Je zou kunnen zeggen dat de plaat laat horen dat de band gegroeid is. Ik hoop althans dat we als muzikanten en schrijvers van liedjes beter geworden zijn. Ons geluid is anders geworden, omdat we een nieuwe bassist hebben. Er zijn veel dingen veranderd. We zijn ook een band die graag nieuwe dingen uitprobeert, zonder ons eigen geluid aan te tasten. Het album klinkt als een Graveyard-album, al klinkt het wat mij betreft wat diverser.
We hebben er drie jaar op moeten wachten, terwijl er maar achttien maanden tussen Hisingen Blues en Lights Out. En als ik het correct heb, zat er vier jaar tussen jullie eerste en tweede plaat. Jullie werken niet echt met een planning, of wel?
Klopt, maar we zijn vaak op tour. Tussen Hisingen Blues en Lights Out hebben we dat veel gedaan en na Lights Out zijn we twee jaar op pad geweest en daarna hebben we een jaar vakantie genomen. Het voelt alsof we daar geen grip op hebben en we doen eigenlijk wat we moeten doen.
Waarom is de bassist van het eerste uur, Rikard Edlund, eigenlijk vertrokken?
Dat weet ik eigenlijk niet goed. Het zat al langer niet lekker en we hebben geprobeerd om hem erbij te houden, maar uiteindelijk heeft hij de beslissing genomen om eruit te stappen. Als je de echte reden wilt weten, moet je het hem vragen.
Was het niet moeilijk voor je? Jij hebt erg lang met hem samengewerkt. Al sinds Norrsken en dus minstens twintig jaar.
Tuurlijk. Het is zoals je het zegt. Met Rikard kregen we op den duur problemen en daar moest wat aan gedaan worden. We hebben een tijd lang met een andere bassist gewerkt en om heel eerlijk te zijn, was het best prettig om wat nieuwe energie in de band te hebben. De problemen met Rikard moesten wel opgelost worden, anders was het plezier binnen de band vergald. Hij is dus opgestapt en er is een vervanger gekomen. Ik kan niet anders zeggen dan dat nu alles goed is binnen de band.
Truls Mörck, de nieuwe bassist, is een oude bekende van jullie, als ik het goed heb…
Ja. Hij speelde vroeger gitaar bij ons en had de plek van Jonathan. Dat is nog ten tijde van ons debuutalbum trouwens. In die tijd was hij onze belangrijkste gitarist en tijdens de opnames is hij vertrokken, omdat hij het gevoel had dat het hem allemaal niet echt lag en hij wilde een carrière als kunstenaar, waarvoor hij toen een opleiding volgde. Jonathan is er toen bijgekomen en met hem hebben we de plaat afgemaakt.
Was Truls dan de eerste keus?
Nee, we hadden helemaal geen keus. We wilden na de opnames van Innocence & Decadence op ons gemak op zoek gaan naar een nieuwe bassist. Truls is er tijdens de opnames op ons verzoek bijgekomen en we hadden hem onze bedoelingen uitgelegd, maar toen we klaar waren met het schrijven van de nummers hebben we hem gevraagd of hij tot de band wilde toetreden en daarop heeft hij ‘ja’ gezegd.
Heeft zijn komst nog invloed gehad op het schrijfproces?
Ik zou niet willen zeggen dat het schrijfproces anders verlopen is, maar ons geluid is er wel door veranderd. Als je je bedenkt dat we slechts met z’n vieren zijn, dan heeft het vervangen van een van die leden wel een behoorlijke impact. Het is ten goede veranderd hoor. Ik ben er tevreden mee.
Op het moment dat we het interview houden, heb ik de promo nog maar twee keer kunnen beluisteren en het valt mij op dat de nieuwe plaat nog een stuk volwassener klinkt dan Lights Out, waarover ik destijds dezelfde opmerking maakte. Kun je je daar in vinden?
