Naast wat moe is Tägtgren namelijk ook tevreden met het nieuwe album.

Niet alleen ik ben er blij mee. De respons vanuit de pers is tot nu toe erg goed. Ik kreeg net te horen dat End Of Disclosure het album van de maand is geworden in het Duitse Legacy magazine. Dat soort berichten stemmen vrolijk!

Het resultaat mag er inderdaad zijn. Kan je ook wat vertellen over het werk dat je aan dit nieuwe album hebt gehad?

Voor de verandering verliep de totstandkoming van een nieuw album eindelijk eens gladjes! Iets meer dan een jaar geleden begon ik met schrijven. Ik nam per nummer een maand de tijd: zo veel tijd had ik nog nooit aan nummers besteed! Daardoor klinkt het album niet als een eenheidsworst. Het was geen haastklus dus elke track is goed uitgewerkt, heeft een eigen gezicht. Voordat ik met het componeren begon had ik al teksten klaarliggen en een visie van hoe het album klinken moest. Dat hielp ook enorm.

Vond je tijdens het schrijven aan de nieuwe nummers nog uitdagingen op je pad? Of had je jezelf doelen gesteld?

De uitdaging was dezelfde als altijd. Catchy nummers schrijven, zonder soft te klinken. De Hypocrisy-stijl, met veel melodie en een epische sfeer, handhaven en perfectioneren. Vocaal heb ik inderdaad geprobeerd mijn grenzen te verleggen. Ik heb nog eens goed naar onze oude albums geluisterd, was niet tevreden met mijn wat eenzijdige zangpartijen en kwam tot de conclusie dat ik die nog verder zou kunnen ontwikkelen en variëren. Bij de opnames heb ik daar erg mijn best op gedaan en ik ben erg tevreden met het resultaat.

Naast je muzikale bezigheden in Hypocrisy en je andere band Pain produceer je ook sinds jaar en dag cd’s in je befaamde Abyss Studios. Hebben je activiteiten als producer voor andere bands invloed op het schrijfproces?

Je neemt die ervaringen inderdaad mee wanneer je zelf muziek gaat maken voor je eigen band. Door het werken met zo veel andere artiesten is mijn al aanwezige perfectionisme alleen maar gegroeid, ik luister beter en kritischer naar mijn eigen werk. Ik sla alles wat ik hoor en meemaak met de verschillende soorten groepen waarmee ik werk ook op. Zo krijg ik als het ware meer kleuren op mijn muzikale pallet, vanuit allerlei verschillende hoeken, die ik weer kan gebruiken in mijn eigen werk.

De vorige twee albums begonnen met een snel en bruut nummer, terwijl End Of Disclosure opent met de titeltrack: langzaam, melodieus en overladen met toetsen.

Het is een klassiek Hypocrisy-nummer, in de stijl van bijvoorbeeld Roswell 47. We vonden dat het weer tijd was om zo’n nummer te schrijven en een prominente plaats op het nieuwe album te schenken. We hadden niet de intentie het wiel opnieuw uit te vinden. Het nam 10 jaar in beslag om onze stijl te vinden, nu willen we die enkel beter maken. In 2002 zochten we het experiment op met het album Catch 22 en dat beviel toch minder goed, nu willen we gewoon steeds beter worden als Hypocrisy, in de stijl waarbij we ons goed voelen.

Sinds de toetreding van Horgh in 2004 (ook bekend als drummer van black metal-koningen Immortal, WB) zijn er behoorlijk wat black-metal invloeden te bespeuren in jullie muziek. Ik neem aan dat dat zijn verdienste is?

Enkel op Virus uit 2005, het eerste album met hem achter de drumkit, schreef Horgh mee. Het vorige album A Taste Of Extreme Divinity (2009) hebben ik en Mikael (Hedlund, bassist, WB) gemaakt. De nieuwe komt helemaal uit mijn pen, omdat ik vooraf al zo’n duidelijk beeld van het nieuwe album had. We weten waar Horgh toe in staat is, dus daar maken we maar al te graag gebruik van. In het verleden is dat wel eens anders geweest binnen Hypocrisy: Lars (Szöke, drumde van 1992 tot 2004 bij de band, WB) was eigenlijk helemaal geen goede drummer. Op The Final Chapter (1997) drumde ik zelf de helft van de nummers in omdat hij de snelheden niet aankon. Nu we voluit kunnen gaan, strooi ik dus graag met blastbeats!

Denk je aan het grote geheel tijdens het schrijven? Weet je bijvoorbeeld van te voren of en waar op het album je een langzamer nummer wil hebben?

Het supersnelle United We Fall was het eerste nummer dat ik schreef, toen volgden het titelnummer en Hell Is Where I Stay. Omdat ik voor elk nummer uitgebreid de tijd nam ontstonden er op natuurlijke wijze verschillende tempo’s. Hell Is Where I Stay is bijvoorbeeld een bruut brok doomy death metal en deed me erg denken aan het nummer Eatendat ik maakte voor Bloodbath. Alle verschillende gezichten van Hypocrisy worden zo vertegenwoordigd op dit album.

Is er sprake van een gemeenschappelijk thema in de teksten, zoals de verhandelingen over aliens op eerdere albums?

