Na al een hele gave eerste dag te hebben gehad, komt de zaterdag langzaam op gang (kater?). Ook vandaag staat er weer een hele rits gave shows klaar om Dessel wakker te schudden en te vermaken. Wellicht is het programma van vandaag nog wel het meest aansprekende van het hele festival. Met acts als Gojira, Volbeat, Nighwish en Slayer staan er een aantal veelbelovende optredens te wachten op het publiek. Qua regen valt het allemaal eerst nog reuze mee, maar in de loop van de dag hebben de weergoden het toch weer voorzien op de festivalbezoekers.
"Laten we deze katerige zaterdagochtend vooral niet al te moeilijk of heftig beginnen", is bij het opstarten mijn gedachte. The Shrine is de juiste band op de juiste plaats daarvoor. Het powertrio uit Venice, California maakt zoals ze het zelf noemen ‘Psychedelic Violence Rock and Roll’. In de praktijk klinkt dat als met punk doorspekte hardrock. Black Sabbath meets Black Flag met ook een mespunt Jimi Hendrix. Het is op dit voor festivalbegrippen vroege uur nog niet druk in de Metal Dome, maar zowel band als publiek vermaakt zich en The Shrine is rond elf uur 's ochtends een fijne band voor bij de koffie of wellicht het eerste biertje! (Wessel)
De zaterdag begint al direct goed met Bliksem. De afwisseling tussen rock en (thrash)metalgerelateerde tracks ligt vroeg op de dag al lekker in het gehoor, mede door de goede afstelling van het geluid. Room Without A View, The Life On Which I Feed en These Tales Of Tragedy zijn slechts enkele tracks van de gevarieerde setlist die daardoor goed binnenkomen. De blootvoetse, in het rood gestylde Peggy, die er tijdens de rustige nummers af en toe bij gaat zitten, laat haar vocale kwaliteiten gelden en de mannen om haar heen zorgen voor een aangename muzikale omlijsting. Een uitstekend begin van de dag. (Jeffrey)
Een recentelijke wisseling bij Secrets Of The Moon: geen Naamah Ash meer op bas, maar Steffen Kummerer (Obscura, Thulcandra). Het maakt voor de sound niets uit op het eerste gehoor. Wat wel uitmaakt, is dat de Marquee te groot is voor de Duitsers en daardoor een deel van de sfeer die de muziek kenmerkt, weggalmt. Als je naar voren stapt, heb je daar minder last van en pakken onder andere Dirty Black en Lucifer Speaks je beter vast. Het is geen topgig van onze oosterburen, maar een voldoende scoren ze wel. (Jeffrey)
Ook weinig volk bij Collibus, maar als je er niet bij bent geweest, heb je weinig gemist. Het geluid is modderig en songs als The Last Time en The False Awakening komen daardoor niet tot hun recht. Het meest spectaculaire is dat er, net als gisteren bij Amaranthe, blazers vanuit het plafond rook naar beneden spuwen. Het mag nooit de bedoeling zijn dat dat het hoogtepunt van de set is. Het geheel mist iets charismatisch, iets unieks. De Engelse formatie stelt ondanks hun actieve prestatie als een van de weinige acts de festivalgangers op Graspop 2016 teleur. (Jeffrey)
Municipal Waste oogst vandaag veel sympathie vanwege de backdrop met daarop een tekening van Donald Trump die zichzelf door het hoofd schiet. Dat er naderhand veel mensen rondlopen met een versgekocht shirt met dezelfde afbeelding, is echter ook aan hun muziek te danken. Municipal Waste is zeker een van de leukere retro-thrashbands, al was het maar vanwege het nimmer aflatende enthousiasme dat ze uitdragen. Crossover-granaten als Wrong Answer, Beer Pressure en Sadistic Magician ontketenen op dit vroege uur de eerste pits van de dag. Had Municipal Waste later gespeeld, dan was het veld ontploft! (Wessel)
