Ik doe het graag hoor, maar het is inderdaad een hele drukke periode.

Je speelt gitaar in Legion Of The Damned, keys en drums in Verbum Verus en dan ben je ook nog drummer van Bunkur en gitarist/vocalist van Flesh Made Sin.

“Twan van Geel bestaat voor meer dan vijfennegentig procent uit muziek.” Het bloedt kruipt waar het niet gaan kan. Verder werk ik nog en heb ik ook nog een schat van een vriendin. Soulburn en Legion Of The Damned zijn de bands waar ik me op ga richten de komende jaren. Met de zijprojecten, zoals Bunkur (daar heb ik toevallig een nieuwe plaat mee opgenomen) en Verbum Verus doe ik nog wel creatieve dingen in de studio, maar er komen verder voorlopig geen liveconcerten. Flesh Made Sin ligt voor onbepaalde tijd op ijs.

Al die projecten klinken wel heel erg verschillend. Bunkur is drone doom en Flesh Made Sin is meer death/thrash metal en Verbum Verus is spirituele black metal.

Ja, dat is wel fijn dat het niet allemaal op elkaar lijkt. Soulburn is gericht op death/doom. Bunkur is hele trage doom. Met Verbum Verus zijn we orthodoxe black metal aan het maken en er zitten wat doompassages in. Het is erg verbonden met de persoonlijke visies van de leden, die trouwens een club van vrienden vormen. De aankleding is er ook opgericht. Het gaat om het derde oog; je geest openen naar de diepste krochten van de hel om los te kunnen gaan.

Hoe ben je terecht gekomen bij Soulburn? Via Wannes toch?

Ja, dat klopt. Wannes heeft het balletje opgegooid bij Bob en Bob heeft mij een berichtje gestuurd met de enige vraag: “Zing jij nog?” Toen voelde ik de bui al hangen (lacht). Ik heb het eerst afgehouden omdat er bij Legion Of The Damned ook veel aan zat te komen en ik heb nog wel meer zijprojecten. Maar toen ik hoorde dat het voor de Bolt Thrower-shows was en ook voor een nieuwe plaat bij Century Media, plus het feit dat ik de totale vrijheid had met de teksten en de zanglijnen, de frontman zou worden met zang en bas, iets dat ik met Flesh Made Sin al deed, toen dacht ik: “Dit is toch wel iets dat ik gemist heb.” Het is bij Legion heel gaaf wat ik allemaal meemaak, maar ik mis wel een beetje het creatieve gedeelte wat betreft de teksten en de diepgang qua persoonlijke visie. Het is wel heel gaaf om bij Legion de riffs te verzorgen, maar ik was ook altijd heel blij om mijn ‘geest te kunnen legen’. Het tekstuele gebeuren en frontman zijn, is wel mijn ding.

Was jij goed bekend met Feeding On Angels?

Ja, die had ik al in mijn collectie.

Is jou bekend waarom Soulburn slechts zo kort actief was, voordat ze de draad met Asphyx weer oppakten?

Wat ik weet, is dat er heel veel (positieve) kritiek is geweest, dat het op Asphyx leek en dat was ook zo. Mensen snapten niet waarom de oude plaat onder Soulburn werd uitgebracht en niet onder Asphyx. Toen hebben ze besloten verder te gaan als Asphyx met Wannes op zang. Zo was het ook makkelijker om shows te boeken. De stem van Wannes refereert aan die van Martin en dat is op de nieuwe plaat wel anders.

Feeding On Angels is nu op vinyl opnieuw gereleased toch?

Ja. Op dubbel-lp met demotracks en rehearsals, via Soulseller Records. Zij kwamen zelf met dat idee en Jorn contacteerde Bob erover. Die zag dat ook wel zitten omdat we dan Feeding On Angels eindelijk op normaal vinyl zouden hebben. Hij en Wannes hebben er enorm veel werk ingestopt om het tot een erg gave re-release te brengen en dat is goed gelukt. Het ziet er erg gaaf uit en het klinkt ook erg goed.

