Omdat we uit Orange County komen werden we al snel als hardcore- of metalcoreband beschouwd. We begonnen de band echter omdat we weg waren van death metal en black metal. In Californië had je dat helemaal niet op dat moment. Langzaamaan zijn invloeden van bands als Soilwork en Cradle Of Filth in onze sound geslopen. We vonden niet dat we rekening moesten houden met een bepaalde sound, omdat we toevallig uit Orange County komen. We hebben gedaan wat we zelf graag wilden. Het is ook wel grappig want het is het tegengestelde van wat veel mensen van ons verwachtten op dit album. Veel mensen dachten dat we soft waren geworden. Toen we dat hoorden keken we elkaar aan en zeiden ‘fuck that!’. We zijn een metalband en spelen wat we zelf leuk vinden. Of dat nu black metal is of iets anders, het zal altijd heavy zijn.

Heeft de toevoeging van Marta aan de band daar ook mee te maken? Door de keyboards klinken er nu heel wat geluiden door in jullie muziek die doen denken aan Europese melodieuze metalbands.

Toen onze eerste toetseniste Molly er de brui aan gaf, vonden we dat we keyboards moesten blijven gebruiken. We gingen dus opzoek naar een vervanger en kwamen uit bij Marta. Sindsdien zijn de keyboards veel nadrukkelijker aanwezig. Misschien is het je opgevallen dat er op Declaration meer toetsen voorkomen dan ooit het geval was.

Denk je dat de toevoeging van Marta jullie populariteit verder heeft doen groeien?

Er zijn veel mensen die zich met haar kunnen identificeren. We hebben veel vrouwelijke fans dankzij Marta. Die meiden zien haar als een voorbeeld. Dan heb je natuurlijk ook nog een hoop mannen die haar aantrekkelijk vinden. Het speelt allemaal mee. Toch denk ik dat onze kracht het collectief is.

Tim Lambesis van As I Lay Dying zingt mee op You Can’t Destroy What You Can Not Replace. Ik neem aan dat die samenwerking eenvoudig te realiseren was aangezien hij ook uit het zuiden van Californië komt.

Dat is wel een grappig verhaal. Wij waren in Vancouver bij Devin Townsend in de studio voor de opnames van Declaration. We hoorden dat As I Lay Dying in Vancouver zou spelen, dus namen we een avond vrij en zijn we naar die show gegaan. Van het één kwam het ander en voor we het wisten stond Tim de volgende dag in de studio dat nummer in te zingen.

Je noemde de naam Devin Townsend al. Veel mensen noemen hem een genie. Dit was de eerste keer dat jullie met hem samenwerkten. Kan je eens uitleggen waarom hij geniaal is?

Devin is iemand wiens brein maar blijft malen. We waren bezig met de pre-productie en hij had constant een bepaalde blik in zijn ogen die zijn gedrevenheid weergaf. Het is onvoorstelbaar met hoeveel ideeën die man aan komt zetten. Hij hoort dingen die niemand anders hoort en hij heeft ideeën die bij niemand anders boven komen drijven. Hij is ook nog eens knettergek. Hij bleef in zijn studio toen wij ’s avonds de deur achter ons dichttrokken. Hij zei dan dat hij zou gaan slapen, maar toen wij de volgende ochtend weer arriveerden bleek dat hij geen oog dicht had gedaan omdat hij het hele proces niet van zich af kon zetten. Dan had hij de hele nacht door zitten werken. Devin is een toffe vent. En een genie.

Hebben jullie hem voorgesteld om ook iets in te spelen voor Declaration of wilden jullie zijn taken als producer en muzikant gescheiden houden?

Wat ons betreft was hij welkom, maar omdat hij de plaat produceerde vond hij het niet gepast om zelf iets in te spelen. Misschien als we hem echt aangespoord hadden dat hij een gitaarsolo zou doen, maar hij wilde zelf wat op de achtergrond blijven en zich concentreren op de productie.

Vonden jullie zijn werk met Strapping Young Lad en The Devin Townsend Band ook al interessant voordat jullie met hem in zee gingen?

We waren wel bekend met zijn bands, maar waar we ons kostelijk mee vermaakt hebben is zijn Ziltoid The Omniscient-project. Dat is hilarisch.

Declaration wordt afgesloten middels het epische Sister Charlatan. Hoe is dat nummer tot stand gekomen en gaan jullie in de toekomst meer nummers schrijven die hiervan in het verlengde liggen?

Dat nummer heeft veel positieve reacties opgeleverd en ik denk ook zeker dat we in de toekomst meer deze richting op zullen gaan. We wilden onze grenzen verleggen en dat is met Sister Charlatan goed gelukt. Er zitten wat progressieve stukken in, het nummer klokt bijna negen minuten en er zitten wat bizarre elementen in. Het laat een hele andere kan van Bleeding Through horen.

Jullie speelden eerst met het idee om van Declaration een conceptalbum over de problemen van een tournee te maken. Daar zijn jullie grotendeels van afgestapt.