Jazeker! We hebben onze eigen manier van schrijven en ons eigen geluid gecreëerd en dat willen we ontwikkelen. Daar hoort een zekere experimenteerdrang bij. Wij zijn niet de band die steeds maar weer dezelfde plaat uitbrengt en steeds dezelfde liedjes schrijft. We moeten blijven groeien. Dat is erg belangrijk voor ons en dat is op een bepaalde manier inderdaad opgroeien.
Gaan jullie dat volhouden tot de band ophoudt?
Ja. Zoals ik al zei, we willen niet steeds hetzelfde doen. Op den duur is dat gewoon niet leuk meer. Veel mensen zien Hisingen Blues als onze perfecte plaat, maar die gaan we niet opnieuw maken. We moeten doorgaan en ons blijven ontwikkelen, maar aan de andere kant willen we niet doorslaan en onze identiteit verliezen. Veel songs lijken niet op wat we op Hisingen Blues deden, maar in mijn ogen zijn we wel onszelf gebleven.
Over Hisingen Blues gesproken, die plaat heeft zo’n beetje alle poorten voor jullie geopend.
Het was onze doorbraak, zo kun je dat wel rustig noemen ja. Er veranderde sowieso veel voor ons. Voor het eerst hadden we een groot label (Nuclear Blast) achter ons. Zij hebben tijdens het uitkomen van Hisingen Blues veel promotie gedaan. Mensen noemen het onze makkelijkste plaat, maar daar ben ik het niet echt mee eens. Maar ja, wie ben ik om dat te zeggen?
De stukjes vielen wel veel eerder op hun plaats dan met Lights Out het geval was. Die plaat heb ik een lagere beoordeling gegeven, maar toen ik die laatst nog opzette, kon ik ‘m veel beter waarderen.
Lights Out is een plaat waar je inderdaad vaker naar moet luisteren. Ik vind dat soort platen leuker. Een album dat vanaf het begin erg leuk is, behoort tot degene waar je ook het snelst klaar mee bent. Onze nieuwe plaat is één waar je in moet investeren. Het zal even duren voor je erin zit, maar dat is in mijn ogen juist goed, want dan kun je er veel langer van genieten. Dat zijn uiteindelijk de beste platen.
Waarom hebben jullie gekozen voor de titel Innocence & Decadence? Meestal wordt er gekozen voor een songtitel namelijk.
Dat is in dit geval bijna hetzelfde. Het is een stukje van de tekst uit The Apple And The Tree. De inhoud gaat niet dieper dan die twee woorden, maar ze komen wel vaak samen. Onze meest decadente dagen waren toen we nog jong en onschuldig waren. Het heeft te maken met terugkijken op je eigen verleden. We dachten daar niet aan toen we het nummer schreven, maar die twee woorden vonden we wel passend als titel voor dit album.
Waar gaan de teksten vooral over?
Over alles eigenlijk, al denk ik dat de teksten op dit album persoonlijker zijn. De songs zijn meer verhalen over specifieke personen geworden dan gewoon losse schrijfsels.
Ik heb jullie teksten eigenlijk altijd wel persoonlijk en gevoelig gevonden. Toch zie ik veel liefhebbers van metal naar jullie shows komen die vooral bekend met thema’s over geweld en Satan. Zie je de ironie daarvan?
Haha! Nou, ik ben blij dat ze beide kunnen waarderen, Satan en liefde dan.
Veel mensen en magazines omschrijven jullie als een occulte rockband.
Als we over Satan zingen, dan gebruiken we hem vooral als metafoor voor de slechte dingen in het leven. Ik zou ons eigenlijk ook niet willen omschrijven als ‘occult’…
Maar meer als een stel gozers die gewoon graag goede oude bluesrock willen spelen?
Ja, denk ik. Haha.
Ben jij nou degene die zingt in From A Hole In The Wall?
Nee, het is Truls die je daar hoort.
Zijn er meer songs waar je niet in zingt?
