Laten we beginnen bij het begin. Je begint in 2013 met het schrijven van materiaal onder de noemer Veturinn Drauga. Je gebruikt het als uitlaatklep voor je songwritingskills die je eerder al hebt ontwikkeld bij Daeonia en The Saturnine. Hoe heb je de ervaring die je uit die periode mee hebt genomen, ingezet op I? Op welke punten is je songwriting ten opzichte van voorgenoemde bands veranderd?

Daeonia was een echte gothicrockband met invloeden van The Sisters Of Mercy, The Mission en Fields Of The Nephilim, maar dan met wat heavier gitaren. The Saturnine was al wat melancholischer, maar nog steeds heavy rock, met veel ruimte voor melodie en subtiel verborgen muziektechnische elementen. Met Vetrar Draugurinn zijn het nog steeds de typische melancholische melodieën en gitaartechniek, maar het is beduidend zwaarder. Meer metal. Doomy, maar met meer diversiteit. Het is nog wel steeds onmiskenbaar uit mijn vingers ontstaan, maar door het gebruik van achtsnarige gitaren en door negen jaar weer meer metal gespeeld te hebben met Stream Of Passion toch duidelijk harder. Compositorisch ben ik, denk ik, ook meer gegroeid. Je leert op den duur bepaalde valkuilen te ontwijken en meer de essentie te grijpen van bepaalde nummers. Alles in het onderbewuste hoor. Ik zeg graag: "Ik doe maar wat!" en in feite is dat ook zo. Ik volg geen regeltjes. Ik schrijf muziek zoals ik het in mijn hoofd hoor. De 'nazorg', zeg maar het opschonen en het wegsnijden van overbodige stukken, is wel toegenomen.

De naam Veturinn Drauga blijkt niet correct IJslands te zijn en je verandert dan ook in een vroeg stadium de naam in Vetrar Draugurinn. Is de naam Drauga toch iets dat je herkent en je aanspreekt als zijnde een drug, een onweerstaanbaar verlangen, een constante zoektocht naar iets onbestemds en iets dwangmatigs om je ei in kwijt te kunnen, zij het songwritingskills, zij het emoties?

Ik ben een groot fan van sfeervolle en donkere, melodische muziek. Maar dan wel zolang het oprecht is. Dat is namelijk vaak wel op te merken. Dus mijn drijfveer is altijd geweest om oprechte, melancholische en melodische muziek te maken. In de loop der tijd werd alles een stuk intenser. Echter, de muziek ontstaat ongeforceerd. En als ik het zelf niet in nummers giet, dan lijkt het wel of ik het gevoel opprop en vasthoud. Ik word er dan heel onrustig van. Muziek schrijven staat bekend als therapeutisch en ondanks dat ik van mening ben geen therapie nodig te hebben, voelt het zeker als een opluchting. Bij Stream Of Passion droeg ik aan het daadwerkelijke songwritingproces na The Flame Within weinig tot niets bij. Mijn stijl van schrijven is niet erg compatibel met die van Marcela, maar daar heb ik mee leren leven. Dat wil niet zeggen dat ik geen muziek in mijn hoofd had. Dat kwam er rijkelijk uitvloeien na de beslissing om The Saturnine te beëindigen en een nieuw project (nu band) te starten. Dwangmatig klinkt heel heftig, maar is zeker niet onwaar.

Een van de eerste demo’s die na de oprichting online verschijnt, is Winter Is Coming. Destijds zingt Gogo Melone van Luna Obscura nog mee. Inmiddels is Marjan Welman al een tijdje de zangeres. Was Gogo een sessiezangeres voor de periode dat je op zoek was naar de ideale zangeres? Had je Marjan al langer in gedachten als perfecte kandidaat?

