Het verhaal rond de zangers van Anthrax is inmiddels al zo vaak genoemd, dat we bijna vergeten dat Worship Music nu daadwerkelijk in de platenzaken ligt. Mét Joey Belladonna en dus zonder Dan Nelson of John Bush. Gelukkig, zo blijkt nu, want ondanks gevreesde eenzijdigheid levert Belladonna een geweldige prestatie. Zuiver en krachtig zoekt hij zo nu en dan nog de hoge regionen op, maar meestal vertoeft de zanger in de middelste contreinen van zijn stembereik, waardoor ook liefhebbers van Bush weinig te klagen hebben.
Worship Music is zoals de titel al doet vermoeden een eerbetoon aan de muziek. Metal van levende grootheden (er staat zelfs een sterke track op de plaat met de titel Judas Priest) en gevallenen (Dio en Dimebag krijgen in de vorm van het fraaie In The End een mooi eerbetoon) speelt de hoofdrol op de plaat. Indirect geldt dat ook voor het eigen oeuvre van Anthrax, want het schijfje biedt voor ieder wat wils. Het is geen simpele terugkeer naar de dagen van prijsalbums als Spreading The DIsease of Among The Living, maar een combinatie van alle periodes. De strakke thrash in een nummer als Fight 'Em Til You Can't (met opzichtige Gridlockriff) wordt soepel afgewisseld met het eenvoudige maar erg pakkende The Devil You Know. Lekker zijn ook het thrashy The Giant of het opruiende begin van Earth On Hell.
Qua stijl doet de muziek nog het meeste denken aan een toegankelijkere versie van Persistence Of Time met de drive van We've Come For You All en de alternatieve invloeden van de eerste schijfjes uit het Bushtijdperk. Zo duiken er regelmatig gruizige rockriffs op die hand in hand gaan met technischer thrashwerk. Het is de afwisseling die Worship Music tot een sterk en toegankelijk album maakt. Tel daarbij op dat de productie glashelder is en dat de gitaarsolo's eindelijk weer op het niveau van State Of Euphoria zijn. Fraai opgebouwd, rond afgewerkt en met de nadruk op melodie.
Nee, ondanks de zangerscrisis is Anthrax de kunst van het songschrijven niet verleerd. Hoewel de duur van het album aan de forse kant is en de instrumentaaltjes Hymn 1 en Hymn 2 niet echt een toevoeging zijn, luistert alles gewoon lekker weg. Misschien dat diegenen die een pure thrashplaat hadden verwacht teleurgesteld zijn, maar muzikaal behoort Worship Music tot de betere albums van de latere Anthrax. (Jeroen)
Score: 84/100
Bush, Belladonna, de geruchten rond Corey Taylor, Nelson, Bush en vervolgens toch weer Belladonna. De stoelendans der zangers heeft metalland behoorlijk bezig gehouden. Niet in de laatste plaats vanwege de negatieve berichtgeving die vervolgens kwam over het duo Charlie Benante en Scott Ian. Daarbij werd Dan Spitz overigens eveneens de band uitgewerkt. Toch vreemd dat zowel John Bush als Joey Belladonna uiteindelijk weer achter de microfoon verschenen. De meeste fans zullen waarschijnlijk er wel het meest content mee zijn dat Belladonna aan het langste eind trok.
Maak je maar vast klaar voor de grootste teleurstelling van 2011. Anthrax heeft het voor elkaar gekregen om misschien wel het saaiste en meest humorloze album in hun bestaan uit te brengen. Acht jaar na het eveneens matige We’ve Come For You All wordt de hoop op een lekkere oldschoolplaat genadeloos de grond in geboord. Geen pakkende riffs, geen sterke melodieën en al helemaal niet het ‘niks moet, alles mag’gehalte die van platen als Spreading The Disease en Among The Living terechte klassiekers maakte.
Het enige wat ik Anthrax na moet geven is dat de plaat heel strak is opgenomen. Iets wat ook wel mag trouwens als je album enkele jaren in de stijgers heeft gestaan. Blijkbaar is daar dan alle moeite in gestoken. Songtechnisch is Worship Me een compleet drama geworden. De meeste nummers zijn opgebouwd uit vreselijk saaie riffs en dito drums. Wist Anthrax vroeger speels, fris en frivool uit de hoek te komen. Tegenwoordig stellen ze zich tevreden met simpele hakketakkeriffs waar zelfs beginnende bands zich nog voor zouden schamen. Sowieso weet Anthrax zich hiermee niet aan het niveau van het gemiddelde retrobandje te ontworstelen. Nee, wie zoekt naar standaard groove metalriffs en dito moderne rock waar nog geen lachje vanaf kan, zit hier goed.
Belladonna’s zang voegt eigenlijk maar weinig toe. Alsof je een hondendrol met bloemetjes versiert. Het blijft een drol. Het is ook een beetje zielig om te zien hoe Anthrax onder het mom van ‘aanbid muziek’ een artwork kiest waarin mensen het logo van de band aanbidden. Sommigen zullen het als een eerbetoon aan echte muzikale helden beschouwen, ik zie er niet meer in dan een schaamteloze en vooral misplaatste vorm van narcisme. Over Worship Music kan ik duidelijk zijn. Lekker laten liggen, deze plaat. Over een half jaar ligt hij vast in de uitverkoopbakken. (Ruud)
Score: 45/100
Tracklist:
1. Worship
2. Earth On Hell
3. The Devil You Know
4. Fight 'Em Til You Can't
5. I'm Alive
6. Hymn 1
7. In The End
8. The Giant
9. Hymn 2
10. Judas Priest
11. Crawl
12. The Constant
13. Revolution Screams
