Pitfest
Enquête

Wat is jouw favoriete song van Hatebreed?

A Call For Blood
As Diehard As They Come
Defeatist
Destroy Everything
Doomsayer
Empty Promises
Everyone Bleeds Now
Honor Never Dies
I Will Be Heard
In Ashes They Shall Reap
Instinctive (Slaughterlust)
Last Breath
Live For This
Looking Down The Barrel Of Today
Perseverance
Proven
Serve Your Masters
Seven Enemies
Smash Your Enemies
Tear It Down
This Is Now
To The Threshold
Weight Of The False Self
When The Blade Drops
een andere Hatebreed-kraker

[ Uitslag | Enquêtes ]

    29 maart:
  • Braces, Serve en Torn From Oblivion
  • Phil Campbell and The Bastard Sons en Lucifer Star Machine
  • Syberia, Omega Sun, An Evening with Knives, Scorched Oak en Dunes
  • 30 maart:
  • Blackbriar en Solarcycles
  • Cult-Art Tattoofest
  • Dance With Dragons en Arluna
  • Dynamo Metalfest Band Battle
  • Hammok
  • Heilland festival
  • Interstellar Solar Fest II
  • Pierce The Veil, Dayseeker en Holding Absence
  • Red Rum en Mourning Wood
  • Seein Red, Ancestral Sin, Abusive Forms en Days of Desolation
  • Terneuzen On Fire V
  • Vengeance, Diggeth en Junkyard Dogs
  • Vloek Van Twenthe III
  • 31 maart:
  • Cult-Art Tattoofest
  • Festerfest
  • Ggu:ll, Onthou en Ter Ziele
  • 1 april:
  • Bleeding Gods, Tribal Spirits en Black Silence
  • Terror, Nasty en Dying Wish
  • 2 april:
  • Terror, Nasty, Redemption Denied en Force
  • 3 april:
  • Malphas, Bedrängnis en Satanic Violence
  • 4 april:
  • Malphas, Bedrängnis en Satanic Violence
  • Thy Catafalque en The Answer Lies In The Black Void
  • Vandenberg
    29 april:
  • Coroners, Gravery en Born Infected
Kalender
Vandaag jarig:
  • Attila Csihar (Mayhem) - 53
  • Chris Kalandras (Fear Of God) - 52
  • Christiaan Crouwers (Another Messiah) - 44
  • Erhan Karaca (Heretic Soul) - 37
  • Fabio Marin (Internal Suffering) - 46
  • Finn Zierler (Beyond Twilight) - 52
  • Jimmy Work† - 100
  • Patrick Johansson (Stormwind) - 48
  • Perry Farrell (Jane's Addiction) - 65
  • Vegard K. Thorsen (Theatre Of Tragedy) - 47
  • Vincent (Yorblind) - 36
In memoriam

Open de poorten voor Mark Shelton

Door Lennert, juli 2018

Manilla Road

Mark Shelton is de beste slechtste zanger ooit en een ware gitaartovenaar die veel te weinig erkenning van de grote massa heeft gekregen. Gelukkig zijn Manilla Road-fans wel altijd erg vocaal over hun liefde voor deze epicheavymetalband, waardoor ik me nu alleen maar meer gemotiveerd voel om een eerbetoon voor een van mijn favoriete muzikanten ooit te schrijven. Ergens snap ik ook best wel dat Manilla Road geen grotere band is, aangezien de mix van heavy/doom/thrash/prog/psychedelische metal grillig en voor een hoop mensen waarschijnlijk erg ontoegankelijk is. Shelton's nasale en later hese stemgeluid ligt ook niet 'lekker' in het gehoor. Ik laat Manilla Road dan ook nooit horen aan mensen die ik probeer te overtuigen dat metal mooie muziek is. Als mensen mij vragen om de ultieme ervaring van wat metal voor mij precies inhoudt, zal ik echter altijd een album als Open The Gates of Mystification aanslingeren.

Het is heavy metal in een oervorm. Ik bedoel hiermee niet dat het ouderwets klinkt. Ik bedoel dat Manilla Road erin slaagt om een geluid neer te zetten dat wild en ongepolijst is en in essentie niets minder dan 'puur' is. Neem nu een track als The Ninth Wave van Open The Gates. De ritmesectie legt een stevig fundament voor klaaglijke riffs, gierende gitaarsolo's en mythische teksten. Shelton's klaaglijke zang en bezwerende gitaarpartijen doen denken aan een sjamaan die op de rotsen vecht tegen demonen en al hun aanvallen met bovenmenselijke inspanning afslaat. En wat te denken van een klassieker als Dreams Of Eschaton (waarvan Shelton toegaf dat hij een riff letterlijk gekopieerd heeft van Angel Witch), waarin onze gitaarspelende profeet over het einde der tijden vertelt door middel van fantastische teksten. Ook toen later zijn stem aan gort was en Bryan Patrick op albums en live het gros van de zang voor zijn rekening nam, zong hij nog steeds pareltjes als Life Goes On en The Fountain. Zijn stem was hier al niet langer hees en energiek, maar gebroken en laag. En verdomd mooi en oprecht.

