Dag 2

Op de eerste dag ben ik al door diverse mensen getipt: je wilt For The Oracle niet missen, ook al is het vroeg! En wat hadden deze mensen gelijk. De jonge honden, zanger Sam Lawson is met 21 jaar de oudste, maken een soort dansbare prog. Denk Deftones meets Pink Floyd met een zanger die af en toe een Incubus-vibe over zich heeft. Dit zorgt op de vroege ochtend direct voor een feestje! De band weet ook de emotionele snaar goed te raken wanneer de twee toetsenisten een saxofoon pakken. Sam Lawson weet hoe laat het is: "Let's see if we can make some of you cry." De heren herdefiniëren met hun optreden het woord talentvol. Ik ben heel erg benieuwd waar ze de komende jaren mee gaan komen. Dit is de grote verrassing van het festival voor mij! (Constantijn)

De organisatie heeft begrepen dat mensen met slaperige hoofden en katers voorzichtig aan de dag willen beginnen. The Parallax Method is daarvoor de perfecte opener van het grote podium op dag 2. Waar For The Oracle qua rare ritmes ophield, gaat dit instrumentale trio nog even een stap verder. Het is ook wat meer metal, maar bevat juist ook erg veel jazz-invloeden. Extra bijzonder zijn de deuntjes die regelmatig aan Nintendotunes als die van Super Mario doen denken. Ik kijk uit naar de binnenkort verschijnende ep. (Wouter)

Een workshop die ik zeker niet wil missen, is die van Destiny Potato-gitarist en man achter de BILO-platen David Maxim Micic. Ik ben niet alleen in deze gedachte. Waar normaal gesproken workshops op dergelijke evenementen niet druk bezocht zijn, is de zaal goed volgestroomd. De beste man zit duidelijk comfortabel op zijn praatstoel en hij houdt ons een dik uur geamuseerd met verhalen over hoe hij het muziek maken aanpakt. Hoogtepunten zijn er op het moment dat hij het publiek vraagt twee minuten lang één noot te zingen. Hij improviseert hier vervolgens een solo op om aan te tonen dat je, door bepaalde noten slim te kiezen, jezelf heel veel vrijheid in het schrijfproces kunt geven. Wanneer hij het publiek niet hard genoeg vindt meezingen op het Destiny Potato-nummer Indifferent neemt hij het heft in eigen handen. Hij zingt de lijnen van zangeres Aleksandra Djelmas, die ook in de zaal zit, zelf. Dit tot groot genoegen van het publiek dat de hint snapt, en uit volle borst mee begint te doen. Dit is de beste en drukst bezochte workshop die ik ooit op een festival heb meegemaakt. Erg leuk! (Constantijn)

De eerste echte knaller vandaag is Dividium. Het uit Yorkshire afkomstige kwintet brengt ons een vrij goed passende combi van nogal uiteenlopende genres. Op het eerste gezicht zou je stadionrock niet willen combineren met downbeat powermetalcore, maar het gaat deze jongelingen verbazingwekkend goed af. Een referentie aan Soilwork is dan ook zeer passend. Het is even wennen, even schudden met het hoofd, maar wie nog niet goed wakker was, is het nu in ieder geval wel! (Wouter)

Wie nog niet wakker was door Dividium, wordt door From Sorrow To Serenity even flink door elkaar geschud. Met hun gefreakte, boze metalcore slaat het Schotse viertal de laatste slaperige ogen open. Compromisloos. Gaspedaal vol ingedrukt, en gaan! (Wouter)

Over het optreden van Loathe kan ik heel kort zijn: het was echt heel erg kort. De band speelt ongeveer vijftien minuten en verlaat daarna direct het podium weer. Geniale gimmick of gewoon slecht? Ik weet het niet, maar het optreden was in ieder geval veel te kort om een goede mening over de band te kunnen vormen. (Constantijn)

A Dark Orbit is de zoveelste metalcoreband en doet precies wat alle bands hiervoor ook deden: boos zijn en metalcore maken. De heren mogen zichzelf dan wel omschrijven als progressive modern doom (en daar valt hier en daar ook wel wat voor te zeggen), maar het is toch weer core wat de klok slaat. Deze Amerikanen worden een beetje ondergesneeuwd door al het andere geweld vandaag en gisteren; daar kan de enorm strakke uitvoering niets aan veranderen. (Wouter)

