Je bent binnenkort weer in Nederland voor een show?

Dat klopt. De show in Nederland is de tweede op de Europese tournee. We hebben sinds enkele jaren een Nederlandse gitarist, Bas Maas. Je kent hem waarschijnlijk nog wel van After Forever. Hij zegt altijd al dat we niet genoeg shows doen in Nederland, dus nu komen we al vroeg langs. We staan op 16 november in Zoetermeer. Daar heb ik Steven Seagal onlangs nog zien optreden.

De acteur Steven Seagal?

Ja, de acteur! Hij heeft een bluesband waar hij ook mee tourt. Die heb ik dus in Zoetermeer gezien, dus ik ken de zaal wel. Ik had Steven al eens ontmoet toen hij hier in Duisburg was voor de opening van Planet Hollywood. Daar hebben we toen een hele tijd gepraat. Ik ben namelijk een grote martial arts liefhebber, dus dat klikte goed met hem. Hij vertelde toen dat hij op tour zou gaan dus ik had beloofd dat ik zou komen kijken. Ik ben toen naar Zoetermeer gereden voor de show. Er waren niet veel metalfans want de band van hem is dat totaal niet. Het zorgde er wel voor dat ik rustig kon kijken want niemand herkende me. Ik heb zelf ook al eens in die zaal gespeeld met Sonata Arctica, dus ik wist al wat ik daar kon verwachten. Ik heb goede herinneringen aan dat optreden dus ik heb nu heel erg veel zin in de komende show.

De komende tour wordt wel een soort jubileumtournee, heb ik begrepen.

Die zal staan in het teken van mijn dertigjarig jubileum als muzikant. We spelen dus alle belangrijke nummers, alle highlights, maar ook de verzoeknummers van de fans. Op mijn website hebben we een poll waar men kan stemmen voor wat we moeten spelen. Dat is erg leuk, want daar zitten soms nummers bij die we echt al heel lang niet gespeeld hebben. Of soms zelfs nog nooit. Het wordt dus een erg leuke show.

Heb je al eens zoiets gedaan?

Nee, niet echt. Een diehard fan heeft een keer op zijn website zo'n poll gedaan en heeft me toen verteld wat de uitslag was. "Dat willen je fans graag horen" zei hij.

Merk je dan verschil op tussen wat bijvoorbeeld fans in Nederland of Duitsland of in Zuid-Europa stemmen?

Daar zit soms wel veel verschil in. In Nederland en België stemmen ze vooral op de hele oude nummers. De oldschool dingen die we alleen in het begin gespeeld hebben, toen we nog openden voor andere bands. Niet iedereen kent die nummers, zelfs. Maar in Amerika vragen ze weer meer nummers aan van het Triumph And Agony-album, want dat was daar een heel populaire plaat. Maar neem nu een nummer als Evil, dat is alleen op 12" single verschenen en kennen alleen de diehards.

Maar als ze dan een nummer aanvragen wat jullie echt al heel lang niet gespeeld hebben, hoe lang moeten jullie daar dan op oefenen?

Dat verschilt wel per nummer. Op de complexe nummers moeten we toch echt wel enkele dagen studeren. Maar een simpel, rechttoe-rechtaan metalnummer hebben we zo onder de knie. Hoe vaker je het speelt, hoe makkelijker het gaat. Maar sommige nummers zijn erg snel en hebben dubbele bass, wat soms wat te snel ging voor onze drummer. We spelen de uptempo nummers meestal wel wat sneller dan op plaat, maar de ballads juist wat trager. Gek is dat eigenlijk wel. Maar door de snelle nummers nog wat sneller te spelen worden de fans echt helemaal wild. Dat is prachtig om te zien. Het wordt zo echt een climax. Dat mis je als je een nummer in de studio opneemt, waardoor het dan toch eigenlijk niet de juiste snelheid blijkt te hebben. Maar live knallen ze daardoor juist nog meer.

Het is nu je dertigjarig jubileum. Herinner je je eerste optreden nog?