Om eerlijk te zijn heb ik Winter is Coming altijd als een losse entiteit gezien. Parallel aan het hele Vetrar Draugurinn-avontuur. Gogo Melone en ik kennen elkaar al meerdere jaren en we hebben nog altijd goed contact. Het nummer was eigenlijk bedoeld voor haar nooit verschenen solo-album. Toen dat plan niet tot uitvoering kwam, hebben we besloten om het nummer toch uit te brengen. We hebben nog steeds ideeën en plannen om het een vervolg te geven. Voor Vetrar Draugurinn was Marjan altijd de eerste keus. Autumn heeft in de laatste jaren meerdere keren samen gespeeld met Stream Of Passion en Marjan viel altijd zeer positief op door haar zangtalent en persoonlijkheid. Bij het vragen van muzikanten speelde dat laatste bij iedereen ook een zeer belangrijke rol. Marjans stem klinkt warm en ze is, in tegenstelling tot het grootste deel van de zangeressen in de Nederlandse metalscene, geen sopraan. Het past beter bij de muziek die wij voor ogen hebben.

Over die muzikanten: je verzamelt een groep vrienden om je heen die behalve betrouwbaar ook in hetzelfde muzikale straatje denkt en jouw songs goed kan uitvoeren. Hebben ze lang moeten nadenken of had je de groep snel bij elkaar?

Het viel mee. De personen die ik gevraagd heb, kennen mij goed en toen ze mijn demo’s en intenties hoorden, was het antwoord er gelukkig snel. In eerste instantie was het ook meer bedoeld als project. Dus toen het nieuws van het einde van Stream Of Passion mij bereikte, heb ik de vraag snel gesteld of ze ook in waren voor het omzetten naar een echte, volledige band. Ik was zeer gerustgesteld toen ze ook daaraan mee wilde werken.

Terwijl er al best veel nummers zijn geschreven in de eerste twee jaar, blijven ze door bezigheden met verschillende projecten op de plank liggen. Ondertussen zijn er wel rehearsals. Is het daarin, ondanks dat je de bandleden goed kent, toch nog even zoeken naar de juiste afstemming onderling om met de neuzen dezelfde kant op te staan en op welk punt zijn jullie momenteel in die ontwikkeling?

Ik geef wat betreft drums slechts een indicatie in de demo’s. Jim mag daaraan knutselen wat hij wil, zolang de feel maar hetzelfde blijft. Jim is sowieso kundig genoeg om met iets moois te komen en dat doet hij dan ook. Ik sta zeker open voor aangename verrassingen. Qua bas vul ik op de demo’s al helemaal niets in, tenzij het echt noodzakelijk is voor een riff. Ik ken Douwe al heel lang en hij heeft de afgelopen zeventien jaar in al mijn bands (behalve SoP en Trisomy) gespeeld. Ik weet wat hij doet en kan en dat doet hij nog steeds uitzonderlijk goed. Ik vertel hem niets van wat ik verwacht. Wat ik terugkrijg, is altijd precies wat het nummer nodig heeft. Wat betreft de zang heeft Marjan het juiste pad ondertussen gevonden. Zonder mijn echte hulp, ook al denkt zij iets anders (knipoogt). Ze is een geweldige zangeres en de dingen waarmee ze komt, complementeren de muziek perfect. Het is een kwestie van tijd totdat ze hopelijk dat zelf ook ziet. Ik stuur dus eigenlijk niemand echt. Het enige wat ik vraag, is of ze de essentie van de nummers eerst een kans geven om hun eigen partij als antwoord daarop te formeren en dat werkt.

Nadat de hoofdstukken The Saturnine en Stream Of Passion (met uitzondering van de laatste shows) zijn afgesloten, komt alles in een stroomversnelling in 2016. Drummer Jim van de Kerkhof versterkt de line-up, er komt een website, een deadline voor opnamen en er zijn ideeën voor een cellist, tweede gitarist en het toevoegen van de mellotron aan composities. De cello horen we terug op de ep, de tweede gitarist gaan we live zien en hoe zit het met de mellotron? Die hoor ik net als de cello in Solis, maar hoe ga je dat live reproduceren?

Helaas zullen we Solis vooralsnog niet live gaan spelen. Als we op het album mellotron gaan gebruiken, zal die live niet worden gespeeld of zal de situatie op een andere manier opgelost worden. Vetrar Draugurinn gebruikt geen backingtrack of live-keyboards. Afgelopen weekend speelden we met de basisline-up en dat werkt goed. Misschien dat we bij speciale optredens extra muzikanten gaan uitnodigen, maar daar is het nog veel te vroeg voor (lacht).

