Dank je. Ik herinner me deze stad nog van de jaren negentig, toen Gorefest optrad tijdens Dynamo Open Air.
Dat waren nog eens mooie tijden. Dit jaar is het festival sinds jaren weer eens georganiseerd en het was een groot succes. De organisatie heeft ervoor gekozen om het wat kleinschaliger aan te pakken zodat er een gezelligere sfeer zou ontstaan.
Als ik eerlijk ben, geef ik daar ook de voorkeur aan.
We hebben hier wel meer festivals in Eindhoven, zoals Eindhoven Metal Meeting en sinds vorig jaar dus ook FemME.
We kijken ernaar uit om hier vanavond te spelen en de nieuwe nummers ten gehore te brengen.
Als reviewer heb ik het voorrecht dat ik al een aantal malen naar het nieuwe album Sovran heb kunnen luisteren middels mp3’s. Gefeliciteerd met jullie nieuwe album.
Dank je. Zo gaat dat tegenwoordig inderdaad. Toen ik nog voor een magazine schreef, kregen we de fysieke exemplaren altijd. Dat heeft toch wel mijn voorkeur. Die tijd is nu helaas voorbij. De tijden veranderen.
Hoe is het jou de afgelopen jaren vergaan met het bij elkaar brengen van de nieuwe line-up?
Het is een moeilijke tijd geweest, want we hebben Lisa Johansson lang in ons midden gehad en na haar vertrek moesten we een heel nieuw Draconian bouwen. De fans vroegen zich af of we daar na vier albums in gingen slagen. We zijn druk bezig geweest met het vinden van een nieuwe zangeres, met audities, voordat we wisten wie Heike Langhans was. Ze is trouwens de enige die echt live auditie voor ons heeft gedaan. Veel andere zangeressen hebben audio-audities ingezonden. Wat de doorslag heeft gegeven, was niet alleen de auditie en haar stem, maar tevens haar persoonlijkheid en intelligentie, wat ze kan toevoegen aan de band en de verschillende interesses die ze heeft, die resoneren met de mijne. Ze is een geweldige co-vocalist. Ik vind de stem van Lisa echt prachtig, maar op persoonlijk vlak heb ik meer met Heike. Ze zit al langer in het vak, is betrokken bij verschillende projecten, is echt een onderdeel van de scene en zat in Dark Ambiance. Lisa is iemand uit een klein dorp met een hele mooie stem, maar ze was nooit echt fan van de scene. Ze deed waar ze goed in was en had zeker een connectie met onze muziek, maar Heike is echt een metalhead (lacht). Ze weet echt wat er nodig is om met Draconian de volgende stap te maken. Dat was ook waar we naar zochten. Iemand die echt wat toe kan voegen aan de band en niet alleen maar iemand met een mooie stem.
Wat waren je eerste gedachten toen Heike vanuit Zuid-Afrika solliciteerde als zangeres voor Draconian?
Haha, dat is eigenlijk een vraag voor onze Daniel, want hij was degene die het aanvraagformulier ontving. Hij was direct onder de indruk van de fragmenten die ze van haar eigen project had meegestuurd. Dat was ook de eerste aanvraag waarvan we dachten dat we echt iets hadden. Het resoneerde goed met wat we graag willen zijn. We wilden niet iemand die zou lijken op Lisa. We wilden iemand die een sterke eigen identiteit had. Ze was al fan en muzikant. Het verhuizen naar Zweden haar ook geholpen, want ze heeft daar gevonden wat ze zocht om zich verder te ontwikkelen. Het heeft ons ook verder geholpen.
Ze was al een fan, maar er waren problemen met haar visum zodat het nog wel even geduurd heeft voor ze naar Zweden kon komen. Jullie hebben er dus veel vertrouwen in gehad dat jullie de juiste persoon voor de job hadden.
Ja, het was makkelijker geweest als ze in de Europese Unie had gewoond. Het heeft een behoorlijke tijd nodig om alles rond te krijgen om iemand uit Zuid-Afrika te huisvesten in Zweden. We hebben elkaar geholpen. Ze heeft een tijdje bij mij gewoond, maar ze verblijft inmiddels bij haar vriend Daniel Änghede (zanger van onder andere Crippled Black Phoenix). Hij staat vanavond ook op het podium. Ze reisde eerder nog wel op en neer omdat ze vrijwilligerswerk deed in haar geboorteland, waar ze zeer bij betrokken was, maar nu verblijft ze in Zweden en zijn haar plannen gewijzigd. Ze is nog geen inwoner, maar ze is een slimme meid met een duidelijke toekomstvisie.
