Werd een week eerder België nog getrakteerd op een optreden van Metallica (Werchter), op 5 en 6 juli kwamen metalfans aan hun trekken op Graspop Metal Meeting met Iron Maiden als headliner. Het bewolkte weer kon het publiek op het uitverkochte festival er niet van weerhouden om evengoed los te gaan op acts als Sepultura, Apocalyptica, Ministry en Within Temptaion.
De toestroom naar Dessel is groot vrijdagmorgen. De lange rij voor de campingingang krijgt behalve met een behoorlijke wachttijd ook te maken met een aantal regenbuien. Het eerste getuigt samen met een nog groter kampeerterrein van een stijgende populariteit van het metalfestival.
Om drie uur begint het festival wel erg ruig met Aborted. De heftige grindcore van de Belgische formatie klinkt energiek door de tent, maar de bezoekers zijn duidelijk nog niet in voor zo'n bak energie. Het strakke optreden wordt op dit tijdstip niet beloond met een heftige pit of zwaaiende haarbossen.
Na Oceans Of Sadness, die verschillende reacties als 'gaaf' en 'best wel saai' opriep speelt de eerste buitenlandse band, Atreyu. Een beetje vreemde eend in de bijt van de programmering is het wel, we zien op het podium hippe rockers die zich mogen scharen bij de nieuwe garde van de (Amerikaanse) metal. Het geluid wat ze produceren eveneens. Toch blijft naast het jong publiek ook het oudere publiek in de tent als de mannen laten horen dat ze een pot energieke agressieve metal maken, ook niet gek want de band laat zo nu en dan old school metalgitaarstukken horen. Lekker beuken.
Mastodon dan. Het geluid laat te wensen over, helaas blijft dat gedurende het grootste deel van het optreden zo. Zo zien we ook een gitarist een stukje zingen, het blijft echter bij zien en niet horen. Neemt niet weg dat de Amerikanen hun best doen om een strakke set neer te zetten. De freaky metal klinkt lekker strak en heeft aparte intervallen en leuke samples. Hopelijk doen de technici volgende keer beter hun best om deze originele band goed aan het publiek te kunnen presenteren. Zonder de vergelijking te maken is de gedachte om Mastodon samen met Strapping Young Lad een tour te laten doen geen gek idee.
Dat je geen elektrische gitaren nodig hebt om Graspop plat te spelen bewijst Apocalyptica. Het cellistenkwartet veranderde in een trio en werd toen weer aangevuld met drummer. Live hebben ze wel een vierde cellist die duidelijk minder prominent op het podium is opgesteld. Eigenlijk is er maar een woord voor dit optreden van Apocalyptica, wat vele bezoekers zullen beamen gezien de reactie: retestrak. De eigen nummers (vaak inclusief drums) worden afgewisseld met covers van Metallica en Sepultura, uiteraard tot het genoegen van het publiek wegens het (mee)zinggehalte. Het is heerlijk om thuis de cd's op te zetten van deze Finse formatie, live is het een sensatie.
Werden ze bij Apocalyptica nog gecoverd, enkele minuten later staat het echte Sepultura te spelen. Leken ze voor veel fans ingekakt te zijn met het album Against en Nation, nu slaan ze terug met een nieuw album en een sterke show, zo ook deze. Behalve met het oude werk is er ook een stevige moshpit aanwezig bij de nieuwe nummers. De grote klapper is duidelijk Roots die het optreden afsluit.
Nadat Stratovarius een sterk staaltje power metal heeft laten horen en daarbij zoals gewend een even sterke presentatie geeft is het tijd voor de headliner: Type O Negative. De fanschare was al te herkennen door de vele Type O Negative shirts. In groene chirurgachtige outfits en felgroene artwork van de nieuwe cd als achtergrond mixt de band rustige en wilde nummers. Op het late tijdstip is het moeilijk wakker te blijven bij de doomachtige stukken muziek. Wat dat betreft had de band op een eerder tijdstip niet misstaan, want knallen gebeurt niet in elk nummer, en hoort ook niet bij de betreffende nummers. De trage nummers worden wel erg lekker gespeeld en tussendoor wordt men wakkergeschud met bijvoorbeeld Kill All The White People. Behalve de muziek zijn ook de handdoeken gewild, die het publiek in worden gegooid van de goed bij stem zijnde Peter Steele. Natuurlijk wordt het optreden besloten met Black No. 1 en daarmee de eerste dag van Graspop 2003, die muzikaal erg geslaagd genoemd mag worden.
De zaterdag begint al voor elven in de morgen met Killer. De oudgedienden met als enige origineel bandlid/voorman Shorty maken traditionele metal. En dat doen ze erg lekker. Even laten horen waar de heavy metal ook alweer vandaan komt. De fijne rauwe zangstem van Shorty wordt tegenwoordig mede aangevuld door leuke (hier en daar oriëntale) toetsenpartijen. Een grotere set voor een groter publiek op een later tijdstip zou de band niet misstaan.
