Mark: wel een beetje. Zelf heb ik al heel lang een band met de Mayacultuur, dus het was al een voor de hand liggende naam, maar toch heeft het heel lang geduurd voordat we besloten om MaYaN als bandnaam te kiezen. Maya was al heel lang een naam die we als optie in het rijtje hadden, maar we hebben zelfs nog een wedstrijd uitgeschreven want we konden maar geen bandnaam vinden. Op een gegeven moment stelde Frank voor om MaYaN te doen, dus Maya met een "n" er achter, op z'n Engels. Eerst hadden we gewoon Maya.

Jack: Maya deed toch een beetje teveel aan een tekenfilmfiguur denken.

Mark: ja, zo'n zwart met geel insect. Nee dat was niks. We besloten voor MaYaN te gaan. Dat heeft toch meer symmetrie, waardoor het logo ook vrij snel kwam. Toen wisten we dat dat hem ging worden.

Jack: uit dezelfde prijsvraag kwam ook een goeie inzending voor de albumtitel. Dat kwam van een Engelsman af. Die kwam aan met Quarterpast, en dat vonden wij in ieder geval een mooie titel.

Mark: de prijsvraag is niet voor niks geweest. Het heeft ons een paar kaartjes voor Paradiso gekost, en we hebben een mooie titel gevonden.

Wanneer besloten jullie om echt weer een keer samen muziek te gaan maken?

Jack: dat gaat al lang terug. We kwamen elkaar een keer tegen toen Epica hier in de buurt speelde op Sjwaampop. Daar hebben we elkaar kort gesproken en daarna spraken we een keer thuis af. Toen begon de bal al snel te rollen. Mark begon over dat hij een intro voor een nieuw album van Epica had, maar het volgende nummer dat er in moest knallen wilde niet lukken. Daar zijn we toen samen aan gaan werken.

Mark: dat is uiteindelijk Resign To Surrender geworden, wat op de laatste Epica cd staat. Dat samenwerken beviel zo goed dat we verder zijn gegaan.

Jack: dat was in 2007 ongeveer?

Mark: ja ik denk het wel. En toen kwam Sander Gommans erbij. Hij wilde ook graag meedoen. We wilden weer een beetje oude-jongens-krentenbrood. En toen hebben we met hem wat nummers geschreven.

Hoe wist hij dat jullie wat samen deden?

Mark: we hebben hem een keer gesproken en het leek hem wel leuk om ook mee te schrijven.

Jack: we hebben een keer bij hem thuis afgesproken en wat nummers met hem geschreven, maar uiteindelijk moest hij toch zeggen dat hij het te druk met alles had. Wat overigens volledig terecht is, want hij is echt heel druk.

Mark: hij geeft aan 60 kinderen gitaarles. Op een gegeven moment gaf hij aan dat hij niet meer kon komen repeteren, omdat hij zo druk was. Toen hakte hij de knoop door om te stoppen. Hij wilde dat we doorgingen. Wij zijn toen gaan zoeken naar iemand die het beste Sander kon vervangen, en toen dachten we aan Frank Schiphorst. Die kende ik van Winter Metal Symphony. Daarbij hadden we destijds een goede chemie op het podium. Ik heb het hem voorgesteld, en we hebben met hem afgesproken. Eigenlijk meteen klikte het. Toen ging het nog veel sneller als dat het met Sander ging.

Jack: niks ten nadele van Sander, want we hadden met hem muziek neergezet die we op dat moment heel mooi vonden, maar met Frank erbij werd het iets wat we nog veel meer zagen zitten. Het was iets meer chaos, wat we wilden. Met Frank hebben we meer een sfeer gecreëerd die we wilden hebben op het album. Nogmaals, niks ten nadele van Sander.

Mark: één nummer dat we met Sander geschreven hebben is nog wel op het album gekomen. Dat is Bite The Bullet. In het begin hoor je ook gelijk de eerste Sander-riff.

Jack: ik vind het ook wat meer progmetal dan de rest van het album.

Maar hij heeft verder niet aan het nummer meegewerkt?

Jack: dat nummer hebben we bij hem thuis behoorlijk uitgewerkt, en in de basis is dat wel hetzelfde gebleven. Dus hij heeft daar een flinke vinger in de pap gehad.

Jullie hebben diverse zangers en zangeressen op het album. Simone doet natuurlijk mee omdat dat wel zo makkelijk is? Je had een vrouwelijke stem nodig, dus vraag je haar?