Daniel zingt ook op het album in Rivers Between Us.
Klopt. We wilden graag eens iets anders proberen. Het is wat meer laid-back en emo (lacht). We hebben altijd een extra emotioneel nummer, wat makkelijker en rustiger, tekstueel eenvoudiger. Wellicht spreekt het wat jongere fans aan, maar over het algemeen valt me op dat we zowel jonge als oude fans hebben. Ook daarin is veel diversiteit. Het is uiteindelijk een zelfde emotie en passie in onze muziek waardoor mensen zich aangesproken voelen.
Naast Draconian zijn jullie in verschillende projecten actief. Zo hebben Heike en Daniel bijvoorbeeld een nieuw project met de naam ISON, dat wellicht Draconian-fasns zal aanspreken.
Inderdaad. Het is een nieuw ambient/droneproject met een relatie tot liefde en de cosmos. Het is erg laid-back en gaat over het sociaal besef en bewustzijn. Mammoth Storm is Daniels liefdeskind. Hij houdt echt van psychedelisch stonerrock.
Heike heeft ook al direct teksten geschreven voor het nieuwe album, voor het nummer Dishearten bijvoorbeeld.
Ja, dat klopt. Ze heeft tevens nog wat coupletten geschreven. Dat was ook wat ik graag wilde. We gaan het samen delen op het podium en het bereikt duizenden mensen, dus ik wilde iets met haar hebben wat ik niet had met Lisa. Het gaat niet alleen om wat ik voel, maar ook om haar en hoe we dat op het album en het podium gaan vertalen. Het heeft even geduurd, want veel basismateriaal is al in 2012 geschreven. Sindsdien zijn we daarop gaan voortbouwen, maar we hadden eigenlijk teveel tijd om het album af te maken en dat was moeilijk. Het gevolg was dat we het steeds weer gingen evalueren, de teksten gingen arrangeren en op een gegeven moment weet je niet meer wat je wilt. Je raakt echt blind en dat was het enige nadeel voor deze plaat. Ik had teveel tijd.
Komt dat ook doordat je in die tijd zelf veel bent veranderd?
In die lange periode ga je door verschillende fases en dat maakt het moeilijk. Het leven van een mens verandert en dat geldt voor ons dus ook. We zijn niet meer dezelfde personen. We zijn veranderd ten opzichte van A Rose For The Apocalypse (2011). Wat ik wilde portretteren met mijn deel van de songwriting voor Sovran was waar ik doorheen was gegaan. Ik spreek uit mijn hart en dat is moeilijk, want we leven in een wereld waar emotie en zelfs gewoon gezond verstand in een neerwaartse spiraal zitten.
De tekst van No Lonelier Star is dan ook zeer persoonlijk.
Ja, en ook die van Stellar Tombs. Ze hebben te maken met mijn innerlijke demonen. Ze zijn gebaseerd op notities die ik maakte in moeilijke tijden, waarin ik veel angst had. En toch werd mijn bewustzijn als het ware verruimd. Dingen werden me duidelijk terwijl ze tegelijkertijd heel vreemd waren. Door mijn gevoelens te noteren, werden me dingen duidelijk. Oceanen droogden op en woestijnen raakten overvloed met water. Alles kwam op zijn kop te staan, maar voor mij was het een paradox die ik moest verkennen, want anders had ik nooit uit die situatie kunnen komen. Het ging over het besef van mijn positie in het universum. Ik probeerde mijn leven, mijn eigen geest te vergelijken met die van de cosmos en hoe alles met elkaar verbonden is. Dat bedoelen we ook met Sovran te zeggen. Wat we niet onder controle hebben, is het ego.
Heeft de titel dan bijvoorbeeld betrekking op het kunnen sturen van je eigen bewustzijn?
Zelfs meer dan dat. Je kunt niet iets aftroeven wat al soeverein is. De natuur en een universum werken op een bepaalde manier. Of je sluit je erbij aan, of je gaat eraan ten onder (lacht). Mensen besteden veel tijd aan hun ego, met het proberen beter te zijn dan andere mensen. Ze hebben overal een mening over en het is voor hen belangrijk om een voetstap op de wereld te hebben, maar het betekent eigenlijk niets. Ik realiseerde me dat als je dat los zou laten, je vrijer bent. Gewoon dingen accepteren, doorgaan met je leven en leren van je ervaringen. Dat is iets wat we niet kunnen veranderen. Dat is iets waar iedereen doorheen moet, ongeacht wat je mening is of op welke politieke partij je stemt. Het is iets wat we samen delen. Ik geloof dat we in een universum leven dat op een of andere manier bewust is. Ik geloof dat er een ademende grote elektron is en dat is niet God, maar het is leven, want het leven in het universum is bewust zijn. Dat is wat Sovran is.