Hoe is het idee ontstaan om na lange tijd Soulburn weer in het leven te roepen?

Eric en Bob waren bezig met een project met Rogga Johansson. Roel van VIC Records had dat idee opgestart en het zou in de oude Bathory-stijl zijn. Echter, toen Eric en Bob in de oefenruimte zaten, kwamen zij met het idee om wat oude Soulburn-nummers te gaan spelen want dat matchte wel. Toen zei Eric: “Waarom het niet gewoon Soulburn noemen?” Dat vond Bob ook een uitstekend idee en dus appte Bob naar Century Media en die waren gelijk enthousiast. Ze hadden sowieso de rechten van de naam en oude nummers dus was het niet meer dan logisch dan voor Century Media te gaan. We stuurden ze wat nummers op en ze vonden het erg gaaf.

Wat is er in jouw beleving veranderd voor Soulburn sinds eind jaren negentig? Is er veel veranderd door de nieuwe line-up met een nieuwe zanger?

Het doel is hetzelfde evenals de visie. Dat is donkere grimmige metal maken die wij gaaf vinden. Daar zit een berg oude Bathory-/Celtic Frost-/Venom-liefde in. De eerste Soulburn-plaat uit 1998 had nog veel Asphyx in zich, maar met The Suffocating Darkness hebben we dat behoorlijk achter ons gelaten. De riffs en nummers zijn grimmiger en donkerder en leggen meer de nadruk op sfeer. Muzikaal gaat Soulburn natuurlijk gewoon primitief te werk en dat is wat we ook het liefste doen. Sommigen vinden het misschien te primitief maar daar hebben we volkomen schijt aan, maar dat hadden we altijd al. Bob en Eric deden al sinds de begindagen van Asphyx eind jaren tachtig de dingen die ze zelf gaaf vonden, zonder zich om anderen te bekommeren en dat zal altijd zo blijven ook. Qua nieuwe line up is er veranderd dat ik de bas en zang doe in plaats van Wannes en dat Remco Kreft (Nailgun Massacre) de tweede gitaar doet.

To The Gallows was in eerste instantie de naam. Waarom is ervoor gekozen om de naam Soulburn weer te gebruiken?

Daar kwam een maat van Bob mee aan die hij kende uit de muziekwereld. Henri Sattler zou gaan zingen en gitaar gaan spelen. Henri had geen tijd meer en Eric had toen zoiets van dan gaan we het onder de naam van Soulburn doen. Century Media vond dat een heel goed idee. Die bezitten de rechten van de naam ook. Eric en Bob mochten er mee doen wat ze wilden. Het voelde ook als Soulburn, dus daarmee zijn ze toen verder gegaan. Wannes had het te druk met Pentacle en zijn gezin. Toen ontving ik dus het bericht of ik wilde zingen. Daarna heb ik de demotrack Under The Rise Of A Red Moon ingezongen en teruggestuurd en het was als een handschoen die eromheen gleed. Een perfecte match eigenlijk voor Soulburn en voor mij ook want ik was heel benieuwd wat de muziek zou doen, maar ik hoorde dat duistere sfeertje en ik dacht direct: “Hier kan ik wel wat mee.” Toen ik de teksten ging schrijven, vloeide het zo uit mijn pen, alsof het zo bedoeld was.

Henri Sattler en Rogga Johansson hebben ook nog even in het nieuwe Soulburn gezeten. Welke rol hebben zij gespeeld bij het maken van het nieuwe album?

Geen enkele rol. Alleen Bob, Eric en ik zijn erbij betrokken geweest.

Voor Feeding On Angels hebben jullie slechts drie sessies gebruikt, alle drie op vrijdag de 13e, om de plaat op te nemen. Hoe zijn de opnamen deze keer verlopen?

