Even waan ik me in Duitsland als zowel bij de kassa, als op de trap, en zowel bij de merch als aan de bar Duits gesproken wordt. Metropool blijkt geliefd bij onze oosterburen, maar de Twentenaren weten de moderne zaal ook te vinden en zijn in de meerderheid. Het is tijdens de hoofdact gezellig druk met ongeveer tweehonderd bezoekers, waar er ruimte is voor meer. Aanvankelijk is het zeer rustig, maar zodra de eerste band begint, vult de zaal zich al snel met nieuwsgierigen. Op het podium opent de Duitse formatie Aeverium de metalavond en doet dat uitstekend met een mix van melodie en vette grooves, die geïnspireerd is door Lacuna Coil, Korn, Clawfinger, Drowning Pool, Linkin Park en Evanescence. Aeva Maurelle (The Beauty) en Marcel ‘Chubby’ Römer (The Beast) vullen elkaar prima aan met zowel cleane vocalen, gefluister, metalcore-, numetal- als operavocalen. Waar Marcel vooral veel power brengt, is het Aeva die met name uitblinkt met haar hemelse zang in de fraaie powerballad To Live Forever. Op wat schoonheidsfoutjes na, maken ze beide een prima indruk.
Het vocale duo maakt constant individueel contact met het publiek en wint al snel de sympathie van het publiek met opmerkingen van Aeva als: “Ik ken een beetje Nederlands. We gaan zo nog een biertje drinken”. Voor haar is het een emotioneel optreden omdat ze hier vaak bandjes kwam kijken tijdens haar studieperiode in Enschede. Marcel is echt een showman en krijgt de bezoekers al snel mee. Ook de andere bandleden maken een gemotiveerde indruk en hebben onderling contact. Als de toetsenist het verkeerde nummer inzet, spreekt Chubby hem echter op een leuke manier vermanend toe dat hij mag vertrekken. Het hoort allemaal bij een vermakelijke show, net als het verzoek om mee te zingen, dat verrassend aardig wat opvolging vindt. Aeverium is een prima opwarmer.
Het Zwitserse SoulLine bestaat al sinds de milleniumwisseling, maar wist in al die tijd een onbekende naam te blijven. Vandaag blijkt waarom. De moderne melodeath met metalcore-invloeden (met name de zang) en inspiratie van Soilwork, In Flames, Lamb Of God, At The Gates en Killswitch Engage, mist een eigen gezicht en is niet opvallend. De solo’s missen niveau en de zang mist afwisseling. Toch tonen de mannen zich actief en klinkt het krachtiger dan op de plaat. Het publiek dat aanvankelijk passief reageert op de muziek en de aanmoediging van de frontman (“Come closer my friends, don’t be afraid”), komt voorzichtig in beweging bij het aangename Still Mind. Andere hoogtepunten staan vooral op het tweede deel van de setlist. Met name Broken My Madness (waar de elektronica-elementen goed in de mix staan) en Rise Up klinken zeer behoorlijk. Beide tracks, afkomstig van de vorig jaar verschenen vierde full-length Welcome My Sun, bevatten een lekkere vibe en aantrekkelijke leads. Gaandeweg het optreden neemt de bijval dan ook toe. SoulLine werkt vandaag hard en scoort daarom een voldoende, maar .
De meeste bezoekers hebben het voorprogramma van een afstand gevolgd, maar voor Moonspell komen ze graag naar voren. Zodra de intro klinkt, lichten de backdrop (een alternatieve versie van het artwork op Extinct) en het drumstel fraai op en betreden de bandleden (toetsenist Pedro Paixão met hoed) het podium. Na de optredens in onder andere Nijmegen en Eindhoven vorig jaar, is het de vraag met wat voor setlist de Portugezen verschijnen. Allereerst komen de meest recente songs Breathe (Until We Are No More) en Extinct aan bod. De drums en zang staan echter te hard in de mix en de gitaarpartijen zijn nauwelijks hoorbaar. Gaandeweg het titelnummer wordt het gelukkig al wat beter zodat één van de fraaie solo’s van Ricardo Amorim wel goed uit de verf komt.