Het uit Duitsland afkomstige Burning Down Alaska mag vandaag de Jupiler Stage openen. De melodieuze metalcore-formatie doet dat degelijk. Het optreden overtuigt niet helemaal en dat komt vooral door de cleane zangpassages van de band. De screams in de nummers komen redelijk over, maar wanneer er clean gezongen wordt, verdwijnt grotendeels de energie en kabbelen de tracks maar voort. Helaas is het grotendeel van de muziek hierop gebaseerd. Toch doen de Duitsers het niet verkeerd en weten ze mede door hun sympathieke houding het publiek aardig voor zich te winnen. Zeker als je kijkt naar het vroege tijdstip waarop ze spelen. Er zijn circlepits te bespeuren en vocalist Kassim Auale duikt zelf ook nog even het publiek in om te crowdsurfen. Met Savior sluit de groep af en er zullen er onbetwist wat nieuwe zieltjes gewonnen zijn. (Marcel)
Lizzy Hale zet samen met haar mannelijke bangenoten van Halestorm een lekkere rockshow neer met Love Bites (So Do I), Scream (met lange schreeuw), I Am The Fire (op een gitaar met twee halzen) en I Miss The Misery (met een vermakelijk lange gil). Tussen de nummers door vermaakt ze de fans met: “Scream for me Graspop” en terwijl ze naar de regen kijkt: “I like it wet and loud tonight”. Het is echter niet alleen Lizzy die de show steelt, maar haar broertje krijgt ook de ruimte middels een drumsolo (met wel hele grote stokken) en het publiek mag Paradise City en Highway To Hell met hem meezingen. Halestorm rockt en vermaakt. (Jeffrey)
Na een gelukkig slechts kortstondige periode van afwezigheid is God Dethroned sinds vorig jaar weer op volle oorlogssterkte terug aan het metalfront. Daar mag Graspop blij mee zijn, want Henri Sattler en de zijnen behoren zowel op cd als live tot het beste wat de Benelux te bieden heeft. Ook vandaag staat de band indrukwekkend hard te gassen, met een eervolle vermelding voor Michiel van der Plicht. Wat een monsterdrummer! God Dethroned grijpt met name terug op The Grand Grimoire (1997) en Bloody Blasphemies (1999), maar ook recenter werk als
Pennywise is een van de weinige grote punk/hardcorebands dit jaar. Ze beginnen de set met Revolution en gaan daarna verder met hun hits. Over het algemeen krijgen ze het publiek goed mee. Instrumentaal klinkt alles strak al is de setlist wat repetitief. Vooral de Beastie Boys-cover Fight For Your Right en de encore Bro Hymn doen het goed bij het publiek en Pennywise doet de naam punkrocklegende zeker eer aan. (Mirre)
”Let’s have a good time”, stelt Johnny Craig voor. De frontman van het uit Sacramento afkomstige Slaves heeft er veel zin in. De Europese tour loopt lekker en dat kan hij goed gebruiken, want een paar maanden geleden verlieten drie muzikanten de formatie omdat hij met zijn verslaving worstelt. De Metal Dome is echter nog een maatje te groot, want het festivalpubliek is relatief onbekend met de post-hardcore/experimentele rockgroep. Op het podium oogt het nog niet als een geheel. Het is vooral Craig die zich actief toont, maar hij werkt iets té hard. Mede daardoor komen Those Who Stand For Nothing, Fall For Everything, The Upgrade, Part II en het veelzeggende Drowning In My Addiction niet goed uit de verf. Running Through The !6! With My Soul is een lichtpuntje in het geheel. Laten we hopen dat hij zijn leven weer op orde krijgt. (Jeffrey)
Skillet sloeg bij mij de plank echt mis. Ik vond ze geen act voor de Main Stage. De alternatieve hardrockformatie trekt een jong, enthousiast publiek aan dat uit volle borst meezingt met Sick of it, Hero en Monster. De nummers lijken erg op elkaar en hoewel de band energiek het podium over swingt, wordt het al snel saai om naar te luisteren/kijken. (Mirre)