De gitaren en drums zijn opgenomen in de Harrow Studio in Losser door Harry Wijering. Alle vocalen in de Aftermath Studio in Kaatsheuvel door Marco Stubbe, waar ook Antropomorphia en Flesh Made Sin hebben opgenomen. Het gedeelte dat er later extra bij is gekomen, is weer ergens anders opgenomen, vrijwel met alle baspartijen. Dat was in de Sonic Assault Studio in Enschede door Frank Klein Douwel. Daar zijn ook de gitaren en drums voor Hymn Of The Forsaken II opgenomen. De bas en vocalen daarvan zijn uiteindelijk weer in de Aftermath Studio opgenomen. Lijkt wel Frankenstein he? (lacht)

Feeding On Angels klonk volgens velen als Asphyx. Met The Suffocating Darkness heeft Soulburn een veel sterkere eigen identiteit gekregen. Meer black met veel Celtic Frost/Bathory-invloeden terwijl de doom-elementen zijn behouden. Was dat de opzet om het verschil met Asphyx groter te maken of is dat spontaan ontstaan?

Dat was bij Feeding On Angels eigenlijk ook al de bedoeling. Wat echter bleek bij het vorige album, was dat deze ook onder de naam Asphyx uitgebracht had kunnen worden uiteraard. Bij The Suffocating Darkness is het verschil met Asphyx iets groter geworden. Hierdoor heeft Soulburn een eigen identiteit gekregen met invloeden van de eerder genoemde bands. Het is niet echt een kopie van die bands maar brengt meer de sfeer terug van die tijd.

Dat is inderdaad goed gelukt. Het is echt een duivelse muur van gitaargeweld.

Eric heeft zo’n lekkere sound te pakken. Het piept en kraakt maar het is altijd vet en sfeervol en dan die primitieve drums van Bob eronder: heerlijk, puur en ongeforceerd. Het is een eerlijke plaat geworden. Er staan ook gewoon foutjes op. Alles wordt tegenwoordig kapotgecomputerd. Laat lekker staan joh. Hij doet zijn ding, het werkt, de sfeer is goed, houden zo. Het moet een spiegel zijn van het dagelijkse leven. Dat is ook niet supermooi, netjes en gepolijst.

Het is een duistere, zware en duivelse plaat geworden.

Dat is precies wat we voor ogen hadden. We hebben denk ik de spijker goed op de kop getikt. Het klinkt authentiek.

Je zingt in verschillende bands. Hoe creëer je die verschillen met zang. Hoe heb je dat geluid voor elkaar gekregen? Het ligt waarschijnlijk ook aan de opnamen en de samenwerking met Dan Swano?

De laatste platen van Flesh Made Sin liggen al meer de kant op van hoe ik nu zing op de nieuwe plaat van Soulburn. Bij Flesh Made Sin hebben we niet zo’n galm erin. Bij Soulburn hebben we voor een oldschoolzang gekozen, meer richting Dissection ten tijde van Storm Of The Lights Bane. Je creëert een immense leegte en ruimte om je heen waardoor het killer en duisterder klinkt. Dat hebben we er lekker bovenop gelegd om het retrosfeertje te bewerkstelligen. Dat heeft Marco Stubbe goed voor elkaar gekregen en Dan Swano heeft middels de mix er ook nog eens zijn stempel op gedrukt. Maar zeker Marco verdient de credits want bij hem komt dus de zang inclusief effecten vandaan.

De intro heet Apotheosis Infernali. Waarom beginnen jullie direct met een apotheose?

Het is niet zozeer het einde, maar juist de overtreffende machten van de hel. Een hel die zich uitbreidt via het universum en spirituele menselijke spectrum en hierdoor alle hoop overstijgt. De zang “Gloria Sathanas Lucifer Schehamforesch” is het oproepen van deze duistere machten en de aanzet van de plaat. De vrouwelijke vocalen tijdens de intro en Hymn of the Forsaken II zijn van Lisette van den Berg.

Zijn de teksten allemaal door jou geschreven en waar gaan de teksten over?

