Jesse en Dylan begonnen met schrijven. Ze bleven ondertussen in contact met Adrian. Na diens overlijden, toen Mirror Reaper al voor de helft geschreven was, brak een onzekere periode aan voor het duo. Uiteindelijk besloten de multi-instrumentalisten ambitieuzer te werk te gaan dan voorheen. Zo voegt Jesse met zijn orgel die hij (live) met zijn voet bedient, een uniek element toe en is zijn drumstijl anders dan die van zijn voorganger.
Het gevolg is een uitdagend nummer van 83 minuten en 15 seconden, een eerbetoon aan Adrian. Halverwege, na drie kwartier, is een sectie te horen met zijn grunts, een sectie die over was gebleven van de opnamesessies van het vorige album. Het moment staat bekend als waar dood en leven elkaar treffen. Net als op eerdere platen gelden geesten als hoofdthema en gaat het verhaal over het grijze gebied tussen leven en dood en specifiek de transitie daarvan, gereflecteerd door een spiegel. “A mirror cannot reflect things that aren’t there, but it can change the perspective.”
Waar het tweetal uit Seattle uitstekend in slaagt, is het omzetten van de verschillende emoties in muziek. Mirror Reaper verveelt daarom ondanks zijn lange speelduur geen moment. Integendeel, je zit als luisteraar met veel respect te luisteren naar de zeven verschillende secties die van eb naar vloed gaan en weer terug. Zo begint de plaat met de basisriff en een mooie lead erover. Dylan laat zijn bas klinken alsof er een baspartij is en twee gitaarpartijen. Ook live doet hij dat trouwens. Pas na drie minuten komen de distortion en de drums erbij. Na zes minuten doen de ambient orgeltonen hun intrede om nog een laag toe te voegen. Even later klinken de extreme vocalen in de verte.
Alhoewel de track al heel traag is, gaat het tempo na tien minuten verder naar beneden voor een prachtig deel met bijna plechtige, cleane vocalen. In dit soort tergend trage passages – vooral op 17 minuten - is het niet alleen elke noot die raak is, maar ook vooral de stilte en de atmosfeer tussen de noten die je als luisteraar bij de les houden. De verschillende secties gaan in meerdere gevallen erg fraai in elkaar over. Dit is niet alleen een compliment aan Jesse en Dylan, maar ook aan producer Billy Anderson, die met zijn ideeën met betrekking tot bijvoorbeeld reverb en delay, veel heeft bijgedragen.
Het tweede deel vanaf 48 minuten (het zogenaamde So Below-deel) bevat de cleane vocalen van Erik Moggdridge. In tegenstelling tot het As Above-deel overheerst hier een hemelse verlichting, een berusting van de geest in de dood. Er is een lange ambientpassage met eerst cleane vocalen en daarna een deel met orgeltonen. De laatste tien minuten is er nog een stevige sectie, waarin het hoofdthema terugkeert. Zo is er ondanks het experiment toch steeds een rode draad.
Mirror Reaper is van begin tot einde een indrukwekkend werkstuk dat de verschillende emoties laat horen die komen kijken bij het proces tussen leven en dood, beleefd door de geest. Plechtig, rauw, mooi, gelaagd, aangrijpend; allemaal termen die te binnen schieten bij het beluisteren. Dit magnum opus van Bell Witch, met prachtig artwork van Mariusz Lewandowski, houdt je 83 minuten en 15 minuten lang gevangen. De Amerikanen komen samen met Erik Moggridge de kolos in zijn geheel op Roadburn uitvoeren. De Amerikanen vinden het niet gepast om de vocalen van Adrian van backingtrack te laten klinken en laten deze dus weg. Het eerbetoon aan hem zal er niet minder om zijn. Adrian en zijn familie mogen beslist zeer trots zijn.
“As above, so below
Water mirrors and the stillness grows… “
Tracklist:
1. Mirror Reaper