Om precies te zijn is het het dertigjarig jubileum van dat ik albums maak. Mijn eerste optreden was in 1980 met mijn eerste band Snakebite. Ons eerste optreden was in een punkclub. Er waren zo'n dertig metalheads aanwezig, allemaal vrienden van ons, en een stuk of 120 punkers. Toen boterde het niet zo tussen punkers en metalheads. Er werd vaak gevochten tussen de groepen. Je moest echt kiezen of je een punker was, of een metalhead. Beide was echt niet mogelijk. Dus ze keken al raar op toen wij daar aankwamen bij die eerste show. De metalheads daar vonden het te gek, maar na een paar nummers waren die punkers het zat en hebben toen alles aan gort geslagen. De gitaren, de versterkers, niets was veilig. Wij moesten ons verschuilen achter de boxen. Maar dat was gelukkig snel gedaan en toen mochten we verder spelen. Onze gitarist moest toen wel snel een paar nieuwe snaren spannen en de drums moesten weer op hun plek gezet worden. En toen stond er een punker met een pistool op me gericht. Bij elke beweging die ik maakte bewoog hij dat pistool mee. Het was eigenlijk doodeng. Maar halfverwege het concert was hij zo zat dat hij niet meer kon staan. Toen hebben ze snel dat pistool van hem afgepakt. Het bleek nog geladen te zijn ook, waar ik nog meer van schrok. Dat was dus mijn eerste optreden. Het was gelijk een pittig begin, maar sindsdien kan bijna niets mij nog bang maken.

Was dat wel het moment dat je wist dat je dat voor de rest van je leven zou willen doen?

Ja! Al zou je denken van niet, na zo'n bizarre ervaring. Maar tijdens die show dacht ik al "als ik dit overleef wil ik dit blijven doen." Er waren daar zoveel verschillende emoties, zoveel verschillende spanningen. Goed en slecht. Men was toen heel erg opstandig. Daarom moest je ook kiezen tussen punk en metal. De metalheads hadden meestal lang haar, kogelriemen en patchjassen. De punkers hadden hanenkammen, of scheermessen aan een ketting of oorbel. Destijds was dat allemaal heel extreem. Maar het was een prachtige manier om al je frustratie eruit te gooien. Maar eigenlijk kan ik me niet één voorval herinneren waar het echt te ver ging. Er waren wel knokpartijen zoals ik al zei, maar nooit met hele ernstige afloop. En net als nu, bij de shows leefde je je helemaal uit en de dag erna kon je weer er tegenaan als je naar school of je werk moest. Het was toen wel een groot verschil met nu. Toen mocht je nog vooraan het podium headbangen en stagediven. Er was geen security. Alles mocht. Maar gelukkig gebeurde er nooit iets ernstigs.

Maar om op je vraag terug te komen: ja, vanaf het eerste moment wist ik dus al dat ik dat wou doen. Dat ik de mensen door muziek en optredens iets kon bieden dat ze niet zouden vergeten. Zelfs na dertig jaar geef ik me nog volledig bij elke show. Elke show moet de beste zijn die je kan geven, omdat je de fans niet mag teleurstellen. Je wil toch dat ze met een goed gevoel naar huis gaan. Misschien is dat tegenwoordig nog moeilijker dan vroeger, want nu touren er veel meer bands en gaan mensen meer naar optredens. Het gekke is dat zelfs als ik een oud nummer als Burning The Witches op de setlist zie, ik nog even enthousiast ben als vroeger om dat nummer te spelen. We geven ons altijd voor de volle honderd procent. Wat zeg ik? Honderdvijftig procent! We willen de fans een show geven die ze niet zullen vergeten.

Wat is het gekste dat je bij een van je shows hebt meegemaakt, dat jij zelf niet zal vergeten?

Dat is een lastige vraag. Ik weet nog wel dat we in 1986 voor een festival in Engeland geboekt waren. Aangezien er toen nog geen internet was en geen mobiele telefoons, wist je eigenlijk niet zo goed wat je moest verwachten. We dachten dat het in een zaaltje zou zijn met een paar honderd metalfans. Een stuk of achthonderd, misschien duizend. Voor ons was dat natuurlijk een heel groot aantal, destijds. Toen ik daar aankwam zag ik al dat het toch wat groter was. Dus voor de show ging ik het podium op om vanaf de zijkant alvast te kijken wat het was. Er stonden toen 120.000 mensen daar! Het bleek het Monsters Of Rock festival in Castle Donington te zijn. Toen plaste ik bijna in m'n broek van angst. Maar de show ging uitstekend en het heeft er wel voor gezorgd dat ons derde album True As Steel wereldwijd uitkwam.

