Het laatste interview met Metalfan.nl was in 2008, veel te lang geleden. Izegrim heeft een enorme metamorfose ondergaan sinds de ep Point Of No Return in 2009. Voelt die periode als een wedergeboorte?

Jeroen: Kolere, zo lang geleden alweer joh? Schande! Maar inderdaad, wat je aandraagt klopt helemaal. Het is “leuk” dat we al zo lang (sinds 1996) qua naam bestaan. Het is een feit dat we sinds 2008/2009 een enorme transformatie hebben ondergaan. Niet alleen qua samenstelling, maar ook wat betreft inzet en de doelen die we nastreven. Ivo is erbij gekomen, Marloes is van alleen bas spelen (en backingvocals) doorgeschoven naar frontvrouw. Vanaf dat moment hebben we met z’n vieren keihard geknokt om onze doelstellingen waar te maken. We hebben een mooie platendeal gescoord bij Listenable Records en we zijn ondergebracht bij District-19 voor de boekingen. Alles is vanaf die tijd in een stroomversnelling terecht gekomen, met als uiteindelijk resultaat waar we nu staan. Noem het een nieuwe start, wedergeboorte of iets anders, maar we zijn vanaf die periode professioneler met de band omgegaan en dat houden we tot op de dag van vandaag vol overgave vol.

Zelfs na het uitbrengen van Congress Of The Insane werden jullie nog door meerdere reviewers vergeleken met Arch Enemy. Wat vinden jullie daar zelf van?

Marloes: Och, in cd-reviews vind ik het nog niet zo heel erg. Daar hoef ik verder niet op te reageren en het is slechts een mening van één individu. Waar ik me écht aan kan ergeren, is dit soort vragen tijdens interviews; dat doe je toch niet? Volgende vraag graag, haha! Nee, zonder gekheid: het blijft een makkelijke vergelijking, maar ik merk dat het per album steeds minder wordt. Als we met het uitbrengen van dit album nog steeds vaak met Arch Enemy worden vergeleken, dan weet ik het zeker; dan heeft betreffende reviewer niet goed naar de cd geluisterd. Ik heb het vaker gezegd: er zijn ergere bands om mee vergeleken te worden, maar ik zie geen connectie met AE. Goede band hoor, we hebben meerdere keren met ze op de planken gestaan en telkens was de toko uitverkocht, dus wat dat betreft is het echt wel een goede combi en zou ik graag met ze op tour willen. Muzikaal gezien zie ik echter geen tot weinig overeenkomsten. Benieuwd waar de vergelijking in de komende reviews weer opduiken. Ik ga jullie allemaal in de gaten houden!

Ik heb jullie meermaals live gezien en het is iedere keer een bijzondere ervaring. De interactie met het publiek is iets dat meerdere bands goed doen, maar jullie stralen op het podium ook een hechte onderlinge band uit. Hoe close zijn jullie als bandleden?

Marloes: Close klinkt wel heel erg cheesy zeg. Het klopt wel dat we buiten de band elkaar ook zeer regelmatig (lees: bijna elk weekend) zien. Het is natuurlijk ook niet voor niets dat we al meer dan acht jaar in deze bezetting rondhobbelen. Dat red je niet als je elkaar niet kunt luchten of zien. Ik zou er bijvoorbeeld niet aan moeten denken om met drie andere bandleden ruim acht uur in de auto te zitten als het niet 100% klikt. In eerste instantie moet (en ik spreek hier ook voor de rest van Izegrim) de band plezier en voldoening opleveren. In de loop der jaren maak je genoeg mee, dus we zijn inderdaad een hechte vriendenclub. Godver, wordt het toch nog cheesy! Er mag een traantje weggepinkt worden.

Het lijkt jullie niet uit te maken hoeveel mensen er voor het podium staan, getuige het optreden met MaYaN in Reuver bijna twee jaar geleden. Ook bij het laatste optreden op het Monster Metal Festival in Gronau viel het aantal bezoekers mij tegen.

Jeroen: Ik vond het laatste optreden in Gronau nog wel meevallen eigenlijk. Ik doe altijd navraag bij de organisatie en zeshonderd betalende bezoekers voor een klein festival vind ik echt niet slecht. Dat de locatie een te grote zaal was, dat is natuurlijk niet echt handig. Wat betreft verkopen en reacties was dit een zeer positief optreden. Misschien was het beter geweest om het in een kleinere zaal te doen.

Wat doet het met jullie wanneer er weinig publiek is?

