Met mij gaat het geweldig. Hoe gaat het met jou?

Met mij gaat het ook goed, dank je wel!
Gefeliciteerd met jullie nieuwe album. Hij is inmiddels te beluisteren op het internet. Hoe zijn de eerste reacties?

Tot zover zijn ze geweldig. Alles wat we hebben gehoord, is superpositief. Dat geldt natuurlijk wel voor de reacties die we tot nu hebben gekregen.

Voor The Order Of Things hebben jullie dit keer niet samengewerkt met producer Adam Dutkiewicz (Killswitch Engage), maar met Josh Wilbur. Waarom is er gekozen voor een andere producer en hoe zijn jullie bij Josh terecht gekomen?

Dat Adam het album niet heeft geproduceerd, komt omdat onze agenda's niet overeenkwamen. Josh was onze volgende keuze en samenwerken met hem was een zegen. Het is erg verfrissend om met iemand anders samen te werken die ook weer anders tegen dingen aankijkt. Daarbij is Josh geweldig in zijn werk en bovendien ook nog een erg toffe gast. Ik denk dat we heel veel geluk hebben gehad dat het schema van Adam ditmaal te vol was. Dat neemt natuurlijk niet weg dat we nog steeds heel erg veel van Adam houden, haha.

Adam zal het ook vast niet erg vinden. Die rijdt denk ik nog steeds lachend rond in die auto die hij heeft gewonnen in dat tv-programma. (The Price is Right)

Haha, had je dat gezien? Dat was te gek hé? Ik woonde vroeger met hem samen. Hij is echt een geschifte gast, haha.

Maar om nog even terug te komen op Josh. Ik hoorde dat de samenwerking met hem zo goed beviel, dat hij ook een deel van de lyrics heeft geschreven?

Ja, dat klopt. Het was ook voor het eerst dat Phil (Labonte) samen met iemand aan de teksten heeft gewerkt. Normaal doet hij dat alleen. Maar zoals ik al zei. Josh is geweldig in zijn werk en heeft erg goede ideeën. Elke keer als hij iets bedacht, waren wij meteen enthousiast, dus zijn hulp met de teksten was ook meer dan welkom.

Hoe ging het opnameproces dan? Was het een moeilijk album om te maken of ging het juist erg soepel?

We hebben er wel iets langer over gedaan dan normaal, maar het was wel hetzelfde proces als anders voor ons. We zijn nadat we klaar waren met toeren, voor A War You Cannot Win naar een oefenruimte gegaan en hebben daar heel erg veel ideeën opgedaan. We hadden voor dit album zelfs meer materiaal verzameld dan ooit tevoren. Vervolgens zijn we de hele winter bezig geweest met het schrijven van de nummers, om deze afgelopen lente en zomer in de studio te Massachussetts op te nemen. Het proces ging eigenlijk hetzelfde als altijd. Alleen het grote verschil was dat we ditmaal een andere producer hadden.

Het is duidelijk dat jullie muzikaal verschuiven naar een andere richting. De nummers op het album zijn melodieuzer dan ooit en de cleane zang van Phil is bijna op elke track vertegenwoordigd. Vanwaar deze verandering in jullie sound?

We willen nooit hetzelfde album twee keer maken en de zang van Phil is in de loop der jaren veel beter geworden. Ook hebben we de afgelopen tijd veel succes gehad met de melodieuze nummers en ballads. Ik weet dat het lijkt alsof we hierover op internet veel kritiek krijgen, maar het meeste succes hebben we wel met dit soort nummers. Mensen worden boos omdat we niet meer zo hard klinken als vroeger, maar live zie je altijd de beste reacties op deze songs.

Daarbij staan er op elke plaat van ons ook harde tracks, dus er is voor ieder wel wat wils. Er is nu meer van beide. Overigens is het niet echt onze zorg wat de mensen er van vinden. We schrijven gewoon de songs en kijken dan pas welke stijl het beste bij het nummer past. Mensen denken soms dat we een soort van groot meesterplan hebben, maar dat is dus absoluut niet zo. Het is gewoon zo dat we de tracks opnemen die we op dat moment klaar hebben en waar we ons goed bij voelen. Er heerst geen grote druk van bovenaf over wat we wel of niet kunnen opnemen en we zijn ook niet bang om eens iets nieuws te proberen.

