En nu is de zoveelste stofwolk weder circulerende. Eind maart is dit jaar is "Kill" los gaan lopen. De tiende full-length van deze deathmetalpioniers. En een band die zo`n geweldige tijd meedraait, zeker op extreem gebied, is altijd wel rijp voor een praatje, een afkeurende blik, een toejuichende vuist in de lucht of gewoon een nonchalante draaibeurt. Want reken maar dat de meningen in de loop der jaren verdeeld zijn geraakt over dit kannibalen fenomeen. Toen de band net van de luier naar de po verkaste was Cannibal Corpse de bruutste in het soort. Anno 2006 is het luisterend oor, gezien het overruime aanbod aan teringherrie, wat verwend geraakt. En ook voor de band staat de tijd niet stil, al worden de bangnekken het ook hier vaak niet over eens. Voor de één is Cannibal Corpse "toegankelijker" geworden, met name na de komst van George Fisher. De ander vraagt zich af wanneer CC eens ophoudt met 10 albums lang hetzelfde te kokerellen en voor te schotelen. Ja, en doe mij maar superchips. Paprika.
Met andere woorden leent een cd als "Kill" zich vrijwel onmogelijk voor een geheel objectieve evaluatie. Want inmiddels weten we allemaal dat Cannibal Corpse anno 2006 ons niet om een slecht geluid, een belabberde productie of een karige scala aan bruut geweld laat huilen, of de orkanen moeten gaandeweg ook wat essentiele nekwervels hebben verbrijzeld waardoor de hoofden zijn gaan hangen en de hersenen gelijk een eidooier naar 1 kant op een kluitje zijn gaan hangen. Welnu, niets is minder waar en "Kill" is van alle kwaliteitsingredienten voorzien, inclusief de karakteristieke teksten, uiteraard. Vriend of vijand, op de opvulling van deze cd valt weinig tot niets aan te merken. Maar nu de INvulling nog. Want met de beste ingrediënten komen keukenprinsen, die het vuur te hard zetten, nog niet verder dan kak met bonen.
En hier komt subjectiviteit in al haar pracht en praal nu net uit haar schulp. Fans van het eerste uur zullen "Kill" naar alle waarschijnlijkheid afdoen als middelmatig. Slecht is "Kill" niet, dat weet een kakkerlak u en mij nog te vertellen, maar wie de voorkeur geeft aan pure smerigheid, totale compromisloosheid en de gore rochel van heerschap Barnes, zal met dit album een schrijnende kloof enkel groter zien worden. Back to the primitive gaat de band namelijk niet. Experimenteler is CC in de loop der jaren er ook niet op geworden, maar ook dit album distantiëert zich van "vroeger", net zoals zijn voorgangers evengoed hebben gedaan.
Het volk aan de andere kant van de kloof rolt de miljoenklapper alvast uit en trekt de aanstekers tevoorschijn. Want daar is "Kill", het keiharde teken van leven en het bewijs dat Cannibal Corpse na een achttienjarig bestaan nog steeds weet hoe rossen moet en allesbehalve oud, versleten en vastgeroest klinkt. "Kill" is fris, "Kill" is venijnig en "Kill" biedt wel degelijk een variatie aan riffs, solo`s, loopjes en stemgeluid. Weliswaar niet overmatig, maar toch ruim voldoende om "Kill" geen monotone stempel mee te geven.
En dan zijn er natuurlijk nog wormen die een brug weten te slaan tussen "oud" en "nieuw" werk. Tussen Barnes en de Corpsegrinder, tussen "The Bleeding" en "Vile". Uw ondergetekende is zo`n worm. En als u het mij vraagt is "Kill" een prima plaat geworden. "The Time To Kill Is Now" is een regelrechte omverblaasopener waarmee Cannibal Corpse de toon voor de volgende 40 minuten best weet te zetten en te behouden. "Kill" is (uiteraard) overwegend snel, heel snel, attaquerend, wat dankzij de betere technische media een bedreigende muur aan geluid weet te creëren. Wel is het zo dat Cannibal Corpse er weinig aan doet om deze muur rijzende te houden. Daar het album snoeihard opent en vervolgens (ook in bijvoorbeeld tempo, men neme "Death Walking Terror") wat afremt, klinken de nummers vrij willekeurig. Cannibal Corpse moet het ook op "Kill" van nummer tot nummer hebben en ja, dan kom je geheid eens een nummertje tegen waarvan je denkt "ach...". Om vervolgens weer op je nummer te worden gezet door de aanstormende opvolger.
De instrumentale "Infinite Misery" had de band overigens achterwege mogen laten, maar een überbruut beuknummer aan het einde der cd neerkakken. Met een abrupt slot. In de trant van: "DOEI! Tot de volgende keer maar weer."
De slotwoorden zijn vaak al niet makkelijk, inzake "Kill" zijn ze uiterst complex. Want waar wil ik eigenlijk exact heen wil weet geen schip te varen. Geef "Kill" een welverdiende kans en oordeel zelf. Wat mij betreft mag Cannibal Corpse nog wel wat jaartjes meedraaien, in de scéne en in mijn schijvenvreter.
Tracklist:
1. The Time to Kill Is Now
2. Make Them Suffer
3. Murder Worship
4. Necrosadistic Warning
5. Five Nails Through the Neck
6. Purification by Fire
7. Death Walking Terror
8. Barbaric Bludgeonings
9. The Discipline of Revenge
10. Brain Removal Device
11. Maniacal
12. Submerged in Boiling Flesh
13. Infinite Misery
