Ik weet het niet exact, maar ik herinner me dat we in 1990 voor het eerst in het buitenland optraden en dat was in Nederland. We zijn vaak in Nederland en specifiek in Utrecht geweest.

Het is de tiende keer. Jullie vinden het vast een mooie stad.

Ja, het is een heerlijke stad en we vinden het elke keer gaaf om hier te spelen. We zijn vandaag het centrum niet in geweest, maar hebben dat bij onze vorige bezoeken wel gedaan. We herinneren ons dat we de laatste keer dat we hier waren in een andere zaal hebben gespeeld. TivoliVredenburg is wat dat betreft voor ons een nieuwe zaal.

Het is een moderne zaal. Brengt dat voor jullie ook bepaalde voordelen met zich mee?

Misschien, dat moet blijken. Ik laat het je aan het einde van de avond weten (lacht). Het is een groot gebouw waarin ik vandaag al twee keer ben verdwaald.

De architect is blijkbaar geen eindgebruiker.

Nee. Na het diner liepen de drumtechnicus en ik plotseling een ruimte in waar klassieke muziek werd gespeeld. Het klonk mooi wat het strijkkwartet aan het spelen was. Maar goed, alles is prima georganiseerd, het geluidsgebeuren is fantastisch en de kamers zijn fijn.

Ik heb me door de stagemanager hierheen laten brengen. Anders was ik ook verdwaald, maar laten we het over The Plague Within hebben. Jullie hebben er de Metal Hammer Awards mee binnengehaald en staan in verschillende landen hoog in de albumcharts.

De award is een mooie verrassing. Mensen vinden het album blijkbaar goed en dat is geweldig voor ons. We hebben er maanden naar uitgekeken. We hebben de plaat vorig jaar opgenomen en daarna begon het lange wachten tot de release. We zijn blij met de posities in de lijsten.

Had je er zelf vooraf al een goed gevoel over?

Ja, we hadden er vertrouwen in toen we met elkaar in de studio zaten. Het voelde gewoon goed. Ik ben ook blij dat de fans het een goed album vinden.

Ook de reacties van de pers zijn veelal positief.

Ja, er was zelfs iemand die een acht gaf terwijl hij het album zelf niet goed vond (lacht).

Het is een heel divers album. Het varieert van groove in Punishment Through Times tot doom in Beneath Broken Earth, van uptempo black metal in Flesh From Bone tot de bombastische orkestrale arrangementen in Return To The Sun.

“There’s a little bit of everything of Paradise Lost in there”. Zowel onze oude als moderne sound komt erin terug. We spelen zes tot zeven songs ervan op onze huidige toer. Cry Out en Flesh From Bone spelen we om en om. Als er dan iemand twee shows komt bekijken, is er de kans dat diegene in ieder geval een ander nummer hoort.

Is de diversiteit een doel op zich geweest of is het toevallig ontstaan?

Het is geen doel op zich geweest. We zijn recentelijk wel meer betrokken bij het schrijfproces. Ook al is de helft van het album af, dan weet je nog niet hoe de andere helft zal klinken. Het is altijd afhankelijk van het moment. We worden allemaal wat ouder en beginnen weer de muziek te beluisteren die we als tieners leuk vonden. Het is goed dat het een divers album is, want we willen niet steeds dezelfde nummers maken. Het moet een beetje een “roller coaster ride” zijn. We denken nog steeds in vinyltermen bij het bepalen van de volgorde van songs. Laatste nummer van kant a, eerste nummer van kant b. Sommige nummers, zoals Beneath Broken Earth, zijn pas vier dagen voordat de opnamen begonnen, geschreven.

In An Eternity Of Lies zit een mooie solo die goed in de context van het nummer past, maar verder bevat het album niet veel soleerwerk. Hoe komt dat?

We zijn altijd een band geweest die veel melodie middels leads in onze muziek toepast. Luister maar eens naar One Second of True Belief. Die melodielijn kun je meefluiten, het is catchy. Dat type is ook veel terug te vinden op The Plague Within. Een van mijn favorieten is die in Return To The Sun. Ik speel een hoge melodielijn en Greg een solo die naar beneden gaat, terwijl ik omhoog ga.