Er wordt zoals zojuist vermeld een deadline gesteld voor het opnemen van het materiaal. Zijn de opnamen en mix naar wens verlopen of zijn er dingen die je achteraf anders had willen doen? Ik vind zelf het natuurlijke geluid van de drums en de overall sound wel gaaf (al kan ik me voorstellen dat anderen daar anders over denken en de zang wat prominenter hadden verwacht en het drumwerk minder 'tinny'). Het geeft een eerlijk karakter aan de release. De ritmesectie (met name de bas) krijgt in verhouding tot het gitaargeluid beperkt de ruimte. Waarom is voor die sound en mix gekozen? Wat wil je ermee benadrukken?

De ep is een introductie, een begin van meer. De opnamen zijn goed verlopen en de mix ging ook redelijk. Natuurlijk zijn er nu dingen die ietsjes anders hadden gekund, maar dat heeft iedere muzikant. Er is niets van de drums in een later stadium of tijdens de opname vervangen door een sample. Hierdoor krijgt het een meer organisch geluid. Over een "tinny" drumsound of beperkte hoorbaarheid van de bas ben ik het niet echt eens. Ik denk dat veel frequenties in het laag gedeeld worden door de achtsnarige gitaren (die trouwens meer midfrequenties hebben dan alleen maar laag), waardoor misschien op bepaalde afluistering het lijkt of je de bas niet hoort of de drums wat dunner klinken. De cd-versie klinkt echter vol en zwaar, op alle fronten. Het is verder inderdaad een eerlijke productie geworden. Iets wat afwijkt van de hedendaagse norm misschien. Bij Vetrar Draugurinn draait het verder veel om de dynamiek. Harde stukken moeten een klap uitdelen, breekbaar/zachte stukken moeten zacht en ook daadwerkelijk breekbaar klinken. Misschien een ietwat ouderwetse stap met moderne middelen. Het album zal waarschijnlijk meer een gulden middenweg vormen.

Het gitaargeluid is een van de sterkste muzikale elementen op I. Soms is het massief, ruw, dan weer grommend of grimmig. Hoe krijg je die sound voor elkaar? Welke gitaar en apparatuur gebruik je en hoeveel lagen zitten er in de muziek?

De gitaarsound is een combinatie van twee verschillende instellingen op de Kemper Profiler. Door een beetje met de hoeveelheid gain te spelen en de balans tussen de twee sounds kun je veel verschillende moods bereiken. Verder heb ik een Strandberg Boden (custom shop) achtsnaar gebruikt en een Strandberg Boden OS zevensnaar. De slaggitaren zijn met beide sounds één keer links en één keer rechts opgenomen. Daar komen dan nog een paar sporen aan melodielijnen bij. Op sommige momenten hoor je vier verschillende partijen die samen een geheel vormen. Een geheel dat een bepaalde emotie overbrengt.

Je schrijft niet alleen de nummers, maar ook de teksten, of heeft Marjan ook nog meegeschreven?

De teksten zijn inderdaad van mij. Dit om de gedachte die achter Vetrar Draugurinn ligt, duidelijk over te brengen, je via een bepaald pad het bos in te sturen. Marjan en ik hebben het wel steeds eerst over de teksten gehad. Zij moet ze immers zingen. En het is altijd beter als de vocalist zich kan inleven in en identificeren met de teksten. Op het moment werkt dit goed. In de toekomst zal Marjan hopelijk ook tekstueel bij gaan dragen.

De songs gaan over melancholie, verlatenheid, de zoektocht naar jezelf. Wat betekent het voor jou om daarover te schrijven? Geeft het bepaalde gevoelens een plek? Draagt het bij aan een oplossing om dingen los te laten of stelt het je in staat jezelf te durven zijn?