Je loopt nu al een beetje vooruit op mijn volgende vraag. Op internet is inderdaad te lezen dat erg veel mensen kritiek uiten op jullie nieuwe richting. Wat doet dat met jullie?

Ach, het is iets wat al jaren bij ons gebeurt. Al vanaf het moment toen we in 2008 Two Weeks uitbrachten. Weet je, zodra een heavy band met veel geschreeuw een nummer uitbrengt met alleen cleane zang is hij de de klos en gaan er mensen flippen. Dat gebeurde dus ook met Two Weeks. Mensen flipten omdat we een nummer met cleane zang hadden gemaakt, maar tot nu toe is dat nummer wel de grootste hit die we hebben. Het is bij ons altijd hetzelfde liedje. Maar voor elke honderd mensen die online gaan om te klagen, zijn er duizenden die onze muziek juist heel erg waarderen. De statistieken zijn dus veel meer in ons voordeel en dat lijken mensen vaak niet te beseffen. Het internet kan bedrieglijk overkomen, omdat je er veel kritiek leest, maar live zie je juist het tegenovergestelde. Het publiek gaat dan uit zijn dak en iedereen zingt alles woord voor woord mee. Het is verfrissend om die positiviteit te zien en niet aldoor die negativiteit.

Het is ook zo dat negatievelingen zich graag kenbaar maken op internet. Het lijkt dan wel op een wedstrijd 'wie kan het gemeenste overkomen'. In veel gevallen gaat het dan niet eens meer om de muziek, maar zijn het mensen die smeken om een klein beetje aandacht. Maar zoals ik al zei. Elke avond wordt live het tegendeel bewezen. En dan maakt het niet uit hoeveel mensen op internet gaan klagen over hoe ze niet kunnen geloven dat we een ballad hebben geschreven en dat we niet meer heavy zijn en blablablabla, waar ze wel niet allemaal over zeuren. Want als er duizenden mensen in een zaal je nummer meezingen en het opnemen met hun telefoons, weet je dat het goed zit. Iedereen vindt het te gek, dus het is zonde van onze tijd om ons druk te maken over die negatieve commentaren.

Het nummer True-KVLT-metal lijkt een duidelijk statement hierop. Vooral de teksten "Your narrow judgment, won't change a thing" en "Will you follow the crowd or will you follow you? I won't follow you.", laten weinig aan de verbeelding over. Ben je niet bang dat hierdoor alleen maar meer focus ontstaat over de richting die jullie opgaan in plaats van de nummers die jullie maken?

Hmmm, het is Phil die de teksten schrijft, dus eigenlijk ben ik niet de juiste persoon om te verklaren waar de lyrics over gaan. Ik kan niet eens een songtekst schrijven ook al zou ik het willen, haha. Maar Phil is een sarcastische gast en het sarcasme komt ook duidelijk naar voren in dat nummer. Maar hoe sarcastisch hij ook is, het is wel iets waar we dagelijks mee te maken hebben. En ja, ik denk dat sommige mensen de song niet helemaal zullen begrijpen. Er zijn altijd mensen die dingen te serieus nemen, terwijl wij zelf dingen liever weglachen.

Ik weet het niet helemaal zeker, maar wat ik wel zeker weet is dat Phil het nummer niet geschreven zou hebben als hij dacht dat het de focus van onze tracks zou afleiden. Ik denk dat Phil gewoon op zoek is naar reacties. Hij is een beetje aan het plagen. Daar staat hij ook om bekend en dat is hetzelfde wat hij ook telkens op het internet doet. Het is gewoon een erg goede song, die live ook nog eens lekker knalt.

Ik denk ook dit nummer het beste nummer van de plaat is.

Ja, het resultaat is echt geweldig. Mensen moeten leren dingen niet al te serieus te nemen. Geniet gewoon van de muziek en wanneer een nummer of een band je niet bevalt, zijn er meer dan genoeg alternatieven te vinden. Het is vrij simpel, haha.

Verandert er dan ook veel voor jou als gitarist nu de focus meer ligt op melodieuze en snelle songs?

