor-nummer, maar weet toch te interesseren door de melodische ambient/mellow rock die we na de knallende start voorgeschoteld krijgen.
De grootste verrassing is eigenlijk afsluiter Departure. Niet alleen lijkt deze song helemaal op zichzelf te staan binnen het raamwerk van Eremita, maar bovendien treffen we hier de zang van Ihsahn’s vrouw Heidi Tveitan (Star Of Ash) aan. De ambiance die vanaf de eerste seconden van dit nummer aan Peccatum doet denken, bereikt hiermee een hoogtepunt. Ihsahn zou hier zichzelf echter niet zijn, wanneer hij ook aan Munkeby en anderen de nodige ruimte geeft om dit einde te doorspekken met een flinke dosis gecontroleerde chaos. Het is jammer dat het zo eindigt, want dit spetterende einde doet verlangen naar meer. Wellicht is dat ook juist wat deze afsluiter zo sterk maakt, want wat is pijnlijker dan een afscheid vol begeerte.
Eremita is een schitterend album geworden, dat ondanks dat Ihsahn hier en daar toch in herhaling valt, ook genoeg nieuws te bieden heeft. De vele gastmusici geven er een mooie extra dimensie aan. Wellicht dat voor sommigen de herhalingen juist een zegen zijn, dat is aan ieder voor zich. Wie na deze lofprijzingen nog altijd niet overtuigd is tot aanschaf of tenminste een luisterbeurt, laat zich wellicht toch meeslepen in het mysterie van het omgekeerde portret van Nietzsche op de cover.
Tracklist:
1. Arrival
2. The Paranoid
3. Introspection
4. The Eagle And The Snake
5. Catharsis
6. Something Out There
7. Grief
8. The Grave
9. Departure