Een van de positieve punten van het nieuwe album is de warme en dikke productie van Jaime Gomez Arrelano.

We noemen hem gemakshalve “Gomez” (lacht). We wisten wat we wilden met dit album. We wilden terug naar hoe we twintig jaar geleden werkten. Tegenwoordig werken veel bands met direct lines (DI-lines). Je speelt de partijen eigenlijk in zonder amp en de producer versterkt het daarna in de studio. We hebben dat op onze vorige albums gedaan. De gitaarsound klonk goed, maar is anders dan hoe het klonk toen we het inspeelden. Deze keer hebben we zonder DI’s gewerkt. We hebben dus direct de microfoon erbij gezet en het opgenomen zoals het ‘live’ klonk. Gomez zag dat wel zitten. Hij begreep echt wat wel wilden. Er was nog iemand anders in de studio die zou mixen, maar Gomez begreep ons zo goed, dat we die andere persoon netjes hebben betaald en de mix ook door hem hebben laten doen. We kennen hem trouwens al vele jaren. Ik fiets wel eens met hem (lacht).

De drums klinken ook zeer krachtig.

Dat is ook aan hem te danken. Hij is drummer in de band Messenger, beste nieuwkomer bij de Prog Awards. Ze zijn momenteel hun tweede cd aan het opnemen. Bij andere bands wordt veel gebruik gemaakt van drum replacement. Het geluid wordt opgevangen en omgezet in een sample. Voornamelijk doen ze dat omdat ze graag een consistente sound willen. Het is tegenwoordig een normale werkwijze geworden. Wij hebben het anders gedaan om het organischer te laten klinken. We maken dus geen gebruik van drum replacement.

Hoe moeilijk is het om aan de ene kant catchy melodieën, een eenvoudig maar sterk couplet en refrein te schrijven en aan de andere kant er dingen in te verwerken die interessant zijn voor op de langere termijn?

Het is best lastig. Er is veel materiaal dat we niet gebruiken. Onze ervaring helpt er wel bij. Het jarenlang oefenen, baart kunst. We houden de songs graag beperkt tot vier of vijf minuten. Als een nummer van tien minuten ertussen zou passen, doen we dat zeker, maar tot nu toe is dat op een paar iets langere nummers na nog niet voorgekomen. Ik vind het wel leuk om die oude nummers af en toe te spelen. We spelen volgend jaar op Roadburn het album Gothic in zijn geheel, dus die tracks gaan we weer instuderen. Daar gaan we mee beginnen na afloop van de huidige tour. Kijken of ik ze nog kan herinneren (lacht). Vooral het eerste album. We hadden toen nog geen digitale tuners. Je moet je gitaar dus stemmen op de toonhoogte van het album om het weer mee te kunnen spelen.

Over Roadburn gesproken: jullie spelen daar het Gothic-album dus in zijn geheel plus wat oude en nieuwe nummers. Doen jullie verder nog iets speciaals qua show?

Ja, Costin Chioreanu is momenteel al bezig om de visuals te verzorgen.

Anathema trad er dit jaar op met ex-leden Duncan Patterson en Darren White. Hebben jullie nog contact met elkaar?

Met My Dying Bride hebben we niet zoveel contact, maar Anathema kennen we al heel lang. Ze speelden als ons voorprogramma in Planet X in Liverpool. Het was een van hun eerste optredens, toen nog onder de naam Pagan Angel. We hebben ze laatst ook nog gezien in Brazilië. Het zijn goede vrienden van ons.

Zou het niet interessant zijn om met de drie bands te toeren. Fans vragen erom.

Het is zeker interessant, maar we hebben al met Anathema en Lacuna Coil opgetreden ten tijde van het twintigjarig jubileum. We hebben zoveel bands gezien en ontmoet door de jaren dat het een hele gezellige sociale club is geworden. Ik zou niet weten of het ooit gebeurt dat de drie bands samen gaan toeren, misschien. “You never know”. Zo had ik zevenentwintig jaar geleden ook nooit kunnen weten dat ik vandaag nog steeds in Paradise Lost had gezeten (lacht).

Hebben jullie veel veranderd aan de live set-up in de loop der jaren?

Ja, Greg en ik zijn veranderd van gitaarleverancier. We proberen met onze livesound zo dicht mogelijk bij het geluid op het album te komen.