Wanneer het Britse Belial het podium opkomt, wordt er gelijk een verwachting geschapen bij de bezoeker: zo'n naam en bandleden die op hun gezicht na volledig in het zwart zijn geschminkt? Dit moet hard worden. Als je onze recensie van Techfest vorig jaar leest, kun je zien dat Wouter de band toen ook al roemde om exact deze eigenschap: het is hard. In muzikaal opzicht is de band weinig veranderd: er zijn vette breakdowns en er is voor het groovende riffwerk goed gekeken naar de populaire djent-bands. Maar ik zou Belial tekort doen als ik ze onder die noemer weg zou zetten. Er zit ook een goede pot death metal in de band. Dit zorgt voor een dikke pit, waarbij een shout-out naar de man in zijn Mexicaanse outfit (inclusief sombrero en bijzondere dansje) niet mag ontbreken. De band vormt een massief front op het podium. Sinds vorig jaar hebben de heren overduidelijk niet stilgezeten. Ze hebben veel ervaring on the road opgedaan. De podiumpresentatie is nog intenser. Zanger Jamie Harrison kijkt alsof hij elk moment van het podium kan springen om je hoofd blijvend van je romp te scheiden. Hij valt slechts op één moment buiten zijn karakter: als een moeder haar kleintje op haar schouders zet om het geheel beter te kunnen zien, kan Jamie toch geen glimlach onderdrukken. Na het optreden ben ik in ieder geval kapot gebeukt, het is even tijd voor rust en wat eten. (Constantijn)

Het Australische The Schoenberg Automaton zagen we eerder deze week al optreden in Edinburgh en dat wekt de nieuwsgierigheid natuurlijk. Zouden ze op het grote podium dezelfde indruk maken als in die kleine kroeg? Het antwoord is nee. Gelukkig komen de heren wel enigszins boven het maaiveld uit, getuige ook de publieksreactie. De band geniet dan ook van het grote podium en de heren voelen zich daar duidelijk wel thuis. Maar de technische death komt harder binnen in een kleinere setting. Een kleine teleurstelling, of zou het komen door de core-moeheid die deze dag steeds meer lijkt te karakteriseren. (Wouter)

Abhorrent Decimation is voorzien van een aardig volle zaal. De Londenaren hebben een indrukwekkende podiumpresentatie en brengen een erg volwassen show. De brute, technische death metal weet dan ook bij een aardig aantal bezoekers potten te breken. Maar de metaalmoeheid eist zijn tol. Ik neem nog even rust voor de volgende band: Destiny Potato; de meer dan broodnodige afwisseling naar andere genres. (Wouter)

Het is tijd voor de band waar ik al de hele dag naar uitkijk: het Servische Destiny Potato, en met mij veel anderen. Vanaf opener Love Song staat de zaal helemaal vol. Destiny Potato heeft veel pech gehad met UK Tech-Fest. Zo zouden ze vorig jaar hier spelen, maar gooiden problemen met visumaanvragen roet in het eten. Ook dit jaar dreigde het weer mis te gaan, maar gelukkig was er redding in de vorm van drummer Arnaud Verrier (Uneven Structure) en bassist Siebe Sijpkens (inderdaad, een Nederlander!). De muziek van de band is heel divers, wat geen verrassing mag zijn voor de mensen die bekend zijn met het solowerk van gitarist David Maxim Micic. Na een eerste luisterbeurt ben je misschien geneigd te denken dat het allemaal wel erg poppy klinkt. De zoete zang van zangeres Aleksandra Djelmas is hier mede schuldig aan. De band heeft echter veel meer te bieden en dit is de afgelopen jaren niet onopgemerkt gebleven. Dat uw recensent halverwege het openingsnummer al met kippenvel op zijn armen in een warme zaal staat, zegt eigenlijk genoeg over de kwaliteiten van de band. Aan het gejuich aan het einde van Love Song te horen, zijn de fans op Techfest het met mij eens. Naast nummers van de debuutplaat LUN uit 2014, worden er ook twee nieuwe nummers gespeeld: Rust, een mid-tempo nummer met een geweldig einde, en Drive, een nummer met een geweldige groove. Tijdens het optreden lijkt het alsof Djelmas niet helemaal bij stem is. Echt slecht wordt het gelukkig niet en het mag de pret dan ook niet drukken. Al met al dus een memorabel optreden doordat de nieuwe nummers ook hoop geven op een geniale plaat in de toekomst. Extra pluspunt is toch wel het werk van de invalbassist Siebe. Deze jongen is pas 17 jaar en staat met een positiviteit en podiumpresentatie te spelen waar menig oudere collega jaloers op is! (Constantijn)