Mark: ja. Dat is een hele makkelijke om te vragen. Heel dichtbij he. Floor hebben we gevraagd omdat we daar vroeger heel goed mee gewerkt hebben. Veel Epica en After Forever fans vragen al langer of Simone en Floor eens wat konden doen. Hier gaat het dan nu gebeuren dat ze samen zingen. Laura Macrì is een talent die nog niemand kent. Het is ook leuk om een compleet nieuw iemand aan het publiek te presenteren. Ooit zijn we begonnen met Floor en dat vond iedereen te gek. Daarna kwam Simone, en weer vond men het te gek. En dan nu Laura, waarvan ik hoop ze dezelfde reacties krijgt. En we zochten ook een mannelijke zanger.

Jack: iemand die eens niet een typische gothic metal zanger is.

Mark: toen kwamen we bij Henning Basse uit.

Jack: Henning is van alle markten thuis. Hij kan ruw zingen; hij kan clean zingen; hij kan hard zingen; hij kan rustig zingen; hij kan schreeuwen. Je kan hem in elke stijl wel laten zingen.

Mark: hij kan beginnen met een rustig stuk, en dan eindigen in een scream. En daartussen zit dan een hele mooie overgang. In Coarse Of Life merk je dat goed, maar ook in dat nummer dat ik net noemde, Bite The Bullet, laat hij zich van alle kanten zien.

Er staan weer drie nummers op die qua titel aan elkaar verbonden zijn, zoals jullie bij Epica en After Forever al deden. Allen hebben als subtitel "In the eyes of the law."

Mark: dat is toch een beetje een handelsmerk geworden. Die nummers zijn nog extra met elkaar verbonden, maar eigenlijk zijn alle nummers qua concept wel aan elkaar verbonden. Het gaat allemaal over corruptie, misstanden binnen regeringen, maffia. Dat soort ongein.

Maffia. Vandaar de Italiaanse teksten?

Mark: er staat één nummer op over de maffia, daar zingt Laura inderdaad ook in het Italiaans. Zij komt van Sicilië, dus dat kwam mooi uit.

Jullie moeten dus nog oppassen met de royalties niet te laat betalen.

Mark: we kregen al een berichtje van haar, waarin ze vroeg waarom ze niet bij de royalties stond. Ze zitten er al achter aan.

Jack: straks komen er ineens tien man in van die zwarte auto's aan de deur...

Komt de Mayacultuur nog terug in de teksten?

Mark: nee, alleen in het hoesontwerp en de bandnaam, maar niet in de teksten. Ik sluit niet uit dat het in de toekomst niet gaat voorkomen. Ik ga eind van het jaar de Mayaroute doen, langs alle Mayatempels, en daar ga ik vast wel wat inspiratie opdoen. Ik ben daar al een keer geweest, en dat was pure magie. Dan kan je afdalen naar de zee, en dan zwemmend zie je al die tempels liggen. Prachtig.

Een jaar terug begonnen jullie echt serieus aan het album. Hoe lang heeft het geduurd voordat het klaar was?

Jack: het ging eigenlijk vrij snel. De eerste drie maanden hadden we de basis al, nog drie maanden later waren we de puntjes al op de i aan het zetten.

Mark: bij iedere schrijfsessie hadden we wel een nummer bijna af. Daarna moet je nog wel een beetje husselen qua structuur, maar heel veel hoefde er niet aan gedaan te worden. Die twee, Jack en Frank, ik weet niet waar ze het vandaan halen, maar ze doen even zo en de riffs komen er al weer uit.

Jack: het is wel leuk, want bij Epica componeer jij compleet anders.

Mark: bij Epica zit ik achter de computer compleet zelf te schrijven. Nu kwam Frank met een riff en stuurde ik een beetje, waarna Jack daar een melodie op begon te leggen. Zo ontstonden veel nummers.

Jack: wat ook belangrijk is dat we elkaar de ruimte geven voor ideeën. Dat we niet elkaar in een hok stoppen, maar accepteren van elkaar dat als we ideeën hebben waarvan we in het begin denken dat het het net niet is, dat die toch heel goed blijken te zijn. We geven elkaar echt de ruimte.

Mark: dat ging vroeger bij After Forever wel anders.

Jack: het ging een stuk gestructureerder, om het maar te zeggen. Als je toen een idee had dat de rest niks vond, werd het niet gebruikt.

Mark: we waren altijd aan het soebatten of een riff nu wel er in mocht blijven of niet.