Dat is ook wat er op de hoes te zien is.
Het oog op de albumhoes is het bewustzijn van het universum. De bomen en de sterren gaan daarnaar toe. Je ziet het universum, de sterren en de wind. We wilden ook iets doen met de Orion-constellatie. Een onderdeel daarvan is de Draco-constellation (Draak-constellatie in het Nederlands - red.) en daarvan is Draconian een afgeleide. Het grijpt terug op hoe we met onze extensie van depressie en angst als menselijke wezens passen binnen de totaliteit van de cosmos. Ik realiseerde me toen ik in januari de vocalen aan het opnemen was, dat een deel van de nummers over liefde gaat. Ik denk er niet eens bij na, maar bij dat onderwerp keer ik steeds weer terug. Ik geloof dat liefde een groot deel is van onze geest, het accepteren wie we zijn, proberen te herinneren wie we zijn en houden van elkaar.
Is dat ook het grootste probleem van de mensheid op dit moment. Dat we vluchten voor wie we eigenlijk zijn?
We zijn vergeten wie we zijn. Het is makkelijker om een masker op te zetten en proberen om iemand of iets anders te zijn, want dan hoef je jezelf niet te confronteren of bang te zijn. We moeten onszelf met onze eigen donkere kant confronteren om een hoger niveau van ons bewustzijn te bereiken. Als je pijn ervaart, kun je niet de hele tijd pleisters blijven plakken. Je moet weten waar het vandaan komt en dat is cruciaal om zodoende te begrijpen wat liefde en leven is. Separatie en dood zijn wellicht een illusie. Het is een andere fase van bewustzijn. Ik vind het hele interessante materie en lees boeken van Graham Hancock. Hij ziet het brein als een tv. Als je die vernietigt, zeggen materiële wetenschappers dat dat het einde is, maar Hancock zegt dat het signaal er nog steeds is. Het mag dan niet meer dezelfde vorm hebben, maar het is er nog steeds. Het is puur energie. Dat is ook waarom ik tegenwoordig zo nadrukkelijk probeer me met mijn eigen problemen te confronteren. Alles is vibratie. Het is onze mind die ons limiteert.
Vanuit die interesse heb je dan ook de korte film The Lie We Live op de Facebook-pagina van Draconian geplaatst.
Inderdaad. Sommigen begrepen het, anderen niet. Er waren mensen die dachten dat het propaganda was, maar voor wat dan? Ik probeer echt geen politieke partij te ondersteunen en ik ben ook geen bankier die uit is op je geld. Het is geen propaganda, maar het gaat erom dat mensen het gaan begrijpen en ze door de façade van bullshit heen gaan prikken.
We zijn zelfdestructief en gaan waarschijnlijk pas iets inzien als we diep in de wanhoop zitten.
Dat is cruciaal inderdaad. Ik zing de tekst “We must despair again and again” in Heaven Laid In Tears (Angel’s Lament). Door de pijn komt de realisatie. Het gaat niet gemakkelijk.
Over die connectie met die oude tijd gesproken. Verraste je jezelf toen je de nieuwe nummers had gemaakt, dat ze deels teruggrepen op eerder materiaal als bijvoorbeeld The Burning Halo?
Ja, we verrasten onszelf zeker. Het was van tevoren niet de bedoeling. Nadat de mix klaar was, vonden we het donkerder, zwaartillender en zelfs deels dreigender klinken. We lazen nadien wat comments op Facebook van fans die reageerden op de teaser. Het herinnerde ze aan The Burning Halo en dat begrijp ik wel, al zijn de keyboards daar prominenter aanwezig. Ik was er wel blij mee dat mensen die connectie maakten. Ik heb die connectie met ons verleden altijd gehad omdat het verleden ons gemaakt heeft.
Toch is het nieuwe album moderner en bevat het meer variatie, van het zware, riff-gebaseerde Heavy Lies The Crown en de dynamiek in Dishearten tot het donkere The Marriage Of Attaris.