Manilla Road live zien in Nederland was tot 4 mei 2017 onmogelijk, waardoor ik met vrienden af ben gereisd naar België om op 27 en 28 september 2013 de band live te aanschouwen op het Ages Of Metal-festival. After All had net een set gespeeld waar ik niet heel veel van heb meegekregen. Nee, het ging ons echt vooral om het feit dat we Manilla Road nu eindelijk eens aan het werk zouden kunnen zien. Vlak voor het optreden zagen we Mark Shelton rustig aan de zijkant van de zaal staan en besloot Ruud dat we hem toch echt moesten aanspreken. Het is vreemd, want ik heb in de tussentijd toch echt wel met meer goeie muzikanten gesproken, maar Mark Shelton benaderen voelde ongepast. Alsof ik door hem aan te spreken zijn hogere status naar aards niveau zou halen. Mijn tegenzin werd snel weggenomen toen Mark ons enthousiast begroette en uitgebreid de tijd nam om met ons te praten en nota bene ook zeer ontvankelijk was om de tweede dag van het festival een interview te doen. Nu kwam het helemaal goed uit dat Kees als de archivist van de groep een camera had meegenomen zodat we alles mooi konden vastleggen.

Het concert zelf was magisch. Ondanks dat Shelton's stem lang niet meer zo krachtig als vroeger was, bleef er nog steeds een fikse laag magie achter die ons en de honderden andere fans stevig in zijn grip hield. En dat gitaarspel... bluesy, soulvol, psychedelisch, vurig en zo strak: daar kunnen maar weinig muzikanten tegenop. Dat ik enkele favoriete songs miste, deerde eigenlijk niet, want de uitzinnige fans en enthousiaste band zorgden voor een avond om nooit te vergeten. Een bepaald moment probeerde zanger Bryan Patrick nog iets te zeggen, maar hij haalde de microfoon weer weg van zijn mond om zichtbaar aangedaan en intens gelukkig in de kolkende mensenmassa te staren die de naam van de band maar bleef scanderen. Een dag later troffen we Bryan buiten aan en werd na een kort gesprek duidelijk dat de hele band er gewoon bij moest zijn. Het daaropvolgende anderhalve uur zaten we lekker op het gras bij de parkeerplaats van het zaaltje anekdotes op te halen over waarom Stryper-fans niet van Cage Of Mirrors houden, hoe ex-drummer Randy Foxe zowel drums als toetsen tegelijkertijd kon spelen en waarom Mark Shelton nog steeds over vikingen zingt ("because vikings are fucking awesome"). Ook zijn liefde voor bands als Primordial, Opeth en fantasy/sciencefiction-verfilmingen van John Carter en Solomon Kane werden uitgebreid besproken. Eén van de leukste ervaringen uit onze korte levens en eentje die we altijd bij ons zullen dragen.

Op 15 mei 2016 daalden Ruud en ik wederom af naar België om Manilla Road te aanschouwen om erachter te komen dat werkelijk alle bandleden ons nog herkenden. De knuffel die Mark ons gaf, was oprecht en stevig. Bryan gaf zelfs aan dat ze de week voor het optreden het interview nogmaals bekeken hadden omdat ze het zo naar hun zin hadden gehad. Toen tijdens het optreden Ruud en ik nog even genoemd werden als twee "awesome guys" met wie ze een fantastisch interview hadden gehad, voelde mijn leven bijna compleet. Mark's magie werkte ook buiten het podium nog lang door, terwijl hij alle tijd nam om met de fans op de foto te gaan, rare bekken te trekken en ook serieuze gesprekken aan te gaan. Iedereen was het waard en daardoor voelde voor iedereen de ontmoeting bijzonder. Ook bijzonder: op iedere verjaardag steevast een persoonlijke felicitatie op Facebook. Het zijn een paar tikjes op een toetsenbord of telefoon, maar het voelt prachtig als een van je idolen hier alsnog de tijd voor neemt. Na ieder concert stond Facebook ook vol met foto's van blije en uitzinnige fans met verhalen over hoe vriendelijk hij en de rest van de band voor hen waren.

"Before the gods of Hell sentence you to die, remember well my friend: a warlord never cries." Vandaag, 27 juli 2018, heb ik besloten dat ik geen warlord ben. Het nieuws van zijn dood dat vanmorgen door Bryan Patrick via Facebook werd gedeeld, raakte me forser dan verwacht. Mark Shelton was niet zomaar een muzikant; hij was een fantastisch mens. Toen Ruud en ik hem vroegen of de teksten van Life Goes On en After The Muse voorspellend waren over zijn eigen dood, lachte hij dit hartelijk weg. Hij zou het nog wel even volhouden. Dat 'even' is helaas veel korter geweest dan we hadden gehoopt. Rust in vrede lieve Mark, we zullen je nooit vergeten.

"And I do believe
That you will carry on
Even when I leave
I know that you'll be strong

Here I will be for you
Till the end of all time
Till the end of time

And I do believe
That you will be the one
Who will set me free
And save me with your love

Here I will be for you
Till the end of all time
Till the end of time

And I do believe in you
You must all carry on
Even though I have left you
You must always be strong

The muse brought me to you
In the wink of an eye
The voice of a true fool
In quest of the light"

- Manilla Road - After The Muse (The Blessed Curse, 2015)

Alle artikelen en foto's (afgezien van albumhoezen, door bands/labels/promoters aangeleverde fotos of anders aangegeven), zijn © 2001-2024 Metalfan.nl, en mogen niet zonder schriftelijke toestemming gekopieerd worden. De inhoud van reacties blijven van de reageerders zelf. Metalfan.nl is niet verantwoordelijk voor reacties van bezoekers. Alle datums van de Nieuwe Releases, Concertagenda, Kalender en in de artikelen zijn onder voorbehoud.