Dat is fantastisch nieuws, want veel metalfans die erbij waren toen Immense Intense Suspense uitkwam – dat is dus vijfentwintig jaar geleden – erkennen dat de deathmetalformatie destijds iets nieuws deed. Weliswaar combineerde The Gathering in 1991 op de demo Moonlight Archer al doom en death metal met keyboardklanken, maar Phlebotomized gaat nog wat verder in zijn experimenteerdrang. De contrasten zijn veel groter; van de werkelijk prachtige melodieën tot de karakteristieke, brute grunts van Barry Schuyer en van het memorabele tokkelintro In Search Of Tranquility tot de blasts van Lawrence Payne in Subtle Disbalanced Liquidity. En dan heb ik het nog niet eens gehad over en de zang van Diana Les. Ook al was de productie ondermaats, de excentrieke death metal vol contrasten leverde in binnen- en buitenland veel bewondering op.
Vijfentwintig jaar later – of beter gezegd: 27 jaar na de demo Devoted To God (1992) - probeert Phlebotomized de oude tijden weer te laten herleven. Dat gebeurt op gitarist Tom Palms na met een nieuwe line-up. Met muzikanten die er vanaf 2015 of nog later bij zijn gekomen. Dat zijn toetsenist Rob op ’t Veld (ex-Iscariot), zanger Ben de Graaff (Façade, Night Of Suicide, ex-Sepiroth), gitarist Dennis Bolderman (Aegisma, Mordant, Mr Mosh And The Babylonians), bassist André de Heus (onder andere ex-Nymphea Aurora) en drummer Alex Schollema (onder andere ex-Animosity, ex-Iscariot).
Om maar direct met de deur in huis te vallen: het is een werkstuk van jewelste met allerlei details, zowel muzikaal als conceptueel. Geen makkelijk, maar wel een boeiend werkstuk. Vooral instrumentaal is het genieten geblazen; of het nu de oud-Dark Tranquillity-achtige tremololeads zijn in het begin van Charme Ardente of de combinatie van heavy riffs en de epische, melancholische keyboard- en vioolpartijen in het doomy Descend To Defiance, dat doet denken aan The Gathering. De mannen komen met prachtige en memorabele ideeën, die bovendien goed samenkomen. Ze doen vaak denken aan de jaren negentig. Zo begint Eyes Of The Prize met blasts en tremoloriffs die op As The Flower Withers van My Dying Bride hadden kunnen staan. Elders komt af en toe de naam van Edge Of Sanity in gedachten op.
Gelukkig geeft Phlebotomized er zijn eigen draai aan, eigenzinnig als de band altijd geweest is. Een sfeervolle draai. Met name tijdens de rustige passages. Zo zijn Eyes Of The Prize en het instrumentale Desideratum uitstekend verbonden met het geluid van regen en een reflectieve stem van een dame die het concept van de plaat sterk verwoord: “In a way, I see freedom in the look of your eyes, so soft and sweet… The future is ahead, full of life. We’ll leave this place to better and smarter people.” Daarna klinken een prima riff en een keyboardsolo. Prachtig gedaan. Even komt het avantgardistische karakter van de groep naar voren met prima tempowisselingen en een soort happyhardcorepassage in een metaljasje. Een heel gewaagde zet die tot verschillende meningen zal leiden. Dat gewaagde past echter wel bij bandleider Tom. Waarmee was Phlebotomized namelijk ook alweer bekend geworden in de underground? Juist, met experimenteren.
Op vocaal gebied is het wel even wennen. Zeker voor degenen die een tweede Barry Schuyer verwachten. Ben de Graaff heeft namelijk een heel ander stemgeluid dan zijn voorganger(s): agressiever, minder zwaar en een hogere pitch. Monotoner ook, en dat matcht zeker de eerste luisterbeurten moeizaam bij de dynamische muziek. Er zijn evenwel fases waarin zijn bijdrage goed past: In het eerste, extreme deel van Eyes Of The Prize bijvoorbeeld, waarin er bovendien ook wat geslaagde diepte-effecten aan zijn stemgeluid zijn toegevoegd. Bovendien is er afwisseling met hogere screams, die tevens elders opduiken. Ook de donkere, cleane zang in de darkmetaltrack My Dear,… mag er beslist zijn.
Tijdens de tweede helft van het album zit je wat minder vaak op het puntje van je stoel, al bevat het titelnummer zeker sterke momenten. Toch mist er hier en daar wat extra’s. Iets inventiefs dat eerdere tracks wel hebben, of sfeer die tot halverwege de plaat wel aanwezig is. Met Ataraxia II, een vervolg op het eerste deel van de demo uit 1992, is er een knipoog naar het verleden en is de cirkel rond.
Wat aan de sound opvalt, is dat Jörg Uken (Nightfall) gekozen heeft voor een mix van een jarennegentigkarakter en een heldere en gepolijste productie, die veel beter is dan die van de eerste twee albums, al zullen sommige fans het rauwe van de demo op de nieuweling missen.
Deformation Of Humanity toont zeker de eerste helft van het album een sterk Phlebotomized. Vocaal is het echt wel even wennen en de keuze voor Ben als vocalist zal voor gemengde reacties zorgen, net als het artwork (je schijnt ook de achterkant van de cd-hoes te moeten zien). Deze derde full-length is een veelzijdige release met allerlei wendingen die je vaker moet beluisteren. De songwriting is beter gestructureerd, al kan de groep niet de hele speelduur de aandacht vasthouden. Er zijn dus wel wat kanttekeningen, maar al met al verdienen de heren een dikke voldoende met deze comebackrelease, waar veel werk in heeft gezeten.
Tracklist:
1. Premonition (Impending Doom)
2. Chambre Ardente
3. Descend To Deviance
4. Eyes On The Prize
5. Desideratum
6. My Dear,...
7. Proclamation Of A Terrified Breed
8. Until The End
9. Deformation Of Humanity
10. Until The End-Reprise
11. Ataraxia II
