In 2009 lijkt het over en uit te zijn voor Daughters. De band uit Rhode Island valt door uiteenlopende redenen uit elkaar. Hoewel een jaar later nog het derde studioalbum Daughters verschijnt, is de groep op sterven na dood. Gelukkig is deze plaat niet de zwanenzang, want bijna tien jaar later ligt er ineens een vierde studioplaat. En wat voor één! De groep heeft de grindcore en mathcore van de beginjaren achter zich gelaten. Op You Won’t Get What You Want smelt Daughters noise-rock, industrial en avant-garde samen tot een fenomenaal geheel.
You Won’t Get What You Want is een angstaanjagende plaat. Direct al in opener City Song is het doel van de groep duidelijk: de luisteraar de stuipen op het lijf jagen. Deze track ademt een beklemmende, claustrofobische sfeer. Met behulp van dreigende percussie, salvo’s van static noise en doordringende feedback zet de groep een ongemakkelijke sfeer neer. Dit terwijl frontman Alexis S.F. Marshall met duistere spoken word-poëzie de track nog indringender maakt. Ook in Long Road, No Turns is er weer die onbehagelijke, maar intrigerende sfeer. De dreigende synthesizer-partijen en vervormde gitaarstukken razen genadeloos door het nummer en zorgen samen met Marshalls grimmige vocalen voor een intense climax.
In Satan In The Wait is te horen dat Daughters beïnvloed is door componisten van filmmuziek. Het griezelige karakter in de verzen doet sterk denken aan composities van Angelo Badalementi. Maar ook het pakkende toetsenwerk in het refrein zou zo op een filmscore van Ennio Morricone of Badalementi kunnen staan. Veel ruimte voor luchtigheid laat Daughters niet, want met het duo The Flammable Man en The Lords Song slaat de waanzin pas echt toe. Beide songs zijn kort, maar absurd krachtig. Marshall gaat tekeer als een bezetene en brengt zijn opgefokte teksten op een manier zoals David Yow van The Jesus Lizard dat ook doet.
Less Sex is een welkome adempauze op deze intense plaat. Het kalme, maar duistere nummer heeft een Massive Attack-achtige beat, noisy, industrial-gitaarwerk en kalme, lage vocalen. De track klinkt als een perfecte middenweg tussen Nine Inch Nails en Depeche Mode. Van verslapping is nog steeds geen sprake. Sterker nog: met The Reason They Hate Me en afsluiter Guest House doet Daughters er kwalitatief nog een schepje bovenop. Eerstgenoemde heeft een heerlijke flow en is wederom een duidelijke knipoog naar The Jesus Lizard. De synth-partijen lopen als epilepsie-aanvallen door het nummer, terwijl Marshall de track op een charismatische manier van bijtende teksten voorziet. Met Guest House sluit Daughters deze plaat op een perfecte manier af. De maniakale en wanhopige manier waarop Marshall meerdere keren “Let me in!” schreeuwt, zorgt iedere keer weer voor kippenvel. Ook het orkestrale slot is doordrenkt met dramatiek en sluit perfect aan bij de sfeer van het album.
You Won’t Get What You Want is niet geschikt voor mensen met gevoelige oortjes. Dat is duidelijk. De muziek van Daughters is uitdagend en intens. De groep weet perfect hoe het van a-melodische en dissonante elementen iets prachtigs kan creëren. De sfeer betekent hier alles. Het voelt alsof je naar een film zit te kijken waar je een ongemakkelijke gevoel bij krijgt, maar toch gefascineerd blijft kijken. De lovende recensies stromen binnen voor deze release. Het woord hype valt dan al snel. Prima, maar er is één ding wat zeker is: de hype rondom deze plaat is meer dan terecht. Dit is een meesterwerk in het noiserockgenre.
Tracklist:1. City Song
2. Long Road, No Turns
3. Satan In The Wait
4. The Flammable Man
5. The Lords Song
6. Less Sex
7. Daughter
8. The Reason They Hate Me
9. Ocean Song
10. Guest House
