Ok, het ging ongeveer zo: Dungeon is een band die al zijn zaakjes zelf regelt. Toen we de meest recente tour door Europa en Japan deden, hebben we letterlijk voor alles zelf gezorgd. Van het regelen van vervoer tot onderdak, zorgen voor de media, geldzaken, contacten onderhouden met labels… echt alles dus. En hoe geweldig die tour ook was, eenmaal thuis waren we allemaal doodmoe. Met dit soort stijl van metal en de grote van deze band is er niet veel geld beschikbaar. Dus als je dit leven wilt lijden, dan moet je dat doen omdat je er écht in gelooft. Dit is iets wat ik al 16 jaar lang doe. En na een korte pauze was ik er klaar voor om weer door te gaan. Maar bij Stu (gitarist) en Glenn (bassist)brandde het vuur helaas niet meer en besloten zich op andere dingen te gaan concentreren. Op dat moment leek het mij verkeerd om dan nog onder de naam Dungeon door te gaan. Dus besloot ik de band vaarwel te zeggen.
Dungeon kreeg het afgelopen jaar meer naamsbekendheid door onder andere de eerste tour door Europa en de uitstekende cd One Step Beyond. Ik neem aan dat het daarom een moeilijke beslissing moet zijn geweest.
Ja, het was zeker moeilijk. Zoals ik al zei, het is iets wat ik al doe vanaf mijn tienerjaren. Dus om de deur te sluiten van iets dat heel persoonlijk voor mij was, was zeker niet makkelijk. Maar het is wel de juiste beslissing.
Hoe was de laatste ‘Final Farewell’-show?
Het was geweldig! We hadden een record aantal bezoekers voor een lokale band-show in Sydney. Ook hadden we gastoptredens van ex-bandleden van Dungeon. Ik niet voor een mooier afscheid van de fans kunnen wensen.
Het laatste wat we van Dungeon horen is de re-release van het debuut Resurrection. Hoe is dat tot stand gekomen?
Eigenlijk is dit niet het laatste, want in 2006 hebben we nog een echt allerlaatste cd gepland, als een soort van ‘dank je wel’ naar de fans toe. Wat Resurrection betreft, die cd werd opgenomen in 1999 alleen voor in Australië met een klein budget en zeer weinig ervaring in het opnemen van een album. Het resultaat was een album met goede nummers, maar met een slechte productie en beroerd spel. We waren er nooit echt tevreden mee geweest. Toen we tekenden bij Limb Music, wilden ze de gehele discografie opnieuw uitbrengen, inclusief Resurrection.
De cd is zelfs helemaal opnieuw opgenomen. Hoe dat zo?
We hebben het album opnieuw opgenomen gelijktijdig met de opnames van One Step Beyond. We vonden niet dat de originele versie goed genoeg zou zijn voor een wereldwijde release en daarom besloten we helemaal overnieuw te doen.
Ik neem aan dat er wel wat herinneringen naar boven kwamen van de eerste keer dat je Resurrection opnam.
Aan de ene kant waren dat prettige herinneringen. We begonnen net een beetje naamsbekendheid te krijgen in Australië en het was erg spannend om eindelijk onze eerste fatsoenlijke cd op te nemen. Aan de andere kant was het ook wel frustrerend, omdat we wisten dat wat we aan het doen waren zoveel beter kon.
Wat zijn nou de meest opvallende verschillen van de cd toen en nu?
Het is een totaal ander beestje geworden. De productie is van een modderige rommel veranderd in een krachtig modern geluid. En de speel- en zangtechniek is stukken verbeterd. Het is gewoon een betere cd geworden in alle aspecten. Ik ken het origineel niet, dus ik vroeg me af of er nog wat aan de nummers zelf zijn veranderd.
De arrangementen zijn grotendeels hetzelfde gebleven. Echter, toen we het album in 1999 opnamen, wilden we een live-gevoel creëren en niet teveel gitaar-overdubs gebruiken. Dit keer wilde ik dat de nummers een goed geluid zouden krijgen. Daarom kregen ze dezelfde arrangeerbehandeling als de nummers op One Step Beyond. Nog een verandering is dat een nummer heeft moeten wijken voor de nieuwe ballad Severed Ties
Merk je de ironie in het feit dat de laatste cd van Dungeon Resurrection (“wederopstanding”) heet? Of is het misschien een stille hint dat Dungeon ooit nog eens terukkomt?
Haha! Nee, de kans dat dat gebeurt is er niet. Ik ben bang dat je de titel zo kunt interpreteren dat Dungeon wederopstaat in de vorm van mijn nieuwe band LORD.
Hoe kijk je terug op de laatste echt nieuwe cd One Step Beyond?
Ik denk dat het een goede en degelijke cd is geworden. Het was moeilijk om op te nemen, want we waren ook nog eens bezig met touren met enkele internationale acts zoals Edguy. Ook deden we nog een promo-tour door Japan, Europa en de VS. En we moesten ook nog eens twee bandleden vervangen, ook middenin het opnameproces. Door al die factoren denk ik dat de productie er daardoor onder te leiden had. Maar het is een album waar ik nog steeds trots op ben.
Jullie mochten met Megadeth mee door Europa. Vertel daar eens wat meer over.