Ik zou zeggen dat het uiteindelijk 50/50 is geworden. Sommige nummers gaan over persoonlijke zaken en andere nummers gaan inderdaad over het tourleven. Germany, French Inquisition en The Loving Memory Of England zijn daar voorbeelden van. Dat was aanvankelijk het concept. We wilden de luisteraar meenemen op tournee en laten ervaren wat wij ervaren. Wat ik wel wil benadrukken is dat het niet alleen om negatieve ervaringen gaat, hoewel we van huis uit vrij negatief zijn in onze teksten. Wat we absoluut niet wilden was dat sommige mensen beledigd zouden zijn omdat we een negatief nummer schreven over het land waarin zij wonen. Germany gaat volgens mij zelfs over een Duits meisje.

Je noemde ook The Loving Memory Of England. Waar gaat dat dan over?

Als we in Engeland zijn worden we altijd een beetje triest van de kou en de regen en de donkere stemming die daar heerst. Daar gaat The Loving Memory Of England over.

Wat is je vervelendste tourervaring?

Dat zijn er best een hoop. We zaten ooit vast op een vliegveld, we hebben ook wel eens een bus gehad die het niet meer deed en we hebben deelgenomen aan tours die we liever niet wilden doen.

Welke was dat?

Haha, daar kan ik me niet over uitlaten. Soms doe je een tournee als supportact van een grotere band en tijdens de tour besef je dat de situatie niet juist is. Toch moet je op zo’n moment doorgaan. Als je A zegt moet je ook B zeggen en doorgaan totdat je je werk gedaan hebt. We zouden graag een keer een headlining tour doen. Dat hebben we tot nu toe veel te weinig kunnen doen. Hopelijk gaat het in januari eindelijk weer gebeuren. Dat is iets waar alle bandleden erg naar uitkijken. We willen het op onze manier doen.

Hoe bevalt deze tour met Bullet For My Valentine, Lacuna Coil en Black Tide? Dat zijn stuk voor stuk hele verschillende bands.

Ik denk dat dat juist de kracht van deze tour is. Er zit voor iedereen wel wat bij. Het publiek is dan ook heel divers. Voor ons is het heel leuk dat we een keer in de grotere zalen van Europa kunnen spelen.

Tijdens jullie optreden op Graspop deze zomer viel me op dat jullie veel meer proberen om het publiek te bespelen dan veel Europese bands. Denk je dat het bespelen van het publiek Amerikanen beter afgaat dan Europeanen?

Ik geloof niet zozeer dat het iets te maken heeft met Amerikaanse bands versus Europese bands. Wij zijn een band met een achtergrond in hardcore. In het begin speelden we veel shows waar het publiek pal voor ons stond. Als zo’n publiek vlak voor je neus helemaal uit z’n dak gaat, ga je vanzelf beter spelen. Met een barricade er tussen is het iets moeilijker, maar als het moet springt Brandan in het publiek om zoveel mogelijk mensen erbij te betrekken.

Bleeding Through heeft problemen met het Amerikaanse label Trustkill. Jullie voelen je bedrogen omdat Trustkill slechts een klein gedeelte van de productiekosten van Declaration zou hebben betaald. Wat is de huidige stand van zaken in deze affaire?

De huidige stand van zaken is dat we voor Declaration in Europa onderdak hebben gevonden bij Nuclear Blast, waardoor het album toch uit kon komen. Daar zijn we natuurlijk ontzettend blij mee en we zijn Nuclear Blast daar ook dankbaar voor. Trustkill stelt niks voor in Europa, dus zij konden ook weinig voor ons doen hier. Het contract met Trustkill zit er op en we zijn klaar met dat bedrijf. De deal met Nuclear Blast was alleen voor Declaration. We weten nog niet wie onze toekomstige albums gaat uitbrengen. Waarschijnlijk kijken we naar alle markten en beslissen we dan welk label het meest voor ons kan doen per regio.

The Truth, jullie vorige album, verkocht in de eerste week na uitkomst liefst 17.000 exemplaren. Declaration verkocht daar slechts een derde van in de eerste week. Wordt een band als Bleeding Through zwaar getroffen door illegale downloads?

Ik denk dat elke band daar zwaar door getroffen wordt. Toch vind ik dat we het niet alleen daar op af moeten schuiven. Het is bekend dat het momenteel slecht gaat met de economie, zeker in de Verenigde Staten. Ook de benarde positie van Trustkill draagt bij aan de mindere verkopen. Zij kunnen amper hun hoofd boven water houden. Daardoor is de distributie van de cd’s heel slecht verlopen. Ik ben in een aantal winkels geweest en die hadden Declaration niet eens in de schappen. Dat is natuurlijk funest.

Hoe voel je je op zo’n moment? Je werkt maanden aan een album en als het dan eindelijk af is komt het niet eens in de winkel te liggen.

Dat doet pijn. We hebben hard gewerkt en we vinden Declaration het beste Bleeding Through-album tot nu toe. Dat een gebrekkige promotie en distributie er dan voor zorgen dat het album het publiek niet bereikt, dat komt hard aan. We moeten ons hoofd echter niet laten hangen. We moeten veel touren en hard blijven werken dan komt alles in orde.