Soms gebruik ik teksten om bepaalde dingen van mij af te schrijven, soms is het een fictief verhaal wat de sfeer van de band (bandnaam, artwork, muziek en dergelijke) verder benadrukt. Teksten schrijven is meestal een vorm van catharsis voor mij en het is best fijn om na al die jaren weer teksten te kunnen en mogen schrijven. Sommige teksten gaan over dingen loslaten inderdaad. Maar de meest persoonlijke van die teksten staan niet op deze ep. 2016 was een turbulent jaar met veel negatieve en sombere veranderingen in mijn leven. Een jaar vol razende emoties. Die moesten ergens een plek krijgen. Vetrar Draugurinn was het schijnende licht boven de donkere wolken, één van de redenen waardoor ik 2016 niet helemaal als desastreus kon betitelen. Ook heb ik er een handje van om tekstueel en muzikaal soms een klein eerbetoon aan sommigen van mijn helden te doen. Dat geeft het een speciaal randje.

De ep staat vol met persoonlijke zaken, maar aan het einde van Bleak Earth is er ook nog eens een speciale toevoeging doordat je vrouw te horen is als zangeres. Hoe ben je op dat idee gekomen?

Robynne is muzikant. In hiatus, maar toch. Verder klinkt ze anders dan de gemiddelde Nederlandse zangeres. Ze komt uit Canada en heeft geen enkele vorm van Nederlands accent. Het gezongen In The Bleak Mid Winter past goed bij het nummer en zet de sfeer nog meer neer. Ik vraag al mijn vrienden en kennissen met talent graag voor een dergelijke bijdrage aan mijn muziek. Dit keer leek Robynne de juiste persoon. Ze verdient het om gehoord te worden.

Ze geeft een typische touch aan het nummer, in de zin dat haar zang mij samen met de wind naar het ruige en karaktervolle landschap in Engeland brengt. Opvallend is ook hoe mooi de tegenstrijdigheid tussen het ruige van de natuur en de schoonheid en rust in de zang is uitgewerkt. Wat wilde je met de toevoeging karakteriseren?

In The Bleak Mid Winter is een oud kerstliedje. Niet één van de populairste. Vetrar Draugurinn betekent 'The Winter Ghost' en de manier waarop de ijzige wind en de zweverige zang zijn vormgegeven, maken dat precies passend in dat specifieke beeld. Veel van dit soort details zijn slechts een voorzet. De interpretatie van de luisteraar maakt het beeld af. Ondanks dat ik best een anglofiel ben, was mijn eigen eerste beeld bij dit stuk niet zo zeer dat van Engeland. Scandinavië had ook gepast. Maar ik begrijp jouw punt goed. Er zijn genoeg plekken waaraan gedacht kan worden.

Ik had het zojuist over Engeland en jij hebt het over Scandinavië, maar ik hoor ook wel referenties aan Ierland (ook in Solis). Wat spreekt jou zo aan in deze landen?

Groot Brittannië, Ierland, IJsland, Noorwegen, Zweden en Finland: het zijn allemaal landen met veel atmosfeer, een geschiedenis en wonderschone landschappen. De UK is in mijn ogen het grootste openluchtmuseum ter wereld (lacht). Er hangt iets mysterieus in de lucht. Een totale ommezwaai vanaf de Nederlandse nuchterheid. In Solis zitten wel hints naar Scandinavische bands en dan met name Morte Macabre. Ik heb hun enige plaat meerdere keren beluisterd in de week dat ik Solis schreef en dan maak ik hoofdzakelijk gebruik van de sfeer van zo’n plaat. Het brengt me dan in een bepaalde state of mind, waarna er een dergelijk nummer uitrolt. Het nummer lijkt er dan niet echt op, maar ik hoop dat ik dan de achterliggende somberheid of atmosfeer te pakken heb.

Solis is mijn favoriet; een nummer dat onder de huid kruipt, met veel gevoel is gespeeld en gezongen is met teksten die je raken. Terwijl de heavy riffs in andere nummers geluidsbepalend zijn, is het hier het breekbare dat overheerst, mede dankzij de passende teksten en de bijdrage van Elianne. Wat wilde je in dit nummer kwijt? Heb je zelf trouwens de tekst aan het einde ingesproken?