De Jupiler Stage blijkt te klein te zijn voor Skindred. Iets wat je bij voorbaat wellicht niet verwacht, maar het veld staat tot ver achteraan vol met mensen. De naar eigen zeggen Reggae Punk Metal-groep uit Engeland weet vervolgens ook het grootste feest van de dag te creëren met hun opzwepende tonen. Het is vooral frontman Benji Webbe die het publiek ophitst en ze zover krijgt om te springen en te feesten. Met veel materiaal afkomstig van het vorig jaar uitgebrachte album Volume en oude hits weet de band een gevarieerde setlist te leveren. Daartussendoor zijn leuke toevoegingen zoals een nummer dat aangekondigd wordt als "the most evil satanic shit ever", maar uiteindelijk de alom bejubelde kraker Sorry van Justin Bieber blijkt te zijn. (En jawel, de metalfans gaan los). Bij afsluiter Wanted weet de band nog bijna het hele publiek op zijn knieën te krijgen alvorens knallend het concert af te sluiten. (Marcel)
Een optreden van het Zweedse Shining is altijd een interessante aangelegenheid, al is het maar vanwege de fratsen van frontman Niklas Kvarforth. Eerder zag ik de misantroop zichzelf op het podium verminken door sigaretten op zijn armen uit te drukken, het publiek vernederen en vervloeken en zijn nietsvermoedende bassist de tong draaien. Vandaag weet hij zich wonderwel te gedragen. Wordt ook hij een dagje ouder en wijzer? Het is wellicht te hopen, want zonder deze afleidende factoren valt extra goed op hoe bijzonder, afwisselend en sterk de muziek van Shining is. Weinig blackmetalbands kunnen immers zulke hard rockende riffs en solo’s schrijven, terwijl het geheel toch kil en mensonterend blijft. (Wessel)
Het is zondag pas hairmetalday. Jean Beauvoir is er wat dat betreft vroeg bij. De opvallende verschijning staat bekend om zijn solocarrière en zijn producerswerk voor Ramones. Hij schreef zelfs nog een paar Kiss-nummers en soundtracks voor Sylvester Stallone. In Dessel speelt hij wat materiaal van zijn voormalige band Plasmatics en veel eigen songs. Het klinkt vooral voorspelbaar en gedateerd. Hoogtepunt van het optreden is een polonaise onder de mensen die staan te kijken. (Jeffrey)
Nadat Killswitch Engage met Howard Jones een beetje indutte, kwam de groep hard terug met de terugkeer van zanger van het eerste uur Jesse Leach en twee sterke albums. Het optreden van vandaag is dan ook veelbelovend. Met A Bid Farewell en Strength Of The Mind gaat de groep lekker van start. Het is vervolgens jammer en tekenend dat wederom het geluid op Main Stage 2 het weer laat afweten. Jesse Leach is goed bij stem en steelt de show, terwijl iemand gerust eens een keer tegen gitarist Adam Dutkiewicz mag zeggen dat hij niet grappig is, maar eerder irritant met zijn vervelende maniertjes. In de setlist staan een paar pareltjes die het publiek luidkeels meeschreeuwt. Vooral Rose Of Sharyn, My Curse en afsluiter In Due Time laten ferme indruk achter. De rest van het optreden is absoluut niet slecht te noemen, maar laat ook geen geweldige impressie achter. (Marcel)
Een volle tent voor Paradise Lost en dat is terecht, want de Engelse formatie is vandaag goed in vorm. Nick Holmes is spraakzaam en vermaakt het publiek met zijn sarcastische humor. Zo vraagt hij met een grijns wat de aanwezigen van de combinatie van AC/DC met Axl Rose vinden, vraagt hij aan degene die wat naar hem toegooit: “Condoms?” en kondigt hij de verrassende afsluiter Beneath Broken Earth, het traagste nummer uit de discografie, aan met: “Naturally it’s about dying”. Het draait natuurlijk om de muziek en die is dik in orde. Het duurt even voordat het geluid goed staat afgesteld, maar vanaf Rapture is het volop genieten. Faith Divides Us – Death Unites Us, Return To The Sun, Embers Fire en Return To The Sun behoren tot de hoogtepunten. Prima optreden van Paradise Lost. (Jeffrey)