Het Franse The Atlantis Chronicles gooit vervolgens nog even wat olie op het vuur met hun retesnelle technische death. Met name drummer Sydney Taieb valt op. Het vijftal wisselt die extreme blasts af met heerlijke breaks. Door Destiny Potato heeft mijn metalcoremoeheid wat rust gehad, maar daarenboven is een goed gecomposeerde metalcoreband gewoon een enorme verademing! Een en ander wordt aaneengeblèrd door de veelzijdige grunter Antoine Bibent. Ook hier is de afwisseling prettig. Het is bovendien niet alleen beuken en rammen, want ook de melodieuze twinsolo's vallen in goede aarde. (Wouter)

Aan Fit For An Autopsy om daar overheen te gaan. Nou, laat dat maar aan deze Amerikanen over. Met hun typisch Amerikaanse sound brengen ze hun brute death metal met volle overtuiging. Met chirurgische precisie wordt alles wat nog heel was aan gruzelementen gespeeld. Als een bulldozer dendert het zestal door de zaal en brulboei Joe Badolato laat zijn onvrede over de moderne maatschappij blijken. Dat gaat hem duidelijk aan het hart en dat slaat over op het publiek. Het is goed om te merken dat het gemiddelde niveau stijgt. (Wouter)

Vorig jaar zagen we op UK Tech-Fest het 'worldwide exclusive debut' van gitarist Sithu Aye. Inmiddels heeft de Schot een band om zich heen gevormd, is er een tour door Japan gedaan met Protest The Hero en is de nieuwe plaat Set Course For Andromeda net uit. De muziek kenmerkt zich nog steeds door vrolijke, instrumentale progmetal. De band heeft duidelijk ervaring opgedaan ten opzichte van vorig jaar. Er staat nu echt een band te spelen die niet hoeft te vertrouwen op inside jokes en een groep fans die collectief een nerdgasm hebben als er een obscure manga-referentie wordt gemaakt. Die professionalisering is terug te vinden in elk aspect van het optreden, zelfs als Sithu de rest van de band voorstelt aan het publiek. Als de band in een jaar zulke grote stappen zet, ben ik benieuwd waar deze over een paar jaar staat. (Constantijn)

Fallujah doet het iets rustiger aan ten opzichte van de voorgaande death- en corebands. Niet dat er nou ineens een loungeband op het podium staat. Nee, want ook deze band wordt gekarakteriseerd door blastbeats en brute grunts. Maar er is meer ruimte voor atmosfeer, meer ruimte om te ademen. De death metal wordt namelijk met regelmaat onderbroken door jazzy rockinterludes. Het is knap hoe deze mannen de totaal verschillende genres op een natuurlijke wijze aan elkaar weten te spelen. Daardoor blijft het ook spannend en wat dat betreft is Fallujah een welkome afwisseling tussen alle blastende notenkrakers. (Wouter)

Dat was echter een soort stilte voor de storm, want wie het programma bekeken heeft, weet dat Protest The Hero de dag gaat afronden. Hordes fans staan te wachten voor de ingang en zetten gezamenlijk Bohemian Rhapsody in. Het karakteriseert de amicale sfeer van UK Tech-Fest. Maar nog geen tien minuten later is het over met de joligheid, want dan barst zanger Rody Walker met zijn band los. De gefreakte jazzy metalcore is precies waar we allemaal voor gekomen zijn. Met de band als voorbeeld gaat het dan ook van begin af aan in de zaal volledig los; het dak gaat eraf. Elke zanglijn wordt enthousiast meegezongen en publiek en band genieten van elkaar. De afwisselingen zorgen dat de core-vermoeidheid met gemak opzij gezet wordt. Hier kan menig band nog een puntje aan zuigen. Het extatische publiek wordt met de toegift Mist van Volition de nacht in gezonden en het blijft nog lang onrustig. (Wouter)