Jeroen: Het is absoluut fijner om voor een volle, uitverkochte, zwetende massa te spelen. Ik kan me niet voorstellen dat er een band is die liever voor een lege zaal speelt; onmogelijk! Dat gezegd hebbende, moet ik wel eerlijk toegeven dat we ons altijd 100% geven bij een optreden. Bezoekers, hoe weinig ook, hebben wel betaald, hebben de moeite gedaan om erheen te reizen en verwachten simpelweg een goede show. Dat er soms wat minder mensen zijn dan verwacht, dat mag geen weerslag hebben op ons optreden.

Het optreden op 70000 Tons Of Metal 2014 was een hoogtepunt. Jullie schopten het zelfs tot een kort item in de uitzending van Giel bij 3FM. Heeft dit optreden nadien nog tot extra aandacht geleid en internationaal deuren geopend?

Jeroen: Of er internationale deuren zijn geopend, is niet iets wat ‘zomaar’ te meten is; geen idee dus. Feit is wel dat na het item bij Giel ineens de pleuris uitbarstte qua media-aandacht. Radio 2 sprong erbovenop, we stonden paginagroot in De Telegraaf, etcetera. Geen idee waarom dat juist bij ons gebeurde en niet bij de eerdere bands die op de 70000 speelden. Een kwestie van geluk hebben denk ik. Alles begon te rollen na een klein artikel in een lokale krant, wat kennelijk is opgepikt door de redactie van 3FM. We hebben op 70000 Tons de zogenaamde 'Cripper-award' gewonnen, een publieksprijs voor beste band aan boord. Een wisseltrofee in de vorm van een metalhesje (gemaakt door Kim Dylla), met daarop de patches van eerdere winnaars. We hebben een hele stille hoop dat we weer terug worden gevraagd op de volgende editie; afwachten maar. Wie weet welke internationale deur, bij voorkeur op een bepaald bootje, weer geopend wordt voor Izegrim.

Er is een nieuw contract met Listenable Records getekend. Was dit vanzelfsprekend gezien de goede samenwerking?

Jeroen: We tekenen steeds een contract voor één album met Listenable. Voor beide partijen werkt dit simpelweg het beste. We willen geen verplichting hebben om een x aantal platen uit te moeten brengen in een bepaalde tijd. Dat zou niet werken. En kennelijk doen we het voor Listenable goed genoeg, want men wilde ons, na het horen van het nieuwe materiaal, meteen weer laten bijtekenen. Het album komt ook meteen als vinyl (regulier zwart en blauw) uit, ook iets wat nieuw is voor ons. Voor Izegrim is Listenable het perfecte label. Niet te groot, maar ook zeker niet te klein. We krijgen alle aandacht die we maar kunnen wensen, en dat zou wel eens anders kunnen zijn bij een mega-label, waar we dan onderaan de ladder zouden staan. Listenable steekt echt ontzettend veel tijd en resources in ons. Dat is wel te merken aan alle interviews, reclame en dergelijke.

The Ferryman’s End is het derde album op rij dat opgenomen is in de Soundlodge Studio van Jörg Uken. Hoe belangrijk is die samenwerking voor jullie?

Jeroen: De derde keer op rij een full-length opnemen in dezelfde studio lijkt me wel het ultieme bewijs dat de samenwerking perfect is. We weten wat we aan Jörg hebben. Het is een supergoede studio en hij een goede engineer. Het valt me ook op dat bijna alle bands die daar opnemen ook weer terugkomen bij hem. Prima atmosfeer om op te nemen, professioneel maar wel relaxed. Een typerend voorbeeld van hoe Jörg meedenkt: we hadden ons ideaalbeeld van geluid geschetst bij hem; open en vol, maar geen brei aan geluid. Alles moest wel op een bepaalde manier definieerbaar zijn. Nog diezelfde avond heeft Jörg een gitaarversterker gekocht, waarmee we het album hebben opgenomen. Ook hebben we slechts twee slaggitaarpartijen opgenomen. Dit houdt het album lekker authentiek en geeft het, in onze ogen, de volle en open sound.

Het album komt op mij over als het resultaat van een meerjarig project. Hoe lang hebben jullie gewerkt aan deze plaat?

Jeroen: Het spreekt voor zich dat we na de release van het vorige album eerst de aandacht bij de nieuwe gigs hadden. Daarna begint echter al vrij snel het schrijfproces weer. In eerste instantie verzamelen we losse riffs, die we daarna omsmeden tot volledige nummers. Het uitbrengen van een cd, vervolgens weer gaan schrijven, opnemen en wéér met een nieuwe release komen, is een continue proces wat we draaiende proberen te houden. Dus ja, ook aan deze plaat hebben we meerdere jaren gewerkt. En begrijp me niet verkeerd, dat is geen dagelijks werk. Soms nemen we ook weken afstand van de riffs. De laatste zes maanden voordat we de studio ingaan, is het meestal wel stressen om die laatste spreekwoordelijke puntjes op de i te krijgen, maar dat bevalt ons allemaal prima.