Ja, er is nog een nummer. Dat is die ene op het eind…
Haha!
Ja, even zoeken hoor, haha. Ik heb hier de tracklist. Het is Far Too Close. Het voorlaatste nummer. Daarin zingt Jonathan, onze gitarist.
Jij zingt trouwens ook anders dan we gewend zijn. Is dat ook de bedoeling?
Ja, natuurlijk. Het is in de eerste plaats leuk om weer eens iets anders te proberen. Het is cool om het hele spectrum van je stem te ontdekken, maar ik kreeg langzaamaan wel genoeg van het opzetten van mijn hoge stem en er steeds weer veel kracht achter moeten zetten. Het is niet alleen leuk voor jezelf, maar je krijgt meer variatie op je album en meer verschil tussen albums.
Heb je voor het zingen les genomen?
Nee, maar mijn moeder geeft les in muziek en ik heb veel gezongen als kind. Ook op school trouwens.
Dat is wel echt typisch Zweeds.
Geen idee. Ik kom uit een muzikale familie…
Ook dat is typisch Zweeds, haha.
Ik kan daar niks over zeggen. Ik weet eigenlijk niet hoe dat buiten Zweden gaat. Ik weet wel dat er hier op tv veel gezongen wordt, al vind ik dat maar iets vreemds.
Maar in Zweden heb je heel veel bands op een bevolking van negen miljoen mensen en heel veel Zweedse muzikanten die ik spreek, komen uit muzikale families. Goed, wat is je favoriete track van Innocence & Decadence?
Ik heb eigenlijk best veel favoriete tracks, zoals Exit 97, de derde song. Ik houd van Can’t Walk Out, omdat die anders is dan de rest, maar ook een soulsong als Too Much Is Not Enough. Ik houd echt van alle nummers, maar ik ben vooral blij met de diversiteit van de plaat. Het is hetzelfde als wat we deden, maar tegelijkertijd hebben we nieuwe dingen uitgeprobeerd.
Hoe komt het eigenlijk dat het artwork van jullie platen compleet verschillend is?
Cool he? Het artwork is gedaan door Ulf Lundén. Hij deed dat ook al voor Hisingen Blues, dus er is wel een overeenkomst en dat is dat in zijn werk veel details te ontdekken zijn. Hij zou ook de cover van Lights Out verzorgen, maar rond die tijd had hij een burnout. We hebben toen lang moeten zoeken naar iets dat goed was en uiteindelijk kwamen we bij Zwart Vierkant van Malevitsj. Dat schilderij was de meest logische keuze voor dat album. Het is verder niet iets waar we over nadenken als we de muziek schrijven. Dat is altijd iets voor later.
Vind je artwork belangrijk?
Absoluut. Een goede plaat heeft een mooie verpakking nodig. We moeten er soms lang naar zoeken om de juiste te vinden. Ik ben zelf natuurlijk ook muziekliefhebber en ik vind het prettig om ergens naar te kijken, terwijl je naar het album luistert. Ik vind het iets moois.
Hebben jullie ooit problemen gehad met een van de vele andere bands die ook Graveyard heten?
Nee, niet van wat ik me kan herinneren. Toen we de band begonnen, konden we geen andere Graveyard vinden. Tenminste, geen andere band die actief was of echt iets noemenswaardigs gedaan heeft. Wie weet, komt dat nog wel, haha. Ik vind dat wij wat dat betreft de eerste band zijn die recht heeft op deze naam.
We hebben nu een interview gedaan en ik heb je goed kunnen verstaan. Hoe komt het toch dat je Engels op het podium erbarmelijk is?
Haha, ik spreek eigenlijk gewoon niet goed Engels. Als ik buiten Zweden ben en ik sta in een zaal, dan ben ik best nerveus als ik tegen een groep mensen moet praten. Het is veel makkelijker om er gewoon te staan en je muziek te spelen dan te spreken.