Ik snijd dit keer verschillende samenzweringstheorieën aan. The Return gaat bijvoorbeeld over aliens, de terugkeer van, in mijn ogen, onze scheppers naar de aarde. The Eye gaat over de 21-e eeuwse maatschappij die ons continu in de gaten houdt. Overal hangen camera’s, alles wat je op het internet doet en al je telefoontjes worden getraceerd, erg fucked up vind ik dat. Daar sluit het artwork, de demonische figuur met zijn vele armen, ook op aan. De titeltrack gaat over het einde van de wereld. Over wat wij, de mensheid, de aarde aan hebben gedaan met onze milieuvervuiling bijvoorbeeld, en hoe het universum daar wraak op neemt. Wat er laatst in Rusland is gebeurd met die meteorietinslag, daar zing ik over in dat nummer!

Zit er tussen de nieuwelingen een favoriet nummer?

Tales Of Thy Spineless steekt er wat mij betreft bovenuit. Misschien gaan we die ook wel live spelen op de aankomende toer, daar hebben we het eigenlijk nog helemaal niet over gehad, haha.

Hypocrisy bestaat nu al twintig jaar. Blijven er na zo veel jaren, toers en albums nog onbehaalde doelen over?

Zeker wel, we leggen de lat altijd weer een stukje hoger. Er zijn nog steeds plekken waar we nog niet gespeeld hebben en we willen alle hoeken van de wereld zien. In de nabije toekomst is ons hoofddoel vooral om de nieuwe plaat goed te promoten, van de toer een succes maken en onze fanbase weer een stukje uit te bouwen.

Heb je een uitgesproken voorkeur voor een bepaald land om te spelen?

Niet echt. De chemie tussen band en publiek doet een concert slagen en dat valt niet te voorspellen. De eerste keer dat we in Zuid-Amerika speelden zal ik bijvoorbeeld nooit vergeten. Dat was in Colombia in 2004, men was echt uitzinnig daar, dolblij om ons te zien! Ik kan het enkel omschrijven als "Beatles-fever”! Maar toen we daar een paar jaar later terugkeerden was de respons tot onze verbazing een stuk minder uitbundig. Er valt dus niet echt een touw op te trekken, als band moet je altijd je best doen en de respons vanuit het publiek verschilt avond aan avond.

Welk album vond je, terugkijkend op jullie carrière, het leukst om te maken? Of is er een album waar je extra trots op bent?

Aan een nieuwe cd werken is nooit leuk. Je gaat jezelf haten, omdat je niet kan bereiken wat je eigenlijk zou willen. Deze ging dan nog het makkelijkst.

Abducted valt als onze mijlpaal te bestempelen: het album bevat onze ‘hymne’ Roswell 47, die we nooit overslaan tijdens optredens. We hadden onze melodieuzere stijl al eerder ingezet, maar die werd op Abducted verder uitgewerkt.

Hoe staat het ervoor met je activiteiten als producer?

Ik ben net klaar met de nieuwe cd van Amorphis, die is erg goed geworden. Ik heb Alexi Laiho geholpen met de vocalen voor de nieuwe cd van Children of Bodom. Verder kreeg ik veel aanbiedingen, maar ik heb bij iedereen aangegeven dat ik het komende jaar geen tijd heb: in 2013 richt ik me puur en alleen op Hypocrisy.

Zoals je eerder al aanhaalde heb je deel uitgemaakt van death metal-supergroep Bloodbath. Heb je enig idee van hun status? Want hun zanger Mikael Akerfeldt (Opeth) heeft de band inmiddels verlaten.

Dat wist ik nog niet eens! Ik ben een tijd terug door ze gevraagd voor wat optredens maar ik had het te druk. Er is gewoon te weinig tijd voor van mijn kant. En bovendien zijn er alweer veel jaren verstreken sinds Nightmares Made Flesh (2004): de magie, het spontane, is er voor mij denk ik een beetje af.

Heb je zin in de Europese toer met Hate, die over een paar weken van start gaat?

Vier jaar terug toerden we al met Hate in de States en toen konden we het goed met elkaar vinden. In mei gaan we naar de VS met onder andere Krisiun en Aborted. Ook Zuid-Amerika, Australië, Japan en Rusland zullen niet overgeslagen worden. Van de zomer keren we terug naar Europa om wat festivals te doen. Helaas is Graspop er daar niet een van, daar was volgens onze boeker geen ruimte meer voor ons. Erg jammer, want dat is mijn favoriete festival. Ik speelde er in 2011 met mijn andere band Pain en ook met Hypocrisy stonden we er al eens en dat was steevast genieten.

Wat we precies gaan spelen, daar zijn we nog niet over uit. Maar we zijn van plan om naast nieuwe nummers ook ouder werk te spelen dat we lang niet of zelfs nog nooit live hebben gespeeld! Naast uiteraard, onze ‘hits’ die nooit mogen ontbreken: Roswell 47, Fractured Millenium, Adjusting The Sun en Fire In The Sky.

Ik ben door mijn vragen heen. Tot slot vind ik het altijd als ik een metal-icoon spreek wel leuk om te horen hoe de liefde voor ‘onze’ muziek begon!

Het luisteren naar muziek begon met mij bij The Beatles, Kiss en The Ramones. Vanaf The Ramones werd ik alleen nog maar benieuwder naar bands die nog extremer waren, sneller en harder zouden klinken. Toen verschenen Motörhead en Venom op het toneel en vanaf toen was het hek van de dam. Met name Fast As A Shark van Accept deed mijn mond openvallen. Tegenwoordig, nu het metalgenre zo enorm gegroeid is, is de situatie eigenlijk niets veranderd: nog steeds probeert de ene band de andere af te troeven. Alleen klinkt iedereen nu sneller en bruter dan ik me destijds ooit had kunnen voorstellen!

Any famous last words?

Bedankt en ik hoop iedereen te zien bij de aankomende concerten!