's Middags zat ik in het cafe met wat leden van beide bands, en toen kwam er ineens het onverwachte nieuws dat de show gecancelled was. De zanger van Spineshank zou stemproblemen hebben, en daarom niet kunnen optreden. Tevens moest Chimaira de volgende dag al om 11 uur in Engeland zijn om op het Download festival op te treden, dus die waren toch al van plan om een wat korter optreden te geven. Gelukkig kwam het allemaal goed, en om half 9 begon Chimaira.
Het optreden van Chimaira is eigenlijk in 1 woord te omschrijven: hard. Werd de band eerder nog wel eens in de nu-metal hoek geduwd, nou daar was in Tilburg geen spoor van te bekennen. De band is harder dan menig Limp Bizkit en Linkin Park achtig bandje bij elkaar opgeteld, en bovendien is er gelukkig geen rap of hiphop spul te bekennen. Nee, Chimaira speelt gewoon keiharde metal. Aangezien ze net een nieuw album uit hebben speelden ze natuurlijk daar ook diverse nummers van, waaronder de titelsong en het heerlijk harde Pure Hatred. Voor het podium ontstond bij zowel de oude als de nieuwe nummers een redelijke pit, en het was al snel duidelijk dat het publiek voor zowel Chimaira als Spineshank gekomen was. Jammergenoeg speelden ze maar 3 kwartier, maar toch was het 3 kwartier chaos in de tent.
Na even ombouwen kwam Spineshank. Ondanks dat hun album pas over 6 weken uit komt zijn ze nu al hier op tour. En ook bij Spineshank moet ik concluderen dat wie ze tot nu-metal rekent toch echt nog eens naar de band moet luisteren. Metal en hardcore worden op goeie wijze gecombineerd tot een erg lekker product. Al gelijk vanaf opener Violent Mood Swings zat bij Spineshank de sfeer er goed in. De band is wat melodieuser dan Chimaira, maar toch passen de bands goed bij elkaar. En van stemproblemen was bij zanger Jonny Santos niets te merken. Jammergenoeg speelde ook Spineshank maar 3 kwartier, maar dit had wellicht toch te maken met de eerdergenoemde problemen. Kort, maar zeker niet slecht, luidt mijn conclusie voor Spineshank.