Was de werkwijze voor deze conceptplaat anders dan voor de eerdere albums?

Jeroen: Nee, eigenlijk niet echt. Als je al zolang als een team samenwerkt en de gekozen werkwijze is goed, dan hoef je dat wat mij betreft niet aan te passen. Bart levert nog steeds de meeste riffs, Ivo en ik lopen daar vervolgens op te bitchen wat niet goed is, of geven juist complimenten, wat bij vrijwel alle riffs het geval was. Daarna zitten we avonden bij elkaar te sleutelen aan de nummers en schaven de riffjes nog een beetje bij. Voor dit album hebben we de nummers, met opzet, wat minder complex gemaakt qua structuur. Er hoeven niet persé zes tot acht riffs in een nummer te zitten om iets interessant te maken. Af en toe moesten we echt elkaar corrigeren en een riff schrappen. In die zin was de werkwijze met betrekking tot het componeren wel wat anders. We zijn meer back-to-basics gegaan bij de uitwerking van de uiteindelijke nummers. Dit alles komt juist ten goede aan de composities, want ik vind de gehele cd en ook de nummers los van elkaar een geniaal geheel geworden. Soms zijn minder riffs doeltreffender dan een allegaartje van allerlei losse composities.

Muzikaal is jullie basis een combinatie van thrash en death metal. Op The Ferryman’s End is de thrashcomponent veel minder aanwezig. Heeft dat te maken met het thema?

Jeroen: Nee. We schrijven de muziek helemaal los van het thema. Sterker nog, de helft van de nummers lagen muzikaal al klaar voordat we wisten wat er aan de gedachtekronkels van Marloes was ontsprongen. Ik denk dat het meer met persoonlijke smaken te maken heeft. We schrijven nooit muziek rondom een bepaald thema, maar het is meer een weergave van onze inspiratiebronnen en voorkeur van muziek op dat moment. Kennelijk zijn we met z’n allen, volgens mij totaal onbewust, wat meer de death-kant opgeschoven.

De menselijke geest was de rode draad voor Congress Of The Insane, maar nu duik je in de psyche van een moordenaar in een dodencel. Is het mogelijk je te verplaatsen in de denkwijze van zo’n verdorven geest?

Marloes: Bij het vorige album heb ik natuurlijk al veel research gedaan naar dit onderwerp; de verbazingwekkende psyche van de verknipte mensen om ons heen. Daar waar het vorige album vanuit de derde persoon is geschreven, ben ik voor dit album in de huid van een dader gekropen. Ik vind het brein enorm interessant dus het was voor mij een logische stap om in de gedachtekronkels van de dader te kruipen voor het nieuwe album. Het is misschien raar gezegd, maar ik kan me wel enigszins verplaatsen in de denkwijze. Het enige verschil is dat “wij” weten wanneer je te ver gaat en dan gaat de rem erop.

Charon is de veerman uit de Griekse mythologie en er is een kunstwerk met de titel The Ferryman’s End in een Iers Sculpture Park. Dat is een metafoor voor iemand die het contact met de werkelijkheid uit het oog verloren is. Hoe staat de albumtitel in relatie tot de denkwereld van de moordenaar in de dodencel?

Marloes: Het is, binnen het concept van het album, de laatste gruwelijke daad tegen de totale mensheid. Terwijl hij/zij wacht op zijn/haar executie in de dodencel, vindt hij dat hem nog één taak te wachten staat: het ombrengen van de ferryman. Een laatste daad waarmee hij de hele mensheid een hak zet. Immers, de ferryman is niet meer, dus iedereen die na onze hoofdpersoon sterft, zal voor eeuwig dolen en nooit het hiernamaals bereiken.

Sinds de komst van Bart is het gitaarspel bij ieder album naar een hoger niveau getrokken. Ook nu lijkt de lat weer hoger te liggen. Hoeveel tijd besteed je aan oefenen voor een optreden?

Marloes: Daar gaat wel flink wat tijd inzitten. Ten eerste maken we een selectie van de nummers die we live gaan spelen; dan kan ik daar de volledige focus op leggen. Opnemen en live spelen is in mijn specifieke geval natuurlijk net even wat anders dan voor de jongens. Bas en zang speel ik separaat van elkaar in. Live moet ik uiteraard beide dingen tegelijk doen. Dat vergt tijd, veel tijd. Gelukkig hebben we de luxe van onze eigen oefenruimte, dus we kunnen oefenen wanneer we willen. Op dit moment zijn we druk met de nieuwe set. We zitten niet elke avond in de oefenruimte, maar ik kan je verzekeren dat ik elke avond moet oefenen om de 27e een goede, nieuwe set neer te zetten.