Toen Megadeth door Australië toerde, belanden wij op de openings-spot. Blijkbaar was de band zo onder de indruk van ons, dat ze ons persoonlijk uitnodigden om mee te gaan naar Europa. Die ervaring was niets dan geweldig! Elke avond speelden wij voor grote aantallen mensen en dat samen met de band die ik als tiener al respecteerde. De band en de crew waren fantastisch en behandelden ons erg goed. Het was een trieste dag toen de laatste dag aanbrak van die tour en dat we op eigen houtje weer verder moesten. Het was onze tweede bezoek aan Europa, maar wel de eerste aan landen als Nederland, België, Griekenland en Roemenië. Dus het was leuk om eens wat meer van dit werelddeel te zien.
En hoe was Nederland?
Geweldig! We hebben door de jaren heen veel verschillende plekken bezocht, maar ik vind dat met afstand de Hollanders toch wel het vriendelijkste volk. We verbleven bij vrienden in Alkmaar en dat was een erg mooi plek. We hebben goede vriendschappen gesloten daar en ik hoop dan ook snel eens terug te keren.
Jullie zijn zelfs gespot op het Bospop-festival!
Ja, dat is nog wel een grappig verhaal. Na de pre-show van het Bang Your Head-festival in Duitsland, zouden we naar Slowakije gaan voor een optreden. Onze platenbaas, die op dat moment met ons mee was, was ons wel even vergeten te vertellen dat de reis daarnaar toe 16 uur zou duren. De terugreis zou dan weer 18 uur zijn, zodat we nog maar net ons vliegtuig naar Canada en uiteindelijk Japan zouden halen. We wisten eigenlijk niks af van dat optreden, dus voor het eerst in de carrière van Dungeon hebben we een show afgezegd. We gingen daarom maar weer naar Nederland naar onze vrienden. En toen we hoorden dat Iron Maiden zou spelen op Bospop, konden we onze geluk niet meer op. Het festival was erg leuk en het zien van Maiden was een perfecte afsluiting van onze tijd in Europa.
Het Nederlandse festival Rosrock voegde Dungeon ook nog eens op het laatste moment aan hun line-up.
Toen we besloten terug te gaan naar Nederland, hoorden we van onze vrienden Sabrina en Eltjo dat ze de organisatoren van dat festival kenden. Ze vroegen zich af of we nog interesse hadden om daar op te treden. Achteraf hadden we dus een goede beslissing gemaakt toen we Slowakije oversloegen. We hadden nog een show gespeeld in Nederland én de dag daarna zagen we Maiden!
Als je terugkijkt naar de geschiedenis van Dungeon, heb je dan alles bereikt wat je wilde bereiken?
Nee, verre van. Natuurlijk, we waren waarschijnlijk de grootste heavy metal-band van Australië, we hebben internationaal getoerd en hebben veel toffe awards gekregen voor onze albums. Maar ik had graag dat de band nog verder was gekomen. Maar dat gezegd te hebben, dezelfde dromen die ik had voor Dungeon, ga ik nu vervolgen met LORD. We gaan door waar Dungeon is opgehouden, dus ik heb niet het gevoel dat er ongedane zaken zijn. Onze doelen zijn hetzelfde en daar gaan we nog steeds voor!
Wat was het absolute hoogtepunt uit de carrière van Dungeon?
Dat is een moeilijke vraag, want eigenlijk zijn dat er nogal wat. Maar als ik er één moest kiezen, dan is dat toch de Europese tour met Megadeth. Spelen voor duizenden mensen die voor jou uit hun dak gaan én rondhangen met je jeugdhelden, die ook nog eens coole gasten zijn, is iets dat de rest van mijn leven me bij zal blijven. Maar toch zijn alle 16 jaren van Dungeon één groot hoogtepunt. Ik heb de band zien opgroeien van een stel kinderen jammen in de slaapkamer ergens in een Australische woestijn tot een internationale touring-act. Daar ben ik erg trots op.
Je noemde het al een paar keer, maar je gaat verder met jouw andere band LORD. Dit solo-project bestaat ook alweer een tijdje, dus kun je eens vertellen hoe dat tot stand was gekomen?
Ergens in 1993 had ik het idee een album op te nemen dat zou bestaan uit enkel instrumentale nummers. Van dat idee kwam verder nog niks en dacht er verder ook niet meer aan. Na de release van onze eerste cd Resurrection, rommelde het in de bezetting van Dungeon en had ik er zelf ook eventjes geen zin meer in. Ik besloot een paar nummers die voor Dungeon bedoelt waren, voor mijzelf te houden. Eindelijk in 2002 kreeg ik de kans mijn solo-cd te gaan maken, A Personal Journey. Ik had altijd wel het plan om het live te presenteren, maar Dungeon slokte al mijn tijd op. Nu Dungeon er niet meer is, hebben ik, Tim Yatras (drummer van Dungeon) en nog een stel vrienden besloten om dit nu het hoofdproject te maken. Live kunnen we dan nummers spelen van zowel LORD als Dungeon.
Verschilt de muziek veel van Dungeon?
Op de eerste cd van LORD is de muziek zoals de nummers The Hunger en Against The Wind van One Step Beyond, plus een hele hoop instrumentale nummers. Nu dat LORD een echte band gaat worden, zullen de albums in de toekomst de lijn gaan volgen waar Dungeon gestopt is.
Wat zijn de recente toekomstplannen van LORD?
Eerst moeten we als band veel repeteren en zorgen dat we goed op elkaar ingespeeld zijn en dan doen we een tour door Australië. Als we het kunnen betalen, dan komen we in 2006 zeker weer naar Europa en Japan. En dan gaan we de studio in voor het eerste LORD-album in deze bezetting, die dan eind 2006 af moet zijn.