"Fuck the rain!!" Het zijn legendarische woorden die Chuck Billy van Testament sprak tijdens het optreden op Dynamo Open Air 1987, maar die vandaag wederom van toepassing zijn. Want ook bijna dertig jaar later valt het optreden van de thrashhelden tijdens een stortbui, maar ook anno 2016 heeft zowel band als fan daar volledig maling aan. Zodra Testament als een malle begint te beuken met Over The Wall wordt er driftig met het hoofd geknikt en als de band daarna de ene na de andere knaller afvuurt, is er geen houden meer aan. Wat het geluid betreft is het een beetje de grote Gene Hoglan-show vandaag, want zijn drums staan veel te hard in de mix. Dat mag de pret echter niet drukken. Rise Up, The Preacher, D.N.R. en uiteraard Into The Pit maken behoorlijk wat beweging los in het publiek. Zo’n geniaal en volledig losgeslagen feest als op Graspop 2013 in de Marquee wordt het niet, maar Testament houdt de eer van de Bay Area vandaag wederom hoog! (Wessel)
Wat is het toch gaaf om die gasten van Kadavar uit hun dak te zien gaan. Hier staat echt een eenheid die beleving en speelplezier toont en de tent vult met een heerlijke vintagesound. Doomsday Machine, Last Living Dinosaur, Black Sun, The Old Man en ga zo maar door; allemaal toppers die geweldig klinken en de Metal Dome vullen met energie. Geweldige show van deze formatie uit Berlijn. (Jeffrey)
Obituary is het deathmetalequivalent van snackbarvoedsel; je weet wat je kunt verwachten, het is makkelijk behapbaar en niet al te hoogdravend, maar het is wél onweerstaanbaar lekker! Dat de heren al hun hele carrière min of meer hetzelfde album maken, maakt dan geen bal uit, want ook vandaag gaat Graspop weer finaal voor de bijl. De groove van Obituary is pakkend, het geluid meedogenloos goor en zwaar en John Tardy klinkt ijzingwekkend. Het zijn nummers als Dying en Find The Arise van mijlpaal Cause Of Death (1991) die het meeste losmaken in het publiek, maar ook Redneck Stomp, Centuries Of Lies, Intoxicated en Don’t Care mogen er zeker wezen. Tegen de tijd dat er wordt afgesloten met "the title track of our very first record" zal menigeen dan ook behoorlijk spierpijn in de nek hebben. Moddervet als altijd, of kan ik die zegswijze dit weekend beter niet bezigen? (Wessel)
Dropkick Murphys maakt er vanaf de eerste nummers al een feestje van! De festivalweide is in de ban van de vrolijke Ierse folk gemixt met rock en punk. Een unieke combinatie die het goed doet. De menigte klapt en stampt (voor zover dat mogelijk is in de modder) uitbundig mee met de hits Johnny, I Hardly Knew Ya en Rose Tattoo, maar zelfs als je ze nog niet kende, kun je er hartstikke van genieten. Dit optreden is misschien wel de gezelligste van het weekend en is zeker een goede afwisseling van de keiharde metal op Graspop. (Mirre)
Ondanks dat The Hickey Underworld redelijk goed aansluit op Kadavar, is er weinig volk dat gaat kijken. Beide zijn rockformaties, maar waar de Duitsers hun invloeden halen uit de seventies, liggen die bij de Belgen vooral in de nineties. De alternatieve rock in het straatje van dEUS, Sonic Youth, The Mars Volta en consorten zou beter op zijn plaats zijn op bijvoorbeeld Rock Werchter. Met de muziek is overigens niets mis, maar het slaat maar mondjesmaat aan. Het meeste applaus is er dan ook voor de drummer die aan het einde van de set zijn dochter op zijn schouders neemt. (Jeffrey)
Another day at the office? Zo lijkt het wel voor bandleider Matt Tuck van Bullet For My Valentine. Qua stem en zang is hij vele malen beter dan de vorige keer dat ze op Graspop (2013) mochten aantreden, maar als je hem ziet spelen, geeft hij niet echt de indruk dat hij er heel veel zin in heeft. Gelukkig hebben de leden om hem heen dat wel en geven die een prima optreden. Met No Way Out, afkomstig van het vorig jaar uitgebrachte Venom, wordt de set gestart. Het is goed om te zien dat de groep weer een sterk album achter zijn naam heeft staan, na het uiterste povere Temper Temper (2013). Na het eerste nummer wordt meteen het sterke Your Betrayal en daaropvolgend de klassieker 4 Words (To Choke Upon) ingezet. Het is vooral de jeugd die de teksten woord voor woord meezingt, maar ondanks dat is er een groot publiek die meekijkt. Het optreden verloopt verder vlekkeloos, al heeft een band als deze met zo weinig speeltijd geen ellenlange drumsolo nodig. Tijdens de afsluiting met Tears Don't Fall en Waking The Demon gaat het publiek nog even lekker los en is er zelfs iemand in een rolstoel die over het publiek heen crowdsurft. (Marcel)