Jack: we waren nog jong he. Inmiddels hebben we veel geleerd.

Als ik jullie zo samen zie dan vraag ik me af waarom het zo lang heeft moeten duren voordat jullie weer samen kwamen...

Mark: soms heeft het tijd nodig.

Jack: het gaat zoals het gaat. In een paar jaar is het zo gelopen. Ik ging mijn eigen gang, en heb m'n studie afgemaakt. Ik zit overdag in de computers. Mark heeft zijn droom waargemaakt. We kwamen elkaar weer eens tegen en nu maken we weer samen muziek.

Mark: ik vond het altijd jammer dat Jack stopte met After Forever, want hij was een van de grootste talenten waar ik mee gewerkt had. Ik vond het jammer dat hij niks meer deed. Hij was wel met zijn eigen projectje bezig maar dat kwam maar niet van de grond.

Jack: ik gaf daar niet genoeg prioriteit aan. Over de jaren heen ben ik goed gaan nadenken met wat ik wilde bereiken. En ik kwam tot de conclusie dat het zonde zou zijn als ik niks zou doen met wat ik leuk vind. Als het naast je werk is komt het wel op z'n pootjes terecht, maar dat is juist de uitdaging. Je hebt nooit genoeg tijd, tijd is altijd kostbaar.

En dan weten we nog altijd niet wanneer Rob bij de band gekomen is.

Rob: daar komen we dan nu aan toe. Maar eerst moet iemand maar vertellen hoe Jeroen Paul Thesseling bij de band kwam.

Mark: Jeroen, de originele MaYaN bassist, is een vriend van Frank. Zij kennen elkaar al heel lang. Met hem hebben we ook een keer samengezeten en dat klikte ook meteen. Hij is een supertechnische bassist dus dat leek ons wel goed voor MaYaN. Hij speelt fretloos, dus extra spannend. Hij heeft de plaat opgenomen, en daarna gingen we denken om optredens te doen. Hij is net naar Italië verhuisd, dus is het niet zo makkelijk om te oefenen. Hij is ook super druk met diverse bands, dus vroegen we hem of het wel handig is om al die bands aan te houden. In goed overleg hebben we besloten om verder te kijken, want Jeroen Paul heeft gewoon te weinig tijd. Toen liep ik Rob tegen het lijf bij een lezing. Het leek hem wel wat.

Rob: ik heb voorheen dan bij Delain gespeeld, maar daar stopte ik omdat ik me op mijn andere werk wilde focussen. Ik werk ook fulltime in de muziek, maar ben vooral met muziekcoachen bezig. Ik had een keer een speciale dag georganiseerd, waarvoor ik Mark had uitgenodigd om een lezing te komen geven. Ik was een tijdje bandloos maar het begon toch wel een beetje te kriebelen om weer wat te doen. En toen vroeg Mark het. Nee, in eerste instantie vroeg hij of ik toevallig fretloos speelde. Ik had nog een fretloze bas liggen maar die had ik al een tijd niet aangeraakt. Maar Mark vroeg of ik wat wilde laten horen.

Het moest echt fresloos zijn?

Mark: Jeroen Paul had het fretloos ingespeeld, dus dan is het wel gaaf om dat ook live zo te brengen.

Vind je het niet jammer dat jij dan niet op de cd meedoet?

Rob: nee, ik ben dat wel gewend. Ik kwam ook pas bij Delain nadat de cd was opgenomen, dus daar moest ik alle stukken van Marco Hietala leren. Het is geen ego-issue.

Mark: we zijn nu wel al bezig aan nieuwe nummers waar Rob ook aan meedoet.

Hoe gaan jullie dit live brengen? Jullie hebben heel veel mensen op de plaat, dus dat lijkt me een hel om te schedulen.

Mark: het is een behoorlijke klus om de agenda's op elkaar afgestemd te krijgen. Als je ver van tevoren mensen mailt, dan komt het wel goed. Je moet natuurlijk niet twee weken van tevoren mailen dat we ergens spelen. Dat gaat niet werken. Qua zangers zullen Simone en Henning er altijd bij zijn, en Floor is er in Paradiso ook bij. Die Italiaanse zangeres is er ongeveer de helft van de tijd bij. Voor Floor hebben we een backupzangeres, dus als Floor niet kan hebben we iemand anders. Zij heeft het vrij druk met ReVamp dus ze kan ook niet altijd. Als we ooit een Zuid-Amerikaanse tour doen proberen we wel zoveel mogelijk zangers mee te nemen. De contacten richting dat continent zijn er inmiddels ook al.