Ja, ze zijn allemaal van mij. Het is het leven uit de doos gegrepen. De inspiratie haal ik uit het dagelijkse leven met de volgende constante wetenschap: de dood loert om elke hoek naar je. Er komt een dag dat je gaat, alleen weet je niet wanneer. Ik belicht het satanische aspect ervan; het individualisme boven het goddelijke stellen, waardoor je het leven intenser beleeft, en het de angst van de dood wegneemt. Als er geen hoop meer is, hoef je ook niet meer te vrezen. Dat is de rode draad die door de teksten heenloopt. Daarmee verheerlijk ik de zondes maar niet negatief bedoeld maar geniet van elke dag. Gebruik dit soort duistere wegen om te bewandelen maar zorg er wel voor dat je een balans hebt om oprecht met een glimlach rond te kunnen lopen. Er zitten ook wat zware thema’s zoals Nietzsche-raakvlakken en filosofische vraagstukken in verweven. Til er echter niet te zwaar aan, zoek een balans erin. Het is ook een beetje de aankleding. Je moet het lezen als een soort duistere proza. Er zit van alles in. Absinthesis gaat bijvoorbeeld over alcoholgebruik en aanbidding van de nacht.

Hymn Of The Forsaken II is een vervolg op het eerste deel van zestien jaren geleden. Is het tekstueel ook een vervolg?

Het idee is eigenlijk heel spontaan gekomen. We vonden het een heel leuk idee om een link te leggen naar de oude plaat. In deel twee laten we de riff van deel een terugkomen. Deel twee is wel een stuk vlotter. Ik heb de oude tekst erbij gepakt en erop doorgeborduurd. De tekst is voor de helft door Wannes en voor de andere helft door mij geschreven. Het is eigenlijk een hymne aan de broeders en zusters van de metal. We zijn allemaal familie van de zwarteshirtenorde. Zowel de oude als de nieuwe versie zijn wel gaaf. De oude nummers zijn trouwens sowieso erg gaaf om live te spelen.

Hoe was het om voor uitverkochte zalen op te treden met Bolt Thrower en Morgoth in Essen, Bremen en Berlijn?

Mensen weten wel raad met de oude nummers. Die nekwervels gaan daar wel flink los. Het was legendarisch. Een betere aftrap kun je niet hebben. Toen wij aftikten, stond het al helemaal vol. Het was echt te gek!

Gaan jullie nog optreden ter promotie van het nieuwe album met Soulburn? Jullie staan in ieder geval op Neurotic Deathfest en in januari in Essen met Thanatos zag ik.

Partysan hebben we nog staan en Wapenfest. Wij gaan ons niet kapot spelen. We houden het zelf in de hand. Zo lang het leuke aanbiedingen zijn, komen we graag spelen. Belangrijk is dat het past in onze agenda’s.

Jullie hebben het er maar druk mee. Maar voor jou is het misschien moeilijker te combineren met Legion Of The Damned of valt dat mee?

Het is wel passen en meten. Legion Of The Damned gaat wel voor omdat die band net wat bekender is. Dus als daarvoor een belangrijke show komt, krijgt die voorrang. We hebben daar onderling goede afspraken over gemaakt.

Voor de anderen valt het wat dat betreft relatief mee. Zij zijn ook nog actief met Grand Supreme Blood Court maar die band zal erg weinig optreden. Eind augustus verscheen er een split seven inch met Paganizer. Zijn er ook weer plannen voor een tweede cd?

Plannen voor een nieuwe full length zijn er niet momenteel. Sowieso willen Eric en Bob zich op Soulburn focussen nu de nieuwe plaat op komst is. Dat is nu het belangrijkste.

Dank je voor jouw tijd. Veel succes met Soulburn en je andere projecten! Heb je nog een mooie afsluiter?

Als je de sfeer van begin jaren negentig gemist hebt, en je houdt van de samensmelting van duistere, blackened death/doom metal, dan heb je met The Suffocating Darkness een van je grootste vrienden voor de komende winter. En vergeet niet af en toe te zondigen, dan voel je dat je leeft. Hail Satan!