De meest opvallende track is Insanity Is Freedom. Zowel vocaal als muzikaal is dit nummer in vrijwel niets te vergelijken met het eerdere werk. Hoe is deze track ontstaan?

Jeroen: Grappig dat je deze eruit pikt, want ik weet nog exact hoe dit nummer ontstaan is. We speelden op een open air (Rock Unter Den Eichen) en tijdens de soundcheck spelen we altijd iets vrij simpels. Op een gegeven moment speelden Bart en ik een bepaalde, supersimpele riff en we zagen het publiek al tijdens de soundcheck behoorlijk hard gaan hierop. Die 'soundcheck-riff' hebben we verder uitgewerkt tot Insanity Is Freedom. Absoluut één van de nummers die we live spelen en die zelfs op het podium geboren is, haha! En hij wijkt inderdaad af van al het eerdere materiaal wat we ooit hebben uitgebracht. Een geslaagd experiment als je het mij vraagt.

Live zal het refrein niet mogelijk zijn als in de albumversie. Of is er in de band nog iemand met een verborgen talent die de tweede stem kan grunten?

Marloes: Hahaha, nee! Dat kunnen de jongens niet aan, die lage stem van mij. In de studio ben ik flink aan het experimenteren geweest met die tweede vocalen. En mijn bereik, vooral in de laagte, is weer wat toegenomen. Daar hebben we hier en daar gebruik (of misbruik?) van gemaakt op de nieuwe cd. Maar om één van de jongens dit aan te doen, nee, liever niet, hahaha!

Sowieso lijkt mij The Ferryman’s End geen makkelijke plaat om live te spelen, zeker niet wat betreft de vocalen. Welke nummers kunnen we zeker verwachten?

Marloes: Och, ik hou wel van een uitdaging. Je moet jezelf wel blijven prikkelen, en daarbij heb ik het dus over het spelen in de band, haha! We hebben al een preselectie gemaakt van een x aantal nummers, waarvan we zeker weten dat we die gaan spelen. Dat zijn White Walls, Endless Desire, Reclaim My identity en Insanity Is Freedom. Het spreekt voor zich dat daar nog wel een paar bij zullen komen in de loop der tijd. Vooralsnog ligt op deze vier nummers de focus.

De laatste videopclip was voor Victim Of Honor (Code Of Consequences). Zijn er plannen om opnieuw een clip op te nemen?

Jeroen: Zoals de meesten wel gezien zullen hebben, is er een paar weken geleden een lyric-video gelanceerd van White Walls. Nog niet gezien? Als de sodemieter kijken dan! Op dit moment ligt de aandacht voornamelijk bij de aankomende liveshows. Hele concrete plannen voor een ‘echte’ videoclip liggen er nog niet. Misschien dat we na de zomer wat gaan doen, maar hoe, wat, waar: nog geen enkel idee.

De albumrelease is op eerste Paasdag, 27 maart, in Hedon op het eerste Tattoofest Indoor Zwolle. Op 28 mei zijn jullie te zien in Sugarfactory Amsterdam en jullie staan op het Stonehenge Festival in juli. Staat er verder al iets in de agenda?

Jeroen: Ja, de 27e wordt een zeer gave dag! Veel bevriende bands, toffe organisatie (Gert-Jan en Marely Aaltink van de Cult-Art Shop) en uiteraard een schiplading aan vrienden en bekenden. En er komt nog genoeg aan, alleen mogen we dat nog niet openbaar maken. We hebben met opzet een tijdje onder de radar gevlogen qua optredens, zodat we in alle rust aan het album konden werken. Op dit moment is D-19 druk met allerlei boekingen en mini-tourtjes voor ons, dus dat komt helemaal goed in 2016!

Wanneer is Izegrim klaar om als headliner op de posters te staan?

Marloes: Sterker nog, we zijn headliner bij de gig in Amsterdam die je hierboven noemt! Verder staan we dat al wel eens, vooral in Duitsland. Eén van de laatste optredens was een headline-show, als ik me niet vergis. Volle bak, dus dat doen we niet slecht.

Willen jullie nog iets kwijt aan de lezers van Metalfan.nl?

Marloes: Knap dat degene die dit leest, het tot hier heeft volgehouden. Je mag nu weer bier gaan drinken. Doei!