Tja, en dan krijg je als eerste reviewopdracht van het nieuwe jaar het titelloze vijfde album van Mustasch toegewezen. Geen probleem, denk je aanvankelijk nog optimistisch. Wat deze Zweedse stoner/heavy metal formatie doet, is tenslotte al honderden keren eerder geschreven en op de plaat geperst. Een originaliteitsprijs zal Mustasch nooit en te nimmer veroveren, dus mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar komt voorlopig niet in gevaar, toch? Maar verdomd, ook na twintig luisterbeurten kan ik niet aan de conclusie ontkomen: Alles aan deze plaat klopt.
Ik kan er maar geen genoeg van krijgen; het fraaie intro Tritonus (Prelude), de groove van Heresy Blasphemy, de beelden van scheurende motoren en formule 1 races die de song Mine oproept, de meezingrefreinen in de navolgende tracks, het strijkorkest aan het einde van Desolate, de aan James Hetfield schatplichtige gitaarriffs in Deep Of The Woods, het aan Glenn Danzig refererende stemgeluid van Ralf Gyllenhammar, de maar al te herkenbare tekstregels uit de ballade I’m Frustrated, de door Bertram Selwyn voorgedragen Shakespeare-sonnetten in de geweldige afsluiter Tritonus: Nergens valt iets op af te dingen.
De songs zijn stuk voor stuk uitstekend en de fantastische, rijke productie tilt het geheel naar een nog hoger niveau. In Scandinavië is deze cd al een paar maanden uit, maar hier geldt Mustasch als één van de eerste releases van het nieuwe jaar. Een betere start had 2010 zich nauwelijks kunnen wensen. Ik betwijfel of er dit jaar een beter hard rock/heavy metal album uit zal komen. Zal ik dat nieuwjaarsvoornemen dan maar vergeten en gewoon 90 punten of meer uit de kast trekken? Nee, ik moet streng zijn voor mezelf, en daarmee tevens voor Mustasch: 89 punten en geen puntje meer!
Tracklist:
1. Tritonus (Prelude)
2. Heresy Blasphemy
3. Mine
4. Damn It’s Dark
5. The Man The Myth The Wreck
6. The Audience Is Listening
7. Desolate
8. Deep In The Woods
9. I’m Frustrated
10. Lonely
11. Blackout Blues
12. Tritonus