De eerste opleving komt met Night Eternal, waarvoor frontman Fernando Ribeiro zijn jas uitdoet. Het is warm op het podium, laat ook bassist Aires Pereira al vroeg weten door het zweet van zijn voorhoofd te vegen. Desondanks blijven de mannen de hele avond actief staan te spelen. Opium, met fantastisch gitaarspel, is het eerste hoogtepunt van het optreden. Fernando staat daarbij uiteraard in het middelpunt van de belangstelling. Hij bedankt de fans voor hun steun en komst. Hij doet dat vrijwel na elk nummer, een beetje te veel van het goede. “Mucho Obrigado, Hengelo”, tovert bij veel bezoekers echter wel een lach op het gezicht. Fernando is vandaag aardig goed bij stem. Vooral zijn extreme vocalen komen goed door. De ingetogen zang klinkt soms wat te zacht. Desondanks komt het atmosferische Awake goed tot zijn recht, vooral omdat de geluidsman inmiddels een mooie mix heeft bewerkstelligd. Gitaar en keys vullen elkaar perfect aan en de drums staan niet meer storend hard. De beleving bij het publiek neemt toe. Her en der zingen mensen mee en gaan ze op in de muziek, zo ook bij de prachtige lead van Domina, waarin ook de backing vocals keurig zijn verzorgd.
Na deze ingetogen nummers komt er weer meer tempo in met The Last One Of Us, waarin de frontman een sterke indruk maakt en dat doet hij ook in Ruin & Misery en Raven Claws. Laatstgenoemde is een aangename verrassing op de setlist. Deze klassieker staat er namelijk niet zo vaak op. Zangeres Birgit Zacher, die op de plaat te horen is, is vandaag niet van de partij, maar volgens de frontman mogen de bezoekers haar vervangen. Er heeft zich inmiddels een actieve groep fans gevormd voor het podium, maar ook her en der in de zaal zingt men mee. Malignia, waarin de keyboardpartijen erg fraai doorkomen, en Em Nome Do Medo, met mooie gitaarsolo, lichtshow en rookkannonen, vormen een sterk einde van het eerste deel van de set.
Na een korte pauze verschijnt Fernando in het bekende gewaad. Fans weten wat dat betekent: Vampiria. Het blijft één van de nummers die niet mag ontbreken en ook vanavond levert deze klassieker veel bijval op. De sfeer zit er goed in en met het folky Ataegina komt er nog meer beweging. Fernando en Ricardo een dansje en zowel voorin als achterin de zaal staan er fans arm in arm te dansen of te springen. Alma Mater sluit er mooi op aan en vormt een krachtig einde van de reguliere set. De toegift bestaat uit Everything Invaded (met wederom erg fraai gitaarspel), The Future Is Dark, waarin de zang wat te zacht in de mix staat, en de gitarist een lading kunstsneeuw te verwerken krijgt, en de klassieker Full Moon Madness, met Fernando als tweede drummer. Ook al stonden er veel dezelfde nummers op de setlist in vergelijking met vorig jaar, het lijkt de bezoekers niet te deren. De klassiekers kregen wederom de meeste bijval en de andere tracks vonden ook goedkeuring. Ook de twee bands in het voorprogramma lieten zich van een positieve kant zien. SoulLine was wellicht niet bijzonder, maar toonde zich actief en Aeverium was een vermakelijke en zeer positieve openingsact.
Met dank aan Marcel Klaster van Livereviewer voor de foto's.
Setlist Moonspell:
1. Breathe (Until We Are No More)
2. Extinct
3. Night Eternal
4. Opium
5. Awake
6. Domina
7. The Last Of Us
8. Ruin & Misery
9. Raven Claws
10. Malignia
11. Em Nome Do Medo
12. Vampiria
13. Ataegina
14. Alma Mater
Toegift:
15. Everything Invaded
16. The Future Is Dark
17. Full Moon Madness
Setlist Soulline:
1. The Curse In Our Minds
2. No Exception
3. Welcome My Sun
4. Still Mind
5. Right Here
6. Broken My Madness
7. Anvils
8. Rise Up
9. Drunk
Setlist Aeverium:
1. Break Out
2. Distrust
3. The Other side
4. To Live Forever
5. What Are You Waiting For?
6. Heaven’s Burning (Harvest Time)