De tekst voor Solis is voor iemand geschreven. Iemand die zich goed kan identificeren met de boodschap. Tevens bedoeld als hart onder de riem, een waardering. Het gesproken stuk aan het eind ben ik inderdaad zelf. Het leek mij wel gepast om de ep zelf zo te eindigen. Solis is als laatste geschreven. We wilden een rustig, ep-only nummer als afsluiter. Het is eigenlijk een soort Vetrar Draugurinn-versie van Winter Is Coming. Geen drums. Zo’n beslissing maakt dat het nummer meer uitsteekt tussen het gitaargeweld. Eliannes bijdrage trekt het nummer echt naar een hoger niveau. Ik ben heel blij dat ze het wilde doen. We delen een gedeelte van onze muzieksmaak (lacht). En verder is ook hier de persoonlijkheid heel belangrijk geweest. Ze is een fantastisch persoon waar ik goed mee kan opschieten. Het begint een beetje een rode draad in ons verhaal als band te worden.

Kunnen we meer van dit soort tracks verwachten op de eerste full-length?

Het album heeft een variatie aan nummers en enkele zijn ook een stuk rustiger. Misschien komt er nog een dergelijk nummer bij. Ik sluit niks uit.

Jij bent de kartrekker aangezien Vetrar Draugurinn toch een soort soloproject is of nemen de anderen ook wel initiatief om bij te dragen aan het op de rails zetten, laten rijden en pushen van het geheel?

Op het moment trek ik voornamelijk de kar, maar iedereen is meer dan bereid om zijn steentje bij te dragen. Een goed geoliede machine brengt rust. Geen tijd voor drama. Aangezien we in de beginfase zijn, ben ik nog bezig met beeldvorming en koersbepaling. Aangezien het toch voornamelijk van mij is, probeer ik op schappelijke wijze een band neer te zetten die valt binnen mijn verwachting en hopelijk ook die van de luisteraar.

Wat is de ambitie van Vetrar Draugurinn?

De ambitie van Vetrar Draugurinn is om onze muziek (en de wijze waarop wij werken) te verspreiden. Na deze ep is het tijd voor de eerste optredens en om op zoek gaan naar een partij die ons album zou willen uitgeven. De release van het album hoeft daarna niet lang te duren. Het materiaal is er. De ambitie is er om deze band naar hetzelfde niveau te tillen als waar bijvoorbeeld Stream Of Passion was. Als het publiek het tenminste toelaat (lacht).

Er is inmiddels wel wat vertrouwen middels de geslaagde IndieGogo-campagne. Daarmee haal je het gewenste bedrag op voor het realiseren van de ep. De mensen die hebben bijgedragen, krijgen twee covers als bonus. Een mooi gebaar. Hoe heb je de campagne ervaren? Had je de verwachting dat het doel zou worden behaald of was het spannend? Is het iets dat je ook wilt inzetten voor het realiseren van de eerste full-length of gaan jullie dat zelf financieren (of is dat afhankelijk van de opbrengst van de ep)?

Crowdfunding is een mooi alternatief. Ondanks alles was ik zeker wel nerveus dat we het misschien niet zouden halen. Ik ben slechts de gitarist van Stream Of Passion. Marcela, als voormalig boegbeeld van de band, krijgt natuurlijk veel meer aandacht. Ik weet nog niet of ik voor een volledig album crowdfunding zou willen gebruiken. Iedereen doet tegenwoordig aan crowdfunding en het geld kan slechts een keer worden uitgegeven door de welwillende fans.

Er zijn al meer dan twaalf nummers gereed om opgenomen te worden voor die eerste full-length. Je zei net al dat het niet lang meer hoeft te duren. De vier tracks van de ep worden ook opnieuw opgenomen heb ik begrepen. Wat zijn de voornaamste veranderingen ten opzichte van de versies die op de ep terecht zijn gekomen? Wanneer kunnen de fans de eerste full-length verwachten?

