Op de jongste telg in de discografie keert men terug naar het geluid van Primo Victoria en Attero Dominatus. Slechts de dikke laag epische keyboardklanken doet nog denken aan de voorganger. Voor de rest doen de bandleden gewoon waar ze goed in zijn, namelijk het maken van eenvoudige doch erg vermakelijke power metal met teksten over de Tweede Wereldoorlog. Over originaliteit hoeven we het niet eens meer te hebben, hoewel de heren dankzij de stoere zang van Joakim Broden toch redelijk herkenbaar klinken. Dat blijkt ook uit de opener. Het titelnummer is een typische kraker volgens het bekende recept. Sterke riffs, het vertrouwde gebulder van Broden en erg veel ruimte voor epische melodieën.
Toch is Coat Of Arms over de gehele linie geen grandioze topper. Hoe graag ik ook mag luisteren naar pakkende nummers als Aces In Exile en Wehrmacht of het dramatische The Final Solution, het klinkt toch allemaal wel heel erg bekend. Sabaton blijft steken in eenvoud en doet daar vervolgens niet heel erg veel nieuws mee. Goed, de productie is wederom een stuk beter, maar de plaat klinkt nogal vrijblijvend. Midway is daar een goed voorbeeld van, dat door de pijnlijk simpele opzet veel weg heeft van een haastklus.
Natuurlijk zullen de fans van Sabaton (inclusief ikzelf) zich weer uren kunnen vermaken met de heerlijke melodieuze power metal die het album rijk is, maar toch had ik op net iets meer gehoopt. De band begint zichzelf echt te herhalen, dus misschien is het tijd voor wat nieuwe impulsen. Feit blijft dat het een vermakelijke plaat is met veel muzikaal vuurwerk, maar ik hoop wel dat de band de volgende keer wat meer de vuurlinies opzoekt en niet slechts in het basiskamp met de bekende wapens blijft schieten. Waarom dan toch tachtig punten? Het blijft natuurlijk wel Sabaton! Dat is verder mijn probleem.
Tracklist
1. Coat Of Arms
2. Midway
3. Uprising
4. Screaming Eagles
5. The Final Solution
6. Aces In Exile
7. Saboteurs
8. Wehrmacht
9. The White Death
10. Metal Ripper