Het regent af en toe zaterdag, maar gelukkig regent het ook goede optredens. Wat een fantastische festivaldag. TesseracT behoort zonder meer tot het rijtje uitschieters. Daniel Tompkins is goed bij stem en ritmisch is het indrukwekkend strak. Het enige minpuntje is het gegrunt van de bassist. Dat mag hij beslist achterwege laten. Zijn basspel is veel indrukwekkender. De polyritmiek vliegt je om de oren tijdens het optreden, maar hoe complex de tracks ook zijn, het levert behoorlijk wat belangstellenden en bijval op. TesseracT wint vandaag dan ook nieuwe fans. (Jeffrey)
Satyricon dat Nemesis Divina (1996), hun meesterwerk en een voor de Noorse black metal zeer invloedrijk album, integraal speelt; op papier zou dat het ultieme Satyricon-optreden en het onbetwiste hoogtepunt van Graspop moeten zijn. Het geluid blijkt wanneer The Dawn Of A New Age ingezet wordt, tot mijn grote verdriet echter roet in het eten te gooien. De gitaren komen niet zo goed door als wel zou moeten, wat de epiek van de grootse composities de nek omdraait. Desondanks valt er nog genoeg te genieten, want ook onder niet optimale omstandigheden is het erg gaaf om dit album eens van begin tot eind te horen. En Satyricon is een ontzettend sterke liveband, die het publiek anders dan veel genregenoten heel actief betrekt bij het concert. De uit later en meer rechttoe-rechtaan werk bestaande toegift doet de pit dan ook flink uitdijen. Tijdens het briljante Fuel For Hatred neemt frontman Satyr naast de vocalen ook de gitaar voor zijn rekening, waarna lijflied King het optreden in stijl besluit. (Wessel)
Ghost levert deze editie van Graspop een van de vaagste, maar geweldigste shows van het festival die ik heb gezien. Het is op de speeldag even spannend of ze ook daadwerkelijk komen, aangezien ze Pinkpop en Download hebben afgezegd anwege Papa Emeritus’ zwakke stem, maar daar is op Graspop niks van te merken. Alsof er geen strottenhoofd aan te pas komt, trapt de band met Spirit en From The Pinnacle To The Pit. Ghost is zo'n band waarbij je meteen in de ban van de catchy nummers met satanische lyrics raakt. De muzikanten zetten echt een geweldige show neer met een mysterieuze sfeer en Papa heeft een goede connectie met het publiek door ze steeds aan te spreken tussen de nummers door ("Would you like some HEAVY metal music?!", schreeuwt hij voor hij begint aan Mummydust). Hij heeft een indrukwekkende, bijna hypnotiserende stem maar toch ook een rare kant, vooral bij zijn eindspeech waarbij hij de show opdraagt aan de ‘female orgasms’ ga je nadenken zo van: "Waar kijk ik nou eigenlijk naar?." Het mooiste moment is om met het hele publiek "HAIL SATAN!" te roepen tijdens Year Zero. Voor mij is dit zeker een van de hoogtepunten voor Graspop. (Mirre)
Nadat Skindred eerder op de middag de Jupiler Stage al in vuur en vlam heeft gezet, doet Anti-Flag dat nog eens luidruchtig over. Wederom is deze stage het podium voor een van de leukste feestjes van het festival. De politieke punkrock doet het bijzonder goed in Dessel en het is overal rond het podium springen en meezingen. Het blijft natuurlijk ook heerlijk als de band de kraker Fuck Police Brutality speelt. Ook Turncoat weet het nodige teweeg brengen, gevolgd door de cover Should I Stay Or Should I Go van The Clash. De bandleden zien zelf ook in wat voor feest ze zorgen en springen even later met instrumenten en al het publiek in om daar verder te spelen. Met Die For The Government en Power To The Peacefull komt er helaas een einde aan de set. Maar gegarandeerd dat er veel bezoekers zijn die hier warme gevoelens aan hebben overgehouden! (Marcel)