Daar doet Epica het ook goed, dus dat verbaast me niks.

Mark: hier willen mensen toch eerst muziek horen, ze zijn wat sceptischer. Ze geloven het wel maar ze wachten meestal wel met kaarten kopen totdat ze wat muziek gehoord hebben. In Zuid-Amerika waren ze gelijk al enthousiast. Toen we daar met Epica waren begon iedereen al over MaYaN.

Misschien omdat het een Zuid-Amerikaanse naam is?

Jack: je merkt aan de Mexicaanse fans dat ze de bandnaam wel waarderen, ja.

Weet je nog de eerste keer dat je die kant op ging voor een tour? Dat was met After Forever denk ik?

Mark: ja met After Forever. We waren het voorprogramma van Within Temptation. Ik kan het me nog precies herinneren, zelfs. Ik wist niet wat ik meemaakte. Eén keer liep ik met de zanger van Lacrimas Profundere, het andere voorprogramma, door het publiek. Dat was bij de eerste show. Hij werd op z'n rug getikt door een fan. Hij draait zich om en werd vol op z'n bek gezoend. Ik stond echt van "wat gebeurt hier nou?" En toen ze eenmaal doorhadden dat we daar liepen kwamen we er ook bijna niet meer weg. Al die fans stormden op ons af. Ik heb toen een uur lang handtekeningen lopen uitdelen voordat ik eindelijk weer weg kon naar de backstage. Hier in Nederland kun je rustig na de show een pilsje pakken in het publiek. In sommige landen in Zuid-Amerika is het erger dan in andere. In Mexico en Brazilië is het heel erg. In Argentinië zijn ze... o nee, nou de laatste keer dat we daar waren, waren ze ook wel een beetje raar. Een beetje over the top. De eerste keer dat ik er was leek het nog wel een beetje Europees publiek, maar nu zijn ze ook uit de bol aan het gaan.

Dus je zit nu de rest van de band warm te maken om naar Zuid-Amerika te gaan?

Jack: absoluut. We zien het wel zitten.

De cd-presentatie is in Paradiso. Wat gaan we daar kunnen verwachten?

Jack: we gaan waarschijnlijk heel de plaat spelen.

Mark: ik moet ook de teksten nog uit m'n hoofd gaan leren. Er zijn wat teksten die vrij lastig zijn. Die cleane refreintjes heb je zo in je hoofd, maar die hoef ik niet te zingen. Die snelle scream- en gruntstukken is allemaal flink wat informatie dat ik in m'n hoofd moet stoppen.

Rob: ik moet ook weer wat eelt op m'n vingers krijgen. Bij Delain was ik een stuk luier. Sterker nog, daar was het niet toegestaan om zoveel te spelen.

Houdt je stem dat wel vol, Mark? Want je zingt hier wel meer dan bij Epica.

Mark: dat is inderdaad de grote vraag. Ik weet het niet, maar ik denk het wel.

Jack: en je moet dan ook nog twee shows op één avond doen, als we met MaYaN en Epica ergens staan.

Mark: met MaYaN haal ik alles uit de kast, en dan een half uur rust en dan zien we wel hoe het staat. Ik ga het toch een keer moeten uitproberen. Ik hoef bij MaYaN alleen maar te zingen, dus het valt nog mee. Daar hoef ik geen gitaar te spelen. Dat wordt ook wennen. Ik zag het wel als een uitdaging. Ik heb vijftien jaar veel gespeeld en af en toe gegrunt, nu wordt het veel grunten en niet spelen. Dat zag ik toch wel zitten.

Speel je op de plaat ook geen gitaar?

Mark: nee. Ik heb wel wat gitaarpartijen verzonnen, maar Frank heeft ze allemaal ingespeeld.

De After Forever fans vragen zich af of jullie dan ook wat van After Forever gaan spelen.

Mark: het is wel een idee, ja.

Jack: zeker als Floor erbij is, dan biedt het wel perspectief.

Rob: verdomme, dan moet ik nog meer leren.

Jack: bij mij zitten ze nog wel in het geheugen gebrand.

Mark: Follow In The Cry ken ik ook nog wel. En ik ken nog wel een paar riffs hier en daar, maar hele nummers zal ik toch opnieuw moeten uitzoeken. Maar dat doen we dan wel lekker met MaYaN, want dan heb ik toch geen gitaar in mijn handen.