Eigenlijk zullen slechts twee van de vier eigen nummers heropgenomen gaan worden voor het album, namelijk Bleak Earth en Mother Of Northern Skies. De andere twee zullen alleen op deze gelimiteerde ep staan. Tenminste, dat is de bedoeling. Ook de twee covers zullen alleen nu beschikbaar zijn. De heropgenomen nummers zullen altijd anders klinken. Andere studio, andere productie, en tegen die tijd hebben we de nummers al vele malen gespeeld en zijn sommige stukken misschien geëvolueerd. De release van de full-length is dus erg afhankelijk van het feit of een platenmaatschappij geïnteresseerd is in ons. Ik hoop zelf op eind van dit jaar, begin volgend jaar.

Het eerste optreden is inmiddels geweest (Darker Days-festival) en er volgt nog een aantal. Hoe is de eerste show bevallen? (Bijzonder was natuurlijk dat Arjan Heijden (waarmee je samen in Manifest speelde) op het podium stond in plaats van Douwe.)

Het optreden op Darker Days Fest in Leicester (UK) was boven verwachting. Het was een beetje de ultieme test: een kleiner podium, gewone monitors, slechts een kleine soundcheck in een festivalsetting plus de eerste keer met Niels, onze geluidsman, en dan ook nog met een invalbassist, aangezien Douwe verhinderd was. De reactie van het publiek was zeer goed en het optreden zelf ging redelijk goed naar omstandigheden. Het zat in de details. Maar dat horen wij, de band, het meest. Zo'n eerste show is natuurlijk spannend. Live op het podium verschilt heel veel met in een oefenruimte staan en dat werd op Darker Days nog maar eens duidelijk. Het geluid was natuurlijk harder, maar de punch ook! Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken. Live klinkt deze band net zo heftig als op de ep. Op een paar schoonheidsfoutjes na ging het voortreffelijk. Samen met onze geluidsman en merchlady was het team af en een groot succes. Dus het was een goed weekend met een goed optreden. Het was duidelijk een indicatie dat het team werkt zoals verwacht.

Binnenkort is de albumreleaseshow. Iets om naar uit te kijken. Wat kunnen mensen verwachten van dat optreden?

De releaseshow is voor velen de eerste kennismaking met de band in een live-omgeving. We spelen drie van de vier nummers die op de ep staan. Verder spelen we de twee bonustracks en ook nog vijf nummers die voor het album zijn. Een mooie kijk in wat nog komen gaat dus. Ik denk dat het voor veel mensen een verrassing wordt. Het wijkt namelijk nogal af van Stream Of Passion (en Autumn). We gaan in ieder geval heel erg ons best doen om een verpletterend optreden te spelen.

Je hebt een deal met Loud Noise dat een aantal concerten voor Vetrar Draugurinn gaat regelen. Er staat al een aantal optredens gepland. Zit er nog meer in de pijplijn?

De tweede helft van 2017 zullen er zeker nog wel wat shows volgen, maar we gaan ons zeker focussen op de release van ons debuutalbum. We houden sowieso alle opties open en met de hulp van Loud Noise moet er zeker nog wat te spelen zijn.

Ga je nog een clip laten maken of zijn er nog andere plannen?

Een clip staat op dit moment niet in de planning. Misschien dat er nog wel een DIY-filmpje op YouTube zal verschijnen voor één van de nummers van de ep. Een officiële videoclip kost veel geld, dat we op het moment graag elders willen investeren.

Any famous last words?

Vetrar Draugurinn is begonnen als mijn soloproject en wijkt dus erg af van wat ik met Stream Of Passion heb gedaan. Het is een samensmelting van heel veel invloeden en iedereen hoort er wel iets anders in. In essentie heb ik slechts getracht mooie muziek te maken zonder na te denken over genre. Ik maak liever muziek die niet 100% origineel is maar wel mooi dan muziek die 100% origineel is maar niet om aan te horen. Ik hoop dat men onze ep een kans wil geven. Zonder vooroordelen omdat we toevallig een zangeres hebben. Of dat we ergens doom worden genoemd, maar dat niet overeenkomt met jouw interpretatie van doom. Muziek blijft iets persoonlijks. Bedankt voor het interview en de mogelijkheid om ons verhaal te vertellen. Ik beloof je dat er nog veel komen gaat.