Nee, dat niet. Wat betreft gitaarspelen is het meer een leerproces van de afgelopen jaren. Toen ik begon met spelen, wilde ik vooral opvallen en overtuigen met mijn spel en dat mensen iets hadden van 'wow, dat is technisch erg knap' en dat is ook gebeurd in de loop der jaren. Maar wat ik vooral geleerd heb, is om nummers meer ruimte te geven om te ademen en niet helemaal vol met riffs te stoppen. We zijn ook als band beter geworden om in een nummer ruimte over te laten voor de vocalen of de melodie. Zo komt er meer focus op een chorus of juist op de gitaarstukken.

Waar ligt jouw voorkeur dan? In snelle en hardere nummers of in langzamere en melodieuze songs?

Eigenlijk vind ik het allemaal even mooi en is het leuk om gevarieerd te spelen. Toen ik opgroeide, luisterde ik vooral naar 80's metal en bands als Guns 'N Roses en Skid Row. Dus om gewoon dat soort rocksongs te spelen, vind ik helemaal geweldig. Ik heb niet echt een voorkeur en daarom is variëren erg leuk. Ik haal overigens altijd wel ergens Guns 'n Roses aan. Ik luister daar al naar sinds ik acht jaar oud was en het is ook altijd mijn favoriete band gebleven.

Grappig dat je het noemt. Het is ook een van mijn favoriete bands van vroeger. Vooral de gitaarsolo in Estranged heb ik wel duizend keer gehoord.

Estranged zeg je? Wow daar noem je waarschijnlijk mijn favoriete song aller tijden, haha. Die gitaarsolo's zijn echt geweldig!

Over solo's gesproken. Een ding wat me opviel is, de break in Bite My Tongue, gevolgd door een fijne jazz-achtige gitaarsolo. Hoe is die zo in het nummer terecht gekomen?

Wat je daar hoort, is allemaal Oli (Herbert). Hij heeft dat nummer geschreven en het eindresultaat is erg gaaf geworden. Er zit zo veel dynamiek in dat nummer en daar is Oli helemaal verantwoordelijk voor. Ik heb er eigenlijk niet zoveel mee te maken gehad.

De rol van bassiste Jeanne Sagan als achtergrondzangeres lijkt ook veel groter te worden in de band. Ik hoor haar in erg veel tracks terug en ze zingt zelfs een hele passage in Pernicious.

Ja dat klopt. Ze heeft erg veel gezongen op het album. Dat is iets nieuws wat we hebben uitgeprobeerd en we vinden dat het erg goed heeft uitgepakt. Toen we haar voor het eerst hoorden zingen, klonk het zo goed en waren we erg verbaasd. Phil was erg enthousiast en wilde daarna dat ze nog meer ging zingen op het album. Zie het als een extra toevoeging in onze sound.

Het hardste nummer op het album is No Knock. Het lijkt te gaan over een soort van militaire inval. Maar als ik de teksten lees, lijkt er ook een metafoor in te zitten over hoe Phil op de voorgrond staat en daardoor het mikpunt van kritiek is. Zie ik dat goed?

No Knock is mijn favoriete nummer van de plaat. Maar ik weet niet met wat voor achterliggende gedachte Phil dat nummer heeft geschreven. Ik weet dat hij een grote voorliefde heeft voor dingen die met het leger te maken hebben en dat hij daar ook erg veel vanaf weet. Meestal als ik een interview per email doe, stuur ik dit soort vragen ook door aan Phil, maar dat kan ik nu helaas niet doen. Je hebt de verkeerde persoon aan de lijn gekregen voor je vragen, haha. Sorry, ik ben maar gewoon de gitarist, haha.

Nou dan hoop ik dat je wel meer kan vertellen over het artwork. Wat betekent het en wat is de link tussen het artwork en het album?

Het artwork is eigenlijk niet iets waar wij als band ons echt mee bezig houden. Wij zijn niet het type artiest dat een diepe betekenis in kunst zoekt. Het is gewoon iets wat we zagen en wat we erg gaaf vonden. Dus je moet niet iets achter het artwork zoeken. Dat is ook niet onze specialiteit en daar hechten we ook niet zoveel waarde aan. Wij zijn rockmuzikanten, geen schilders, haha.

Jij bent in 2004 bij de band gekomen. In de tussentijd is de muziekbusiness compleet veranderd. Hoe heb jij dat ervaren?