De visuals tijdens een show zijn in toenemende mate belangrijk voor een band. Hoeveel energie van de band gaat in dat aspect zitten?

We hebben gelukkig een hele aardige en deskundige Nederlandse dame die dat voor ons organiseert. In België hebben we ook iemand. Het is fijn om die mensen er bij te hebben, want we vinden de visuals inderdaad belangrijk.

Hoe was jullie ervaring in Bulgarije trouwens, waar jullie met een heel orkest optraden?

Het was “nerve wracking” en tegelijkertijd erg gaaf. Je staat op het podium met echte muzikanten, professionals. Het eerste deel van de set was met het orkest samen, het tweede deel zonder. Het was echt een opluchting toen de orkestleden van het podium af waren, want jij wilt niet degene zijn die een valse noot speelt. Ik durfde bijna niet te bewegen omdat ik alles goed wilde spelen. Het klonk goed en het voelde goed. De locatie was fantastisch. Het was in een tweede-eeuws Romijns amfitheater.

Van de show verschijnt een dvd/dubbel-cd op 20 november. Er zit ook een documentaire bij. Waar gaat die over?

Dat zijn met name interviews. We praten over de historie van de band en zitten bij elkaar om bepaalde ervaringen te delen. Ik heb delen van de dvd gezien en het ziet er cool uit.

Brengen die ervaringen je ook op het idee om een soundtrack te maken? Jullie kijken graag films en de soundtracks van die films hebben gedeeltelijk de muziek van Paradise Lost beïnvloed.

Veel van onze muziek leent zich er uitstekend voor. Ik zou het erg gaaf vinden. De muziek van Paradise Lost past bij verschillende genres in de filmindustrie, specifiek de duistere films.

Op het nieuwe album zijn ook orkestrale arrangementen te horen. Zijn er ook klassieke instrumenten live opgenomen?

Ja, we hebben gewerkt met een cellist en een violist. Je kunt echt hele goede samples krijgen, maar met echte muzikanten klinkt het beter. Ze voegen toch iets persoonlijks toe.

Waardoor is Nick zijn grunts weer gaan gebruiken?

Ik weet het niet precies, maar ik denk dat het goed bij de muziek past. Ook Bloodbath speelt er een rol in. Daar heeft hij zeker van genoten. Vroeg in zijn carrière is hij gestopt met het grunten, omdat hij dacht dat het zijn stem erg zou schaden. Maar toen het bij Bloodbath goed ging, had hij er weer vertrouwen in en is ze dus veelvuldiger gaan gebruiken. Deze tour is wat dat betreft wel een test en derhalve interessant.

Greg en Nick hebben naast Paradise Lost respectievelijk Vallenfyre en Bloodbath. Ben jij ook nog actief in andere projecten?

De anderen zijn niet actief in andere projecten. Greg houdt van het hardere en zwaardere werk en had een side-project nodig om daar zijn ei in kwijt te kunnen in plaats van zijn ideeën voor Paradise Lost te gebruiken. Nick begon anderhalf jaar geleden ongeveer met Bloodbath. De Katatonia-jongens zijn echte Paradise Lost-fans en vinden dat Nick goed zingt op de meest recente albums. Nick vind het geweldig om met ze samen op te treden. Het is zo anders. Paradise Lost is echt een carrière. Bij Bloodbath doet hij make-up op en smeert wat bloed op zich. Het is een hele andere dimensie voor hem.

Ik schrijf zelf wel veel muziek thuis, maar allen voor mezelf. Muziek gaat bij mij vooral om stemming. Ik ben in verschillende stijlen geïnteresseerd. Soms schrijf ik akoestische songs, maar ik ben ook wel eens in de stemming voor iets elektronisch. Ik doe dat al jaren.

Paradise Lost kost ook veel tijd.

Dat is inderdaad een andere reden waarom ik niet aan een project meedoen. Als ik thuis ben, wil ik graag tijd doorbrengen met mijn vrouw en vrienden. Even afstand nemen van Paradise Lost en een normaal leven leiden is wel fijn (lacht). Maar ik ben wel veel met muziek bezig. Ik hou van muziek. Het is een belangrijk deel van mijn leven wat me niet loslaat.