Die laatste is onze ‘back to the nineties-song’ (lacht). Het is waarschijnlijk een van mijn favorieten. De variatie op het album ontstond spontaan. De titel van het album kwam pas een paar maanden geleden. The Marriage Of Attaris is meer een mythisch, romantisch en gotisch verhaal. Attaris is de engel van de winter volgens de oude geschriften. Toen ik het schreef, had ik een toneelspel in gedachten dat in de bossen in de winter plaatsvond. Ik noem ook de engel Cassiel, die anoniem en eenzaam leefde. Toen Cassiel en winter trouwden, werden winter en eenzaamheid één. Ik kom ook terug op het bekritiseren van de mensheid vanwege het vernietigen van henzelf. Aan het einde wil ze alleen gelaten worden in het bos en teruggedragen worden naar aarde om opnieuw te beginnen. Ze kon er niet meer mee omgaan. De winter gaat dood en de lente begint en dat is voor haar een nieuw begin. Het is misschien pretentieus, maar op een manier waarop ik het wilde. Ik hou van poëtische teksten en poëzie in het algemeen. Het past goed bij de muziek van de jaren negentig. Het midtempo-gedeelte doet herinneren aan Cemetary en Sentenced. Ik probeerde de nieuwe sound te verlaten en terug te gaan naar die tijd zoals we altijd wilden.
Dat waren nog eens mooie tijden.
Inderdaad. Ik herinner me nog levendig hoe het was. De metal van destijds was fris. Ik leef nog steeds op die planeet met Draconian. Ik hou van die tijd. Je had toen nog niet echt internet en momenteel is het erg verwarrend met te veel releases. In mijn kleine plaatsje kon ik platen kopen die moeilijk te vinden waren en posters op de plek waar de markt was. Nu kan ik amper een kopje koffie krijgen. Maar het moet nog wat slechter gaan, voordat het beter gaat.
Het zal ergens goed voor zijn dat het eerst slechter moet gaan. Er zijn best mensen die het al inzien hoe het zit.
Het gaat om het tussen de regels door kunnen lezen, maar niet iedereen kan of wil dat.
Om nog even door te gaan op die goede oude tijd. Er is nog geen viering geweest met betrekking tot het twintigjarig bestaan van Draconian.
Nee, daar houden we ook niet zo van. Ik wilde wel, maar je hebt de hele band er voor nodig. Bovendien was onze focus gericht op het nieuwe album. Ik zou er geen nee tegen zeggen, maar de band moet er in zijn geheel achter staan.
Speelt ook mee dat niet iedereen vanaf het begin erbij was?
Dat maakt niet zoveel uit. Johan (gitarist Johan Ericson, red.) en ik zitten nog steeds in de band en zijn de belangrijkste songwriters. We arrangeren de nummers samen. Tot op heden is het er gewoon nog niet van gekomen. Het is nooit goed gepland. We doen misschien volgend jaar in Roemenië wat.
Jullie zijn op bijzondere plekken geweest. Draconian stond recentelijk in Malta en Rusland. Hoe waren die ervaringen?
We komen graag in Rusland. Er is veel toewijding en passie. Het inspireert me echt als ik in het oosten van Europa ben. Ze leven echt voor wat ze doen en gaan uit hun dak bij de shows. Voor iemand als ik, die zeer kritisch is en altijd beter wil, is het verwarrend. Ik ben zeer dankbaar dat iemand iets zo mooi kan vinden tot op dat niveau zoals wij dat doen. Het was ook een mooie ervaring om op het gothic-festival in Malta te spelen, want er was een band met de naam Weeping Silence, waarmee we bevriend zijn, die het hele festival regelden. Ik had er graag langer willen blijven, want het was er mooi en er is veel cultuur.
Draconian treedt niet vaak live op. Hoe komt dat?
Daar kan ik mezelf, de band, het platenlabel, de omstandigheden en de booking-agency de schuld van geven. We hebben tot voor kort ook nog nooit een manager gehad. We hebben de fans aan onze kant, maar we hebben geen geluk. We hebben niet genoeg mensen die kunnen realiseren wat we graag willen doen.
Maar met een nieuwe manager erbij gaan er wellicht dingen veranderen.
Ja, ons label stopt er nu ook meer geld in. Het is een soort come-back voor ons met nieuwe mensen. Een nieuwe ontwerper voor de hoes, een nieuwe zangeres en een nieuwe manager. We willen graag bonusmateriaal produceren. Oude nummers die we opnieuw gaan opnemen met Heike op zang en covers, waaraan we onze eigen interpretatie meegeven. We werken ook aan een ep met remixes van Rivers Between Us.
Genoeg om naar uit te kijken dus. Bedankt voor het interview en veel plezier en succes vanavond.