Er is een hoop veranderd in de afgelopen jaren en dat maakt alles een stuk moeilijker. Tegenwoordig moet je alles omgooien om rond te kunnen komen. Platenmaatschappijen halen je niet meer binnen met grote geldbedragen en je moet het maar doen met wat je binnenhaalt met het toeren. Ik was er laatst over aan het praten met Mark (Holcomb) van Periphery. Hij zei dat muziek tegenwoordig dient als reclame voor je merchandise. Want de enige manier om dingen te verkopen is nu door het toeren. Je moet zoveel mogelijk de weg op en de muziek naar de mensen brengen en hopen dat je veel concertkaartjes en t-shirts verkoopt. Een andere weg is er niet meer. Zolang je dat realiseert en je bent bereid om een hoop te toeren, dan kom je er wel. Maar je red het echt niet meer met een toer per jaar en je verkoopt al helemaal geen vijf miljoen albums meer. Dat soort dingen gebeurt niet meer. Nou ja, misschien nog bij de hele grote popsterren. Het is aanpassen aan de dingen die om je heen gebeuren. Het is nu veel moeilijker dan vroeger. Toen verkocht je een hele hoop cd's en plakte je er vervolgens nog een toer aan vast om zo nog meer geld binnen te harken. Dan had je wel genoeg geld en kon je daarna lekker thuis blijven. Maar dat gaat niemand meer lukken, tenzij je naam Taylor Swift is, haha.

Over Taylor Swift gesproken. Ik heb gehoord dat jullie een erg grote fan van haar muziek zijn?

Jazeker. Er is heel veel popmuziek die wij als band kunnen waarderen. Ik weet dat het als onacceptabel gezien wordt in de metalscene, maar je wordt er zeker beter van als band wanneer je naar meerdere stijlen luistert. Het helpt je alleen maar verder als muzikant en het doet echt geen pijn. Het beste wat je kan doen als je in een band zit, is naar zoveel mogelijk stijlen te luisteren. En weet je, de meeste van onze populaire nummers bevatten popstructuren en hebben popachtige zang. Het ironische is dat een hoop mensen dat onze mooiste nummers vinden en vervolgens klagen dat we niet metal genoeg meer zijn. Maar wat ze dan niet realiseren, is dat ze eigenlijk gewoon naar een popsong luisteren, maar dan alleen een wat snellere en hardere, haha.

Nou moet ik wel toegeven dat ik ook juist erg gecharmeerd ben van de harde nummers op het album. Niet dat ik de melodieuze nummers slecht vind, maar het harde materiaal als Tru-KVLT-Metal, No Knock en afsluiter Criticism And Self Realization springen er echt tussenuit.

Ja, ik denk dat ik het wel met jou eens ben daarover. Uiteindelijk zijn we natuurlijk allemaal erg blij met het eindresultaat, maar No Knock was gelijk mijn favoriet. Ook afsluiter Criticism And Realization vind ik helemaal geweldig. Ik vind het erg mooi hoe dat nummer eindigt met de piano. Maar ondanks dat vind ik de variatie op het album ook erg sterk en denk ik dat iedereen in de band blij is met hoe het album in zijn geheel klinkt. Uiteindelijk zal iedereen zijn mening erover hebben, maar ik ben het wel met jou eens.

Deze zomer begint jullie tour door Europa. Jullie doen verschillende festivals en zalen aan, waaronder De Melkweg in Amsterdam. Wat kunnen we van jullie verwachten?

Het is alweer een aardige poos geleden dat we die kant op zijn geweest en we hebben erg veel zin om weer te komen. Op festivals hebben we vaak niet veel speeltijd, meestal iets van een half uur of vijfenveertig minuten. Dan proberen we zoveel mogelijk nummers te spelen als in die tijd mogelijk is en het publiek met een goed gevoel achter te laten. Natuurlijk zullen we veel nieuwe nummers spelen om het album goed te promoten. Je kunt een setlist verwachten met songs van al onze albums. Ik ben ook erg onder de indruk van alle grote festivals waar we op mogen spelen. Na de festivals doen we ook nog een clubtour en dat is ook erg leuk. Dan speel je in een intiemere setting en heb je meer tijd.

Mike, bedankt voor je tijd en je antwoorden! Heb je zelf nog iets toe te voegen?

Jij ook bedankt voor je vragen! Ik wil graag nog de mensen erop wijzen dat ons album op 24 februari uitkomt. Dus ga het vooral luisteren. Hou daarbij ook onze tourdata in de gaten, want het maakt niet uit waar je zit. We komen in de buurt!