“Sleeeejjjuuuuuuuuuuuuhhhhhrrrrrrrrr!” De begroeting waarvan enkel ingewijden de waarde kennen, galmde dit weekend zoals gewoon is op metalfestivals weer veelvuldig over de weide. Dat schept enige mate van enthousiasme en voorpret, maar helaas valt Slayer mij vandaag wat tegen. Uiteraard wordt er menig vet nummer gespeeld, met naast de geijkte klassiekers als opvallende keuzes Born Of Fire van Seasons In The Abyss (1990) en Fight ‘Till Death van debuut Show No Mercy (1983). Ook de bijdragen van het vorig jaar verschenen Repentless zijn prima. Het geheel wordt echter met weinig enthousiasme gebracht en er vallen lange stiltes tussen de nummers, waardoor het niet echt aan lijkt te slaan. Daarnaast is het geluid op mijn positie aan de linkerzijde van het podium ook niet best. Het zal bij iedere metalhead welbekend zijn dat als er één band is die op de automatische piloot optredens afwerkt, het Slayer is en dat blijkt vandaag wederom. Niets ten nadele van hun klassiekersstatus of prominente positie op de bill, want die is volledig en onbetwistbaar terecht, maar Slayer is geen hoogtepunt van Graspop 2016 en binnen de thrash werd Slayer vandaag zwaar overklast door hun collega’s van Testament! (Wessel)
Ook Rival Sons behoort tot de bands die het vandaag uitstekend doet. De mannen “from Southern Carolifornia” rocken erop los in de Metal Dome. Wat een heerlijke vibe hebben Pressure And Time, Torture en Keep On Swinging toch. Het publiek zingt en swingt mee. Ook nadat Torture is afgelopen, gaan de fans door met zingen. De bandleden zijn blij verrast, hebben het sowieso naar hun zin op het podium en hervatten de extended version nog maar eens. Het is wat jammer dat de keyboardklanken niet altijd goed te horen zijn, maar verder is er weinig tot niets op aan te merken. De set kent veel hoogtepunten. Wat een geweldige sfeer. Wat een energie! (Jeffrey)
Gojira staat met stip op één als het gaat om intensiteit en brutaliteit qua bands op Graspop. Niet dat het de hardste groep is die er speelt, maar er wordt zo strak en zo bruut gespeeld dat de hele tent weinig anders kan doen dan intens headbangen en genieten. Gehuld in een rookgordijn en veelal groene belichting staan de Fransen op het podium en geven wellicht hét optreden van Graspop 2016. Met Toxic Garbage Island start de formatie vernietigend en eist deze de aandacht op en laat die niet meer los. De groep heeft geen show nodig. Het is al een genot om te zien hoe de bandleden lijken te genieten van hun eigen muziek. Met een vers album op zak (Magma) komt er een aantal nieuwe tracks voorbij, waarbij vooral Stranded (met die magnifieke riff) weet te imponeren. Met Vacuity sluit de band af en de leden krijgen een overweldigend applaus. Gojira groeit hard en zal tot de groten gaan behoren, echter moet je er niet over peinzen om zo'n band op de Main Stage neer te zetten. Lekker in het donker in een tent laten. (Marcel)
Floor Jansen heeft in korte tijd bewezen een aanwinst te zijn voor Nightwish. Op het meest recente album Endless Forms Most Beautiful moest ze nog inhouden, maar live mag ze voluit gaan. Eind vorig jaar toonde ze tijdens de twee optredens in Amsterdam al aan dat ze tot de top behoort en in Dessel doet ze dat nog eens dunnetjes over. De fans zijn vanaf het begin al aan het genieten van de nieuwe tracks, maar de overgrote meerderheid zit te wachten op de klassiekers. Ze zien samen trouwens wel hoe gaaf de licht- en vuurshow in elkaar zit. Perfect getimed en ook de videobeelden tijdens onder andere Storytime zijn een welkome toevoeging. Minder perfect is het toetsenwerk van Tuomas Holopainen aan het begin van Ever Dream, maar hij lacht samen met Floor de kleine oneffenheid weg. Zo is het mooi om de ontspanning bij de bandleden en het