Bovendien gingen we daarna op tour met Judas Priest en dat was te gek! Ik weet nog dat we in Nederland begonnen en ik had een gloednieuwe leren outfit voor op het podium. Tegenwoordig draag ik nog altijd leer, maar nu is het geen echt leer meer. Ik houd van dieren. Toen ook al, maar toen waren we nog jong en dom. Nu heb ik namaakleer dat er geweldig uitziet. Maar toen was het echt leer en ik had een erg strak topje aan. Dus ik sta daar het publiek op te jutten door m'n vuisten de lucht in te gooien en dat topje rekt mee. Het kwam ineens zowat tot aan m'n keel. Zelf had ik niets door, maar de bassist kwam naar me toe rennen en zei dat ik m'n kleding eens moest bekijken. Wat bleek nu? Het topje was zo ver naar boven gegaan dat m'n borsten er onderuit kwamen. Het was maar een paar seconden maar natuurlijk waren er een paar fotografen die het vastgelegd hebben. Bij de reviews van die tour stonden dus altijd die foto's. Toen we daarna naar Amerika gingen, wat onze eerste keer was, vroeg men ook allemaal om dat blad met die foto's te signeren. Wat schaamde ik me eigenlijk! Want we wilden serieus genomen worden als muzikanten, maar de aandacht lag toen ineens meer op mijn borsten. Maar achteraf kan ik er toch wel om lachen.

Hebben ze jou na dat incident niet voor bijvoorbeeld Playboy gevraagd?

Jawel. Maar dat heb ik afgeslagen. Ik wil helemaal niet dat het om zulke dingen draait. We wilden bekend worden met de nummers en albums die we maakten, niet omdat ik met m'n borsten in een blad zou staan. Onze manager vond wel dat ik het moest overwegen want het was toch veel geld dat ze boden. Maar geld interesseert mij totaal niet. Toen niet en nu nog altijd niet. Dus nee, dat aanbod heb ik gelukkig afgeslagen.

Is er een nummer dat je zelf nooit beu zult raken, ook al heb je dat al duizenden keren gespeeld?

Er is een nummer dat mij echt nauw aan het hart ligt, waar mensen ook zo blij van worden als we het spelen. Het geeft mensen een gevoel van eenheid. Dat is All We Are. Die spelen we dus ook altijd. Mensen gaan erbij uit hun dak, ze zingen luid mee en worden er blij van. Het is zo'n positief en energiek nummer.

Is er eigenlijk al eens een show geweest dat jullie dat nummer niet gespeeld hebben?

Jawel, maar dat was omdat de show te laat begon en we over de tijd waren dat we mochten optreden. Toen moesten we het optreden inkorten en konden we dat nummer helaas niet spelen. Maar de fans werden wild. Meestal roepen ze wel om een toegift, maar nu riepen ze specifiek om All We Are. Ze begonnen bijna te rellen, zo erg was het. We mochten van de promoter dan toch nog All We Are spelen en toen kalmeerde het publiek wel. Persoonlijk vind ik het ook altijd gaaf als een band terugkomt voor een toegift. Wat fans niet weten is dat dat niet altijd mogelijk is, maar we proberen het dus meestal wel. En meestal dus met All We Are.

Het is dan ook het perfecte nummer om jullie show mee te eindigen.

Dat vind ik ook. We hebben wel eens overwogen om het halverwege de set te spelen, of zelfs aan het begin, maar het lijkt me daar niet op z'n plek.

Jullie zijn dit jaar nog volop op tour. Wat staat er daarna in de planning? Een nieuw album?

We werken nog aan de dvd van het dertigjarig jubileum. Daarop zullen diverse optredens staan. Allereerst het optreden op Wacken Open Air 2013, waarmee we het jubileumjaar begonnen. En we hebben in mei nog twee speciale shows in Düsseldorf gedaan, die zullen ook op de dvd komen. De ene was met orkest en veel gasten, de andere show was een normale metalshow maar eveneens met veel gasten. Ik wil eigenlijk nog een aantal shows opnemen. Het worden waarschijnlijk drie schijven vol met liveshows. Daar zijn we dus nog wel zoet mee. Daarna gaan we aan een nieuwe cd beginnen. Daarvoor wil ik eigenlijk samenwerken met Andreas Bruhn, de voormalige gitarist van The Sisters Of Mercy. Ik ga binnenkort met hem om de tafel zitten om mijn ideeën aan hem voor te leggen. Maar het duurt nog wel even voordat we dus echt met een nieuwe cd klaar zijn. Ik denk dat dat pas begin 2016 zal worden.

Staan jullie volgend jaar ook weer op festivals?

Jawel. Dus ook daardoor duurt het wat langer voordat we de nieuwe cd klaar hebben. We zijn druk met de festivals aan het onderhandelen. Ik houd erg van op festivals spelen. Het zorgt voor wat afwisseling van het werk in de studio. We hebben in maart ook nog een tour door Amerika gepland en ondertussen werken we dus ook nog aan de dvd en een album. We touren tegenwoordig veel meer dan vroeger, maar ik vind het heerlijk. Het is een privilege om voor het publiek te mogen optreden.

Doro staat op 16 november in De Boerderij in Zoetermeer.