Na vele jaren gewacht te hebben, kwam in februari van dit jaar eindelijk en totaal onverwacht het verlossende woord. Hij is er, Maranatha, het tweede album van Funeral Mist. Nog nooit eerder duurde een weekje wachten zo lang als die keer. De verwachtingen waren dan ook torenhoog sinds Salvation, een album wat zich in vele opzichten tot de absolute top van de black metal mag rekenen. Arioch zou alles uit de kast moeten halen om Funeral Mist’s eerdere succes te overtreffen. Een bijna onmogelijke opgave, waarvan ik stiekem hoopte dat hij het dan ook niet zou proberen.
Dat is ook precies wat hij (niet) gedaan heeft. Hoewel Maranatha op en top Funeral Mist is, heeft Arioch – slechts met de hulp van een gastdrummer – een hele andere weg bewandeld dan op Salvation. Op dit album zal je minder dan voorheen een razende stortvloed aan agressie horen, maar vreemd genoeg heeft dat helemaal niets aan de kracht van Funeral Mist afgedaan. Ook Maranatha is een oerknal, een stuk black dat met een orkaankracht door je speakers giert, al is het op een hele andere manier dan we tot dusver gewend waren. Qua thematiek bewandelt Arioch gelukkig nog steeds dezelfde weg. Zijn muziek lijkt een verering van het christendom te zijn. Tel alle wanstaltige aspecten van die religie bij elkaar op, trek ze tot in het oneindige door en verheerlijk het vol overtuiging en met de kracht van black metal. Dat is Funeral Mist.
De muziek is nog steeds even intens al voorheen, maar door de vele stukken waarin Arioch terughoudend met het geweld is, is er veel meer aandacht voor sfeer gecreëerd, waardoor de klap des te harder aankomt als hij het gaspedaal weer intrapt. Misschien nog wel meer dan in het verleden, is de muziek op Maranatha een eerbetoon van smerige, orthodoxe black. Religie was nog nooit zo leuk! Ook het waanzinnige samplegebruik draagt hieraan bij. Let maar eens op die compleet gestoorde religieuze fanaat die in Blessed Curse zijn waanzin de wereld in slingert. Meer dan voorheen zijn ook Gregoriaanse koren in de muziek verwerkt, waar zoals altijd een heerlijke orthodoxe sfeer mee gezet wordt. Naadloos loopt het allemaal in elkaar over, zodat de nummers van Funeral Mist een prachtig geheel vormen.
Zo is nog veel meer positiefs te melden over Maranatha, niet in de laatste plaats de zang van Arioch zelf. Ziek gorgelend, rauwe krijsen, wanhoop en altijd vol emotie. Hij speelt als nooit tevoren met wat er allemaal om hem heen gebeurt, wat blijkt uit vele kleine details, zoals een verveelde kreun tijdens de koorzang in A New Light en meer. Iets wat ook sterker dan ooit terug gekomen is, is dat er zo ontzettend veel door elkaar gebeurt. Black metal, waanzinnige of beeldschone samples, trompetten, gierende zang, het is een stortvloed aan waanzin en emotie, waarin alle elementen op een prachtige manier bij elkaar zijn gebracht. Het artwork sluit ook dit maal weer goed aan op de thematiek; geschift en ziek, vol cherubijntjes en andere religieuze symbolen, massagraven, ontreddering, duivelse elementen en bizarre, verwrongen menselijkheid. Dit alles zo erg met elkaar verweven dat er een heel verwrongen beeld van het christendom ontstaat, wat op zijn minst aanzet tot nadenken.
Zo heeft Arioch, dit maal grotendeels alleen, bewezen dat Funeral Mist nog springlevend is. Met Maranatha erbij heeft de band nu twee spectaculaire albums op zijn naam staan, die ondanks de verschillen niet voor elkaar onderdoen. Daarmee biedt Funeral Mist een ervaring die geen enkele black metalfan mag missen. In de religeuze hoek, is dit de absolute top!
Behold! A new light, a brand new sun to unmask our shame!
Tracklist:
1. Swords Of Faith
2. White Stone
3. Jesus Saves!
4. A New Light
5. Blessed Curse
6. Living Temples
7. Anathema Maranatha
8. Anti-Flesh Nimbus