onderlinge plezier te zien. De in Finland woonachtige Nederlandse zangeres voelt zich duidelijk thuis en Marco Hietala zet haar nog even in het zonnetje, waarop ze veel applaus en gejuich ontvangt. Naarmate de set vordert, komen steeds meer krakers langs. I Want My Tears Back, Nemo krijgen behalve bij de liefhebbers vooraan ook veel bijval van de niet doorgewinterde Nightwish-kenner. Daarna is het tijd voor het hoogtepunt van de set met Ghost Love Score. Wat een fantastisch werkstuk blijft dat toch. Ook vandaag weer kippenvel. Last Ride Of The Day en twee delen van The Greatest Show On Earth vormen het einde van een weergaloze show van Nightwish. (Jeffrey)
Naast grootheden als Black Sabbath en Iron Maiden wordt de headliner van vandaag minder druk bezocht. Toch staat de hele festivalweide ook voor Volbeat vol, al is het niet zo drukken als bij de andere twee bands (Iets wat ook het resultaat kan zijn van de aanhoudende regen). Volbeat staat vandaag in Dessel om het wisselend ontvangen nieuwe album Seal The Deal And Let's Boogie te promoten. Voordat de groep opkomt, hangt er een enorm doek op het podium, dat het publiek en de band van elkaar scheidt. Als dan de eerste tonen van The Devil's Bleeding Crown te horen zijn, valt het doek tijdens een paar luide knallen naar beneden. De sfeer zit er meteen al in. Michael Poulsen is goed bij stem en zoals altijd een sympathieke frontman. Volbeat schotelt een show voor met weinig verrassingen, een met wat vooral een terugblik is tussen oud en nieuw materiaal (Al komt er bar weinig aan bod van de eerste paar platen). Zo zijn vroeg in de set I Only Wanna Be With You, Guitars Gangsters And Caddilac Blood al te horen en uiteraard de ultieme Volbeat-kraker Sad Man's Tongue, maar ook Lola Montez, The Lonesome Rider en For Evigt.
De regen krijgt het publiek niet klein en voorin is een waar feest aan de gang, met veel rondspringende en meezingende mensen. Tijdens Fallen weet Volbeat de mensen daar ook goed aan het schrikken te krijgen, wanneer er plotseling luid vuurwerk klinkt. Dit tot groot vermaak van de bandleden zelf. Er is veel nieuw werk te horen, maar het valt meteen op dat die nummers nog niet op heel veel bijval kunnen rekenen. Alleen de eerder uitgebrachte singles krijgen redelijk wat support. Daarnaast laat Seal The Deal horen een heerlijke livekraker te zijn. Goodbye Forever en The Gates Of Babylon verbleken hierbij en worden stilletjes aanschouwd. Na een encore bestaande uit het heerlijke Still Counting, opgevolgd door Radio Girl en Seal The Deal, sluiten de Denen met The Mirror And The Ripper af, al weet het nummer niet voor een ultieme afsluiting te zorgen. Wat dat betreft zijn er betere songs om mee af te sluiten. Niettemin doet Volbeat vanavond wat het moet doen. Het rockt de festivalweide plat en geeft een prima show. (Marcel)
Hoewel Immortal behoort tot mijn absolute favorieten, wist de band mij live nooit echt te imponeren. Dat was met name debet aan het ontbreken van een tweede gitarist, waardoor veel mooie melodieën niet uit de verf kwamen. In zijn nieuwe band laat de legendarische vocalist/gitarist Abbath zich wel bijstaan door een tweede gitarist. Hierdoor komen zowel Immortal-nummers als materiaal van zijn debuutplaat meer gelaagd over en beter uit de verf. De set van vanavond biedt een uitgebalanceerd overzicht van de carrière van onze favoriete pandabeer, met naast muziek van de twee hoofdvehikels ook Warriors van het I-album uit 2006. Als geen ander weet Abbath het publiek buiten de serieuze muziek om het publiek in te pakken met zijn grappen en grollen en als Solarfall van het geniale At The Heart Of Winter (1999) ingezet wordt, kan het al helemaal niet meer stuk en help ik mijn nek nog een laatste keer naar de gallemiezen. Een mooi einde van deze zeer sterke festivaldag! (Wessel)