Pro-Pain staat als enige hardcoreband op het hoofdpodium. Ook rond dit tijdstip (voor twaalven) is er nog een mild beukgehalte. Na het optreden ruilt het hardcorepubliek de plaatsen met het oudere metalpubliek, Doro staat namelijk op het podium. Strak in het metalpak speelt de vrouw met haar band een leuke set, maar het allerleukst is altijd nog de grote meezinger All We Are, uit de Warlock-periode. Een in het huwelijk tredend stel krijgt van Doro nog een drietalig nummer opgedragen, het Engels, Duits en Spaans klinkt niet echt netjes samen, dus of het stel daar blij mee moet zijn is maar de vraag.
Later op de middag staan de Murderdolls op het hoofdpodium. De mix van glamourmetal en stevige, soms wat industriële metal fungeert niet erg gepast als voorprogramma van Iron Maiden. De Murderdolls zijn namelijk een stuk vunziger. Vandaag wordt de muziek gepresenteerd met veel 'fucks' als een puberale rebel laat de voorman het publiek vaak fuck roepen, evenals 'put your horns in the air'. Hun muziek klinkt daarentegen volwassen goed, het debuut zit vol met pakkende nummers. Echter mist het live de belangrijke vonk om de feestelijkheid compleet te maken, maakt voor veel fans niet uit want er wordt hier en daar behoorlijk wat gesprongen. Muzikaal gezien geschikt voor al u feesten en partijen en het zou geschikter zijn op samen te toeren met een Andrew WK dan een Iron Maiden.
Een hoop ellende afgelopen jaar voor Finntroll: een dode gitarist en zanger met keelkanker. Desalniettemin stonden ze vorig jaar met gastzanger op Dynamo (en toen nog levende gitarist), nu weer in Dessel. Eveneens met een behoorlijk slecht geluid, het geluid is vaak een brei en de toetsen staan vaak wat schel. Als ze de juiste Finntroll-sfeer willen overbrengen moet er toch echt aan het geluid geknutseld worden. Gelukkig klinkt zo nu en dan de boel wel herkenbaar en kan er lekker worden bewogen op klappers als Jaktens Tid. Toch zou het leuk zijn om Finntroll nog eens beter live te zien, of beter gezegd te horen dan dat ze op cd zijn, minstens zo goed zou trouwens voldoende zijn.
Als Six Feet Under afsluit met AC/DC's TNT (en wat kan deze vocalist laag én verstaanbaar zingen/grunten), staat voor de derde keer Within Temptation op Graspop. Uiteraard hoor je weer commentaar van veel metalfans waarvoor Within Temptation lang niet 'true' genoeg is. Toch is er op Graspop genoeg publiek aanwezig voor deze Nederlandse act, mét nieuw decor van gotisch kozijnwerk. Was er eerst nog veel discussie over de live-prestatie van vooral zangeres Sharon, feit is dat ze vandaag goed bij stem is. Het optreden staat als een huis met ook nummers van het eerste album. Naast de Mother Earth-klappers ook twee nieuwe nummers. Gelukkig zingt vooral Sharon en niet de gitarist die wat gruntachtige vocalen voor zijn rekening neemt, die krakerig vervelend klinken. Op het einde van het optreden wordt er zwarte confetti het publiek ingeblazen. Within Temptation lijkt met de liveprestatie gelijk te zijn gekomen met de status die er al eerder was.
Liefhebbers van vrouwelijke zang hollen na Within Temptation naar de tent, want daar staat Lacuna Coil. Anderen zoeken al een plekje voor Alice Cooper, of om natuurlijk vooraan te staan bij Iron Maiden. Voor Alice Cooper leek het echter niet echt de moeite waard geweest te zijn. De man brengt een afgeslankte show, maar vliegt aardig rond over het podium. Dat wil helaas niet gelijk zeggen dat de muziek knalt. Rockt Cooper er op zijn laatste album er nog lekker op los, live is dat allemaal net wat minder.
Later gaat het in de tent wel heftig aan toe, want daar staat Ministry. Twee slagwerkers, drie gitaristen een bassist en natuurlijk de industriële vocalist Jourgensen zullen de oren laten piepen. De bak industriële herrie beukt zoals het hoort. Het ijzersterke optreden zorgt voor lekker wat enthousiasme in het publiek, ook al lijken velen al te wachten voor de hoofdact, of kijken in de andere tent Stone Sour, want stampvol is het niet. Er komt lekker wat voorbij van het album Psalm 69, het gelijknamige nummer mag een climax genoemd worden. Hulde aan Ministry.
Ministry-diehards missen het begin van Iron Maiden, maar dat maakt niet uit want de ene hit na de andere vliegt voorbij. Natuurlijk zingt het meerendeel van het publiek alles mee, natuurlijk speelt Iron Maiden als een mes door de warme boter door hun set heen, natuurlijk is er luidt enthousiasme, natuurlijk kleed Maiden het podium uitgebreid aan met vele Ed Hunter doeken, natuurlijk vliegt Bruce Dickinson over het podium als een wilde. Het decor wisselt steeds van artworkdoek en ook komen er lampen in vorm van 666 tevoorschijn (Number Of The Beast). Het driedimensionale effect is er met de grote poppen. Verder vult Dickinson de gaatjes op met het in de hemel prijzen van het feit dat het publiek heel de metalscene en daarmee ook Iron Maiden mogelijk maakt. 'Scream for me Graspop'
De Graspoplijst:
