En nu de plaat er is, valt opeens op hoe rustig het wel niet blijft. Leek het vlak voor de release van de plaat nog zo te zijn dat de hele wereld gespannen de adem inhield, van uitademen is nog geen sprake. De reden hiervoor is vrij simpel, want hoe je het ook wendt of keert, Metallica heeft een erg goed album gemaakt. Een omschrijving als 'moderne klassieker' hoor je mij niet noemen, want dat zal moeten blijken, maar feit blijft wel dat Death Magnetic de beste plaat is sinds ..And Justice For All.
Je zal mij nooit horen zeggen dat ik de tussenliggende albums slecht vond, want dat waren ze niet. Zeg nou zelf, met het vakmanschap van Metallica bleken zelfs de rockplaten Load en Reload nog heel behoorlijk te pruimen. En de verguisde voorganger van dit nieuwe werkstuk kwam uit in een tijd waarin het de band niet echt voor de wind ging. Jason Newsted was net opgestapt en aan het Napster drama had de band ongetwijfeld ook een rotsmaak overgehouden. Soms heeft een band het nodig om even een bonk botte en ontoegankelijke frustratie uit te brengen. Daarna zou men immers weer alle kanten op kunnen. Dat is precies wat Metallica gedaan heeft.
Men trapt af met een aantal zeer sterke nummers. That Was Just Your Life heeft enkele zeer sterke riffs en kent verrassende wendingen. Heel eventjes lijkt hier al de thrash van weleer op te leven, maar dan toch met dat rockende gevoel van de jaren negentig. De eerste single van de plaat The Day That Never Comes is een degelijk nummer, maar dit langdurige bakbeest heeft z'n lengte niet mee. Hoewel er gave ideetjes opduiken in het slotstuk, weet men het toch niet samen te smelten tot een goed geheel. Teveel knip-en-plakwerk. Voor het eerste echte klapstuk van de plaat moeten we wachten tot All Nightmare Long. Een spannende compositie met een lekker felle Hetfield in de hoofdrol en bovendien nog meer toffe riffs. Riffs die overigens af en toe behoorlijk rauw en smerig klinken. En wat een verademing is het om Kirk weer genadeloos los te horen gaan op zijn gitaar. Goed, de solo's zijn misschien niet zo verrassend meer als vroeger, maar Kirk weet nog steeds hoe zo'n wervelende climax moet klinken.
Cyanide is een nummer dat al enige tijd in abominabele kwaliteit te zien was op Youtube. Daar vroeg ik me vervolgens bij af, wat Lars Ulrich toch in godsnaam aan het doen was. Dat vraag ik me nu nog steeds af, want hoewel de compositie wat mij betreft verbluffend is, verpest hij het regelmatig met vrij misplaatste en behoorlijk onstrakke roffels. Hierdoor gaat het nummer als een nachtkaars uit, ondanks de sterke zanglijnen en imponerend riffwerk. Waarom de band in godsnaam alweer het The Unforgiven (deeltje drie) thema van stal moest halen is me dan een raadsel, want het met blazers en piano opgesierde nummer valt te betitelen als een regelrechte draak. Natuurlijk is de basis nog wel in orde, maar het zijn dat soort potsierlijke fratsen die het nummer om zeep helpen.
De laatste drie nummers van het album zijn het meest overtuigend. The Judas Kiss is een verduiveld lekker nummer met heerlijk ronkende gitaren, een goede solo en een Lars die puur in het dienst van het nummer speelt. Suicide & Redemption is een verrassend instrumentaal nummer. Het kan mijnsinziens niet tippen aan Orion, maar het luistert wel erg lekker weg. En dan, ja hoor, ze kunnen het nog. Het thrash nummer van de plaat, My Apocalypse. Met riffs die naar niets anders verwijzen dan het legendarische debuut Kill 'Em All en gierend solowerk, de onbetwiste winnaar op het album. Wat is het heerlijk om Hetfield lekker uit de bocht te horen vliegen met die ongenuanceerde zanglijnen. Alcohol was er misschien niet in het spel, maar wat klinkt hij ouderwets rot.
Al met al is dit een plaat die erg goed is, maar niet super fantastisch. Dat hadden we ook niet meer verwacht, laten we eerlijk zijn, maar anderzijds hadden we deze kwalitatief goede cd ook niet meer aan zien komen. Ik kan dan wel gaan zeiken over het totaal mislukte en letterlijk verknipte artwork, of het feit dat de drums weer niet lekker staan afgesteld in de mix, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat Metallica bewijst nog steeds volledig bestaansrecht te hebben. Een hele lekkere plaat is het resultaat en daar ben ik alvast ontzettend blij mee.
Tracklist
1. That Was Just Your Life
2. The End Of The Line
3. Broken, Beat & Scarred
4. The Day That Never Comes
5. All Nightmare Long
6. Cyanide
7. The Unforgiven III
8. The Judas Kiss
9. Suicide & Redemption
10. My Apocalypse
