I'm gonna live in the desert on a camel that has no smile...
Het is alweer heel wat jaren stil geweest rond zanger Midnight, die eens floreerde bij de progressief ingestelde metalband Crimson Glory uit de VS. De man met het onmiskenbare stemgeluid, dat door de jaren heen alleen nog meer typerender is geworden. Wat schel en nasaal. Een scherpe klank en op een bepaalde manier vreselijk intrigerend, maar met vlagen spookachtig. Eigenlijk zit je dan op een progressieve plaat als Sakada al gebakken.
Midnight heeft op de Sakada de metalwortels grotendeels achter zich gelaten. Dit album zou het beste benoemd kunnen worden als stevige psychedelische rock met hier en daar een metalrandje. Deze benaming is echter niet afdoende, want het album is echt enorm divers wat betreft stijl en klank. De bindende factor van het album is dan ook vooral de zang van Midnight en de complete sfeerzetting die zowel muzikaal als tekstueel enorm psychedelisch en spookachtig aandoet. Met vlagen wereldvreemd, zelfs beangstigend, maar vooral ook intrigerend.
Scaring little children… singing in the graveyard…
De negen nummers van Sadaka kunnen min of meer onderverdeeld worden in drie soorten: de meer metal/rock-nummers, de nummers die sterk bouwen op Middeleeuwse ritmiek en de echt psychedelisch aandoende tracks. Deze scheiding is uiteraard nogal arbitrair en dient slechts om het een en ander te bespreken, want in elk muziekstuk zijn elementen uit de andere nummers terug te vinden.
De eerste categorie, de metal/rock-nummers, zijn opener Incubus, War en tot slot Pain. Sterke gitaarriffs en af en toe geweldadig aandoende solo's sieren deze drie tracks. Met name de track War springt er enorm uit vanwege het geweld. Snerpende gitaren die openen, de onheilspellende zang en teksten van Midnight en vreemdsoortige tekstfragmenten die we te horen krijgen, maken het geheel erg bedrukkend en intens. Overigens horen we tijdens Incubus ook al wat mysterieuze tekstfragmenten die het geheel wat pakkender maken. Het gitaarspel op de diverse tracks, niet alleen de metal/rock-tracks, is werkelijk fenomaal. Effecten en niet-gebruikelijke manieren van spelen worden niet geschuwd. Wellicht dat dit ook te maken heeft met het enorme aantal gastmuzikanten. In de eerste paar nummers van Sakada wordt de gitaar tergend langzaam ingezet en blijft voortjammeren door de muziek heen. Hier en daar lijkt het wel op het gitaarspel op Naked City's Leng T'che. Net als op dat album is het op Sakada net of de gitaar door de muziek heen snijdt. Dit heeft werkelijk bijzonder goed uitgepakt voor de sfeerzettingen op het album.
Direct na het wat hardere werk van Incubus duikt het nummer Berber Trails op. Net zoals het nummer Miss Katie bouwt Berber Trails sterk op Middeleeuwse ritmiek en gebruik van instrumenten,met name de prominente percussie en het virtuoze gitaarspel. Hier en daar deed het me sterk denken aan de liederen van Dufay, een Middeleeuws componist, maar dan in een modern jasje. Miss Katie begint wat langzamer, maar ontwikkelt zich naar het einde toe tot een enorme climax zowel wat betreft verhaal als muziek. Het verhaal van Miss Katie zou zo afkomstig kunnen zijn van King Diamond. Hier en daar doet het album me in het algemeen wel wat denken aan King Diamond, maar van een echte gelijkenis is geen sprake. Waarschijnlijk heeft dit vooral te maken met de meeslepende verhaallijnen in de nummers en de bedrukkende sfeer.
She had a pussycat that peed when you pet him...
Tot slot de echt psychedelische tracks als Cat Song, Little Mary Sunshine, Lost Boy en Sakada. Hoewel ik ze hier samengroep zijn ze toch ontzettend verschillend van opzet. Cat Song lijkt bijvoorbeeld ontzettend op de psychedelische nummers van de beginalbums van Pink Floyd, maar dan in een redneck-jasje. Het blijft immers een Amerikaan. Little Mary Sunshine heeft meer weg van een trein die maar door blijft gaan met daarboven een loeiende sirene in de vorm van Midnight's stem. Dit overigens in positieve zin. Het titelnummer Sakada is een schitterend langzaam nummer. Kortom: geen gebrek aan diversiteit.
De teksten - tussen de alinea's door vallen er wat voorbeelden te lezen - zijn werkelijk fenomenaal. Psychedelica ten top, maar ook echt interessant om naar te luisteren, want veel nummers vertellen een verhaal. Bovendien vormen tekst en muziek hier echt een mooie synthese. Ze vullen elkaar aan en versterken elkaar, zo noemde ik al eerder Miss Katie als een echte horrorstory, maar zo is er ook de beschreven liefdesgeschiedenis in Cat Song die je keer op keer tot een glimlach weet te dwingen en het intense Berber Trails waarbij je je werkelijk de gekmakende eenzaamheid van de woestijn kunt voorstellen.
Het mag duidelijk zijn, dat ik niets dan lof heb voor deze ster uit het verleden die opnieuw weet te schitteren. Sakada van Midnight komt hoog te staan op mijn lijst van 'geweldige albums'. Zelden heb ik een plaat gehoord die mij zo wist te intrigeren als deze. Het enige echt noemenswaardige minpunt is eigenlijk dat je het goed vind, of je vind het helemaal niets. Niet altijd is Sadaka een makkelijk te verwerken stukje muziek en ook kan het stemgeluid van Midnight mensen afschrikken om deze plaat af te luisteren. Soms zit je met verbijstering te luisteren naar wat er nu weer uit je speakers komt rollen, maar wanneer je de tijd wil nemen om eens goed te luisteren, zul je veel plezier beleven aan deze negen knappe composities die keer op keer blijven verrassen. Geweldig!
Think I love you... Sakada...
Tracklist:
1. Incubus
2. Berber Trails
3. Little Mary Sunshine
4. Miss Katie
5. War
6. Pain
7. Sakada
8. Lost Boy
9. Cat Song
